Rb. Rotterdam, 12-04-2017, nr. C/10/479576 / HA ZA 15-723 en C/10/488587 / HA ZA 15-1140

Het verloop van de procedure blijkt uit:

producties

van partijen

Ten slotte is vonnis bepaald.

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Rv

- de conclusie van antwoord in het incident tot voeging ex art. 222 Rv en tot voeging ex art.

217 Rv

partijen

Ten slotte is vonnis bepaald.

VvE vordert dat de rechtbank bij vonnis uitvoerbaar bij voorraad Woningborg veroordeelt om aan VvE te betalen de kosten van het herstel van de parkeergarage, met inachtneming van het dictum van het arbitrale vonnis nummer 15016 van het Arbitrage Instituut GIW van 16 april 2010, op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet, met zodanige verdere en/of andere beslissingen als de rechtbank in goede justitie aangewezen zal achten en met veroordeling van Woningborg in de proceskosten, inclusief de nakosten, met bepaling dat over de proceskosten de wettelijke rente is verschuldigd ingeval betaling niet heeft plaatsgevonden binnen veertien dagen na vonnisdatum.

Woningborg concludeert tot afwijzing van de vordering met veroordeling van VvE, bij vonnis uitvoerbaar bij voorraad, in de proceskosten.

Op de verdere standpunten van partijen wordt voor zover relevant bij de beoordeling ingegaan.

Woningborg vordert dat de rechtbank bij uitvoerbaar bij voorraad te verklaren vonnis, zo mogelijk gelijktijdig met het in de hoofdzaak te wijzen vonnis, Chassé c.s. hoofdelijk veroordeelt:

Chassé c.s. concludeert tot afwijzing van de vordering met veroordeling van Woningborg in de proceskosten.

Op de verdere standpunten van partijen wordt voor zover relevant bij de beoordeling ingegaan.

in de hoofdzaak en de vrijwaringszaak

Partijen hebben ter zitting eensluidend verklaard dat de rechtbank het onderscheid tussen Chassé en Chassé Beheer in het midden kan laten, hetgeen de rechtbank dan ook zal doen.

Chassé c.s. is in de arbitrageprocedure ter zake van de klacht van VvE over het dak van de parkeergarage veroordeeld om zodanige werkzaamheden te verrichten dat alsnog wordt voldaan aan de garantienormen.

Tussen partijen staat inmiddels vast dat met “garantienormen” worden bedoeld de norm van goed en deugdelijk werk als bedoeld in artikel 15.1 van de GIW-garantie (A1992) (aangehaald onder 3.5.) en de eisen die in het Bouwbesluit 1992 worden gesteld (waaronder artikel 29 ten aanzien van de afvoer van hemelwater).

Partijen zijn het er in wezen over eens dat aan die garantienormen wordt voldaan indien het parkeergaragedak niet meer lekt bij de mate van regenval die in de normen is voorzien. Weliswaar heeft VvE in de arbitrage specifiek gevorderd dat rand- en kilgoten worden vervangen, en heeft deskundige [deskundige 1] in die arbitrage ook geconcludeerd dat de hemelwaterafvoeren en verholen goten niet voldoen aan de garantienormen en geadviseerd deze te vervangen, maar de veroordeling door arbiters heeft een algemene strekking.

In de onderhavige procedure heeft VvE ter zitting verklaard dat zij niet per se een nieuw dak wil (zoals begroot door Rasenberg) en dat ook ingeval het dak niet meer lekt zonder dat alle verholen goten en kilgoten zijn vervangen, er wat haar betreft geen sprake meer is van een gebrek c.q. Chassé c.s. aan de veroordeling in het arbitrale vonnis heeft voldaan. Aan het al dan niet voldoen aan de garantienormen van de kil- en andere goten op zichzelf komt derhalve geen zelfstandig belang (meer) toe.

Eveneens staat tussen partijen vast dat Chassé c.s. beleidsvrijheid heeft bij de wijze van herstel, als na het herstel maar aan de garantienormen wordt voldaan.

Niet in geschil dat, indien en voor zover Chassé c.s. de veroordeling door arbiters niet is nagekomen, VvE Woningborg uit hoofde van de artikel 20 in verbinding met artikel 19 van de GIW-garantie (A1992) mag aanspreken en dat Woningborg in dat geval VvE schadeloos moet stellen, in natura, door de werkzaamheden in de uitvoering waarvan Chassé c.s. is tekortgeschoten op haar kosten te doen uitvoeren en/of in geld, door een schadeloosstelling uit te keren.

