HvJ EU, 25-07-2018, nr. C-107/17

Uit het verzoek om een prejudiciële beslissing blijkt dat de — in casu voorgelegde — vraag over de uitvoering van een financiëlezekerheidsovereenkomst ingeval de afdwingingsgrond daartoe zich voordoet nadat tegen de nemer een insolventieprocedure is ingeleid, nog niet door de verwijzende rechter in zijn rechtspraak is beslecht. Deze rechter heeft evenwel een soortgelijke problematiek behandeld in de context van zaken die betrekking hadden op de teruggave van een zekerheid in de vorm van financiële activa, die werd gevorderd nadat tegen een nemer een liquidatieprocedure was geopend, hoewel zich geen enkele afdwingingsgrond voor de uitvoering van de financiëlezekerheidsovereenkomst had voorgedaan.

In overeenstemming met de Litouwse rechtspraak vervalt door de overmaking van het geld op de bankrekening, het eigendomsrecht op dat geld en ontstaat een vordering op de bank tot teruggave van het overgemaakte geld. Bovendien worden volgens diezelfde rechtspraak als gevolg van het afsluiten van een financiëlezekerheidsovereenkomst die leidt tot de vestiging van een zakelijk zekerheidsrecht en de overmaking van het voor die zekerheid bestemde geld op de bankrekening, de vorderingen op teruggave van dit geld als zekerheid ingebracht.

Op grond van de nationale insolvabiliteitsregels is het trouwens verboden om op het ogenblik waarop een insolventieprocedure wordt ingeleid, nog enige niet-uitgevoerde verplichting te voldoen.

Welnu, de nationale regels met betrekking tot financiële zekerheden bepalen weliswaar dat de rechten van de nemer niet worden beknot door het inleiden van een insolventieprocedure, doch voor de verschaffer geldt geen gelijkaardige bescherming.

De toepasselijke nationale wetgeving verleent de verschaffer immers niet het recht — althans niet buiten het kader van de insolventieprocedure — om na de opening van een insolventieprocedure tegen de nemer de als zekerheid verschafte financiële activa terug te nemen.

Tegen die achtergrond geeft de verwijzende rechter aan dat zijn bezorgdheid voortkomt uit het feit dat richtlijn 2002/47 niet duidelijk omschrijft wat de rechten van een verschaffer inhouden ingeval tegen de nemer een insolventieprocedure is geopend. Hij is evenwel van oordeel dat het Hof, in zijn arrest Private Equity Insurance Group4., richtlijn 2002/47 in die zin heeft uitgelegd, dat zij in wezen eraan in de weg staat dat een insolventieprocedure gevolgen kan hebben voor financiëlezekerheidsovereenkomsten.

De verwijzende rechter vraagt zich dan ook af hoe de regeling inzake financiëlezekerheidsovereenkomsten die leiden tot de vestiging van een zakelijk zekerheidsrecht, zich in omstandigheden als die van de onderhavige zaak verhouden tot de nationale insolvabiliteitsregeling.

In de eerste plaats stelt Ūkio bankas vast dat het in geval van faillissement voor de bank niet mogelijk is om haar vordering op de als zekerheid verschafte financiële activa te innen, wanneer die zekerheid bestaat uit geldmiddelen op een op naam van de verschaffer bij de bank geopende rekening.

In de tweede plaats wijst Ūkio bankas erop dat richtlijn 2002/47 de nemer het recht verleent om te kiezen op welke wijze hij zijn vordering op de verschaffer uitoefent. Artikel 4, leden 1 en 5, alsook artikel 2, lid 1, onder 1), van deze richtlijn zien op de mogelijkheid om de als zekerheid verschafte financiële activa te realiseren. Artikel 4 van richtlijn 2002/47 hanteert in lid 1 en lid 5 respectievelijk als uitdrukking ‘dat […] de zekerheidsnemer enige als zekerheid verschafte financiële activa […], op de [in dit lid bepaalde] wijzen kan realiseren’ en ‘dat een financiëlezekerheidsovereenkomst conform de daarin vervatte bepalingen in werking kan treden’13.. Artikel 2, lid 1, onder l), van richtlijn 2002/47 bepaalt dat bij het zich voordoen van een afdwingingsgrond ‘de zekerheidsnemer […] gerechtigd is als zekerheid verschafte financiële activa te realiseren of zich deze activa toe te eigenen, dan wel een clausule tot saldering bij vroegtijdige beëindiging in werking treedt’14..

