Hof Amsterdam, 18-04-2013, nr. 12-00109

Bij beschikking van 9 november 2010 heeft de inspecteur afwijzend beslist op een verzoek van belanghebbende en [A NV] (hierna: de werkgever) tot toepassing van de bewijsregel bedoeld in de voor het jaar 2010 geldende tekst van artikel 9c van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 (hierna: de 30%-regeling).

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak op bezwaar, gedagtekend 8 maart 2011, de beschikking gehandhaafd.

Bij uitspraak van 15 december 2011 heeft de rechtbank het door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Het tegen deze uitspraak door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 24 januari 2012, aangevuld bij brief van 17 februari 2012. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 19 maart 2013. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld (in de uitspraak van de rechtbank wordt belanghebbende aangeduid als ‘eiseres’ en de inspecteur als ‘verweerder’):

“2.1. Eiseres is geboren op 12 januari 1983 te [stad] in [land]. Zij heeft zowel de […] als de […] nationaliteit. Zij is een Qualified Chartered Accountant.

Eiseres is vanuit het buitenland aangeworven door [B BV] en aldaar met ingang van 19 januari 2009 tewerkgesteld. In verband met deze tewerkstelling heeft eiseres verzocht om toepassing van de 30%-regeling ingevolge artikel 15a, eerste lid, aanhef en onderdeel j, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB).

Verweerder heeft op 23 februari 2009 aan eiseres een beschikking toepassing 30%-regeling afgegeven met ingangsdatum 1 januari 2009 en een looptijd tot en met 31 december 2018.

Eiseres heeft met ingang van 5 september 2009 haar tewerkstelling bij [B BV] vrijwillig beëindigd.

In de periode 1 september 2009 tot en met 30 juni 2010 heeft eiseres gestudeerd aan de [Universiteit] en deze studie afgerond met een ‘degree of Master of Science’.

Eiseres heeft in totaal 120 uren werkzaamheden verricht als student research assistant bij [C] met ingang van 22 maart 2010 (en niet langer dan tot 1 juli 2010) tegen een loon van € 11,71 per uur.

Met ingang van 1 september 2009 tot en met 30 juni 2010 heeft eiseres voorts in dienstbetrekking gedurende 8 uren per week werkzaamheden als mantelzorger verricht, waarvoor zij loon heeft genoten.

Op 7 mei 2010 is eiseres een arbeidsovereenkomst aangegaan voor de duur van 12 maanden en ingaande op 1 juli 2010 met [A NV] (hierna: de bank). Eiseres is geworven als Assistant Controller binnen de Finance Department van de bank.”

Nu de hiervoor vermelde feiten door partijen op zichzelf niet zijn bestreden zal ook het Hof daarvan uitgaan.

De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard en daarbij het volgende overwogen:

“4.1. Artikel 9c, eerste lid, van het Ublb (tekst 2010) luidt:

“Indien een ingekomen werknemer tijdens de looptijd een andere inhoudingsplichtige krijgt, blijft op gezamenlijk verzoek van de werknemer en de nieuwe inhoudingsplichtige de bewijsregel gedurende de resterende looptijd van toepassing, mits de periode tussen het einde van de tewerkstelling door de oude inhoudingsplichtige en de aanvang van de tewerkstelling door de nieuwe inhoudingsplichtige niet langer is dan drie maanden.”

“Blijkens deze toelichting heeft de besluitgever met het slot van lid 1 tot uitdrukking gebracht dat de werknemer niet meer voor toepassing van de bewijsregel in aanmerking komt ‘indien (hij) er langer dan drie maanden over heeft gedaan een nieuwe dienstbetrekking te vinden’, omdat in zo'n geval aangenomen moet worden dat zijn deskundigheid minder schaars is. Aldus strekt het slot van het lid 1 ertoe buiten discussie te stellen dat de (ingevolge artikel 9c, lid 2, van het Besluit nog steeds vereiste) schaarse specifieke deskundigheid van de werknemer in ieder geval niet meer aanwezig is bij overschrijding van de termijn van drie maanden. Het zwaartepunt van deze bepaling is derhalve niet gelegen in de omstandigheid dat er een tewerkstelling door een nieuwe werkgever moet zijn (dat ligt reeds besloten in de aard van de bewijsregel, die immers op de loonbelasting betrekking heeft), maar in de termijn van drie maanden als toetssteen voor het afwezig zijn van de vereiste specifieke deskundigheid.”

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd wordt verwezen naar het van het verhandelde ter zitting opgemaakte proces-verbaal.

Beoordeling van het geschil

Gelet op de onder 2 vermelde feiten en nu belanghebbende in hoger beroep geen feiten of omstandigheden heeft aangevoerd die - indien zij zouden komen vaststaan - een nieuw of ander licht op de zaak (kunnen) werpen, is het Hof van oordeel dat de rechtbank terecht en op goede gronden heeft beslist dat de inspecteur voortzetting van de toepassing van de 30%-regeling ten aanzien van belanghebbende terecht heeft geweigerd. Het Hof maakt deze beslissing en de daartoe door de rechtbank gebezigde gronden tot de zijne. Daarbij merkt het Hof ter aanvulling nog op dat de vraag of belanghebbende (nog) kan worden aangemerkt als ingekomen werknemer met specifieke deskundigheid die op de Nederlandse arbeidsmarkt schaars aanwezig is, beoordeeld dient te worden naar de datum van totstandkoming van de desbetreffende nieuwe arbeidsovereenkomst (vergelijk Hoge Raad, 28 april 2006, nr. 41502, LJN AW4065). In casu is de nieuwe arbeidsovereenkomst tot stand gekomen op 7 mei 2010; deze datum ligt meer dan drie maanden na beëindiging van de oude dienstbetrekking.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

Kosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. M.J. Leijdekker, voorzitter, P.F. Goes en E. van Waaijen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. M.H. Hogendoorn als griffier. De beslissing is op 18 april 2013 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen: