Hof Leeuwarden, 06-10-2009, nr. 24-000436-09

De rechtbank Leeuwarden heeft de verdachte bij het vonnis vrijgesproken ter zake van de onder 1 en 4 ten laste gelegde misdrijven (te weten: mensenhandel en ontucht). Ter zake van de onder 2 en 3 ten laste gelegde misdrijven, namelijk het plegen van ontucht met een cliënt/patiënt (onder wie aangeefster), is verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf van twee jaren en is aan hem een ontzetting voor de duur van zeven jaren opgelegd, alsmede werd de vordering van de benadeelde partij toegewezen, zoals in dat vonnis omschreven.

De officier van justitie is op de voorgeschreven wijze en tijdig in hoger beroep gekomen. Hij heeft dit hoger beroep aan verdachte doen betekenen.

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen in hoger beroep d.d. 6 augustus 2009 en 22 september 2009, alsmede het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg d.d. 12 december 2008 en 27 januari 2009.

Nu door het openbaar ministerie geen mondelinge of schriftelijke bezwaren zijn opgegeven tegen de feiten 2, 3 en 4 van het hiervoor genoemde vonnis en het hof ook zelf geen redenen ziet die een inhoudelijke behandeling van deze feiten noodzakelijk maken, ziet het hof aanleiding toepassing te geven aan het bepaalde in artikel 416, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering. Het hof zal het openbaar ministerie dan ook voor wat betreft de feiten 2, 3 en 4 niet-ontvankelijk verklaren in het ingestelde hoger beroep.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof verdachte ter zake van het onder 1, 2 en 3 ten laste gelegde zal veroordelen tot een gevangenisstraf van 4 jaren. Het onder 1 ten laste gelegde feit rechtvaardigt op zichzelf een gevangenisstraf van 2 jaren. Daarnaast eist de advocaat-generaal een ontzetting uit het recht om als hulpverlener werkzaam te zijn voor de duur van 9 jaren. Dit betekent dat de advocaat-generaal ter zake van feit 1 een ontzetting van 2 jaren vordert.

Het hof zal het vonnis — voor zover aan hoger beroep onderworpen — vernietigen en in zoverre opnieuw recht doen.

Aan de verdachte is — voor zover in hoger beroep van belang — zoals in de vordering nader omschrijving telastelegging (art. 314a Wetboek van Strafvordering) omschreven ten laste gelegd, dat:

hij in of omstreeks de periode omvattende het jaar 2005 en/of het jaar 2006 en/of het jaar 2007 en/of het jaar 2008 (tot en met 31 augustus 2008) te [plaats 1] en/of en/of te [plaats 2] en/of te [plaats 3]en/of te [plaats 4] en/of te [plaats 5] en/of/althans (elders) in Nederland,

een ander, genaamd [benadeelde], door dwang, geweld of een andere feitelijkheid of door dreiging met geweld of een andere feitelijkheid, door afpersing, fraude, misleiding dan wel door misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht, door misbruik van een kwetsbare positie of door het geven of ontvangen van betalingen of voordelen om de instemming van een persoon te verkrijgen die zeggenschap over die ander(en) heeft, die [benadeelde] heeft geworven, vervoerd, overgebracht, gehuisvest of opgenomen, met het oogmerk van uitbuiting van die ander en/of

een ander, te weten [benadeelde], door dwang, geweld of een andere feitelijkheid of door dreiging met geweld of een andere feitelijkheid, door afpersing, fraude, misleiding dan wel door misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht, door misbruik van een kwetsbare positie of door het geven of ontvangen van betalingen of voordelen om de instemming van een persoon te verkrijgen, die zeggenschap over die ander(en) heeft, heeft gedwongen of bewogen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van arbeid en/of diensten dan wel onder voornoemde omstandigheden enige handelingen heeft ondernomen waarvan verdachte wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat die [benadeelde] zich daardoor beschikbaar stelde tot het verrichten van arbeid of diensten. bestaande die

hieruit dat verdachte in voornoemde periode meermalen, althans eenmaal,

De in de tenlastelegging voorkomende schrijffouten worden verbeterd gelezen. De verdachte is hierdoor niet in zijn belangen geschaad.