VvE doet in de hoofdzaak een beroep op de waarborg op de grond dat Chassé c.s. de veroordeling door arbiters niet is nagekomen.

Tussen Woningborg en Chassé c.s. is niet in geschil dat indien en voor zover Woningborg VvE schadeloos heeft gesteld of schadeloos moet stellen uit hoofde van de artikelen 19 en 20 van de GIW-garantie (A1992), Chassé c.s. op grond van artikel 22 van de GIW-garantie (A1992) alle aangewende dan wel uitgekeerde bedragen aan Woningborg moet betalen.

Woningborg doet in de vrijwaringszaak een beroep op terugbetaling door Chassé c.s. van hetgeen Woningborg reeds heeft betaald aan VvE en op vrijwaring ter zake van hetgeen waartoe zij eventueel nog jegens VvE wordt veroordeeld in de hoofdzaak.

en voorts in de hoofdzaak

Als meest verstrekkende verweer voert Woningborg aan dat VvE niet in haar vordering kan worden ontvangen, omdat VvE voor het aanhangig maken van de onderhavige procedure geen machtiging van de vergadering van eigenaars heeft.

VvE, vertegenwoordigd door haar bestuur, heeft een vordering in rechte ingesteld tegen Woningborg. Artikel 5:126 lid 1 BW bepaalt dat de vereniging van eigenaars binnen de grenzen van haar bevoegdheid de gezamenlijke appartementseigenaren in en buiten rechte kan vertegenwoordigen. De grenzen van de bevoegdheid van een vereniging van eigenaars blijken hoofdzakelijk uit de statuten en het reglement.

Uit de wettelijke regeling volgt voorts dat het bestuur van een vereniging van eigenaars slechts die bevoegdheden heeft die hem door wet of statuten zijn toebedeeld.

Wat in deze procedure precies de grenzen van de bevoegdheid zijn van VvE respectievelijk haar bestuur, kan de rechtbank niet zelf vaststellen, omdat geen van partijen de splitsingsakte of andere op dit punt relevante stukken heeft overgelegd.

Partijen zijn het er echter over eens dat (het bestuur van) VvE een machtiging van de vergadering van eigenaars nodig heeft om de onderhavige rechtsvordering tegen Woningborg in te stellen.

Ter comparitie heeft VvE aangeboden om bewijs van het (reeds) bestaan van zodanige machtiging over te leggen, en zij is in de gelegenheid gesteld dit bij akte te doen.

Bij akte uitlaten na comparitie heeft VvE geen reeds eerder afgegeven machtiging overgelegd, maar wel (onder meer):

In onderling verband bezien stellen deze stukken buiten twijfel dat een eventueel eerder overschrijden van bevoegdheidsgrenzen door (het bestuur van) VvE ten tijde van het instellen van de onderhavige vordering is gerepareerd doordat de vergadering van eigenaars deze handelwijze achteraf heeft bekrachtigd en (het bestuur van) VvE alsnog heeft gemachtigd.

Woningborg betwist echter de geldigheid van dit procesbesluit, op de formele grond dat niet blijkt dat de notulen van de vergadering zijn vastgesteld en door de voorzitter ondertekend. Dit verweer wordt als onvoldoende gemotiveerd en relevant verworpen. Ten eerste heeft Woningborg artikel 40 van het model splitsingsreglement 1992 waarop zij zich beroept niet overgelegd en evenmin verduidelijkt waarom dit zou gelden. Hierdoor kan de rechtbank de inhoud en toepasselijkheid daarvan niet toetsen. Ten tweede acht de rechtbank het onder de omstandigheden van dit geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar dat Woningborg VvE zou kunnen laten ‘struikelen’ over het ontbreken van een formele vaststelling van de notulen en een handtekening van de voorzitter. VvE zoekt immers reeds jarenlang met Woningborg een oplossing voor de door Woningborg erkende lekkageproblematiek. Daartoe zijn zij in goed onderling overleg betrokken geweest bij langdurige bemiddelingspogingen, een arbitrale procedure en onderzoek door verschillende deskundigen. VvE heeft naar aanleiding van het ontvankelijkheidsverweer van Woningborg een vergadering uitgeschreven, volmachten doen rondgaan en ruimschoots voldoende stemmen verzameld en afdoende bewijs van de daaruit blijkende wil tot machtiging en bekrachtiging van de leden van VvE overgelegd. De rechtbank betwijfelt gelet op de in deze volmachten geuite wil ook niet dat VvE in staat zou zijn om alsnog voor vastgestelde en ondertekende vergadernotulen te zorgen, dan wel dit gebrek te helen. Onder deze omstandigheden heeft Woningborg geen rechtens te respecteren belang bij dit verweer.

Op grond van dezelfde omstandigheden verwerpt de rechtbank het verweer dat het in strijd met de goede procesorde is om in dit stadium van de procedure alsnog met een (herstel)procesbesluit te komen. Weliswaar is door VvE eerder in de procedure gesuggereerd dat er al een geldig procesbesluit bestond, en had VvE naar aanleiding van het verweer van Woningborg eerder voor overlegging van stukken als in r.o. 6.7 bedoeld kunnen zorgen, dit alles neemt niet weg dat Woningborg in wezen al jarenlang gehoor geeft aan de lekkageklachten van VvE en het zoeken naar een oplossing ook heeft gefaciliteerd, zodat het geen recht zou doen aan de zaak om dit processuele belang van Woningborg zwaarder te laten wegen dan het materiële belang van VvE.

De rechtbank verwerpt ook het verweer van Woningborg dat het ontbreken van de statutair vereiste procesmachtiging niet meer achteraf kan worden hersteld nu Woningborg zich reeds voor het herstel heeft beroepen op het ontbreken daarvan. Het beroep op

art. 3:69 BW in verbinding met artikel 3:79 BW faalt. Het instellen van een rechtsvordering tegen Woningborg door (het bestuur van) VvE is geen vermogensrechtelijke (eenzijdige of meerzijdige) rechtshandeling in naam van een ander krachtens volmacht als waarop artikel 3:69 BW ziet, en deze bepaling behoort daarop evenmin naar analogie te worden toegepast, reeds omdat Woningborg niet valt te beschouwen als ‘wederpartij’ in de zin van artikel 3:69 BW. Het gaat hier om herstel van gebreken in de besluitvorming binnen VvE. Vgl. Gerechtshof Den Haag 14 juni 2016, ECLI:NL:GHDHA:2016:1623.

De conclusie is dat VvE ontvankelijk is in haar vordering.

Tussen VvE en Woningborg staat vast dat uit het rapport van deskundige [deskundige 2] van 16 oktober 2014 blijkt dat Chassé c.s. de veroordeling door arbiters nog niet deugdelijk is nagekomen.

Zij zijn het er ook over eens dat Woningborg op grond van artikel 19.1.1 in verbinding met artikel 20.1.1 van de GIW-garantie (A1992) gehouden is om VvE schadeloos te stellen voor de door haar als gevolg van deze tekortkoming van Chassé c.s. geleden schade. Woningborg heeft ervoor gekozen om een schadeloosstelling in geld uit te keren en - onder uitkering van een hoger bedrag ter zake van staartkosten - een bedrag overgemaakt aan VvE van € 30.613.

Tussen partijen is in geschil of Woningborg hiermee van haar verplichtingen uit hoofde van de GIW-garantie (A1992) is gekweten.

Woningborg betoogt dat zij niet meer aan VvE hoeft te betalen, dan het door [deskundige 2] in zijn rapport van 16 oktober 2014 begrote bedrag voor herstelwerkzaamheden inclusief BTW en staartkosten. Dit betreft herstel van de tien punten waar [deskundige 2] nog lekkage heeft geconstateerd c.q. aannemelijk heeft geacht. VvE heeft uitgebreid inbreng gehad bij de verschillende plaatsbezoeken en onderzoeken van [deskundige 2] en bij het aanwijzen van resterende lekkageplaatsen. Zij is derhalve in sterke mate gebonden aan deze bevindingen, zo betoogt Woningborg.

