Hof Arnhem, 13-02-2004, nr. 21-002321-02

Tot het overleggen van de verklaring van [getuige 1] d.d. 21 februari 2002 was het openbaar ministerie in feite niet eens gehouden. Overigens heeft de verdediging er tijdens de procedure in hoger beroep tijdig de beschikking over gekregen en niet valt in te zien welke (onherstelbare) schade de verdediging uiteindelijk heeft kunnen lijden door het late tijdstip van overleggen.

Inzake de verklaringen van [vertrouwenspersoon] en zijn begeleiders geldt allereerst dat deze, zoals hierboven overwogen, niet van belang konden zijn voor enige door het hof te nemen beslissing. Daarnaast valt ook hier niet in te zien hoe de verdediging geschaad zou kunnen zijn door het late tijdstip van overleggen.

Inzake de late verstrekking van gegevens over de gesprekken, gevoerd met de GSM met het nummer eindigend op [telefoonnummer 1] en de “bevelen tot onderschepping”, overweegt het hof dat de op zich ongewenste vertraging is ontstaan door een vergeeflijke administratieve onvolkomenheid en dat ook in dit verband niet valt in te zien hoe de verdediging daardoor (onherstelbaar) kan zijn geschaad.

Met de stelling van de verdediging dat de rechtmatigheid van het onderzoek in de zaak van [medeverdachte 2] van belang is voor de rechtmatigheid van het onderzoek tegen verdachte, verenigt het hof zich niet. Indien er al bij de aanvang van het onderzoek tegen [medeverdachte 2] van enige onrechtmatigheid sprake zou zijn geweest, kan in elk geval verdachte daarop geen beroep doen, nu hij daardoor niet kan zijn geschaad in enig rechtens te respecteren belang. Ten overvloede overweegt het hof dat het onderzoek tegen [medeverdachte 2] een aanvang heeft genomen nadat Nederlandse opsporingsambtenaren door Duitse collega’s ervan op de hoogte waren gesteld, dat een Duitse verdachte van smokkel in harddrugs in contact bleek te staan met het in Nederland gebezigde GSM-nummer eindigend op [telefoonnummer 1], welk nummer in gebruik bleek te zijn bij [medeverdachte 2]. Enige onrechtmatigheid heeft het hof daarin niet kunnen ontwaren. De stelling van de verdediging dat “door deze wijze van opereren” de persoon van [naam 1] onbekend is gebleven, kan het hof niet volgen.

Tenslotte tekent het hof aan dat het Nederlandse openbaar ministerie eenvoudig niet in de gelegenheid is om een verhoor van een in Duitsland opererende infiltrant of burgerdienstverlener af te dwingen, indien de Duitse autoriteiten daaraan niet wensen mee te werken. De opvatting dat uit het beginsel van equality of arms in het algemeen voortvloeit dat de verdediging het recht heeft om een infiltrant te horen in een situatie als de onderhavige -waarbij een Duitse infiltrant in contact is met Duitse smokkelaars van harddrugs, die op hun beurt van Nederlandse handelaren drugs betrekken-, vindt geen steun in het recht. Zoals hiervoor reeds is overwogen, is niet aannemelijk geworden dat de infiltrant [vertrouwenspersoon] in Nederland actief is geweest of dat hij op enige wijze met verdachte of zijn medeverdachte in de onderhavige zaak in aanraking is geweest.

Uit het hierboven overwogene vloeit voort, dat voor niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie, noch voor bewijsuitsluiting, noch voor verlaging van straf op de voet van artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering enige grond bestaat.

