Hof Amsterdam, 13-04-2010, nr. 23-001298-09

van deze persoon reeds een DNA-profiel is verwerkt (…..)

Ingevolge het bepaalde bij art. 2, eerste lid, van de Wet DNA-onderzoek is de officier van justitie gehouden te bevelen dat van de verdachte celmateriaal wordt afgenomen ten behoeve van het bepalen en het verwerken van zijn DNA-profiel. Dat bevel is in de zaak waarbij de verdachte is veroordeeld tot plaatsing in een inrichting voor stelselmatige daders, gezien onderdeel a. van evengenoemd artikellid, naar het zich laat aanzien, niet uitgevoerd louter omdat van de verdachte reeds in 2004 in de strafzaak met het parketnummer 13-127103-04 een referentiemonster was afgenomen en een DNA-profiel reeds in de databank was opgenomen.

Hieruit trekt het hof de conclusie dat het NFI, wanneer het bij zijn onderzoek in onderhavige zaak niet de beschikking had gehad over het ten onrechte nog aanwezige DNA-profiel van de verdachte, de in de databank aanwezige DNA-sporenprofielen wel had kunnen vergelijken met het profiel van de verdachte dat na het rechtbankvonnis van 9 februari 2005 op grond van de Wet DNA-onderzoek had moeten zijn bepaald en verwerkt. Die vergelijking zou alsdan -het nieuwe referentiemonster zou immers van dezelfde persoon zijn afgenomen- tot dezelfde matches hebben geleid als thans het geval is geweest.

Onder deze omstandigheden komt het hof tot de slotsom, dat er geen sprake is van een vormverzuim in de zin van artikel 359a van het Wetboek van Strafrecht, zodat de match, die in onderhavige zaak is verkregen, voor het bewijs kan worden gebruikt.

Ten aanzien van feit 7 primair:

Het hof is, met de rechtbank en anders dan de raadsvrouw, van oordeel dat de verdachte zich in de periode van 25 oktober 2008 tot en met 1 november 2008 schuldig heeft gemaakt aan gewoonteheling. Vast staat dat de goederen die bij de verdachte in beslag zijn genomen, of waarvan pandbriefjes bij de verdachte in beslag zijn genomen, afkomstig waren van diefstal. De door de verdachte in de ten laste gelegde periode geheelde goederen zijn buitgemaakt bij in totaal zes verschillende diefstallen.

Tevens zijn er verscheidene goederen (of pandbriefjes van goederen) bij de verdachte aangetroffen, welke afkomstig zijn van diefstal, die buiten de ten laste gelegde periode door de verdachte zijn geheeld.

Het hof ziet evenals de rechtbank, ondanks de beperkte ten laste gelegde periode, een patroon bij de verdachte waarbij hij een gewoonte maakt van het plegen van opzetheling. Het hof baseert deze conclusie op de grote hoeveelheid van diefstal afkomstige goederen die bij de verdachte in beslag zijn genomen, de aard van deze goederen (voornamelijk luxe-goederen, waaronder een grote hoeveelheid sieraden, die als zodanig, naar van algemene bekendheid is, veelvuldig voorwerp zijn van diefstal) en het gegeven dat de verdachte deze goederen (deels) heeft verpand.

Deze omstandigheden roepen om een -aannemelijke- verklaring van de verdachte. De verdachte heeft echter wisselende en onaannemelijke verklaringen afgelegd, te weten dat hij de goederen bij het grof vuil of langs de straat heeft gevonden of dat ze zijn achtergelaten in zijn woning door kennissen, om uiteindelijk te stellen dat hij het zich niet precies meer kan herinneren.

een toilettas (Louis Vuitton), toebehorende aan [B] en

een sleutelbos met daaraan de sleutel van de boot, toebehorende aan [B] en

een paar ski’s (Rossignol), toebehorende aan [K] en

twee paar skistokken (merk Scott en merk Masters), toebehorende aan [K] en

golfclubs, toebehorende aan [K] en

een byouteriedoos (zwart), toebehorende aan [V] en

diverse papieren, toebehorende aan [T] en

zes computerspellen (X-box), toebehorende aan [S]

drie computerspellen (Wii), toebehorende aan [S] en

een mobiele telefoon, toebehorende aan [S] en

een koffer met wieltjes, toebehorende aan [S] en

computerapparatuur (X-box en Wii) en bijbehorende randapparatuur, toebehorende aan [S] en

elf overhemden, toebehorende aan [S] en

een kostuum (zwart), toebehorende aan [S] en

vier Chinese tasjes, toebehorende aan [S] en

een paspoort in stukken geknipt, toebehorende aan [P] en

twee byouteriedozen, bevattende sieraden, toebehorende aan [S] en

oorbellen, toebehorende aan [S] en

een dicteerapparaat (Grundig), toebehorende aan [S] en

een zonnebril in koker “Moon”, toebehorende aan [S] en

een ketting en een armband in bruine doos, toebehorende aan [S] en

een horloge (DKNY), toebehorende aan [S] en

een hartje (Swarovski), toebehorende aan [S] en

drie kettinkjes goud, toebehorende aan [S] en

een zwangerschapsbol, toebehorende aan [S] en

een mixer/amplifier (Citronic, model CDMX2), toebehorende aan [SC] en

een cartridge (merk Samsung), toebehorende aan [SC] en

vier opengescheurde enveloppen, toebehorende aan [SC] en/of een hardloopgroep en

welke goederen telkens door diefstal waren verkregen.