In die geest stelt de Litouwse regering onder andere ook dat op grond van artikel 4, lid 1, van richtlijn 2002/47 de lidstaten verplicht zijn ervoor te zorgen dat een nemer zich kan beroepen op de middelen waarin deze bepaling voorziet, om de zekerheid te realiseren.

Op de pleitzitting heeft Aviabaltika evenwel betoogd dat de uitdrukkingen waarnaar Ūkio bankas en de Litouwse regering verwijzen, betekenen dat de nemer vrij kan beslissen om zijn vorderingen op de verschaffer al dan niet te innen.

Aviabaltika is voorts van oordeel dat artikel 4, leden 1 en 5, van richtlijn 2002/47 geen expliciete regeling bevatten in verband met de verplichting voor de nemer om zijn vordering bij voorrang op de verschafte zekerheid te verhalen. Het bestaan en de omvang van een dergelijke verplichting moeten namelijk worden aangetoond op basis van de tussen partijen gesloten overeenkomst, rekening houdend met de nationale rechtsregels die op die overeenkomst van toepassing zijn en de doelstellingen van richtlijn 2002/47. Uitgaande van die premisse is Aviabaltika van mening dat het vermoeden dat bij voorrang de zekerheid hoort te worden gerealiseerd, geldt als een impliciete clausule van de overeenkomst.

In dezelfde geest betoogt de Commissie dat artikel 4, leden 1 en 5, van richtlijn 2002/47 aldus moet worden uitgelegd, dat hiermee aan de verschaffer het recht wordt verleend om van de nemer te eisen dat hij zijn vordering bij voorrang verhaalt op de contractueel bedongen zekerheid, tenzij anders bepaald in de overeenkomst.

Vanuit taalkundig oogpunt is het duidelijk dat artikel 2, lid 1, onder 1), en artikel 4, leden 1 en 5, van richtlijn 2002/47 eerder de mogelijkheid impliceren dan de verplichting om de als zekerheid verschafte financiële activa te realiseren.

Niettemin dient rekening te worden gehouden met het feit dat de nemer het recht heeft om de als zekerheid verschafte financiële activa te realiseren wanneer ‘de afdwingingsgrond’ zich voordoet, zoals bedoeld in artikel 2, lid 1, onder 1), van die richtlijn. Met andere woorden, het gaat hier niet om een vaststaand feit maar om een hypothese. Bijgevolg kan de omstandigheid dat de afdwingingsgrond niet vaststaat, een verklaring zijn waarom artikel 4, lid 5, van richtlijn 2002/47 handelt over de mogelijkheid dat een financiëlezekerheidsovereenkomst in werking kan treden ongeacht of er een insolventieprocedure is ingeleid.

Wat het gebruik betreft van de uitdrukking in artikel 4, lid 1, van richtlijn 2002/47: ‘bewerkstelligen dat […] de zekerheidsnemer […] als zekerheid verschafte financiële activa […] kan realiseren’ en in artikel 2, lid 1, onder l), van die richtlijn: ‘de zekerheidsnemer […] gerechtigd isals zekerheid verschafte financiële activa te realiseren’, stel ik vast dat die bepalingen in een aantal wijzen voorzien om die als zekerheid verschafte financiële activa te realiseren. Dit zou kunnen verklaren waarom het hier niet gaat om een verplichting om één van deze werkwijzen te benutten, maar om een mogelijkheid.

