HvJ EU, 29-06-2010, nr. C-28/08 P

Met haar hogere voorziening verzoekt de Commissie van de Europese Gemeenschappen het Hof om vernietiging van het arrest van het Gerecht van eerste aanleg van de Europese Gemeenschappen van 8 november 2007, Bavarian Lager/Commissie (T-194/04, Jurispr. blz. II-4523, hierna: ‘bestreden arrest’), voor zover daarbij het besluit van de Commissie van 18 maart 2004 (hierna: ‘litigieus besluit’) houdende afwijzing van het door The Bavarian Lager Co. Ltd (hierna: ‘Bavarian Lager’) ingediende verzoek om toegang tot het volledige proces-verbaal van de vergadering van 11 oktober 1996 in het kader van een niet-nakomingsprocedure (hierna: ‘vergadering van 11 oktober 1996’), is nietig verklaard.

Richtlijn 95/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 24 oktober 1995 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens en betreffende het vrije verkeer van die gegevens (PB L 281, blz. 31) legt de lidstaten de verplichting op om in verband met de verwerking van persoonsgegevens de fundamentele rechten en vrijheden van natuurlijke personen, en met name hun recht op de persoonlijke levenssfeer, te beschermen, teneinde het vrije verkeer van persoonsgegevens in de Europese Gemeenschap te waarborgen.

Op basis van artikel 286 EG is verordening (EG) nr. 45/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 18 december 2000 vastgesteld, betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens door de communautaire instellingen en organen en betreffende het vrije verkeer van die gegevens (PB 2001, L 8, blz. 1).

In de punten 1, 2, 5, 7, 8, 12, 14 en 15 van de considerans van verordening nr. 45/2001, althans in bepaalde delen hiervan, wordt verklaard:

Artikel 1 van verordening nr. 45/2001 bepaalt:

In artikel 2 van die verordening wordt bepaald:

Artikel 3 van voornoemde verordening bepaalt:

In artikel 4 van diezelfde verordening wordt bepaald:

Artikel 5 van verordening nr. 45/2001 bepaalt:

In artikel 8, met het opschrift ‘Doorgifte van persoonsgegevens aan ontvangers die onder richtlijn 95/46[…] vallen, maar geen communautaire instellingen of organen zijn’, wordt bepaald:

Artikel 18, met het opschrift ‘Recht van bezwaar’, bepaalt:

Verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie (PB L 145, blz. 43), bepaalt de beginselen, de voorwaarden en de beperkingen van het in artikel 255 EG neergelegde recht van toegang tot documenten van deze instellingen. Deze verordening is van toepassing sinds 3 december 2001.

Punt 1 van de considerans van verordening nr. 1049/2001 luidt:

In punt 2 van de considerans van die verordening valt te lezen:

In de punten 4 en 11 van de considerans van voornoemde verordening heet het:

Artikel 2 van verordening nr. 1049/2001, met het opschrift ‘Toegangsgerechtigden en toepassingsgebied’, luidt als volgt:

Artikel 4 van die verordening, inzake de uitzonderingen op het recht van toegang, bepaalt:

In artikel 6, lid 1, van verordening nr. 1049/2001 wordt bepaald dat ‘[d]e verzoeker […] niet verplicht [is] de redenen voor zijn verzoek te vermelden’.

De feiten van het geding zijn in de punten 15 tot en met 28 en 34 tot en met 37 van het bestreden arrest als volgt beschreven:

Bij het bestreden arrest heeft het Gerecht het litigieuze besluit nietig verklaard.

Met betrekking tot de toegang tot het volledige proces-verbaal van de vergadering van 11 oktober 1996 heeft het Gerecht in de punten 90 tot en met 95 van het bestreden arrest geoordeeld dat het verzoek van Bavarian Lager is gebaseerd op verordening nr. 1049/2001. Het Gerecht, dat erop wijst dat volgens artikel 6, lid 1, van die verordening degene die om toegang verzoekt de redenen voor zijn verzoek niet behoeft te vermelden en dus ook geen specifiek belang behoeft aan te tonen om toegang te krijgen tot de gevraagde documenten, heeft de in artikel 4, lid 1, sub b, van die verordening neergelegde uitzondering op het verstrekken van gegevens onderzocht in het geval waarin de openbaarmaking van een dergelijk document zou leiden tot ondermijning van de bescherming van de persoonlijke levenssfeer en de integriteit van het individu.

