Hof Amsterdam, 13-01-2009, nr. 104.004.256

[appellanten] zijn ontvankelijk in het door hen ingestelde hoger beroep, omdat zij dit hoger beroep hebben ingesteld tegen hun processuele wederpartijen van de vorige instantie.

Vaststaat dat ingevolge het onherroepelijk geworden vonnis van de rechtbank Utrecht van 1 juni 2005 bij [geïntimeerde sub 2] nog een bate bestaat, in conventie voortvloeiende uit de (hoofdelijke) veroordeling in conventie van [appellanten] om tegen behoorlijk bewijs van kwijting aan [geïntimeerde sub 2] te betalen een bedrag van € 18.233,02 vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 23 april 2004 tot aan de dag van voldoening en met de proceskosten van in totaal € 1.506,40, alsmede in reconventie, na afwijzing van de reconventionele vordering van [appellanten], voortvloeiende uit de veroordeling van [appellanten] in de aan de zijde van [geïntimeerde sub 2] gevallen proceskosten van € 226,--.

[geïntimeerde sub 2] pretendeerde het vorderingsrecht van voornoemde conventionele beslissing reeds geruime tijd vóór de op 11 mei 2005 plaatsgevonden registratie in het handelsregister van de Kamer van Koophandel, inhoudende dat de ontbonden rechtspersoon ([geïntimeerde sub 2]) met ingang van 28 april 2005 is opgehouden te bestaan omdat geen bekende baten meer aanwezig zijn. Na daartoe op 15 september 2004 verkregen verlof had [geïntimeerde sub 2] namelijk reeds op 22 september 2004 conservatoir beslag gelegd op de woning van [appellanten] en is dit beslag tijdig gevolgd door de procedure die is uitgemond in de hiervoor weergegeven beslissingen.

Naar het oordeel van het hof volgt uit de strekking van het bepaalde in artikel 2:19, vierde lid, van het Burgerlijk Wetboek (BW) in verband met het bepaalde in artikel 2:23c BW dat niet kan worden geoordeeld dat [geïntimeerde sub 2] op 28 april 2005 geen baten meer had en was opgehouden te bestaan (vergelijk HR 26 maart 2004, NJ 2004, 330).

Ook [appellanten] wisten dat [geïntimeerde sub 2] op 28 april 2005 in rechte nog betaling van hen verlangde. Zij kunnen zich daarom niet met succes beroepen op de (onjuiste) registratie in het handelsregister dat er geen baten meer waren.

De conclusie is dat [appellanten] ontvankelijk zijn in hun vordering tegen [geïntimeerde sub 2].

de inhoudelijke beoordeling van de door [appellanten] tegen [geïntimeerde sub 2] ingestelde vordering tot opheffing van het conservatoir beslag op hun woning

Op grond van het bepaalde in artikel 705, tweede lid, van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering dient het conservatoir beslag te worden opgeheven indien summierlijk van de ondeugdelijkheid van het door de beslaglegger ingeroepen recht blijkt.

Zoals hiervoor reeds is overwogen staat de vordering van [geïntimeerde sub 2] tussen de partijen vast. De opheffing van het voor die vordering gelegde conservatoir beslag ligt daarom niet voor de hand, ook niet in de onderhavige situatie waarin [geïntimeerde sub 2] nog niet is overgegaan tot betekening van het vonnis waarin de vordering is vastgesteld. Daarbij heeft het hof meegewogen dat niet is gebleken dat [appellanten] de bedragen waartoe zij bij vonnis van de rechtbank Utrecht van 1 juni 2005 zijn veroordeeld aan — de nog steeds bestaande vennootschap — [geïntimeerde sub 2] hebben betaald of reële pogingen tot betaling daarvan hebben ondernomen.

De door [appellanten] tegen [geïntimeerde sub 2] ingestelde vordering tot opheffing van het op hun woning gelegde conservatoir beslag zal derhalve worden afgewezen.

Naar het oordeel van het hof zijn [appellanten] niet-ontvankelijk in hun tegen [geïntimeerde sub 1] ingestelde vordering tot opheffing van het conservatoir beslag op hun woning.

Deze beslaglegging heeft plaatsgevonden op verzoek van [geïntimeerde sub 2]. [geïntimeerde sub 1] was van die rechtspersoon enig aandeelhouder en bestuurder, in laatst- genoemde hoedanigheid wellicht ook vereffenaar, maar [geïntimeerde sub 1] is in het kader van dit geschil niet de partij die zich namens [geïntimeerde sub 2] kan verweren tegen de vordering tot opheffing van het gelegde conservatoir beslag.

Anders dan [appellanten] menen, komt het hof derhalve niet toe aan een belangen- afweging.

[appellanten] stellen dat [geïntimeerde sub 1] om verschillende redenen onrechtmatig heeft gehandeld. Zo heeft [geïntimeerde sub 1] zijn toestemming onthouden aan de opheffing van het beslag en heeft hij de rechtbank Utrecht niet geïnformeerd over het einde van [geïntimeerde sub 2], waardoor de rechtbank in de procedure die is gevolgd op het conservatoir beslag op 1 juni 2005 tegen [appellanten] een veroordelend vonnis heeft uitgesproken. Daarmee is, aldus [appellanten], aan hen de mogelijkheid ontnomen tegen dat vonnis hoger beroep in te stellen.

De beoordeling van deze — door [geïntimeerde sub 1] gemotiveerd bestreden — stellingen gaat het kader van de onderhavige procedure tot opheffing van een conservatoir beslag te buiten.

Het hof heeft overwogen dat [appellanten] niet in hun vordering tegen [geïntimeerde sub 1] kunnen worden ontvangen. Dit betekent dat [appellanten] de vordering tot opheffing van het beslag niet tegen [geïntimeerde sub 1] hadden dienen in te stellen en dat zij dus zijn aan te merken als de in het ongelijk gestelde partij. Daaruit volgt hun proceskostenveroordeling, in eerste aanleg aan de zijde van [geïntimeerde sub 1] gelijk aan het vast recht ter hoogte van € 251,--.

De daartegen gerichte grief faalt derhalve.