Op basis van de uitlegging van de uitdrukkingen in de betrokken bepalingen, waarmee de mogelijkheid wordt bedoeld om als zekerheid verschafte financiële activa te realiseren — onder andere in artikel 4, leden 1 en 5 — lijkt het niet mogelijk om op de tweede prejudiciële vraag een eenduidig antwoord te geven.

Er zij evenwel op gewezen dat artikel 4, leden 1 en 5, van richtlijn 2002/47 verwijst naar de contractuele clausules om te bepalen op welke wijze als zekerheid verschafte financiële activa kunnen worden gerealiseerd. Net zoals artikel 4, lid 5, van richtlijn 2002/47 verlenen een aantal andere bepalingen van die richtlijn bovendien ook een zekere waarde aan de ‘bepalingen’15. van de financiëlezekerheidsovereenkomst of aan de ‘wijze waarop deze kan worden gerealiseerd’16.. Die voorschriften hebben tot doel ervoor te zorgen dat een financiëlezekerheidsovereenkomst wordt uitgevoerd in overeenstemming met de aanvankelijke schikkingen tussen partijen, ongeacht enige externe omstandigheid, met inbegrip van de opening van een insolventieprocedure.

Bijgevolg geldt in het kader van richtlijn 2002/47 een bijzonder statuut voor de schikkingen die de partijen bij een financiëlezekerheidsovereenkomst hebben getroffen. Bijgevolg kan worden gesteld dat deze richtlijn vooral tot doel heeft de intenties van de partijen te vrijwaren, zoals zij die bij het afsluiten van de financiëlezekerheidsovereenkomst hebben geformuleerd. Het antwoord op de tweede prejudiciële vraag hangt dus af van de uitlegging van de tussen partijen in het hoofdgeding afgesloten financiëlezekerheidsovereenkomst.

In tegenstelling tot wat Aviabaltika en de Commissie betogen, ben ik echter van mening dat richtlijn 2002/47 geen vermoeden invoert op grond waarvan de nemer verplicht is zijn vordering op de als zekerheid verschafte financiële activa te verhalen, tenzij anders bepaald in de overeenkomst. Die problematiek houdt namelijk verband met de oplossingen die de nationale wetgever aanreikt wanneer het erop aankomt overeenkomsten tussen particulieren uit te leggen.

Artikel 4, leden 1 en 5, van richtlijn 2002/47 moet derhalve aldus worden uitgelegd, dat het een nemer er niet toe verplicht zijn vordering bij voorrang te verhalen op de als zekerheid verschafte activa die uit hoofde van een financiëlezekerheidsovereenkomst die leidt tot de vestiging van een zakelijk zekerheidsrecht, zijn verschaft.

Ik voel wat voor de stelling van Aviabaltika en de Commissie, namelijk dat het feit dat de nemer niet verplicht is om zijn vordering bij voorrang te verhalen op de als zekerheid verschafte financiële activa, de verschaffer kan beletten die zekerheid effectief te recupereren bij insolventie van de nemer, zodanig dat die verschaffer uiteindelijk twee maal een geldbedrag ten belope van de zekerheid zou moeten betalen.

Op basis van de eerste twee oplossingen waarvan sprake in punt 61 van de onderhavige conclusie, waarbij de eerste erin bestaat de als zekerheid verschafte financiële activa buiten de totale activa te laten, en de tweede, die activa buiten de failliete boedel van de betrokken nemer te laten, zou de verschaffer echter het recht moeten hebben om de zekerheid te recupereren en integraal te worden terugbetaald, ongeacht of er een insolventieprocedure is ingeleid. Beide oplossingen blijken een duurzame werking te hebben, zodat er geen gevaar bestaat voor de verschaffer dat hij het niet opgenomen gedeelte van de zekerheid niet zou kunnen recupereren wanneer de nemer is voldaan door middel van andere activa van de verschaffer.