In de punten 96 tot en met 119 van het bestreden arrest, heeft het Gerecht de samenhang tussen de verordeningen nr. 45/2001 en nr. 1049/2001 onderzocht. Het Gerecht, dat opmerkt dat volgens punt 15 van de considerans van verordening nr. 45/2001 de toegang tot documenten, met inbegrip van die welke persoonsgegevens bevatten, onder artikel 255 EG valt, heeft beklemtoond dat volgens punt 11 van de considerans van verordening nr. 1049/2001 de instellingen bij het beoordelen van de uitzonderingen op alle terreinen van de activiteiten van de Unie rekening dienen te houden met de beginselen van de Uniewetgeving betreffende de bescherming van persoonsgegevens, en dus ook met de beginselen die zijn neergelegd in verordening nr. 45/2001.

Onder verwijzing naar de definities van ‘persoonsgegevens’ en ‘verwerking van persoonsgegevens’, genoemd in artikel 2, sub a en b, van verordening nr. 45/2001, is het Gerecht in punt 105 van het bestreden arrest tot de slotsom gekomen dat het verstrekken van gegevens door middel van doorgifte, verspreiden of op enigerlei andere wijze ter beschikking stellen, binnen de definitie van ‘verwerking’ valt en verordening nr. 45/2001 dus zelf, onafhankelijk van verordening nr. 1049/2001, voorziet in de mogelijkheid dat bepaalde persoonsgegevens openbaar worden gemaakt.

In punt 106 van het bestreden arrest heeft het Gerecht beklemtoond dat artikel 5, sub a of b, van verordening nr. 45/2001 voorschrijft dat de verwerking van persoonsgegevens rechtmatig dient te zijn en noodzakelijk moet zijn voor de vervulling van een taak van algemeen belang of om een wettelijke verplichting na te komen waaraan de verantwoordelijke voor de verwerking is onderworpen. Vervolgens heeft het Gerecht opgemerkt dat het in artikel 2 van verordening nr. 1049/2001 voorziene recht van toegang tot documenten van de instellingen, dat is toegekend aan iedere burger van de Europese Unie en iedere natuurlijke of rechtspersoon met verblijfplaats of statutaire zetel in een lidstaat, een wettelijke verplichting vormt in de zin van artikel 5, sub b, van verordening nr. 45/2001. Nu verordening nr. 1049/2001 dus verplicht tot het verstrekken van gegevens, hetgeen een ‘verwerking’ vormt in de zin van artikel 2, sub b, van verordening nr. 45/2001, is deze verstrekking uit dit oogpunt ingevolge artikel 5 van die verordening rechtmatig.

Met betrekking tot het bewijs van de noodzaak van doorgifte, als bedoeld in artikel 8, sub b, van verordening nr. 45/2001, en het recht van bezwaar van de betrokkene, neergelegd in artikel 18 van die verordening, heeft het Gerecht in de punten 107 tot en met 109 van het bestreden arrest met name geoordeeld:

Tot slot heeft het Gerecht geoordeeld dat de in artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001 neergelegde uitzondering eng moest worden uitgelegd en enkel betrekking had op persoonsgegevens die de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer en de integriteit van het individu concreet en daadwerkelijk kunnen ondermijnen. Deze ondermijning moet worden onderzocht tegen de achtergrond van artikel 8 van het op 4 november 1950 te Rome ondertekende Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheiden (hierna: ‘EVRM’) en de op basis daarvan ontwikkelde rechtspraak.

Het Gerecht is op algemene wijze in punt 133 en specifiek in punt 139 van het bestreden arrest tot de slotsom gekomen dat de Commissie blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door vast te stellen dat Bavarian Lager noch een uitdrukkelijk omschreven en gerechtvaardigd doel heeft aangetoond, noch de noodzaak van openbaarmaking van de namen van de vijf personen die aan de vergadering van 11 oktober 1996 hebben deelgenomen en die zich na deze vergadering ertegen hebben verzet dat hun identiteit aan Bavarian Lager werd bekendgemaakt.

Wat de in artikel 4, lid 2, derde streepje, van verordening nr. 1049/2001 neergelegde uitzondering inzake de bescherming van inspecties, onderzoeken en audits betreft, heeft het Gerecht de toepassing van deze bepaling in het algemeen uitgesloten en, inzonderheid, geoordeeld dat voor vertrouwelijke behandeling geen andere personen in aanmerking komen dan de klager en dat deze bescherming slechts gerechtvaardigd is indien de betrokken procedure nog loopt.

