HR, 22-01-2010, nr. 09/03667

In deze zaak kunnen de aangevoerde klachten niet tot cassatie leiden. Evenmin nopen zij tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling. Ik volsta daarom met een verkorte conclusie.

Bij vonnis van 14 juli 2009 heeft de rechtbank Zwolle-Lelystad het verzoek van [verzoeker] om ten aanzien van hem de toepassing van de wettelijke schuldsaneringsregeling uit te spreken, op grond van art. 288 lid 1 aanhef en onder b F afgewezen. Bij arrest van 3 september 2009 heeft het hof Arnhem (nevenzittingsplaats Leeuwarden) het vonnis van de rechtbank bekrachtigd. Tegen dit arrest heeft [verzoeker] bij cassatierekest van 10 september 2009 (ingekomen 11 september 2009), aangevuld bij rekest van 23 september 2009, (tijdig) beroep in cassatie ingesteld.

[Verzoeker] heeft volgens het hof niet aan de toelatingseis van art. 288 lid 1 aanhef en onder b F voldaan, omdat niet voldoende aannemelijk is dat [verzoeker] te goeder trouw is geweest

In cassatie bestrijdt [verzoeker] zowel de overwegingen van het hof met betrekking tot de schuld van € 150.000,- (rov. 5–8; daartegen richten zich de middelen 1, 2 en 4), als die met betrekking tot de schuld van € 33.7000,- (rov. 9; daartegen richten zich de middelen 3 en 4). Het cassatieberoep kan slechts slagen, als beide complexen van klachten gegrond zijn. Houdt het oordeel van het hof met betrekking tot de schuld van € 33.700,- stand, dan moet het cassatieberoep worden verworpen; die schuld is, gelet op haar absolute en relatieve omvang (de totale schuldenlast bedraagt althans volgens vaststelling van de rechtbank circa € 330.000,-), niet zo gering, dat bij de toepassing van art. 288 lid 1 aanhef en onder b F aan het ontbreken van goede trouw ten aanzien van het ontstaan en het onbetaald laten van die schuld zou kunnen worden voorbijgegaan.

De klachten van middel 3, die op de schuld van € 33.700,- betrekking hebben, betreffen in de kern genomen slechts het niet toepassen van de hardheidsclausule van art. 288 lid 3 F (‘indien voldoende aannemelijk is dat de schuldenaar de omstandigheden die bepalend zijn geweest voor het ontstaan of onbetaald laten van zijn schulden, onder controle heeft gekregen’). Volgens het middel blijkt uit de uitlatingen van [verzoeker] dat hij zich de zeer negatieve gevolgen van zijn onbezonnenheid voor anderen en hemzelf inmiddels terdege realiseert en dat hij zijn goedgelovigheid en naïviteit inmiddels achter zich heeft gelaten. Het is echter niet onbegrijpelijk dat het hof in die uitlatingen voor toepassing van de hardheidsclausule onvoldoende aanleiding heeft gezien, temeer nu art. 288 lid 3 F veronderstelt dat het ontstaan of onbetaald laten van schulden aan welbepaalde, objectief vast te stellen omstandigheden is gerelateerd en dat ook objectief kan worden vastgesteld dat de schuldenaar die omstandigheden inmiddels onder controle heeft. Ook de door middel 4 (in het aanvullende cassatierekest) aangevoerde omstandigheden (te weten dat [verzoeker] heeft getracht zijn schuldenlast in privé te beperken en thans over woonruimte beschikt) werpen geen ander licht op het niet toepassen van art. 288 lid 3F. Voor zover middel 4 alsnog het al dan niet ontbreken van goede trouw ten aanzien van de schuld van € 33.700,- aan de orde stelt, geldt dat het ongedaan maken van andere transacties en het niet meer tijdig kunnen afbestellen van de bouwtekeningen op zichzelf niet afdoen aan het oordeel in rov. 9 dat [verzoeker] ten aanzien van het ontstaan en onbetaald laten van die schuld goede trouw niet aannemelijk heeft gemaakt. De klachten met betrekking tot de schuld van € 33.700,- kunnen niet tot cassatie leiden, waarmee ook het belang aan de andere klachten komt te ontvallen.

Ten overvloede merk ik over die andere klachten nog op:

De conclusie strekt tot verwerping met toepassing van art. 81 RO.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden,

Advocaat-Generaal