Volgens VvE kan de kostenraming van [deskundige 2] niet als maatgevend worden beschouwd, omdat deze onvolledig is en niet onderbouwd. De raming is te laag om herstel conform de veroordeling te kunnen bewerkstelligen. VvE verwijst naar een brief van Chassé van 2 februari 2012 aan Woningborg, waaruit blijkt dat Woningborg de herstelkosten heeft begroot op een miljoen euro (zie onder 3.9 hierboven), en naar de op haar verzoek opgemaakte offerte van Aannemersbedrijf Rasenberg Terheijden (hierna: Rasenberg) van 14 april 2015, die de kosten van herstel voorlopig heeft begroot op in ieder geval € 462.500,00 (productie 8 bij dagvaarding).

De rechtbank overweegt als volgt. Vooropgesteld wordt dat wanneer partijen zijn verschenen in de procedure van het voorlopig deskundigenbericht, zoals hier op 1 oktober 2013 en 1 april 2014 het geval was, het voorlopig deskundigenbericht dezelfde bewijskracht heeft als een deskundigenbericht dat is uitgebracht in een bodemprocedure (art. 207 lid 1 Rv). Een procespartij dient dus met zwaarwegende argumenten te komen als hij de rechter ervan wil weerhouden het voorlopig deskundigenbericht te volgen (vgl. HR 19 oktober 2007, ECLI:NL:HR:2007:BB5172).

Hieruit volgt dat indien uit het deskundigenbericht volgt dat tegen de door [deskundige 2] begrote kosten het lekkageprobleem geheel kan worden verholpen, partijen daaraan in beginsel zijn gebonden. Blijkt echter uit het deskundigenbericht dat meer of andere dan de begrote kosten niet zijn uit te sluiten, dan zijn partijen ook aan die conclusie in beginsel gebonden. Een en ander leidt uitzondering indien blijkt van zwaarwegende redenen om de deskundige niet in zijn bevindingen en conclusies te volgen. In de hoofdzaak is niet gesteld of gebleken dat van zodanige zwaarwegende redenen sprake is. De rechtbank volgt de deskundige om die reden in zijn bevindingen en maakt deze tot de hare.

[deskundige 2] antwoordt naar aanleiding van vraag 3 (zie 3.10 hierboven):

“Nee, voor de deskundige is het niet mogelijk om alle concrete herstelmaatregelen exact aan te geven om volledig aan voormeld vonnis te voldoen. Wel is door de deskundige aan te geven welke herstelmaatregelen minimaal moeten worden uitgevoerd om de lekkages als opgesomd onder antwoord 1 te verhelpen.”

Reeds hieruit blijkt dat het verhelpen van de door de deskundige opgesomde tien lekkagepunten niet met zekerheid afdoende is om volledig aan het vonnis te voldoen.

Daarbij komt nog dat [deskundige 2] op vraag 5 (“Zijn er nog andere punten die u naar voren wilt brengen waarvan de rechter volgens u kennis dient te nemen bij de verdere beoordeling?”) antwoordt dat het dak op meerdere plaatsen niet optimaal is gedetailleerd, dat lekkage onder reguliere omstandigheden zou kunnen optreden en dat naar zijn oordeel alle diagonale (kil)aansluitingen in het parkeergaragedak op gelijke wijze moeten worden aangepast en dat de afvoervoorzieningen voor hemelwater van het dak van de parkeergarage ter plaatse van de opgaande gevels van de toren (de verholen goten) onvoldoende lijkt (maar dat de VvE over een en ander tegenover hem niet heeft geklaagd).

Blijkbaar heeft de deskundige gemeend de rechtbank erop te moeten wijzen, in het kader van de vraag of door Chassé c.s. aan het arbitrale vonnis is voldaan, dat er bepaalde onderdelen van het parkeergaragedak zijn die naar zijn deskundig oordeel tot lekkage kunnen leiden en/of ogenschijnlijk niet aan de garantienormen voldoen. Hij lijkt hierbij - ten dele - aan te sluiten op het in de arbitrale procedure gevoerde debat over de kilgoten en verholen goten. Gelet op hetgeen hierover in r.o. 6.2 is overwogen heeft dit aspect in de onderhavige procedure geen zelfstandig belang (meer). Deze goten staan niet specifiek ter discussie, omdat meer in het algemeen het verhelpen van de lekkage centraal staat. De goten kunnen echter weer aan de orde komen indien het verhelpen van de lekkage zonder aanpassing van de goten niet mogelijk blijkt. [deskundige 2] heeft het nemen van maatregelen ter zake van deze aspecten nog niet meegenomen in zijn kostenraming.