Hetgeen onder feit 1, 3, 6 en 7 primair meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezen verklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezen verklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het bewezen verklaarde levert op:

ten aanzien van het onder feit 1 bewezen verklaarde

diefstal door twee of meer verenigde personen, meermalen gepleegd;

ten aanzien van het onder feit 3 bewezen verklaarde

diefstal, waarbij de schuldige zich de toegang tot de plaats van het misdrijf heeft verschaft door middel van braak;

ten aanzien van het onder feit 6 bewezen verklaarde

diefstal, waarbij de schuldige het weg te nemen goed onder zijn bereik heeft gebracht door middel van braak;

ten aanzien van het onder feit 7 primair bewezen verklaarde

van het plegen van opzetheling een gewoonte maken.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straf

De rechtbank Amsterdam heeft de verdachte voor het onder feit 1, 3, 6 en 7 primair ten laste gelegde veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 18 maanden, met aftrek ex artikel 27 Wetboek van Strafrecht, waarvan 6 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren, met als bijzondere voorwaarde reclasseringstoezicht. Tevens heeft de rechtbank de vordering van de benadeelde partij [H]. toegewezen tot een bedrag van € 4113, met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Tegen voormeld vonnis is door de verdachte hoger beroep ingesteld.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte voor het onder feit 1 en 7 primair ten laste gelegde zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 12 maanden, met aftrek ex artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

De verdachte heeft zich samen met een ander schuldig gemaakt aan twee inbraken in een hotel, een inbraak in een woning en een autokraak. Door inbraken wordt materiële schade toegebracht aan benadeelden en worden vaak goederen gestolen waaraan benadeelden op gevoels¬gronden sterk zijn gehecht. Bovendien wordt daardoor ernstige inbreuk gemaakt op de persoonlijke levenssfeer van benadeelden, maatschap¬pelijke onrust veroor¬zaakt en bij veel mensen gevoelens van onveilig¬heid teweeggebracht. De door de verdachte gepleegde inbraken kenmerkten zich door het grote aantal goederen dat was weggenomen waaronder waardevolle sieraden en luxe goederen. Alles in aanmerking genomen, heeft verdachte veel materiële schade en immaterieel leed toegebracht aan de slachtoffers.

Voorts heeft de verdachte zich schuldig gemaakt aan gewoonteheling door een grote hoeveelheid van diefstal afkomstige goederen onder zich te hebben en te verkopen. De verdachte heeft hiermee bijgedragen aan de instandhouding van een afzetmarkt voor gestolen voorwerpen. Ook heeft verdachte hiermee stelselmatig afbreuk gedaan aan de bepalingen die strekken tot bestrijding van heling. Verdachte heeft slechts oog gehad voor zijn financieel gewin en heeft zich op geen enkel moment bekommerd om de financiële schade en overlast die hij door zijn handelen heeft veroorzaakt.

Het hof is van oordeel dat er gelet op de bewezenverklaring voor feit 3 en 6 aanleiding bestaat om bij de straftoemeting af te wijken van hetgeen door de advocaat-generaal is gevorderd.

Gelet op de zeer grote hoeveelheid goederen die de verdachte heeft gestolen en/of heeft geheeld en gelet op het Uittreksel Justitiële Documentatie van 10 maart 2010 van de verdachte waaruit blijkt dat hij reeds veelvuldig ter zake van vermogendelicten is veroordeeld, ziet het hof aanleiding een hogere straf op te leggen dan de rechter in eerste aanleg heeft gedaan.

Het hof acht, alles afwegende, een gevangenisstraf van na te melden duur passend en geboden.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 36f, 57, 63, 311 en 417 van het Wetboek van Strafrecht.

Deze wettelijke voorschriften worden toegepast zoals geldend ten tijde van het bewezen verklaarde.

Vordering van de benadeelde partij [H]

De benadeelde partij als bedoeld in artikel 51a van het Wetboek van Strafvordering heeft zich overeenkomstig artikel 51b van dat Wetboek in het onderhavige strafproces gevoegd met een vordering tot vergoeding van door haar geleden schade als gevolg van het aan verdachte onder feit 1 ten laste gelegde.

De vordering is in eerste aanleg toegewezen.

De verdachte heeft deze vordering betwist, door te stellen dat hij zich niet schuldig acht aan de hem ten laste gelegde feiten.

Het hof is van oordeel dat de vordering van de benadeelde partij van zo eenvoudige aard is, dat deze zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Vast is komen te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het voormeld bewezen verklaarde strafbare feit rechtstreeks schade, tot na te melden bedrag, heeft geleden.

De vordering van de benadeelde partij zal dan ook tot na te melden bedrag worden toegewezen.

Het hof acht voorts termen aanwezig om, als extra waarborg voor betaling van (het toegewezen gedeelte van) de vordering van de benadeelde partij, de verdachte die naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht, de verplichting op te leggen tot betaling van na te melden bedrag aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer.