HR, 11-10-2011, nr. 09/05194

Het gerechtshof te Amsterdam heeft bij arrest van 17 december 2009 de verdachte:

Van inbeslaggenomen schoeisel is de teruggave aan de verdachte gelast. De verdachte is voorts (hoofdelijk) veroordeeld tot betaling van € 2.292,30 aan de benadeelde partij [betrokkene 1], met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Namens de verdachte heeft mr. N.H. Fridsma, advocaat te Beverwijk, twee middelen van cassatie voorgesteld.

Deze zaak hangt samen met de zaak tegen [medeverdachte], nr. 09/05168, in welke zaak ik eveneens vandaag concludeer.

Het eerste middel behelst de klacht dat het hof het verzoek tot het horen van een anonieme getuige ontoereikend gemotiveerd heeft afgewezen.

Het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 17 december 2008, op welk onderzoek ter terechtzitting de bestreden uitspraak mede berust, houdt onder meer het volgende in:

Blijkens de toelichting op het middel wordt — terecht — niet geklaagd over de door het hof toegepaste maatstaf bij de afwijzing van het getuigenverzoek.

Het middel komt op tegen de begrijpelijkheid van deze afwijzing, omdat het hof tot het bewijs van feit 1 onder meer de tegenover de politie afgelegde verklaringen van [getuige 1] en [getuige 2] heeft gebezigd (bewijsmiddelen 2 en 4), welke verklaringen (voor een deel) zijn gebaseerd op de verklaring van de anonieme getuige. Aldus heeft het hof de verklaring van de anonieme getuige toch (indirect) voor het bewijs gebezigd, zodat de afwijzing van het getuigenverzoek volgens de steller van het middel onbegrijpelijk is.

Voor zover de bewijsmiddelen 2 en 4 inhouden wat de getuigen [getuige 1] respectievelijk [getuige 2] van de anonymus hebben gehoord, hebben beide bewijsmiddelen niet te gelden als een schriftelijk bescheid houdende de verklaring van een persoon wiens identiteit niet blijkt, als bedoeld in art. 344a, derde lid, Sv (vgl. HR 14 december 2004, LJN: AQ8925, NJ 2005, 383 m.nt. YB). Het gaat om gewone ‘de auditu’-verklaringen die met de daarvoor gepaste behoedzaamheid voor het bewijs kunnen worden gebezigd. Aan deze verklaringen ligt niet ten grondslag wat de anonieme getuige zelf heeft waargenomen of ondervonden, maar wat deze getuigen van hem hebben gehoord: hun eigen waarneming dienaangaande dus.

De kern van het middel is dat de motivering van de afwijzing van het getuigenverzoek niet begrijpelijk is, omdat de inhoud van de verklaring van de afgewezen getuige nu juist wel voor het bewijs wordt gebruikt, omdat [getuige 1] deze overbrengt. [getuige 1] heeft verklaard over wat de schoonmakers hebben gezien. Door de verdediging is ter terechtzitting weliswaar gesteld dat de anonieme getuige een schoonmaker is, maar in cassatie staat dat niet vast. Gelet daarop mist het middel feitelijke grondslag. Ik voeg daar overigens nog aan toe dat ook als ervan wordt uitgegaan dat de anonieme getuige schoonmaker is, zulks nog niet betekent dat hij een van de schoonmakers is van wie [getuige 1] zijn informatie heeft. Ook dat staat in cassatie niet vast en ook in dat opzicht mist het middel feitelijke grondslag.

De afwijzing van het getuigenverzoek op de grond dat het hof de verklaring van de anonieme getuige niet zal bezigen voor het bewijs is dan ook toereikend gemotiveerd.

Het middel faalt.

Het tweede middel klaagt dat het hof de verzoeken tot het horen van [betrokkene 2] en [betrokkene 3] als getuigen ontoereikend gemotiveerd heeft afgewezen.

De appèlschriftuur, tijdig ingediend bij schrijven van 6 juni 2008, behelst dienaangaande het volgende:

Het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 17 december 2008, op welk onderzoek ter terechtzitting de bestreden uitspraak mede berust, houdt voor zover hier van belang het volgende in:

Het hof heeft met het oog op de bewijsvoering een nadere bewijsoverweging gewijd aan verdachtes aanwezigheid met de medeverdachte buiten het pand, de kennelijk onaannemelijke reden van hun aanwezigheid ter plaatse en de overeenkomsten in de modus operandi bij de onder 1, 3 en 5 bewezen verklaarde vermogensdelicten. Voorts heeft het hof overwogen dat niet is gebleken dat zich tussen 11.30 en 12.30 uur, toen de flatscreens en mobiele telefoon kennelijk ter wegneming waren weggezet, andere onbevoegden op het terrein van het entrainmentbedrijf hebben begeven. Over deze bewijsmotivering wordt niet geklaagd.

Ook dit middel komt blijkens de toelichting niet op tegen de door het hof toegepaste — juiste — maatstaf bij de afwijzing van het getuigenverzoek.

Het middel klaagt over de begrijpelijkheid van de afwijzing, omdat het hof de tegenover de politie afgelegde verklaringen van deze getuigen wel tot het bewijs van medeplegen van poging tot diefstal (feit 5 subsidiair) heeft gebezigd (bewijsmiddelen 10 en 11).

Aan het getuigenverzoek lag ten grondslag dat niemand de verdachte en/of de medeverdachte binnen heeft gezien, alwaar de goederen zouden zijn klaar gezet om ter wederrechtelijke toe-eigening te worden weggenomen.

Gezien de hiervoor weergegeven overwegingen heeft het hof dit verzoek afgewezen, aangezien deze getuigen de verdachten alleen buiten hebben gezien en dus niet over de gepoogde diefstal kunnen verklaren die zich binnen het bedrijfspand heeft afgespeeld. In die afwijzing ligt besloten dat het hof het voor de onder 5 tenlastegelegde poging tot diefstal die zich in het bedrijfspand afspeelde irrelevant acht waar de verdachten buiten op het terrein zijn gezien en dat datzelfde heeft te gelden voor de voorts nog door de verdediging opgeworpen vraag waar de goederen zich in dat pand bevonden. Aldus verstaan acht ik het oordeel van het hof dat het verzoek kan worden afgewezen, omdat de verdediging door die afwijzing niet in zijn belangen is geschaad, niet onbegrijpelijk.

De middelen falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende motivering.

Ambtshalve gronden waarop Uw Raad de aangevallen beslissing zou moeten vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG