Hof 's-Gravenhage, 14-09-2011, nr. BK-10/00220

Bij beschikking van 11 april 2008 heeft de Ontvanger belanghebbende op grond van de artikel 36 van de Invorderingswet 1990 (hierna: IW) aansprakelijk gesteld voor de door de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid [A] B.V. (voorheen: [B] B.V. en hierna: de B.V.) over het jaar 2006 verschuldigde doch niet betaalde omzetbelasting en loonbelasting/premie volksverzekeringen.

Belanghebbende is voorts op grond van artikel 32 van de IW aansprakelijk gesteld voor de onbetaald gelaten boetes en invorderingsrente.

In totaal omvat de aansprakelijkstelling een bedrag van € 110.672.

Bij uitspraak op bezwaar heeft de Ontvanger de aansprakelijkstelling verminderd tot een bedrag van € 87.559.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep bij de rechtbank ingesteld. Ter zake daarvan is een griffierecht geheven van € 41.

De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

Loop van het geding in hoger beroep

Belanghebbende is van de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof. Ter zake daarvan is een griffierecht geheven van € 111.

De Ontvanger heeft een verweerschrift ingediend.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 3 augustus 2011, gehouden te ’s-Gravenhage. Daar zijn beide partijen verschenen. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

Vaststaande feiten

In hoger beroep zijn de volgende feiten als tussen partijen niet in geschil, dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, komen vast te staan.

Belanghebbende was in het onderhavige jaar ingeschreven in het handelsregister van de Kamer van Koophandel als enig bestuurder van de B.V. De B.V. exploiteerde een gordijnenconfectieatelier. Bij vonnis van 2 januari 2007 van de rechtbank Rotterdam is de B.V. in staat van faillissement verklaard.

De B.V. heeft voor het tijdvak januari 2006 geen aangifte loonbelasting gedaan. De over dat tijdvak verschuldigde loonbelasting is ambtshalve vastgesteld op € 10.648 waarvan € 4.648 is afgedragen.

De B.V. heeft voor het tijdvak mei 2006 aangifte loonbelasting gedaan en de over dat tijdvak verschuldigd geworden loonbelasting niet afgedragen.

De B.V. heeft voor het tijdvak juni 2006 aangifte loonbelasting gedaan en van de over dat tijdvak verschuldigd geworden loonbelasting van € 17.748 een bedrag van € 10.000 afgedragen.

De B.V. heeft voor de tijdvakken april 2006, september 2006 en oktober 2006 telkens aangifte omzetbelasting gedaan en de over deze tijdvakken verschuldigd geworden omzetbelasting van onderscheidenlijk € 3.824, € 3.101 en € 7.268 niet voldaan.

Als gevolg van het in 3.2 vermelde zijn de volgende naheffingsaanslagen opgelegd overeenkomstig de ingediende aangiften, behoudens de naheffingsaanslag loonbelasting over het tijdvak januari 2006. Tevens zijn daarbij de navolgende verzuimboetes opgelegd en invorderingsrente in rekening gebracht:

Middel Tijdvak Belasting Boete Invorderingsrente

Loonbelasting Jan. t/m juni 2006 € 21.505

Loonbelasting Juli t/m sept. 2006 € 22.884 € 229

Loonbelasting Oktober 2006 € 11.673

Omzetbelasting April 2006 € 3.824 € 257 € 79

Omzetbelasting September 2006 € 3.101 € 509 € 8

Omzetbelasting Oktober 2006 € 7.268

Verder is met dagtekening 27 februari 2007 aan de B.V. over de tijdvakken gelegen in de periode juli 2006 tot en met december 2006 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd. De nageheven belasting bedraagt € 15.496.

Belanghebbende is bij beschikking van 11 april 2008 aansprakelijk gesteld voor de onbetaald gebleven naheffingsaanslagen, boetes en invorderingsrente.

Omschrijving geschil in hoger beroep en standpunten van partijen

Tussen partijen is in geschil of belanghebbende ter zake van de ontbetaald gebleven naheffingsaanslagen, boetes en invorderingsrente terecht aansprakelijk is gesteld. Belanghebbende beantwoordt deze vraag ontkennend en de Inspecteur bevestigend.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat hij telkens tijdig betalingsonmacht heeft gemeld en dat het niet betalen van de belastingschuld niet het gevolg is van onbehoorlijk bestuur. Subsidiair stelt belanghebbende dat als de B.V. niet of niet op de juiste wijze aan haar meldingsverplichting heeft voldaan, het bewijsrechtelijke gevolg dat ingevolge artikel 36, vierde lid, van de IW intreedt in strijd is met het in artikel 1 van het eerste protocol van het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM) en derhalve buiten toepassing dient te blijven.

De Inspecteur heeft het standpunt ingenomen dat de betalingsonmacht niet, dan wel niet rechtsgeldig is gemeld, op grond waarvan wordt vermoed dat de niet-betaling van de belastingschulden aan belanghebbende is te wijten als gevolg van kennelijk onbehoorlijk bestuur. Dat heeft ook te gelden voor de opgelegde boetes en de in rekening gebrachte invorderingsrente. Belanghebbende is derhalve terecht aansprakelijk gesteld voor de onbetaald gelaten naheffingsaanslagen, boetes en invorderingsrente.

Indien wordt geoordeeld dat belanghebbende aan zijn meldingsverplichting heeft voldaan, is sprake is van onbehoorlijk bestuur.

Voor de gronden waarop partijen hun standpunten doen steunen, verwijst het Hof naar de gedingstukken.

Conclusies van partijen

Het hoger beroep van belanghebbende strekt tot vernietiging van de beschikking van 11 april 2008.

De Inspecteur heeft geconcludeerd tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank.

Oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft in zijn uitspraak onder meer het volgende overwogen, waarbij voor eiser en verweerder gelezen dient te worden respectievelijk belanghebbende en de Inspecteur.

Een lichaam is, zodra blijkt dat onder andere de loonbelasting en omzetbelasting niet kunnen worden betaald, verplicht daarvan mededeling te doen aan de ontvanger en desgevraagd inlichtingen te verstrekken en stukken te overleggen (hierna: de meldingsplicht).

Deze melding moet worden gedaan uiterlijk twee weken na de dag waarop de verschuldigde belasting behoorde te worden voldaan of afgedragen (hierna: de aangiftefase).

Indien een naheffingsaanslag is opgelegd vanwege de omstandigheid dat de verschuldigde belasting meer beloopt dan die welke overeenkomstig de aangifte is betaald dan wel had moeten worden afgedragen of voldaan en die omstandigheid niet te wijten is aan opzet of grove schuld van het lichaam, kan de mededeling worden gedaan uiterlijk twee weken na de vervaldag van die naheffingsaanslag.

Belanghebbende heeft gesteld dat ter zake van de verschuldigde omzet- en loonbelasting over de tijdvakken gelegen in 2006 telkens schriftelijk meldingen betalingsonmacht zijn ingediend. Ter zake van de verschuldigde omzetbelasting over april 2006, september 2006 en oktober 2006, en loonbelasting over september 2006 en oktober 2006, heeft belanghebbende zijn stelling gestaafd door afschriften van brieven te overleggen, respectievelijk met dagtekening 3 mei 2006, 17 november 2006, 4 december 2006, 30 oktober 2006 en 27 november 2006 en gesteld dat de ontbrekende brieven zich bevinden bij de curator. Belanghebbendes broer, [C], die de administratie van de B.V. deed, heeft ter zitting verklaard dat genoemde brieven zijn verzonden. De Ontvanger heeft gemotiveerd betwist dat hij deze brieven heeft ontvangen behoudens de brief ter zake van de verschuldigde loonbelasting over mei 2006.

Op belanghebbende rust de bewijslast dat meldingen betalingsonmacht zijn ingediend. In dit bewijs acht het Hof hem niet geslaagd. Het Hof acht de verklaring niet geloofwaardig. Indien van de juistheid van die verklaring zou worden uitgegaan, zou ten minste een vijftal brieven op diverse tijdstippen zijn verzonden maar niet ter kennis van de Ontvanger zijn gekomen kennelijk hetzij door falende postbezorging, hetzij door een oorzaak bij de Belastingdienst. Voor een enkele brief is dat een mogelijkheid maar voor een dergelijk aantal brieven acht het Hof dat zo onaannemelijk, dat het er van uitgaat dat de brieven niet zijn verzonden. Omdat de afschriften van de brieven op zichzelf niets zeggen over hun verzending, acht het Hof niet aannemelijk dat meldingen betalingsonmacht zijn ingediend.

De B.V. heeft de Ontvanger op 20 juli 2006 in kennis gesteld van haar onmacht de verschuldigde loonbelasting over mei 2006 te betalen. De Ontvanger stelt dat deze melding niet tijdig is gedaan. De naheffingsaanslag loonbelasting over mei 2006 is opgelegd overeenkomstig de aangifte, op grond waarvan moet worden aangenomen dat de over mei 2006 verschuldigde loonbelasting niet meer beloopt dan is aangegeven. De melding had daarom moeten worden gedaan uiterlijk twee weken na de dag waarop de verschuldigde belasting behoorde te worden afgedragen.

De B.V. was gehouden de verschuldigde loonbelasting over mei 2006 af te dragen binnen één maand na het einde van dat tijdvak. De melding had derhalve uiterlijk 14 juli 2006 moeten plaatsvinden. Uit het voorgaande volgt dat de melding te laat, en om die reden niet rechtsgeldig, is gedaan.