Bij beschikking van de president van het Hof van 13 juni 2008 zijn het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland en de Raad van de Europese Unie toegelaten tot interventie ter ondersteuning van de conclusies van de Commissie. De Republiek Finland en het Koninkrijk Zweden zijn toegelaten tot interventie ter ondersteuning van de conclusies van Bavarian Lager en het Koninkrijk Denemarken tot interventie ter ondersteuning van de conclusies van Bavarian Lager en de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming.

De Commissie verzoekt het Hof:

De Raad verzoekt het Hof:

Het Verenigd Koninkrijk concludeert dat het het Hof behage:

Bavarian Lager verzoekt het Hof:

Het Koninkrijk Denemarken, de Republiek Finland, het Koninkrijk Zweden en de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming verzoeken het Hof:

Bij brieven van 11 en 13 november 2009 hebben de Commissie en de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming verzocht om heropening van de mondelinge behandeling.

Het Hof kan krachtens artikel 61 van het Reglement voor de procesvoering de mondelinge behandeling ambtshalve, op voorstel van de advocaat-generaal dan wel op verzoek van partijen, heropenen indien het van oordeel is dat het onvoldoende is ingelicht of dat de zaak moet worden beslecht op basis van een argument waarover tussen partijen geen discussie heeft plaatsgevonden (arrest van 8 september 2009, Liga Portuguesa de Futebol Profissional en Bwin International, C-42/07, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 31 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In hun verzoeken beperken de Commissie en de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming zich tot de stelling dat de conclusie van de advocaat-generaal is gebaseerd op argumenten waarover geen discussie heeft plaatsgevonden voor het Gerecht, noch voor het Hof.

Het Hof is van oordeel dat het in casu over alle noodzakelijke gegevens beschikt om in het geschil waarover het is aangezocht uitspraak te doen en dat de zaak niet hoeft te worden onderzocht op basis van argumenten waarover geen discussie heeft plaatsgevonden voor het Hof.

Derhalve hoeft de mondelinge behandeling niet te worden heropend.

Ter ondersteuning van haar hogere voorziening voert de Commissie drie middelen aan, te weten:

Omdat de eerste twee middelen elkaar grotendeels overlappen, dienen zij gezamenlijk te worden onderzocht.

De Commissie, ondersteund door het Verenigd Koninkrijk en de Raad, betoogt in wezen dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij zijn bevindingen inzake de toepassing van de uitzondering van artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001, waardoor sommige bepalingen van verordening nr. 45/2001 geen effect konden sorteren.

Volgens de Commissie heeft het Gerecht uitspraak gedaan zonder te refereren aan de tweede zinsnede van artikel 4, lid 1, sub b, van verordening 1049/2001, die preciseert dat de instellingen de toegang tot een document weigeren wanneer dit zou leiden tot ondermijning van de bescherming van de persoonlijke levenssfeer en de integriteit van het individu, ‘in het bijzonder gelet op de gemeenschapswetgeving inzake de bescherming van persoonsgegevens’. Het Gerecht heeft de in deze bepaling neergelegde uitzondering enkel uitgelegd tegen de achtergrond van artikel 8 EVRM en de op basis daarvan ontwikkelde rechtspraak.

Deze onjuiste uitlegging van de uitzondering van artikel 4, lid 1, sub b, heeft tot gevolg dat verschillende bepalingen van verordening nr. 45/2001, en met name de artikelen 8, sub b, en 18, sub a, geen effect konden sorteren.

Juist door artikel 6, lid 1, van verordening nr. 1049/2001, dat bepaalt dat in het kader van verzoeken om toegang van het publiek tot documenten de verzoeker niet verplicht is de redenen voor zijn verzoek te vermelden, te laten prevaleren, belet het Gerecht volgens de Commissie dat artikel 8, sub b, van verordening nr. 45/2001, volgens hetwelk de ontvanger van de door te geven persoonsgegevens de noodzaak van openbaarmaking moet aantonen, effect sorteert.