Uit de stukken en uit hetgeen ter terechtzitting naar voren is gekomen leidt het hof de volgende feitelijke gang van zaken af:

Verdachte heeft sinds 1997 een hulpverleningsrelatie met aangeefster, eerst via het GGZ en sinds 2007 in het kader van de Persoonsgebonden budget regeling. Vrij kort na aanvang van deze hulpverleningsrelatie beginnen zij ook een seksuele relatie. Vanuit de hulpverleningsrelatie is verdachte bekend met de problematiek van aangeefster. Zij heeft een moeilijke jeugd gehad, ze lijdt aan pleinvrees en aan hyperventilatie. Voorts heeft zij zoals blijkt uit een psychologisch rapport uit 2004 een beneden gemiddelde intelligentie, is er sprake van een wankel evenwicht en beschikt zij over een geringe draagkracht. In een advies van de GGZ aan het CIZ van oktober 2005 valt voorts te lezen dat aangeefster een laaggemiddeld begaafde vrouw is met een afhankelijke persoonlijkheid. Zij heeft begeleiding nodig om niet te vervallen in angst en depressie. Voorts kon aangeefster haar eigen financiële belangen niet behartigen en bestond de begeleiding van verdachte in de bestaande hulpverleningsrelatie uit het ondersteunen van enerzijds de persoonlijke problematiek en anderzijds uit het begeleiden op het financiële gebied. Aangeefster beschikte over een vermogen van ongeveer 50.000 euro waarvan zij met behulp van verdachte een huis had gekocht waaruit zij huurinkomsten verkreeg.

Toen verdachte in verband met zijn echtscheiding alleen ging wonen heeft aangeefster gevraagd of zij bij verdachte mocht wonen. Verdachte heeft hier mee ingestemd. In het kader van de hulpverleningsrelatie heeft hij een overeenkomst opgesteld met de volgende tekst:

Afspraken waar ik me aan moet houden met [verdachte]:

Ik beloof dat ik voortaan precies zal doen wat [verdachte] van mij verlangt en ik zal blindelings zijn opdrachten uitvoeren. Ik zal naar [verdachte] luisteren en niet impulsief handelen.

Ik bespreek voortaan alles met [verdachte] wat ik kan doen en als ik het niet begrijp zal ik vragen hoe ik verder kan gaan. Ik zal [verdachte] voor altijd trouw blijven.

Alleen als ik mij hou aan deze afspraken mag ik sex hebben met [verdachte] en hem lekker vastpakken.

Eerst zal ik op vrijdag en zaterdag bij [verdachte] aanwezig zijn.

Later dagbesteding op woensdag en donderdag met begeleiding van een ander en op vrijdag samen met [verdachte].

Als het moeilijk word of te moeilijk is, zal ik me uiten naar [verdachte] en dingen niet opkroppen.

Als ik het niet weet of niet begrijp vragen totdat het me duidelijk is, alles bespreken en vertellen. Dat ik het zelf in de hand heb en stabieler word en blijf.

Ik hou me aan de gemaakte afspraken met [verdachte] dat werkt het beste.

En de post eerst [verdachte] laten lezen voordat ik impulsief betaal, wachten totdat [verdachte] op bezoek is, en dan afhandelen.

De afspraken heb ik op papier gezet op vrijdag 26 januari en ga ik geheel vrijwillig aan.

Getekend door [benadeelde].

Deze overeenkomst is op verzoek van verdachte door aangeefster ondertekend.

Op 10 maart 2008 is aangeefster op de zolderkamer bij verdachte in huis komen wonen.

Omdat verdachte geen lening kon krijgen heeft hij aangeefster gevraagd of zij mee wilde tekenen voor een lening ten bedrag van 15.000 euro, waarmee een bestaande lening van hem werd afgelost en waarmee ook de verbouwing van de zolder werd bekostigd. Verdachte heeft op deze lening zelf de afbetalingen verricht. Daarnaast ontving verdachte van aangeefster bedragen uit haar persoonsgebonden budget in het kader van de hulpverleningsrelatie. Aangeefster betaalde voor de gemeenschappelijke huishouding. Verdachte heeft niet aangegeven in het onderzoek dat hij zelf ook aan die huishouding financieel bijdroeg. Aangeefster verrichtte huishoudelijke taken in het huis. Verdachte had in het kader van de hulpverleningsrelatie de bankpassen van de bankrekening van aangeefster onder zich. Zij kon niet zelfstandig over haar geld beschikken.