Met betrekking tot de in 3.3.2 vermelde naheffingsaanslag omzetbelasting voor de tijdvakken gelegen in de periode juli 2006 tot en met december 2006 heeft de Ontvanger ter zitting verklaard dat deze is opgelegd vanwege de omstandigheid dat de B.V. willens en wetens teveel voorbelasting heeft geclaimd. Belanghebbende heeft dit niet bestreden, zodat van de juistheid van die verklaring moet worden uitgegaan. De B.V. had derhalve ter zake van deze naheffingsaanslag betalingonmacht in de aangiftefase moeten melden, hetgeen zij heeft nagelaten te doen.

Voor zover belanghebbende beoogt te stellen dat de B.V. ook op een andere wijze dan schriftelijk aan haar meldingsplicht heeft voldaan, volgt het Hof belanghebbende daarin niet. Het enkele niet betalen van verschuldigde belasting, is onvoldoende om de meldingsplicht vervuld te achten. Immers daarmee is aan de Ontvanger geen inzicht gegeven in de omstandigheden die ertoe hebben geleid dat de verschuldigde belasting niet is betaald.

Uit het voorgaande volgt dat de B.V. ter zake van de in 3.3.1. en 3.3.2. vermelde naheffingsaanslagen niet heeft voldaan aan de op de B.V. rustende meldingsplicht.

Indien een lichaam niet of niet op juiste wijze aan de meldingsverplichting heeft voldaan, is de bestuurder aansprakelijk met dien verstande dat wordt vermoed dat de niet-betaling aan hem is te wijten. Tot de weerlegging van het vermoeden wordt slechts toegelaten de bestuurder die aannemelijk maakt dat het niet aan hem is te wijten dat het lichaam niet aan de meldingsverplichting heeft voldaan (artikel 36, vierde lid, IW).

Het betoog van belanghebbende omtrent strijdigheid van voormelde bepaling met artikel 1 van het eerste protocol bij het EVRM, treft geen doel. Belanghebbende gaat ten onrechte ervan uit dat indien een lichaam niet aan haar meldingsverplichting heeft voldaan, tegenbewijs is uitgesloten ter weerlegging van het vermoeden dat de niet-betaling aan de bestuurder is te wijten. De bestuurder heeft een disculpatiemogelijkheid. Deze is niet slechts bedoeld voor het geval bij een lichaam meer dan één bestuurder aanwezig is, ook wanneer er slechts één bestuurder is, zoals in het onderhavige geval, heeft hij de mogelijkheid om het vermoeden te weerleggen dat de niet-betaling aan de bestuurder is te wijten en dat hij kennelijk onbehoorlijk bestuur heeft gepleegd. Hij zal dan aannemelijk dienen te maken dat het niet aan hem is te wijten dat de betalingsonmacht niet tijdig is gemeld. Voor zover belanghebbende nog beoogt te stellen dat een dergelijke regeling in strijd is met het EVRM, verwerpt het Hof die stelling.

Belanghebbende heeft onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld, laat staan aannemelijk gemaakt, die tot de conclusie leiden dat hij buiten zijn schuld niet in staat is geweest om de betalingsonmacht tijdig te melden.

Nu de B.V. niet rechtsgeldig aan haar meldingsverplichting heeft voldaan, wordt, gelet op het voorgaande, belanghebbende niet toegelaten tot weerlegging van het vermoeden van kennelijk onbehoorlijk bestuur. Uit het voorgaande volgt dat belanghebbende terecht aansprakelijk is gesteld voor genoemde onbetaald gebleven naheffingsaanslagen.

7.5. Met betrekking tot de aan de B.V. in rekening gebrachte invorderingsrente en de opgelegde verzuimboetes is het Hof van oordeel dat op de Ontvanger de bewijslast rust feiten en omstandigheden te stellen en aannemelijk te maken op grond waarvan kan worden geoordeeld dat het belopen daarvan is te wijten aan belanghebbende. Hierin is de Ontvanger geslaagd. Belanghebbende had als enig bestuurder invloed op het betalingsgedrag van de B.V., doch hij heeft niet dan wel niet in voldoende mate voor betaling zorg gedragen. Hij is daardoor schuldig ten aanzien van het belopen van invorderingsrente. Immers, door zijn nalatigheid staan de aanslagen nog steeds open en is de rente belopen. Dat geldt ook voor zijn invloed op het gedrag van de B.V. omtrent het tijdig doen van aangifte en het (gedeeltelijk) niet-betalen van belasting.

7.6. Uit hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat het hoger beroep ongegrond is en dat dient te worden beslist als volgt.

Proceskosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Bij het beroepschrift wordt een kopie van deze uitspraak gevoegd.

Het beroepschrift wordt ondertekend en bevat ten minste: