Hof Amsterdam, 03-01-2019, nr. 17/00609

In hoger beroep heeft belanghebbendes gemachtigde zijn klacht dat de heffingsambtenaar ten onrechte niet is overgegaan tot het aan hem toezenden van de op de zaak betrekking hebbende stukken, niet herhaald. Voor de volledigheid overweegt het Hof dat belanghebbende daar ook geen recht op heeft (Hof Amsterdam, 23 december 2017, nr. 16/00472, ECLI:NL:GHAMS:2017:5030, het tegen deze uitspraak ingestelde beroep in cassatie is met toepassing van artikel 81 lid 1 van de Wet op de rechterlijke organisatie ongegrond verklaard – HR 6 juli 2018, nr. 17/06104, ECLI:NL:HR:2018:1091).

Ingevolge artikel 7:3, aanhef en onderdeel a, van de Awb kan van het horen van een belanghebbende worden afgezien indien het bezwaar kennelijk niet-ontvankelijk is.

Het bezwaar is ingesteld geruime tijd na het opleggen van een naheffingsaanslag. In het bezwaarschrift wordt met geen woord gerept over de reden van de termijnoverschrijding, dit hoewel het is ingediend door een beroepsmatig optredende gemachtigde van wie mag worden verondersteld met de bezwaartermijn bekend te zijn.

Onder deze omstandigheden mocht de heffingsambtenaar ervan uitgaan dat de bezwaartermijn onverschoonbaar was overschreden, ook zonder dat hij belanghebbendes gemachtigde vooraf in de gelegenheid had gesteld redenen voor de termijnoverschrijding aan te geven. Het had immers voor de hand gelegen dat in het bezwaarschrift was aangegeven waarom de bezwaartermijn was overschreden indien dit (mogelijk) verschoonbaar was.

Gelet op artikel 7:3, aanhef en onderdeel a, Awb was de heffingsambtenaar derhalve niet gehouden belanghebbende te horen voor het doen van uitspraak op bezwaar. Van schending van de hoorplicht in de bezwaarfase is reeds daarom geen sprake. De omstandigheid dat in de uitspraak op bezwaar niet vermeld wordt dat het bezwaar kennelijk niet-ontvankelijk is, maakt dit niet anders.

Van de zijde van belanghebbende wordt voor het eerst in hoger beroep betoogd dat de termijnoverschrijding verschoonbaar was omdat de naheffingsaanslag geen rechtsmiddelverwijzing zou bevatten.

Indien dit daadwerkelijk het geval zou zijn geweest had het voor de hand gelegen dat belanghebbendes gemachtigde hierop in zijn beroepschrift had gewezen. Dit te meer nu het beroepschrift uitsluitend gronden van formele aard bevat (vermeende schending van de hoorplicht en het beweerdelijk ten onrechte niet toezenden van de op de zaak betrekking hebbende stukken).

De rechtbank heeft belanghebbende voorts in de gelegenheid gesteld schriftelijk te laten weten waarom hij het bezwaarschrift pas na afloop van de bezwaartermijn heeft ingediend. Hierop heeft belanghebbendes gemachtigde gereageerd bij faxbericht van 8 augustus 2018. In dit bericht wordt niet als argument aangevoerd dat het aanslagbiljet geen rechtsmiddelverwijzing bevatte. Dit is minstgenomen opmerkelijk indien een dergelijke verwijzing inderdaad zou hebben ontbroken.

Bij zijn conclusie van dupliek heeft de heffingsambtenaar een afschrift overgelegd van – gelijk hij aanvoert – “de achterzijde van de naheffingsaanslagen zoals die in 2016 werden verzonden”. Op dit stuk staat vermeld bij wie en binnen welke termijn bezwaar kan worden gemaakt.

In het licht van hetgeen is weergegeven en overwogen onder 4.6.1., 4.6.2, en 4.6.3. acht het Hof niet aannemelijk dat een rechtsmiddelverwijzing ontbrak. Daaraan doen de door belanghebbende in repliek overgelegde stukken (kennelijk een afdruk van digitaal geraadpleegde gegevens) en de omstandigheid dat op de onder 4.6.3. bedoelde achterzijde “PROEF” staat niet af.

Het Hof acht voorts – evenals de rechtbank - niet aannemelijk dat belanghebbende niet zou hebben begrepen wat bezwaar maken inhield. Een nadere uitleg ter zake bij de rechtsmiddelverwijzing is ook niet vereist. Met de rechtbank is het Hof van oordeel dat indien belanghebbende niet duidelijk zou zijn geweest wat bezwaar maken precies was, hij dit binnen de bezwaartermijn had kunnen navragen.

De termijnoverschrijding is derhalve niet verschoonbaar.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.