HR, 17-04-2012, nr. 10/05589

1.

2.

3.1.

Het eerste middel klaagt over het verzuim van het hof om te beslissen op het voorwaardelijk verzoek om een psychologische rapportage over verdachte te laten opmaken.

3.2.

Ter terechtzitting van 27 september 2010 heeft de advocaat het woord tot verdediging gevoerd overeenkomstig zijn overgelegde pleitnota. De pleitnota formuleert als grief tegen de door de rechtbank opgelegde straf dat de rechtbank de rapportage van de psychotherapeute mw. drs. Van Asperen Vervenne niet heeft meegewogen. Zij behandelt de verdachte in verband met een posttraumatische stress stoornis, opgelopen door een detentie van twee jaar in Marokko, tijdens welke detentie verdachte is gemarteld. De psychotherapeute schrijft dat detentie voor verdachte fataal kan zijn waarbij zij zelfs suïcide niet uitsluit. De pleitnota vervolgt:

"In dit kader verzoek ik u hof dan ook, indien u tot een bewezenverklaring komt en cliënt een onvoorwaardelijke detentie zou opleggen, de zaak aan te houden voor het nader opmaken van een psychologische rapportage over de vraag in hoeverre cliënt detentiegeschikt is, wat de mogelijke consequenties zijn als hij weer in detentie wordt geplaatst en hoe lang cliënt een detentie aan zou kunnen."

3.3.

In de overwegingen ter motivering van de opgelegde straf heeft het hof het volgende opgenomen:

"(...)

Voor wat betreft de persoon van verdachte heeft het hof acht geslagen op de inhoud van het Pro Justitia rapport, opgemaakt door drs. G.J.W. Pol, psycholoog, van 6 februari 2008, inhoudende onder meer de conclusie dat de verdachte als licht verminderd toerekeningsvatbaar dient te worden beschouwd.

Voorts heeft het hof acht geslagen op de inhoud van het Voorlichtingsrapport van de Stichting Reclassering Nederland, regio Amsterdam, van 9 juni 2008.

Bij de bepaling van de strafoplegging heeft het hof rekening gehouden met de omstandigheid dat de verdachte blijkens een hem betreffend uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 17 september 2010 niet eerder wegens het plegen van strafbare feiten is veroordeeld.

Tenslotte heeft het hof gelet op de indicatiepunten voor het strafvorderingsbeleid inzake feiten, soortgelijk aan het bewezenverklaarde feit. Het hof heeft in hetgeen door de verdediging meer in het bijzonder de persoon van verdachte betreffende is aangevoerd, geen aanleiding gezien tot afwijking hiervan. Dat de verdachte wegens een problematische geestesgesteldheid detentieongeschikt zou zijn, zoals door de raadsman is aangevoerd, is naar het oordeel van het hof voorshands niet voldoende aannemelijk geworden om om die reden van de oplegging van vrijheidsbenemende straf af te zien en staat overigens aan de met de executie belaste autoriteiten ter beoordeling. Ook in hetgeen door de raadsman overigens is aangevoerd in verband met de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, ziet het hof geen aanleiding de op te leggen (vrijheids)straf geheel voorwaardelijk op te leggen (dan wel te matigen)."

3.4.

Inderdaad heeft het hof verzuimd te beslissen op het voorwaardelijk verzoek. Dat had het hof wel moeten doen nu de voorwaarde waaraan het verzoek verbonden was is gerealiseerd.1. Het verzoek omschrijft voldoende duidelijk het onderwerp waarop het psychologisch onderzoek zich zou moeten richten.

De gedachte zou kunnen rijzen dat in de overweging van het hof besloten ligt dat het de noodzaak van een onderzoek als verzocht niet aanwezig acht, omdat naar het oordeel van het hof verdachte wel detentiegeschikt is, maar zo een uitleg is volgens mij niet toereikend. Daartoe wijs ik in de eerste plaats op het feit dat de verdediging heeft gewezen naar de bevinding van een psychotherapeute die verdachte behandelt. Daarom schiet de enkele kennisgeving van het hof dat het voorshands van mening is dat verdachte niet detentieongeschikt is naar mijn mening tekort. In de tweede plaats wijs ik erop dat het hof klaarblijkelijk van oordeel is dat de uiteindelijke beslissing over de detentiegeschiktheid toevalt aan de met de executie van de straf belaste autoriteiten. Mijns inziens is dat onjuist. Het hof is zelf verantwoordelijk voor de aard en hoogte van de opgelegde straf en zal van die verantwoordelijkheid moeten doen blijken.2.

Het eerste middel is gegrond.

4.1.

Het tweede middel klaagt dat de bewezenverklaring, voor zover inhoudende dat verdachte het slachtoffer meermalen met een mes heeft gestoken of geprikt, niet wordt gedragen door de inhoud van gebezigde bewijsmiddelen.

4.2.

Het hof heeft bewezen verklaard dat

"hij op 15 oktober 2007 te Amsterdam, ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk, [slachtoffer] van het leven te beroven, met dat opzet [slachtoffer]

-

meermalen met een broodmes in haar bovenlichaam en haar bovenbeen, heeft gestoken en met dat mes stekende en zwaaiende bewegingen heeft gemaakt in de richting van haar lichaam en

-

terwijl zij op de grond lag wederom stekende bewegingen in de richting van haar lichaam heeft gemaakt en

-

haar met haar gezicht tegen de muur heeft geslagen en

-

vervolgens meermalen met dat broodmes in haar buik, althans haar lichaam heeft geprikt en

-

op haar benen, althans haar lichaam, is gaan zitten en

-

dat broodmes met de snijkant in de richting van haar keel heeft gehouden en gedrukt

terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid."

4.3.

De steller van het middel legt de verklaring van het slachtoffer [slachtoffer], dat zij zag dat "hij een broodmes in zijn handen had, daarmee stekende beweging naar haar lichaam maakte, meerdere keren probeerde op haar in te steken en haar ook daadwerkelijk stak" aldus uit dat verdachte meermalen heeft geprobeerd te steken maar haar slechts één keer heeft geraakt. Het hof heeft evenwel een andere uitleg gegeven aan deze verklaring, te weten dat verdachte meerdere malen haar daadwerkelijk heeft gestoken. Deze uitleg staat niet op gespannen voet met de woorden van deze verklaring en is niet onbegrijpelijk. Voorts heeft het hof acht geslagen op een medische verklaring waarin is vermeld dat het slachtoffer snijwonden aan de rechterhand had, een diepe wond in de linker handpalm en meerdere wonden aan romp en benen. Het hof heeft uit de inhoud van gebezigde bewijsmiddelen kunnen afleiden dat verdachte meermalen het slachtoffer heeft geraakt met het mes.

Het middel faalt.

5.

Het eerste middel komt mij gegrond voor. Het tweede middel faalt en zou kunnen worden verworpen met de aan artikel 81 RO ontleende motivering. Ambtshalve heb ik geen grond aangetroffen die tot vernietiging aanleiding behoort te geven.

6.

Deze conclusie strekt tot vernietiging van het bestreden arrest en tot verwijzing van de zaak naar het gerechtshof te 's-Gravenhage teneinde de zaak op het bestaande hoger beroep opnieuw te berechten en af te doen.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden