CRvB, 26-10-2011, nr. 10-4318 WAO + 10-4319 WAO

Voor een overzicht van de voor dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden verwijst de Raad naar de aangevallen uitspraak. De Raad volstaat hier met het volgende.

Ter uitvoering van de uitspraak van de rechtbank van 10 september 2009 (08/3804 en 08/4301) heeft het Uwv op 16 december 2009 en op 5 januari 2010 besluiten op bezwaar genomen (achtereenvolgens bestreden besluit 1 en 2). Bij bestreden besluit 1 heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen de besluiten van 21 november 2007 deels gegrond verklaard, over de jaren 2000, 2001 en 2002 vanwege inkomsten uit arbeid toepassing gegeven aan artikel 44 van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) op een wijze zoals omschreven in de bijlage bij dat besluit en met ingang van 1 januari 2003 de WAO-uitkering van appellant, die laatstelijk werd berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%, herzien naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 15 tot 25%. Bij bestreden besluit 2 heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 22 november 2007 deels gegrond verklaard en de over de periode van 1 januari 2000 tot en met 31 augustus 2007 onverschuldigd betaalde WAO-uitkering tot een bedrag van € 182.660,47 van appellant teruggevorderd.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank de beroepen van appellant tegen de bestreden besluiten ongegrond verklaard.

Appellant heeft in hoger beroep, evenals bij de rechtbank, aangevoerd dat de bestreden besluiten niet in stand kunnen blijven omdat hij na vernietiging door de rechtbank van de eerder door het Uwv genomen besluiten op bezwaar ter voorbereiding van de bestreden besluiten niet is gehoord. Verder heeft hij aangevoerd dat er dringende redenen aanwezig zijn om af te zien van de terugvordering, hierin bestaande dat zijn echtgenote ernstig ziek is en dat deze ziekte veel kosten met zich mee brengt.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De Raad stelt vast dat gelet op het hoger beroep en het verhandelde ter zitting tussen partijen uitsluitend in geschil is dat appellant voorafgaande aan de bestreden besluiten niet is gehoord en dat er dringende redenen in de zin van artikel 57, vierde lid, van de WAO aanwezig zijn om geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien. De Raad zal zijn beoordeling tot deze geschilpunten beperken.

Met betrekking tot het horen heeft Raad eerder overwogen (bijvoorbeeld in zijn uitspraak van 10 november 2010, LJN BO6969) dat artikel 7:2, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht niet een algemene verplichting inhoudt tot het opnieuw horen bij het nemen van een nieuw besluit op bezwaar ter uitvoering van een uitspraak van de rechtbank waarbij het eerdere besluit op bezwaar is vernietigd. Dat neemt niet weg dat het uit een oogpunt van zorgvuldigheid noodzakelijk kan zijn een belanghebbende bij het nemen van een nieuw besluit op bezwaar opnieuw te horen. Een zodanige situatie doet zich in dit geval echter niet voor. Daarbij neemt de Raad in aanmerking dat appellant op 7 maart 2008 reeds eerder is gehoord met betrekking tot het samenstel van feiten en omstandigheden dat ook aan de nieuw genomen bestreden besluiten ten grondslag ligt.

Met betrekking tot de dringende redenen heeft de Raad eerder overwogen (bijvoorbeeld in zijn uitspraak van 15 juli 2010, LJN BN1802) dat daarvan blijkens de wetsgeschiedenis slechts sprake kan zijn indien de terugvordering in een concrete situatie onaanvaardbare consequenties voor de betrokkene zou hebben. Volgens vaste rechtspraak van de Raad betekent dit dat er in een individuele situatie iets bijzonders en uitzonderlijks aan de hand is in de zin van financiële of sociale gevolgen die de terugvordering teweegbrengt.

Uit hetgeen appellant in hoger beroep heeft aangevoerd, is de Raad niet gebleken dat de terugvordering tot onaanvaardbare gevolgen in vorenbedoelde zin voor appellant heeft geleid. De Raad is van oordeel dat de ziekte van appellants echtgenote alhoewel ernstig van karakter geen dringende reden oplevert. Uit de toelichting van appellant valt niet te herleiden dat de terugvordering tot een onaanvaardbaar sociaal gevolg leidt in verband met de ziekte van zijn echtgenote. Ook het gegeven dat het Uwv recentelijk een na bezwaar gehandhaafd invorderingsbesluit heeft genomen, waarbij rekening houdend met het inkomen van appellant hem een aflossingsverplichting is opgelegd, maakt nu deze aflossingsverplichting zo dient te worden vastgesteld dat appellant blijft beschikken over een inkomen ter hoogte van de beslagvrije voet, dat er in beginsel geen onaanvaardbare consequenties aan de orde zullen zijn. De vraag of de aflossingscapaciteit juist is berekend, kan in het onderhavige geding niet aan de orde komen.

Uit hetgeen is overwogen in 4.1 tot en met 4.3.2 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.

Voor een proceskostenveroordeling ziet de Raad geen aanleiding.