Dergelijk gevaar bestaat echter wel bij de derde van de mogelijke oplossingen vermeld in punt 61 van de onderhavige conclusie, te weten de situatie waarin de als zekerheid verschafte financiële activa aan de failliete boedel worden toegevoegd. In dat geval zou de nemer zijn vordering kunnen verhalen op andere activa van de verschaffer, die zich dan genoodzaakt zou zien om te trachten het in het kader van de insolventieprocedure niet opgenomen gedeelte van de zekerheid te recupereren, volgens de rangorde van schuldeisers zoals bepaald door het nationale recht. In bepaalde gevallen zou het dus kunnen gebeuren dat een verschaffer de als zekerheid verschafte financiële activa niet daadwerkelijk kan recupereren, ook al heeft de nemer zijn vordering verhaald op andere activa van die verschaffer.

Ik betwijfel echter of die oplossing strookt met de doelstellingen van de wetgever van de Unie.

Algemeen genomen zal — volgens overweging 3 van richtlijn 2002/47 — de regeling die deze richtlijn invoert, de integratie en efficiëntie van de financiële markt, alsook de stabiliteit van het financiële bestel in de Unie bevorderen.

Wat de verhouding betreft tussen de regeling over de financiëlezekerheidsovereenkomst van richtlijn 2002/47 en de nationale insolventieregels, stelt overweging 5 van deze richtlijn dat zij tot doel heeft de rechtszekerheid van financiëlezekerheidsovereenkomsten te bevorderen.

De tweede zin van overweging 12 van richtlijn 2002/47 heeft het trouwens niet over de ‘immuniteit’ van de nemer of de verschaffer, maar over de ‘vrijwaring’ van financiëlezekerheidsovereenkomsten tegen de nationale insolventieregels. Bovendien staat ook in overweging 11 van richtlijn 2002/47 — ook al gaat die over het toepassingsgebied daarvan — dat die richtlijn financiëlezekerheidsovereenkomsten beschermt die voldoen aan de vormvoorschriften van die richtlijn. In die geest heeft het Hof in punt 50 van het arrest Private Equity Insurance Group17. aangegeven dat de in richtlijn 2002/47 vastgestelde regeling een voordeel toekent aan financiële zekerheden als zodanig.

Uit bovenstaande overwegingen kan worden afgeleid dat richtlijn 2002/47 niet tot doel heeft er louter voor te zorgen dat de mogelijkheid bestaat om als zekerheid verschafte financiële activa te realiseren bij insolventie van een van de partijen, maar een specifieke regeling in te voeren waarin financiëlezekerheidsovereenkomsten een instrument zijn dat rechtszekerheid biedt en waarmee — zoals overwegingen 3 en 17 stellen — de stabiliteit van het financiële bestel van de Unie kan worden gewaarborgd.

Volgens mij is deze doelstelling niet verenigbaar met de oplossing op grond van de nationale wetgeving, namelijk dat de verschaffer in de omstandigheden zoals beschreven in het hoofdgeding verplicht is om de nemer een tweede maal een geldbedrag ten belope van de als zekerheid verschafte financiële activa te storten.

Dit geldt temeer daar een dergelijke oplossing in bepaalde gevallen tot gevolg zou kunnen hebben dat die verschaffer hierdoor insolvent wordt. Welnu, uit overweging 17 van richtlijn 2002/47 blijkt dat de door die richtlijn ingevoerde financiëlezekerheidsregeling tot doel heeft besmettingseffecten te beperken ingeval een partij bij een financiëlezekerheidsovereenkomst in gebreke blijft.

De mogelijkheid om de vordering op de overige activa van de verschaffer te verhalen, mag die verschaffer dus niet beletten om de als zekerheid verschafte financiële activa effectief te recupereren, ondanks het feit dat tegen de nemer een insolventieprocedure is ingeleid. In het tegenovergestelde geval zou de nemer systematisch worden aangezet om zijn vordering op de overige activa van de verschaffer te verhalen, om in werkelijkheid zo het tweevoudige van de als zekerheid verschafte financiële activa te incasseren.

