25.3.2.2.2 Fiduciaire cessie en verpanding

Uit de arresten met betrekking tot fiduciaire cessie en verpanding kan in het algemeen worden afgeleid, dat het hier behandelde criterium de strekking heeft, dat de vordering in kwestie voldoende bepaald of bepaalbaar moet zijn. In de woorden van A-G Biegman-Hartog:1 het bestaan van een rechtsverhouding is als grondslag voor de toekomstige vordering niet zozeer een zelfstandig vereiste, maar meer 'een factor bij de beoordeling of de vordering in voldoende mate bepaald is.' In de omstandigheid dat de vordering voldoende bepaald of bepaalbaar moet zijn, vindt A-G Huydecoper in zijn conclusie voor het arrest van de Hoge Raad inzake Van den Bergh/Van der Wal-le dan ook een bescheiden aanwijzing in de richting van een niet terughoudende uitleg van het 'onmiddellijkheidscriterium'.2

In het bijzonder kent Huydecoper in zijn conclusie belang toe aan de arresten van de Hoge Raad inzake Visserij/ABN en Staal/Ambags:3 beide arresten bevatten een aanknopingspunt voor de gedachte, dat het enkele feit dat voor het tot stand komen van een toekomstige vordering nog een wilsuiting van één van de partijen is vereist, er niet aan in de weg behoeft te staan dat de vordering wordt beoordeeld als 'haar onmiddellijke grondslag' vindend in de voorheen reeds bestaande rechtsverhouding.