De bestaande seksuele relatie werd voortgezet in de periode dat aangeefster bij verdachte op zolder woonde. Voorts werden op initiatief van verdachte seksuele contacten op verschillende tijdstippen met een andere man en een vrouw door verdachte georganiseerd waarbij verdachte en aangeefster betrokken waren. Hiertoe had verdachte een advertentie geplaatst waar de man op had gereageerd. Het plaatsen van die advertenties vond naar eigen zeggen van verdachte plaats om daarmee inkomsten te genereren. Niet blijkt dat daar ook daadwerkelijk inkomsten uit zijn ontvangen. Van deze seksuele contacten zijn video- en foto opnames gemaakt waarvan verdachte volgens aangeefster heeft gezegd dat deze bedoeld waren ten behoeve van een door verdachte te organiseren cursus omgaan met seksualiteit in het kader van zijn bedrijf ‘[naam]’.

De feiten die hiervoor in chronologische volgorde zijn opgenomen zijn voor een belangrijk deel weergegeven in de feitelijke omschrijving van de tenlastelegging. De tenlastelegging is gestoeld op artikel 273f van het wetboek van Strafrecht onder 1^o en onder 4^o. De advocaat-generaal heeft in een ter terechtzitting overgelegd requisitoir vanwege het principiële karakter van de zaak voor het openbaar ministerie gemotiveerd aangegeven waarom in tegenstelling tot de gegeven vrijspraak door de rechtbank hier een bewezenverklaring van het ten laste gelegde moet volgen. Het hof zal in verband hiermee onderzoeken hoe de tenlastelegging naar het oordeel van het hof moet worden verstaan en onderzoeken of een bewezenverklaring kan volgen.

Voor de beoordeling van de vraag of de hiervoor vastgestelde feiten en omstandigheden een voldoende feitelijke uitwerking zijn van uitbuiting in de zin van artikel 273f onder 1 van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr) dient het hof te beoordelen wat de wetgever heeft beoogd met voornoemde wetsbepaling In lid 2 van artikel 273f Sr wordt het begrip uitbuiting als volgt omschreven:

Deze nieuwe strafbepaling inzake mensenhandel trad op 1 januari 2005 in werking. Artikel 273a Sr — op 1 september 2006 vernummerd tot 273f Sr — is tot stand gekomen ter uitvoering van een protocol bij een internationaal verdrag (het ‘Palermo-protocol’)1. en een EU-Kaderbesluit2.. Daarnaast is het geschoeid op het oude artikel 250a Sr. Door de wetswijziging werd, naast de in artikel 250a Sr strafbaar gestelde mensenhandel in verband met sexuele uitbuiting, ook uitbuiting in andere arbeid of diensten en orgaanverwijdering met gebruikmaking van een dwangmiddel onder het bereik van de nieuwe strafbepaling gebracht. Bij de interpretatie van uitbuiting in de zin van artikel 273f Sr staat het belang van de bescherming van fundamentele mensenrechten voorop. De definitie in lid 2 van wat uitbuiting ten minste is, is naar het oordeel van het hof gebaseerd op artikel 3 (a) van het Palermo Protocol en op artikel 1, eerste lid onder c, van het EU-Kaderbesluit. Die bepalingen ontlenen weer begrippen aan artikel 4 van het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden (EVRM). Dit artikel verplicht verdragsstaten effectieve bescherming te bieden tegen slavernij, dienstbaarheid en gedwongen of verplichte arbeid. Bovendien vermelden voornoemde internationale documenten dat de bescherming van mensenrechten centraal staat bij de aanpak van mensenhandel. Dit brengt mede dat er slechts dan sprake is van uitbuiting in de zin van dit artikel als zij een inbreuk meebrengen op fundamentele rechten als de menselijke waardigheid, de lichamelijke integriteit of de persoonlijke vrijheid. De gebruikte termen in de tenlastelegging — ontleend aan de wet — zullen naar het oordeel van het hof dan ook in die zin moeten worden uitgelegd.

