4.3.3.2a Het ontbreken van een wettelijk raamwerk omtrent grensoverschrijdende splitsing

In het kader van grensoverschrijdende fusies en overnames, herstructurering en ontvlechting van – internationale – concerns binnen de lidstaten van de EU hebben in de periode van 2004 tot heden veel ontwikkelingen plaatsgevonden in het Europese recht. Voorbeelden van deze ontwikkelingen zijn de introductie van supranationale rechtsvormen, de Societas Europaea en de Societas Cooperativa Europaea, de mogelijkheid tot grensoverschrijdende fusie op basis van de SE-Verordening, de SCE-Verordening en de Tiende richtlijn betreffende grensoverschrijdende fusie en de mogelijkheid tot grensoverschrijdende zetelverplaatsing op basis van de SE-Verordening en de SCE-Verordening.1 Voor deze vormen van herstructurering bestaat een wettelijk raamwerk met regels omtrent de te volgen procedure. De vraag naar de toelaatbaarheid wordt, als eenmaal een wettelijk raamwerk voor een rechtshandeling bestaat, niet meer gesteld. Uit het bestaan van een wettelijk raamwerk vloeit onomstotelijk voort dat de toelaatbaarheidsvraag positief wordt beantwoord.

Tot op heden bestaat geen wetgeving omtrent grensoverschrijdende splitsing op nationaal, Nederlands niveau, noch op unieniveau in de vorm van een Europese verordening, een verdrag of een richtlijn. De vraag naar de toelaatbaarheid van grensoverschrijdende splitsing is nog steeds actueel en kan niet met een eenvoudig ‘ja’ worden beantwoord, aangezien wetgeving waaruit onomstotelijk kan worden afgeleid dat grensoverschrijdende splitsing toelaatbaar is, ontbreekt.