De in artikel 8, sub b, van verordening nr. 45/2001 neergelegde verplichting voor de ontvanger van door te geven persoonsgegevens om aan te tonen dat een gerechtvaardigd doel wordt nagestreefd, is een van de kernbepalingen van de gehele Uniewetgeving inzake gegevensbescherming. Daarom vormt het verstrekken van persoonsgegevens die zijn opgenomen in een document waarover een instelling beschikt, zowel een toegang van het publiek tot een document in de zin van verordening nr. 1049/2001, als een verwerking van persoonsgegevens in de zin van verordening nr. 45/2001. Het Gerecht heeft hiermee geen rekening gehouden.

De Commissie voegt hieraan toe dat het Gerecht, door te oordelen dat elk verzoek om persoonsgegevens de wettelijke verplichting moet nakomen die voortvloeit uit het recht van toegang van het publiek in de zin van artikel 5, sub b, van verordening nr. 45/2001, iedere nuttige werking ontneemt aan artikel 18, sub a, van diezelfde verordening, dat de betrokkene de mogelijkheid biedt om op grond van zwaarwegende en gerechtvaardigde redenen die met zijn bijzondere situatie verband houden, te allen tijde bezwaar aan te tekenen tegen de verwerking van hem betreffende gegevens.

Beklemtoond moet worden dat het Gerecht een belangrijk deel van zijn redenering, met name de punten 96 tot en met 119 van het bestreden arrest, wijdt aan het onderzoek van de samenhang tussen de verordeningen nr. 45/2001 en nr. 1049/2001, en vervolgens in de punten 121 tot en met 139 van dat arrest de daaruit afgeleide criteria toepast op de onderhavige zaak.

Zoals het Gerecht in punt 98 van het bestreden arrest terecht heeft benadrukt, moet bij het onderzoek van de verhouding tussen de verordeningen nr. 1049/2001 en nr. 45/2001 met het oog op de toepassing van de in artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001 neergelegde uitzondering op de onderhavige zaak, rekening worden gehouden met het feit dat beide verordeningen verschillende doelstellingen hebben. De eerste heeft tot doel de grootst mogelijke transparantie te verzekeren van het besluitvormingsproces van overheidsorganen, alsmede van de informatie waarop hun besluiten zijn gebaseerd. Zij beoogt dus de uitoefening van het recht op toegang tot documenten zo veel mogelijk te vergemakkelijken en goede administratieve praktijken te bevorderen. De tweede verordening beoogt de bescherming van de fundamentele rechten en vrijheden van natuurlijke personen, en met name van hun recht op persoonlijke levenssfeer, te waarborgen bij de verwerking van persoonsgegevens.

Blijkens punt 2 van de considerans van verordening nr. 45/2001 heeft de Uniewetgever het voornemen gehad een ‘volledig’ beschermingssysteem in te voeren en het noodzakelijk geacht, volgens de tekst van punt 12 van de considerans van die verordening, dat er wordt ‘gezorgd […] voor een in de gehele Gemeenschap coherente en homogene toepassing van de regels inzake de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens’.

Volgens datzelfde punt 12 van de considerans vormen de rechten die zijn toegekend aan de betrokken personen voor hun bescherming in verband met de verwerking van persoonsgegevens, voorschriften ter bescherming van de fundamentele rechten en vrijheden. In de geest van de Uniewetgever draagt de Uniewetgeving inzake de verwerking van persoonsgegevens bij tot de bescherming van de fundamentele rechten en vrijheden.

Overeenkomstig de punten 7 en 14 van de considerans van verordening nr. 45/2001 gaat het om ‘maatregelen […] die […] bindend zijn’, en die van toepassing zijn ‘op elke verwerking van persoonsgegevens door de communautaire instellingen en organen’ en ‘om welke reden ook’.

Verordening nr. 1049/2001 geeft blijkens punt 1 van de considerans ervan gevolg aan de in artikel 1, tweede alinea, EU tot uiting gebrachte wil om een nieuwe etappe te markeren in het proces van totstandbrenging van een steeds hechter verbond tussen de volkeren van Europa, waarin de besluiten in zo groot mogelijke openheid en zo dicht mogelijk bij de burger worden genomen.

Volgens punt 2 van de considerans van die verordening maakt deze openheid een betere deelneming van de burgers aan het besluitvormingsproces mogelijk en waarborgt zij een grotere legitimiteit en meer doelmatigheid en verantwoordelijkheid van de administratie ten opzichte van de burgers binnen een democratisch systeem.

Verordening nr. 1049/2001 stelt als algemene regel dat het publiek toegang heeft tot de documenten van de instellingen. Zij voorziet evenwel in uitzonderingen op grond van bepaalde openbare en particuliere belangen. Met name punt 11 van de considerans van die verordening herinnert eraan dat ‘[b]ij het beoordelen van de uitzonderingen […] de instellingen rekening [dienen] te houden met de beginselen van de communautaire wetgeving betreffende de bescherming van persoonsgegevens, op alle terreinen van de activiteiten van de Unie’.

De verordeningen nr. 45/2001 en nr. 1049/2001 zijn vastgesteld op dicht bij elkaar liggende data. Zij bevatten geen bepalingen waarin uitdrukkelijk is gesteld dat een van deze verordeningen voorrang heeft boven de andere. In beginsel moet de volledige toepassing ervan worden verzekerd.

Het enige expliciete verband tussen deze twee verordeningen is neergelegd in artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001, dat voorziet in een uitzondering op de toegang tot een document in het geval waarin openbaarmaking zou leiden tot ondermijning van de bescherming van de persoonlijke levenssfeer of de integriteit van het individu, in het bijzonder gelet op de Uniewetgeving inzake de bescherming van persoonsgegevens.

In de punten 111 tot en met 120 van het bestreden arrest beperkt het Gerecht de toepassing van de in bovengenoemde bepaling neergelegde uitzondering tot situaties waarin de persoonlijke levenssfeer of de integriteit van het individu zou worden geschonden in de zin van artikel 8 EVRM en de rechtspraak van het Europees Hof voor de rechten van de mens, zonder rekening te houden met de Uniewetgeving inzake de bescherming van persoonsgegevens, en met name met verordening nr. 45/2001.

Opgemerkt zij dat het Gerecht met deze werkwijze in strijd handelt met de tekst van artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001, welke bepaling een onlosmakelijk geheel vormt en vereist dat de mogelijke ondermijning van de persoonlijke levenssfeer of de integriteit van het individu altijd wordt onderzocht en beoordeeld gelet op de Uniewetgeving inzake de bescherming van persoonsgegevens, en met name verordening nr. 45/2001.

Artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001 voorziet in een specifieke en versterkte regeling van bescherming van personen wier persoonsgegevens, in voorkomend geval, openbaar kunnen worden gemaakt.

Volgens artikel 1, lid 1, van verordening nr. 45/2001 is het voorwerp van de verordening het ‘beschermen, met betrekking tot de verwerking van persoonsgegevens, [van] de fundamentele rechten en vrijheden van natuurlijke personen, en met name [van] hun recht op persoonlijke levenssfeer’. Deze bepaling staat niet toe dat de gevallen waarin persoonsgegevens worden verwerkt, worden gescheiden in twee categorieën, te weten een categorie waarin deze verwerking enkel wordt onderzocht op basis van artikel 8 EVRM en de rechtspraak van het Europees Hof voor de rechten van de mens inzake dat artikel, en een andere categorie waarin deze verwerking is onderworpen aan de bepalingen van verordening nr. 45/2001.

Blijkens de eerste zin van punt 15 van de considerans van verordening nr. 45/2001 heeft de Uniewetgever gewezen op de noodzaak om artikel 6 EU en, langs deze weg, artikel 8 EVRM toe te passen, ‘[a]ls de verwerking door de communautaire instellingen of organen plaatsvindt ten behoeve van de uitvoering van werkzaamheden die buiten het toepassingsgebied van deze verordening vallen, inzonderheid die welke zijn bedoeld in de titels V en VI van het [EU-Verdrag, in de versie van vóór het Verdrag van Lissabon]’. Een dergelijke verwijzing bleek daarentegen niet noodzakelijk voor een verwerking die plaatsvindt bij de uitvoering van binnen het toepassingsgebied van deze verordening vallende werkzaamheden, aangezien in dergelijke gevallen duidelijk verordening nr. 45/2001 zelf van toepassing is.

Hieruit volgt dat wanneer een op verordening nr. 1049/2001 gebaseerd verzoek strekt tot het verkrijgen van toegang tot documenten die persoonsgegevens bevatten, de bepalingen van verordening nr. 45/2001, met inbegrip van de artikelen 8 en 18 ervan, in volle omvang van toepassing worden.