hij in of omstreeks de periode van 1 januari 2001 tot en met 19 januari 2002 te Hengelo (O), en/althans elders in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander, althans alleen meermalen, althans eenmaal (telkens) opzettelijk buiten het grondgebied van Nederland heeft gebracht, hoeveelheden/een hoeveelheid van een materiaal bevattende heroïne (diacetylmorfine) en/of een hoeveelheid van een materiaal bevattende cocaïne en/of een hoeveelheid XTC-pillen, in elk geval een hoeveelheid van een materiaal, bevattende MDA en/of MDMA en/of MDEA, zijnde heroïne en/of cocaïne en/of MDA/MDMA/MDEA een middel vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I, dan wel aangewezen krachtens het tweede of derde lid van artikel 2 van die wet, te weten:

hij op of omstreeks 19 januari 2002 te Meerkerk (gemeente Zederik), in het bezit was van een reisdocument, te weten een Kroatisch paspoort, waarvan hij wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat het reisdocument vals of vervalst was, bestaande de valsheid of vervalsing hieruit dat dat paspoort was voorzien van een foto van verdachte en op naam gesteld was van [naam 2].

Het hof overweegt dat onder feit 1 in de 10e regel achter de zinsnede “in arrondissement “ het woord “Almelo” dient te worden toegevoegd en oordeelt dat het ontbreken van dit woord een kennelijke vergissing is.

Indien in de telastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

hij in de periode van 1 januari 2001 tot en met 19 januari 2002 te Hengelo (O), en/althans elders in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander, meermalen, telkens opzettelijk buiten het grond gebied van Nederland heeft gebracht, hoeveelheden van een materiaal bevattende cocaïne een middel vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I, te weten:

hij op 19 januari 2002 te Meerkerk (gemeente Zederik), in het bezit was van een reisdocument, te weten een Kroatisch paspoort, waarvan hij wist dat het reisdocument vervalst was, bestaande de vervalsing hieruit dat dat paspoort was voorzien van een foto van verdachte en op naam gesteld was van [naam 2].

Het hof acht niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is telastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard, zodat deze daarvan behoort te worden vrijgesproken.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezene levert op de misdrijven

ten aanzien van het onder 1 bewezenverklaarde:

Opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 2, eerste lid, onder A, van de Opiumwet gegeven verbod,

meermalen gepleegd.

ten aanzien van het onder 2 bewezenverklaarde:

In het bezit zijn van een reisdocument waarvan hij weet dat het vervalst is.

Strafbaarheid van de verdachte

Verdachte is strafbaar, nu geen omstandigheid is gebleken of aannemelijk geworden die verdachte niet strafbaar zou doen zijn.

Oplegging van straf en/of maatregel

Het hof acht na te melden strafoplegging in overeenstemming met de aard en de ernst van het bewezenverklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan, mede gelet op de persoon van verdachte, zoals van een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

Het hof heeft bij de straftoemeting in het bijzonder in aanmerking genomen -en vindt daarin de redenen die tot de keuze van een onvoorwaardelijke vrijheidsstraf van na te melden duur leiden- dat verdachte zich uit winstbejag aan smokkel van cocaïne naar Duitsland en Italië heeft schuldig gemaakt. De cocaïne was kennelijk bestemd om verder te worden verspreid onder personen die verslaafd zijn aan het verdovingsmiddel. Door aldus te handelen heeft verdachte de volksgezondheid in gevaar gebracht.

Daarnaast heeft verdachte een vervalst paspoort in zijn bezit gehad, waardoor hij het maatschappelijk vertrouwen in de echtheid van reisdocumenten heeft geschaad.

Het na te melden inbeslaggenomen en nog niet teruggegeven voorwerp, volgens opgave van verdachte aan hem toebehorend, is vatbaar voor verbeurdverklaring, nu het een voorwerp is met behulp waarvan het onder 1 telastegelegde en bewezenverklaarde is begaan of voorbereid.

Het hof heeft hierbij rekening gehouden met de draagkracht van verdachte.

De na te melden inbeslaggenomen en nog niet teruggegeven voorwerpen, met behulp waarvan het onder 1 en 2 telastegelegde en bewezenverklaarde is begaan of voorbereid, dienen te worden onttrokken aan het verkeer, aangezien het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

Het hof heeft gelet op de artikelen 2(oud) en 10(oud) van de Opiumwet en de artikelen 24, 33, 33a, 36b, 36c, 57 en 231 van het Wetboek van Strafrecht.