Een bewezenverklaring van feit 1 onder A ten laste gelegde kan volgen indien verdachte aangeefster met het oogmerk van uitbuiting door gebruik van middelen heeft geworven, vervoerd, overgebracht, gehuisvest of opgenomen (te weten: gedragingen).

Vanaf maart 2008 heeft verdachte aangeefster opgenomen of gehuisvest in zijn eigen woning in [plaats 1]. Naar het oordeel van het hof heeft verdachte door misbruik van aangeefsters kwetsbare positie en van zijn overwicht aangeefster opgenomen of gehuisvest. Aangeefster heeft weliswaar op eigen initiatief haar intrek genomen op de zolderkamer van verdachte, maar deze vrijwilligheid is vanwege de ingezette middelen niet relevant. De ongelijke verhouding tussen verdachte en aangeefster zorgden ervoor dat zij geen reëel alternatief zag, waardoor zij aldus bij verdachte bleef wonen. Aangeefster kon en mocht redelijkerwijs veronderstellen dat zij niet op eigen kracht uit de situatie weg kon komen. Het sociale netwerk van aangeefster was — mede door toedoen van verdachte — zeer beperkt, daarnaast had ze pleinvrees waardoor zij het huis niet alleen uit durfde, geen inzicht in haar financiële situatie en was zij voor wat betreft haar huisvesting volledig afhankelijk van verdachte.

Oogmerk veronderstelt tenminste een noodzakelijkheidsbewustzijn ten aanzien van het gevolg. De opneming van aangeefster in verdachtes woning is er naar het oordeel van het hof gericht op geweest haar keuzemogelijkheden dermate in te perken, dat zij geen andere mogelijkheid zag dan zich te onderwerpen. Illustratief hierbij is het contract d.d. 26 januari dat aangeefster heeft ondertekend. In dit contract belooft aangeefster op initiatief van verdachte dat zij precies zal doen wat verdachte van haar verlangd en blindelings zijn opdrachten zal uitvoeren. Voorts nam het aantal seksuele contacten toe, mocht aangeefster geen contact met vrienden of familie hebben en kreeg verdachte de controle over aangeefsters financiën — dit blijkt bijvoorbeeld uit de inname van haar bankpas. Doordat aangeefster bij verdachte is ingetrokken krijgt hij derhalve volledige controle over haar. Verdachte heeft aangeefster gebruikt ter bevrediging van zijn seksuele lusten, alsmede ter verbetering van zijn financiële situatie en voor de verrichting van werkzaamheden in en rond zijn huis, alsmede in zijn winkel. Dit alles impliceert naar het oordeel van het hof dat verdachte doelbewust heeft gehandeld. Uit deze feiten en omstandigheden kan dan ook het oogmerk worden afgeleid. Het hof is van oordeel dat de vastgestelde feiten en omstandigheden opleveren dat verdachte aangeefster heeft gehuisvest of opgenomen in zijn huis teneinde haar uit te buiten.

Volgend uit de aan het artikel ten grondslag liggende Palermo Protocol en het EU kaderbesluit kan niet ieder misbruik worden beschouwd als uitbuiting. Er moet sprake zijn van een exces, dat wil zeggen een ernstige inbreuk op fundamentele mensenrechten. Hiervan kan echter ook sprake zijn bij een cumulatie van minder ernstige inbreuken.

Gelet op de hiervoor vastgestelde feiten en omstandigheden is het hof van oordeel dat verdachte een ernstige inbreuk heeft gemaakt op de lichamelijke en geestelijke integriteit en persoonlijke vrijheid van aangeefster. Verdachte had gedurende de periode dat hij haar huisvestte de volledige controle over aangeefster. De combinatie en cumulatie van gebeurtenissen zoals die hiervoor in de beschrijving van de feitelijke gang van zaken is weergegeven brengt mede dat er sprake is van uitbuiting.

Het ten laste gelegde feit 1 onder A kan aldus wettig en overtuigend worden bewezen.

Ten aanzien van feit 1 onder B ten laste gelegde overweegt het hof het volgende.

Een bewezenverklaring van het onder B ten laste gelegde volgt indien verdachte aangeefster door gebruik van middelen heeft gedwongen of bewogen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van arbeid of diensten.

Verdachte heeft aangeefster bewogen tot het verrichten van arbeid of diensten. Aangeefster verrichtte huishoudelijke werkzaamheden voor verdachte. Verdachte heeft ter zitting betoogd dat deze werkzaamheden werden verricht in het kader van de hulpverleningsrelatie. Het hof is van oordeel dat deze werkzaamheden, buiten de zolderkamer, niet passen bij een dergelijke hulpverlening. Aangeefster verrichtte immers niet alleen huishoudelijke werkzaamheden ten behoeve van haar eigen zolderkamer, maar zij moest tevens zorg dragen voor de huishoudelijke werkzaamheden in het (gehele) huis van verdachte, alsook in zijn winkel. Aangeefster deed dit — blijkens haar verklaring — omdat verdachte het van haar verlangde. Zij verrichtte de werkzaamheden onder aanwijzing van verdachte. Hier stond geen financiële vergoeding tegenover.

Verder had verdachte regelmatig seks met aangeefster, waaronder soms met derden. Verdachte was uit hoofde van zijn hulpverleningsrelatie bekend met het feit dat aangeefster vroeger slachtoffer was geweest van seksueel misbruik. Blijkens het dossier ervoer aangeefster deze contacten met verdachte — alsook met derden — als onprettig, zelfs als ‘onder dwang’. Aangeefster walgde van de seks met voor haar onbekenden. Echter, zij wist niet hoe ze zich eraan moest ontrekken.

Het hof merkt op dat het de relatie tussen verdachte en [benadeelde] niet als een normale volwassen affectieve relatie beschouwt. De genoemde werkzaamheden kunnen dan ook niet in dat licht worden geplaatst. Immers, aangeefster woont op de zolderkamer en betaalt voor kost en inwoning. Uit de verklaring van verdachte blijkt ook dat hij [benadeelde] niet als zijn partner ziet. Hij beschouwt [naam]— zijn Thaise vriendin — als zijn vriendin en zij is degene met wie hij wil trouwen.

Gelet op het hiervoor overwogene acht het hof bewezen dat verdachte aangeefster door gebruik van middelen heeft bewogen arbeid of diensten te verrichten voor verdachte, te weten — kort gezegd — het verrichten van werkzaamheden in het huishouden van verdachte, alsook in zijn winkel en het verrichten van seksuele handelingen, zonder dat daar enige vergoeding tegenover stond.

Het ten laste gelegde feit 1 onder B kan aldus wettig en overtuigend worden bewezen.

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij in de periode van 1 januari 2008 tot en met 31 augustus 2008 te [plaats 1],

een ander, genaamd [benadeelde], door misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en door misbruik van een kwetsbare positie, heeft gehuisvest of opgenomen, met het oogmerk van uitbuiting van die ander en

een ander, te weten [benadeelde], door misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en door misbruik van een kwetsbare positie, heeft bewogen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van arbeid en/of diensten.

bestaande

hieruit dat verdachte in voornoemde periode,

Het hof acht niet bewezen hetgeen aan verdachte als voormeld meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven als bewezen is aangenomen.

Het bewezen verklaarde levert op het misdrijf:

mensenhandel.

Het hof acht verdachte strafbaar. Strafuitsluitingsgronden worden niet aanwezig geacht.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit, de omstandigheden waaronder dit feit is begaan en de persoon van verdachte. Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

Tussen verdachte en aangeefster bestaat sinds 1997 een hulpverleningsrelatie. Naast deze hulpverleningsrelatie is er ook sprake van een seksuele relatie. Op 10 maart 2008 neemt verdachte aangeefster op in zijn woning (op de zolderkamer) met de bedoeling om haar uit te buiten. Vanaf dit moment krijgt verdachte de volledige controle over aangeefster. Hij profiteert op huishoudelijk vlak, maar ook op seksueel en financieel vlak van haar. Verdachte heeft op ernstige wijze misbruik gemaakt van de kwetsbare en afhankelijke positie van aangeefster. Hij heeft hierbij enkel oog gehad voor zijn eigen (financiële en seksuele) belangen. Verdachte heeft door aldus te handelen een ernstige inbreuk gemaakt op de lichamelijke en geestelijke integriteit, alsook de persoonlijke vrijheid van aangeefster.