In het licht van het bovenstaande betoog geef ik het Hof in overweging op de tweede prejudiciële vraag te antwoorden dat artikel 4, leden 1 en 5, van richtlijn 2002/47 derhalve aldus dient te worden uitgelegd, dat het een nemer er niet toe verplicht zijn vordering bij voorrang te verhalen op de als zekerheid verschafte financiële activa op grond van de financiëlezekerheidsovereenkomst die leidt tot de vestiging van een zakelijk zekerheidsrecht. Een dergelijke verplichting kan evenwel voortvloeien uit de bepalingen van de financiëlezekerheidsovereenkomst, wanneer die worden uitgelegd onder verwijzing naar de voor die overeenkomst geldende wettelijke bepalingen. In ieder geval mag de mogelijkheid om de vordering te verhalen op de overige activa van de verschaffer nadat zich een afdwingingsgrond voor de realisatie van de als zekerheid verschafte financiële activa heeft voorgedaan, die verschaffer niet beletten om het niet opgenomen gedeelte van die zekerheid effectief te recupereren, ingeval tegen de nemer een insolventieprocedure is geopend.

Met zijn derde prejudiciële vraag, die uitgaat van de hypothese dat het Hof de tweede prejudiciële vraag negatief zou beantwoorden, wenst de verwijzende rechter van het Hof te vernemen of de verschaffer bevoorrecht zou moeten worden ten opzichte van de overige schuldeisers van de insolvente nemer, om zo de als zekerheid verschafte financiële activa te kunnen recupereren wanneer de nemer zijn vordering op de overige activa van die verschaffer heeft verhaald.

Mijns inziens is er geen enkel verband tussen de derde prejudiciële vraag en het voorwerp van het hoofdgeding, zodat de ontvankelijkheid ervan in twijfel kan worden getrokken.

Deze vraag heeft betrekking op het verloop van de insolventieprocedure die tegen Ūkio bankas is ingeleid. In dit verband herinner ik eraan dat, in overeenstemming met het verzoek om een prejudiciële beslissing, de rechter die de insolventieprocedure tegen Ūkio bankas heeft ingeleid, de vordering van Aviabaltika op Ūkio bankas op het passief van laatstgenoemde heeft aanvaard18..

In het hoofdgeding staan Ūkio bankas en Aviabaltika echter tegenover elkaar in verband met de uitvoering van de overeenkomsten van 2011 en 2012. Uit het verzoek om een prejudiciële beslissing blijkt overigens niet dat Aviabaltika een reconventionele vordering tegen Ūkio bankas heeft ingesteld. In het hoofdgeding moet de verwijzende rechter zich dus niet uitspreken over de vragen in verband met de inning van de vordering van Aviabaltika op Ūkio bankas in het kader van de insolventieprocedure.

Ik zie dan ook niet hoe een antwoord op de derde prejudiciële vraag nuttig is voor de beslechting van het hoofdgeding.

Ik stel bovendien vast dat de verwijzende rechter geen enkele regel uit het Litouwse recht aanvoert die een weerslag kan hebben op de rangorde onder de schuldeisers van de nemer en de verschaffer zou bevoordelen. Ik ben dan ook van mening dat de Litouwse wetgever bij de omzetting van richtlijn 2002/47 niet besloten heeft de rechten van de verschaffer te beschermen op grond van de nationale insolventieregels die de rangorde bepalen waarin de schuldeisers van een insolvente onderneming moeten worden voldaan.

In ieder geval zou de derde prejudiciële vraag alleen relevant zijn in de hypothese dat de als zekerheid verschafte financiële activa bij de failliete boedel van de nemer worden gevoegd. Op grond van mijn beoordeling van de eerste prejudiciële vraag blijkt richtlijn 2002/47 een dergelijke oplossing in beginsel toe te staan19.. Bovendien blijkt uit het verzoek om een prejudiciële beslissing dat de Litouwse rechtspraak precies die oplossing naar voor schuift.