Door geen rekening te houden met de verwijzing in artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001 naar de Uniewetgeving inzake de bescherming van persoonsgegevens en, bijgevolg, naar verordening nr. 45/2001, heeft het Gerecht, meteen al in punt 107 van het bestreden arrest, de toepassing van artikel 8, sub b, van verordening nr. 45/2001, en, in punt 109 van dat arrest, de toepassing van artikel 18 van die verordening uitgesloten. Deze artikelen vormen evenwel wezenlijke bepalingen van de bij verordening nr. 45/2001 ingevoerde beschermingsregeling.

De bijzondere en beperkende uitlegging die het Gerecht aan artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001 heeft gegeven, is dan ook niet in overeenstemming met het evenwicht dat de Uniewetgever tussen de twee betrokken verordeningen tot stand heeft willen brengen.

In casu blijkt uit het dossier, en met name uit het litigieuze besluit, dat naar aanleiding van de verzoeken van Bavarian Lager van 4 mei 1998, 5 december 2003 en 9 februari 2004 de Commissie laatstgenoemde een document heeft gezonden met de notulen van de vergadering van 11 oktober 1996, waarin vijf namen van personen waren geschrapt. Met betrekking tot deze vijf personen had de Commissie met drie geen contact weten te leggen met het oog op de verkrijging van hun toestemming, en hadden twee zich uitdrukkelijk tegen openbaarmaking van hun identiteit verzet.

De Commissie heeft haar weigering om volledige toegang tot dat document te verlenen, gebaseerd op artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001 en op artikel 8 van verordening nr. 45/2001.

Opgemerkt zij dat het Gerecht, waar het in punt 104 van het bestreden arrest de in artikel 2, sub a, van verordening nr. 45/2001 opgenomen definitie van het begrip ‘persoonsgegevens’ onderzoekt, terecht heeft vastgesteld dat de namen en voornamen als persoonsgegevens kunnen worden aangemerkt.

Ook heeft het Gerecht, waar het in punt 105 van dat arrest de in artikel 2, sub b, van diezelfde verordening opgenomen definitie van het begrip ‘verwerking van persoonsgegevens’ onderzoekt, terecht geoordeeld dat het verstrekken van dergelijke gegevens binnen de definitie van ‘verwerking’ in de zin van die verordening valt.

Het Gerecht is in punt 122 van het bestreden arrest terecht tot de slotsom gekomen dat de lijst van deelnemers aan de vergadering van 11 oktober 1996, opgenomen in het proces-verbaal van die vergadering, dus persoonsgegevens bevat in de zin van artikel 2, sub a, van verordening nr. 45/2001, daar de personen die aan de vergadering hebben kunnen deelnemen, kunnen worden geïdentificeerd.

Derhalve is de beslissende vraag of de Commissie toegang kon verlenen tot het document met de vijf namen van de deelnemers aan de vergadering van 11 oktober 1996, gelet op artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001 en verordening nr. 45/2001.

Om te beginnen moet erop worden gewezen dat Bavarian Lager toegang heeft gekregen tot alle informatie inzake de vergadering van 11 oktober 1996, met inbegrip van de standpunten die de sprekers uit hoofde van hun beroep naar voren hebben gebracht.

De Commissie heeft bij het eerste verzoek van Bavarian Lager van 4 mei 1998 de deelnemers aan de vergadering van 11 oktober 1996 gevraagd of zij hun namen openbaar mocht maken. Zoals de Commissie aangeeft in het besluit van 18 maart 2003, was deze procedure in overeenstemming met de voorschriften van de destijds geldende richtlijn 95/46.

Naar aanleiding van een op 5 december 2003 bij de Commissie ingediend nieuw verzoek van Bavarian Lager om mededeling van het volledige proces-verbaal van de vergadering van 11 oktober 1996, heeft de Commissie haar op 27 januari 2004 laten weten dat zij, gelet op de inwerkingtreding van de verordeningen nr. 45/2001 en nr. 1049/2001, dit verzoek voortaan moest behandelen volgens de specifieke regeling van die verordeningen, met name volgens die van artikel 8, sub b, van verordening nr. 45/2001.

Ongeacht of dit is geschied onder de oude regeling van richtlijn 95/46 of onder de regeling van de verordeningen nr. 45/2001 en nr. 1049/2001, is de Commissie terecht nagegaan of de betrokkenen hun toestemming hadden gegeven voor de openbaarmaking van de op hen betrekking hebbende persoonsgegevens.