Of ter zake van de door de deskundige eigener beweging gesignaleerde punten nog verdere herstelwerkzaamheden noodzakelijk zijn, kan de rechtbank op dit moment niet met zekerheid vaststellen, maar ook niet uitsluiten. De deskundige concludeert niet dat de in zijn ogen niet optimale detaillering van het dak concreet tot lekkage leidt of heeft geleid. De deskundige verbindt die conclusie ook niet aan zijn mening over de diagonale aansluitingen of over de ogenschijnlijk onvoldoende capaciteit van de verholen goten.

Bij die stand van zaken komt in de onderhavige procedure aan deze bevindingen van de deskundige geen verdergaande betekenis toe dan dat de lekkage van het parkeergaragedek hiermee mogelijk verband houdt, en dat aanpassing mogelijk noodzakelijk is, maar vast staat dit nog niet. Voor zover VvE en/of Woningborg van een verdergaande of beperkter uitleg van het oordeel van de deskundige op dit punt uitgaan, gaat de rechtbank daaraan voorbij.

Het voorgaande brengt mee dat Woningborg door de betaling van € 30.613 nog niet is gekweten van haar verplichtingen jegens VvE. De vordering van VvE zal worden toegewezen als in het dictum vermeld. Rente en kosten zullen, als verder onbestreden, worden toegewezen als het dictum vermeld.

Woningborg zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van VvE worden begroot op:

- dagvaarding € 77,84

- griffierecht € 613,00

- salaris advocaat € 1.130,00 (2,5 punten × tarief € 452,00)

Totaal € 1.820,84.

De kosten van het incident tot vrijwaring blijven voor rekening van Woningborg.

en voorts in de vrijwaringszaak

Woningborg stelt dat Chassé c.s. gehouden is haar te vrijwaren met betrekking tot de vordering van VvE tegen Woningborg in de hoofdzaak, en haar moet betalen wat Woningborg inmiddels aan VvE heeft voldaan (€ 30.613), met rente.

Woningborg doet primair een beroep op artikel 22 van de GIW-garantie (A1992). Op grond van dit artikel is Chassé c.s. verplicht om op eerste aanschrijving van de waarborgende instantie aan haar te betalen alle ingevolge artikel 19 en 20 GIW-garantie ten behoeve van VvE aangewende of uitgekeerde bedragen.

Subsidiair doet Woningborg een beroep op artikel 7:962 BW en meer subsidiair op (artikel 19 van de algemene voorwaarden die van toepassing zijn op) het Reglement van Inschrijving versie 2007.

Chassé c.s. erkent dat de GIW-garantie (A1992) tussen partijen geldt. Zij betoogt echter (primair) dat niet aan de vereisten voor toepassing van artikel 22 van de GIW-garantie (A1992) is voldaan. Zij stelt dat geen sprake is van betaling “ingevolge de in 19 en 20 verstrekte waarborgen” als bedoeld in artikel 22 van de GIW-garantie (A1992). Chassé c.s. stelt in dit verband dat VvE te lang na het eerste verzoek tot herstel heeft gewacht met het aanhangig maken van de arbitrage tegen Chassé c.s., met als gevolg dat de aanspraak van VvE tegen Woningborg onder de GIW-garantie gelet op het bepaalde in artikel 19 lid 6 van de GIW-garantie (A1992) al was vervallen toen VvE daarop een beroep deed. De betaling is daarom onverschuldigd gedaan en niet op grond van artikel 19 of 20 van de GIW-garantie (A1992), aldus Chassé c.s.

Dit verweer wordt verworpen. Chassé c.s. beroept zich op het verstreken zijn van een contractuele vervaltermijn in de relatie tussen VvE en Woningborg, op de grond dat Woningborg zich met succes op het standpunt had kunnen stellen dat VvE te lang heeft gewacht met het instellen van een arbitrage tegen Chassé c.s.

In het midden kan blijven of bij het instellen van de arbitrage tegen Chassé c.s. enige termijn is verstreken en of Woningborg zich daarop had kunnen beroepen. Onder de omstandigheden van dit geval is het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar als Chassé c.s. zich op het eventuele verstreken zijn van deze contractuele vervaltermijn zou mogen beroepen. Chassé c.s. is naar uit de stukken blijkt bij herhaling aangesproken tot het herstel van gebreken, en heeft in dat verband meegewerkt aan jarenlange bemiddeling door Woningborg. Vervolgens is Chassé c.s. als gedaagde betrokken geweest bij een langdurige arbitrage, waarin zij blijkens overweging 33 van het arbitrale vonnis niet heeft betwist dat het arbitrageverzoek tijdig is ingediend. Arbiters hebben Chassé c.s. veroordeeld tot herstel en daaraan heeft Chassé c.s. ook gevolg gegeven. Tot slot is nog een voorlopig deskundigenonderzoek gevolgd en ook daaraan heeft Chassé c.s. meegewerkt. Als Chassé c.s. zelf niet dit verweer voert in de arbitrageprocedure, blijft meewerken aan het voeren van die procedure en gevolg geeft aan het vonnis, kan zij zich niet ten nadele van Woningborg beroepen op het verstreken zijn van een contractuele vervaltermijn in Woningborgs relatie tot VvE.

Chassé c.s. betoogt (subsidiair) dat zij aan de veroordeling in de arbitrageprocedure heeft voldaan. Zij heeft daartoe capaciteit van de hemelwaterafvoeren verhoogd door het bijplaatsen van extra afvoeren en de verholen goten hersteld. Zij bestrijdt het oordeel van de deskundige dat het parkeergaragedak nog lekt. Chassé c.s. stelt voorts dat het deskundigenrapport de toets der kritiek om verschillende redenen niet kan doorstaan.

De rechtbank stelt ook in deze vrijwaringszaak voorop dat wanneer partijen zijn verschenen in de procedure van het voorlopig deskundigenbericht, zoals hier het geval was, het voorlopig deskundigenbericht dezelfde bewijskracht heeft als een deskundigenbericht dat is uitgebracht in een bodemprocedure (art. 207 lid 1 Rv). Een procespartij dient dus met zwaarwegende argumenten te komen als hij de rechter ervan wil weerhouden het voorlopig deskundigenbericht te volgen (vgl. HR 19 oktober 2007, ECLI:NL:HR:2007:BB5172).

Het antwoord van [deskundige 2] op de vraag van de arbiters of Chassé c.s. volledig aan het arbitrale vonnis heeft voldaan is:

“Nee, naar de mening van de deskundige heeft Chassé c.s. niet volledig aan voormeld vonnis en daarmee aan de toepasselijke GIW garantienormen voldaan (...) Naar de mening van de deskundige is technisch voldoende aantoonbaar dat het parkeergaragedak op verschillende plaatsen nog onvoldoende waterkerend is en hiermee niet voldoet aan het vonnis van GIW. De deskundige is overtuigd van het feit dat er nog steeds lekkages optreden op de genoemde plaatsen als door de VVE getoond. (...) De deskundige acht nader onderzoek in het kader van de vraagbeantwoording op dit moment niet noodzakelijk omdat voor de deskundige de situatie met betrekking tot de lekkages voldoende aannemelijk is komen vast te staan.”

Het parkeergaragedak lekt dus volgens de deskundige nog steeds, ondanks het bijplaatsen van extra afvoeren door Chassé c.s. Dat de deskundige geen actuele lekkage heeft kunnen waarnemen omdat zijn onderzoek is verricht bij droog weer, is blijkens het deskundigenrapport door de deskundige meegewogen en voor hem geen reden geweest tot een andere conclusie te komen. De rechtbank neemt het oordeel van de deskundige over het nog immer lekken van het parkeergaragedak over en maakt dit tot het hare.

De betwisting van Chassé c.s. van een aantal van de door de deskundige opgesomde lekkages en haar stelling dat de lekkages worden veroorzaakt door achterstallig onderhoud, worden als niet voldoende onderbouwd en relevant gepasseerd. De stelling dat het oordeel van [deskundige 2] over de onvoldoende afvoercapaciteit van de goten niet is gegrond op onderzoek naar deze capaciteit kan evenmin tot een ander oordeel leiden over het nog (voort)bestaan van de lekkage van het dak. Indien - zoals de deskundige heeft geconstateerd - het parkeergaragedak nog lekt, ook na de werkzaamheden aan de goten, maakt voor dat oordeel niet uit hoe groot de afvoercapaciteit van die goten is.