Uit de schriftelijke slachtofferverklaring d.d. 10 september 2009 blijkt dat aangeefster door toedoen van verdachte nog meer is aangewezen op de hulpverlening. Aangeefster verblijft in een opvangcentrum. Zij wordt al bijna een jaar behandeld voor PTSS en volgt een traject voor traumaverwerking.

Het hof heeft voorts acht geslagen op een verdachte betreffend Uittreksel uit het Justitieel Documentatieregister d.d. 26 mei 2009, waaruit blijkt dat verdachte niet eerder is veroordeeld.

Gelet op het bovenstaande is het hof van oordeel dat slechts een onvoorwaardelijke gevangenisstraf als passende bestraffing in aanmerking komt. Het hof houdt bij de strafoplegging op voet van artikel 63 van het Wetboek van Strafrecht rekening met de veroordeling van verdachte in eerste aanleg ter zake van artikel 249 van het Wetboek van Strafrecht, waarbij het voor een deel hetzelfde feitencomplex betrof. Daarbij werd aan verdachte een gevangenisstraf van twee jaren opgelegd en werd verdachte voor de duur van zeven jaar ontzet van het recht om als hulpverlener werkzaam te zijn. Het hof acht de door de advocaat-generaal gevorderde gevangenisstraf passend en geboden.

Voorts zal verdachte niet worden ontzet van het recht om als hulpverlener werkzaam te zijn, zoals door de advocaat-generaal is gevorderd. Het verband tussen de op te leggen ontzetting en een arbeidsrelatie ontbreekt gelet op de door de rechtbank opgelegde ontzetting van 7 jaren en de leeftijd van verdachte.

Voorzover de goederen betrekking hebben op de financiële administratie van [benadeelde], dienen deze goederen aan die [benadeelde], zijnde de eigenares, te worden teruggeven. Het betreft — conform de vordering van de advocaat-generaal — de goederen 1 tot en met 11 op lijst 1, 12 op lijs 3, 22 op lijst 4, 12A, 14A, 40A, 1H, 2H op lijst 5, 40A op lijst 6. Nu geen strafvorderlijk belang zich daartegen verzet, zal het hof de teruggave van deze goederen aan [benadeelde] gelasten.

Daarnaast zullen de gegevensdragers — voorzover deze beelden bevatten van seksuele gedragingen — worden onttrokken aan het verkeer. Het ongecontroleerde bezit van deze goederen is in strijd met het algemeen belang.

Nu geen strafvorderlijk belang zich daartegen verzet, zal het hof de teruggave van de overige goederen aan verdachte gelasten.

Het hof heeft gelet op de artikelen 36b, 36d, 63 en 273f van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze artikelen golden ten tijde van het bewezen verklaarde.

HET HOF,

RECHT DOENDE OP HET HOGER BEROEP:

verklaart het openbaar ministerie niet-ontvankelijk in het hoger beroep, voor zover dit is gericht tegen het onder 2, 3 en 4 ten laste gelegde;

vernietigt het vonnis, waarvan beroep, voor zover aan hoger beroep onderworpen, en in zoverre opnieuw recht doende:

verklaart het verdachte onder 1 ten laste gelegde bewezen en kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart dit feit en verdachte strafbaar;

verklaart niet bewezen hetgeen aan verdachte als voormeld meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven als bewezen is aangenomen en spreekt verdachte daarvan vrij;

veroordeelt verdachte [verdachte] tot gevangenisstraf voor de duur van twee jaren;

beveelt dat de tijd door de veroordeelde vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en in voorlopige hechtenis doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf geheel in mindering wordt gebracht voorzover deze niet op een andere opgelegde straf in mindering is gebracht;

verklaart aan het verkeer onttrokken:

de gegevensdragers — voorzover deze beelden bevatten van seksuele gedragingen;

gelast de teruggave aan aangeefster van:

de goederen 1 tot en met 11 op lijst 1, 12 op lijs 3, 22 op lijst 4, 12A, 14A, 40A, 1H, 2H op lijst 5, 40A op lijst 6;

gelast de teruggave aan verdachte van:

de in beslag genomen goederen.

Dit arrest is aldus gewezen door mr. K. Lahuis, voorzitter, mr. G. Dam en mr. J.A. Wiarda, in tegenwoordigheid van mr. J. Brink als griffier, zijnde mr. J.A. Wiarda voornoemd buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.