In verband met de vraag of de verschaffer zou moeten worden bevoorrecht ten opzichte van de overige schuldeisers van de insolvente nemer, zodanig dat hij de als zekerheid verschafte financiële activa kan recupereren zodra de nemer zijn vordering heeft verhaald op andere activa van de verschaffer, blijkt trouwens uit mijn antwoord op de tweede prejudiciële vraag dat de mogelijkheid om de vordering op de overige activa van de verschaffer te verhalen, laatstgenoemde niet mag beletten om het niet opgenomen gedeelte van de zekerheid effectief te recupereren.

In het kader van de derde prejudiciële vraag heeft de verwijzende rechter evenwel twijfels over de mogelijkheid om het niet opgenomen gedeelte van de zekerheid te recupereren, wanneer tegen de nemer een insolventieprocedure loopt. De verwijzende rechter wenst meer bepaald te vernemen of richtlijn 2002/47 een invloed kan hebben op de nationale insolventieregels op grond waarvan de rangorde wordt bepaald volgens welke de schuldeisers van de nemer zouden moeten worden voldaan. Die problematiek valt buiten het bestek van mijn analyse in verband met de tweede prejudiciële vraag.

Ik geef toe dat mijn beschouwingen in verband met de derde prejudiciële vraag eerder hypothetisch zijn, maar het nut van die analyse ligt in het feit dat hiermee alle juridische aspecten van het hoofdgeding worden belicht, want het gaat in casu om de verplichting van de lidstaten om de verschaffer voorrang te verlenen, zodanig dat hij het niet opgenomen gedeelte van de zekerheid kan recupereren wanneer dit bij de failliete boedel van de nemer wordt gevoegd.

Ūkio bankas betoogt dat richtlijn 2002/47 in het kader van de insolventieprocedure aan de verschaffer geenszins voorrang geeft op de overige schuldeisers van de nemer, om de als zekerheid verschafte financiële activa te recupereren en dat het beginsel van gelijke behandeling van schuldeisers van de insolvente bank dient te worden toegepast. Aviabaltika, de Litouwse regering en de Commissie zijn van oordeel dat de bepalingen van richtlijn 2002/47 niet zien op de rangorde volgens welke de schuldeisers van de insolvente onderneming moeten worden voldaan.

Ik ben echter niet overtuigd dat het ontbreken van bepalingen in richtlijn 2002/47 waarin de rangorde van schuldeisers wordt vastgesteld, impliceert dat die richtlijn bij de omzetting daarvan, geen gevolgen kan hebben voor de nationale regels in verband met de rangorde volgens welke schuldeisers van een insolvente onderneming moeten worden voldaan.

In de veronderstelling dat de nationale wetgever zou beslissen om de als zekerheid verschafte financiële activa op grond van een financiëlezekerheidsovereenkomst die leidt tot de vestiging van een zakelijk zekerheidsrecht, bij de failliete boedel van de insolvente nemer te voegen, zou die wetgever de gevolgen van zijn keuze moeten aanvaarden en ervoor zorgen dat die gevolgen worden weerspiegeld in de nationale insolventieregels, met inbegrip van de bepalingen waarin de rangorde wordt vastgesteld volgens welke schuldeisers van een insolvente onderneming moeten worden voldaan.