Chassé c.s. bekritiseert het deskundigenbericht van [deskundige 2] op de grond dat dit suggereert dat “(minimaal) alle diagonaal (kil)aansluitingen in het parkeergaragedak op gelijke wijze moeten worden aangepast” en “beperkte hemelwaterafvoervoorzieningen van het dak van de parkeergarage” moeten worden aangepast, terwijl het arbitrale vonnis daarvoor geen grondslag biedt zodat dit een nieuwe klacht behelst die niet langer onder de GIW-garantie kan worden gebracht. Ook inhoudelijk acht Chassé c.s. bedoelde “nieuwe” signaleringen van [deskundige 2] op dit punt onjuist en onvoldoende onderbouwd.

Dit verweer berust op een verkeerde lezing van het deskundigenbericht. Het is op grond van het arbitraal vonnis aan Chassé c.s. om ervoor te zorgen dat het parkeergaragedak niet langer lekt. Zoals ook in de hoofdzaak in r.o. 6.16 en 6.17 is overwogen, welk oordeel hier wordt overgenomen, heeft de deskundige gemotiveerd geoordeeld dat en op welke plaatsen het parkeergaragedak (in ieder geval) nog lekt en dat (dus) niet aan de veroordeling door arbiters is voldaan. Op de vraag of - samengevat - verder nog iets van belang was, heeft hij - kennelijk aansluiting zoekend bij de niet langer zelfstandig van belang zijnde discussie over de uitvoering van de kil- en verholen goten (zie r.o. 6.2) - gerapporteerd dat nog andere onderdelen van het parkeergaragedak naar zijn deskundig oordeel tot lekkage kunnen leiden en/of ogenschijnlijk niet aan de garantienormen voldoen. Ook in de onderhavige vrijwaringsprocedure komt aan deze bevindingen van de deskundige geen verdergaande betekenis toe dan dat de lekkage van het parkeergaragedek hiermee mogelijk verband houdt, maar dat dit nog niet vast staat. Voor zover Woningborg en/of Chassé c.s. van een verdergaande of beperkter uitleg van het oordeel van de deskundige op dit punt uitgaan, gaat de rechtbank daaraan voorbij. Anders dan Chassé c.s. aanvoert, is [deskundige 2] hiermee niet buiten zijn opdracht getreden. De deskundige heeft immers slechts de hem uitdrukkelijk door de rechtbank gestelde vraag beantwoord.

Dat arbiters aan [deskundige 2] een juridisch oordeel hebben gevraagd, zoals Chassé c.s. nog heeft aangevoerd, is niet gebleken. Anders dan Chassé c.s. heeft betoogd is aan [deskundige 2] niet verzocht om vast te stellen waartoe Chassé c.s. door de arbiters is veroordeeld, maar heeft de rechtbank Breda de vraagpunten zo geformuleerd dat deze een louter technisch inhoudelijke beoordeling vergen, zoals ook uitdrukkelijk is overwogen in haar beslissing van 17 september 2012.

[deskundige 2] heeft aangegeven welke herstelmaatregelen minimaal moeten worden uitgevoerd om de door hem opgesomde lekkages te verhelpen en dat daarmee een bedrag van € 23.000 exclusief BTW en staartkosten gemoeid zal zijn. Woningborg heeft in totaal € 30.613 aan VvE betaald, welk bedrag is gebaseerd op dit oordeel van [deskundige 2] onder een correctie van een rekenfout ter zake van staartkosten. De rechtbank neemt deze kostenraming door de deskundige en ook de onbestreden correctie over, en concludeert dat deze betaling door Woningborg is gedaan ingevolge de in de artikelen 19 en 20 verstrekte waarborgen als bedoeld in artikel 22 van de GIW-garantie (A1992). Daaruit volgt dat Chassé c.s. gehouden is dit bedrag, met de overigens onbestreden rente, aan Woningborg te betalen zoals gevorderd onder 2. Deze vordering zal worden toegewezen.

Of hogere herstelkosten noodzakelijk zullen zijn om de lekkage van het parkeergaragedak te verhelpen, is gelet op de bevindingen van de deskundige niet zeker maar kan evenmin worden uitgesloten. Het bedrag waartoe Woningborg op grond van haar waarborgverplichting uiteindelijk na het doorlopen van de schadestaatprocedure zal moeten voldoen, dient Chassé c.s. op grond van artikel 22 van de GIW-garantie (A1992) aan Woningborg te betalen. Ook de vordering onder 1 is derhalve toewijsbaar.