Vastgesteld moet worden dat de Commissie, door van het litigieuze document de versie openbaar te maken waarin de vijf namen van de deelnemers aan de vergadering van 11 oktober 1996 waren geschrapt, niet de bepalingen van verordening nr. 1049/2001 heeft geschonden en zich in voldoende mate aan haar transparantieverplichting. heeft gehouden

Door te eisen dat Bavarian Lager voor de vijf personen die niet uitdrukkelijk toestemming hebben gegeven, de noodzaak van de doorgifte van deze persoonsgegevens aantoont, heeft de Commissie gehandeld in overeenstemming met artikel 8, sub b, van verordening nr. 45/2001.

Aangezien Bavarian Lager geen enkele uitdrukkelijke en legitieme rechtvaardigingsgrond en evenmin enig overtuigend argument tot staving van de noodzaak van de doorgifte van deze persoonsgegevens heeft aangevoerd, heeft de Commissie de verschillende belangen van de betrokken partijen niet tegen elkaar kunnen afwegen. De Commissie heeft evenmin kunnen nagaan of er geen reden bestond om aan te nemen dat door deze doorgifte de rechtmatige belangen van de betrokkenen worden geschaad, zoals artikel 8, sub b, van verordening nr. 45/2001 voorschrijft.

Uit het voorgaande volgt dat de Commissie het verzoek om toegang tot het volledige proces-verbaal van de vergadering van 11 oktober 1996 terecht heeft geweigerd.

Bijgevolg heeft het Gerecht blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door in de punten 133 en 139 van het bestreden arrest tot de slotsom te komen dat de Commissie in de onderhavige zaak ten onrechte artikel 4, lid 1, sub b, van verordening nr. 1049/2001 had toegepast en ten onrechte had vastgesteld dat Bavarian Lager noch een uitdrukkelijk omschreven en gerechtvaardigd doel noch de noodzaak van het verkrijgen van het betrokken document in zijn geheel had aangetoond.

Gelet op al het voorgaande dient, zonder dat de overige argumenten en middelen van partijen hoeven te worden onderzocht, het bestreden arrest te worden vernietigd voor zover daarbij het litigieuze besluit wordt nietig verklaard.

Ingevolge artikel 61, eerste alinea, van het Statuut van het Hof van Justitie kan het Hof in geval van vernietiging van de beslissing van het Gerecht de zaak zelf afdoen wanneer deze in staat van wijzen is.

Dit is in casu het geval.

Zoals het Hof in de punten 69 en 73 van het onderhavige arrest heeft vastgesteld, was het litigieuze besluit niet in strijd met de verordeningen nr. 45/2001 en nr. 1049/2001.

Het door Bavarian Lager tegen dit besluit ingestelde beroep tot nietigverklaring moet derhalve worden verworpen.

Volgens artikel 122, eerste alinea, van het Reglement voor de procesvoering beslist het Hof ten aanzien van de proceskosten, wanneer de hogere voorziening gegrond is en het de zaak zelf afdoet. Volgens artikel 69, lid 2, van dat Reglement, dat ingevolge artikel 118 daarvan van toepassing is op de procedure in hogere voorziening, wordt de in het ongelijk gestelde partij in de kosten verwezen, voor zover dit is gevorderd. Ingevolge artikel 69, lid 4, van dat Reglement, dat ingevolge artikel 118 daarvan van toepassing is op de procedure in hogere voorziening, dragen de lidstaten en de instellingen die in het geding zijn tussengekomen, hun eigen kosten. Het Hof kan bepalen dat een interveniënt zijn eigen kosten zal dragen.

Aangezien Bavarian Lager in het kader van de hogere voorziening in het ongelijk is gesteld, dient zij overeenkomstig de vordering van de Commissie in de kosten daarvan te worden verwezen.

Daar het ingestelde beroep is verworpen, dient Bavarian Lager overeenkomstig de vordering van de Commissie ook in de kosten van de procedure in eerste aanleg te worden verwezen.

Het Koninkrijk Denemarken, de Republiek Finland, het Koninkrijk Zweden, het Verenigd Koninkrijk, de Raad en de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming dragen hun eigen kosten.

Het Hof (Grote kamer) verklaart:

ondertekeningen