Ten eerste heb ik er, in punt 59 van mijn conclusie in de zaak Private Equity Insurance Group20., waar ik verwijs naar de argumenten van bepaalde belanghebbenden die van oordeel waren dat de bescherming die een financiële zekerheid biedt wanneer die wordt gerealiseerd, een weerslag kon hebben op de krachtens de nationale insolventieregels vastgestelde rangorde van schuldeisers, op gewezen dat, uit het oogpunt van het bij richtlijn 2002/47 ingestelde systeem, de vraag naar de rangorde van de schuldeisers in de faillissementsprocedure niet rijst, aangezien die richtlijn enkel tot doel heeft het recht op uitwinning van de zekerheid te waarborgen wanneer dat passend is. Ik ben van oordeel dat het Hof zich in zijn arrest achter dit standpunt heeft geschaard. In het arrest Private Equity Insurance Group21. heeft het Hof als volgt geoordeeld: ‘Dat verschil in behandeling [van schuldeisers als gevolg van de bijzondere aard van de zekerheid in de vorm van financiële activa] is gebaseerd op een objectief criterium dat in verhouding staat tot het legitieme doel van richtlijn 2002/47, namelijk de rechtszekerheid en de efficiëntie van als zekerheid verschafte financiële activa bevorderen om de stabiliteit van het financiële bestel te waarborgen.’

Ten tweede zie ik — qua weerslag op de rangorde van schuldeisers — geen significant verschil tussen het buiten de failliete boedel van de nemer laten van als zekerheid verschafte financiële activa krachtens een financiëlezekerheidsovereenkomst die leidt tot de vestiging van een zakelijk zekerheidsrecht, en het wijzigen van de rangorde van schuldeisers. In beide gevallen zou die zekerheid aan de verschaffer worden terugbetaald, ongeacht de aanspraken van de overige schuldeisers van de nemer.

Ten derde is het inderdaad zo dat richtlijn 2002/47 — volgens de bewoordingen van artikel 8, lid 4, — de algemene voorschriften van het nationale insolventierecht met betrekking tot de nietigverklaring van transacties die onder meer zijn aangegaan tijdens de termijn die de opening van een liquidatieprocedure voorafgaat, onverlet laat.

Die bepaling lijkt mij evenwel niet aldus te kunnen worden uitgelegd, dat richtlijn 2002/47 bij de omzetting daarvan in beginsel geen gevolgen zou kunnen hebben voor de nationale insolventieregels.

Artikel 8, lid 4, van richtlijn 2002/47 zou overbodig zijn indien richtlijn 2002/47 geen gevolgen zou kunnen hebben voor die regels. Ik zou dan ook eerder geneigd zijn om te stellen dat die bepaling een uitzondering vormt op de algemene regel op grond waarvan de lidstaten de nationale insolventieregels mogen wijzigen, om ervoor te zorgen dat de doelstellingen van die richtlijn worden verwezenlijkt.

Ik ben bijgevolg van oordeel dat, gesteld dat de nationale wetgever zou beslissen om als zekerheid verschafte financiële activa krachtens een financiëlezekerheidsovereenkomst die leidt tot de vestiging van een zakelijk zekerheidsrecht, bij de failliete boedel van de insolvente nemer te voegen, die wetgever verplicht zou zijn om de verschaffer voorrang te verlenen op de overige schuldeisers die bij de insolventieprocedure zijn betrokken, zodanig dat die verschaffer de zekerheid effectief kan recupereren ingeval de nemer die zekerheid niet heeft gerealiseerd nadat zich een afdwingingsgrond daartoe heeft voorgedaan.

In het licht van het bovenstaande betoog en in de veronderstelling dat het Hof antwoordt op de derde prejudiciële vraag, suggereer ik als antwoord, gesteld dat de nationale wetgever zou beslissen om de als zekerheid verschafte financiële activa krachtens een financiëlezekerheidsovereenkomst die leidt tot de vestiging van een zakelijk zekerheidsrecht, bij de failliete boedel van de insolvente nemer te voegen, dat richtlijn 2002/47 vereist dat aan de verschaffer voorrang wordt verleend op de overige schuldeisers van de insolvente nemer, zodanig dat die verschaffer het niet opgenomen gedeelte van de zekerheid kan recupereren, wanneer de nemer zijn vordering heeft verhaald op andere activa van die verschaffer.