Rente zal, als verder onbestreden, worden toegewezen als in het dictum vermeld.

Woningborg heeft gesteld buitengerechtelijke kosten gemaakt te hebben en heeft vergoeding daarvan gevorderd. Voldaan dient te worden aan het vereiste dat alleen redelijke kosten die in redelijkheid zijn gemaakt kunnen worden toegewezen. In dit geval is niet gebleken dat niet aan dit vereiste is voldaan, zodat de rechtbank de gevorderde vergoeding van buitengerechtelijke kosten zal toewijzen.

Chassé c.s. zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van Woningborg worden begroot op:

- dagvaarding € 94,19

- griffierecht € 1.909,00

- salaris advocaat € 1.130,00 (2,5 punt × tarief € 452,00)

Totaal € 3.133,19.

De kosten van het incident tot voeging blijven voor rekening van Woningborg.

De rechtbank

in de hoofdzaak met nummer 15-723

veroordeelt Woningborg om aan VvE te betalen de kosten van het herstel van de parkeergarage, met inachtneming van het dictum van het arbitrale vonnis nummer 15016 van het Arbitrage Instituut GIW van 16 april 2010, voor zover deze kosten het reeds betaalde bedrag van € 30.613 te boven gaan, op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet,

veroordeelt Woningborg in de proceskosten, aan de zijde van VvE tot op heden begroot op € 1.820,84, te vermeerderen met de wettelijke rente als bedoeld in art. 6:119 BW over dit bedrag met ingang van veertien dagen na dit vonnis tot de dag van volledige betaling,

veroordeelt Woningborg in de na dit vonnis ontstane kosten, begroot op € 131 aan salaris advocaat, te vermeerderen, onder de voorwaarde dat Woningborg niet binnen 14 dagen na aanschrijving aan het vonnis heeft voldaan en er vervolgens betekening van de uitspraak heeft plaatsgevonden, met een bedrag van € 68 aan salaris advocaat en de explootkosten van betekening van de uitspraak, en te vermeerderen met de wettelijke rente als bedoeld in art. 6:119 BW over de nakosten met ingang van veertien dagen na de betekening van dit vonnis tot aan de voldoening,

verklaart dit vonnis in deze zaak tot zover uitvoerbaar bij voorraad,

wijst het meer of anders gevorderde af,

in de vrijwaringszaak met nummer 15-1140

veroordeelt Chassé c.s. hoofdelijk om aan Woningborg al datgene te betalen waartoe Woningborg in de hoofdzaak jegens VvE mocht worden veroordeeld, inclusief de kostenveroordeling,

veroordeelt Chassé c.s. hoofdelijk om aan Woningborg te betalen een bedrag van € 31.694,13, vermeerderd met de wettelijke rente als bedoeld in art. 6:119a BW over € 30.613 met ingang van 24 juli 2015 tot de dag van volledige betaling,

veroordeelt Chassé c.s. in de proceskosten, aan de zijde van Woningborg tot op heden begroot op € 3.133,19, te vermeerderen met de wettelijke rente als bedoeld in art. 6:119 BW over dit bedrag met ingang van veertien dagen na dit vonnis tot de dag van volledige betaling,

veroordeelt Chassé c.s. in de na dit vonnis ontstane kosten, begroot op € 131 aan salaris advocaat, te vermeerderen, onder de voorwaarde dat Chassé c.s. niet binnen 14 dagen na aanschrijving aan het vonnis heeft voldaan en er vervolgens betekening van de uitspraak heeft plaatsgevonden, met een bedrag van € 68 aan salaris advocaat en de explootkosten van betekening van de uitspraak, en te vermeerderen met de wettelijke rente als bedoeld in art. 6:119 BW over de nakosten met ingang van veertien dagen na de betekening van dit vonnis tot aan de voldoening,

verklaart dit vonnis in deze zaak tot zover uitvoerbaar bij voorraad,

wijst het meer of anders gevorderde af.

Dit vonnis is gewezen door mr. P.A.M. van Schouwenburg-Laan en in het openbaar uitgesproken op 12 april 2017.

615/1885