Rb. Haarlem, 20-12-2007, nr. 07/702 en 07/703

Verweerder heeft X B.V. bij beschikking van 17 augustus 2006 aansprakelijk gesteld voor de naheffingsaanslagen omzetbelasting, vermeerderd met boete en kosten, over de maanden juli en augustus 2005, die zijn opgelegd aan Fiscale Eenheid X B.V., c.s. voor een totaal bedrag van € 68.384 exclusief invorderingsrente.

Verweerder heeft bij beschikking van 17 augustus 2006 tevens Z aansprakelijk gesteld voor de naheffingsaanslagen omzetbelasting over de maanden juli en augustus 2005 die zijn opgelegd aan Fiscale Eenheid X B.V., c.s. voor een totaal bedrag van € 68.384 exclusief invorderingsrente.

Verweerder heeft bij uitspraken op bezwaar van 6 december 2006 de beide beschikkingen gehandhaafd.

Eisers hebben daartegen bij brieven van 10 januari 2007, ontvangen bij de rechtbank op 11 januari 2007, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaken betrekking hebbende stukken overgelegd en verweerschriften gediend.

Het onderzoek ter zitting heeft in beide zaken tegelijk plaatsgevonden op 15 november 2007 te Haarlem.

Namens eisers is mr. A ([naam belastingadviesbureau]) verschenen. Namens verweerder is verschenen B.

Partijen hebben ter zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan de rechtbank en aan elkaar.

In geschil is het antwoord op de vraag of X B.V. en Z terecht aansprakelijk zijn gesteld voor de aan F.E. X B.V., c.s. opgelegde naheffingsaanslagen omzetbelasting vermeerderd met boetes en kosten over juli en augustus 2005.

Eisers stellen primair dat de beschikking fiscale eenheid ten onrechte is afgegeven. Subsidiair stellen eisers dat tijdig bezwaar is gemaakt tegen deze beschikking. Meer subsidiair stellen ze dat het verzoek is gedaan door een niet bevoegde fiscale dienstverlener. Nog meer subsidiair stellen zij dat de inspecteur geen inhoudelijke toets naar de voorwaarden voor een fiscale eenheid omzetbelasting heeft gedaan.

Verder is ter zitting een beroep gedaan op het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen (HvJ EG) van 18 oktober 2007, C-355/06 (Van der Steen).

Verweerder is van mening dat de fiscale eenheid rechtsgeldig tot stand is gekomen. De brief van 17 juni 2003 is niet bij verweerder aangekomen. Voorts stelt verweerder dat een beroep op het Van der Steen-arrest niet kan slagen.

In artikel 43 Invorderingswet 1990 is bepaald:

‘1. Natuurlijke personen en lichamen in de zin van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, die ingevolge artikel 7, vierde lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 zijn aangemerkt als één ondernemer, zijn hoofdelijk aansprakelijk voor de omzetbelasting welke verschuldigd is door deze ondernemer, dan wel - indien de inspecteur niet schriftelijk ervan in kennis is gesteld dat op grond van gewijzigde omstandigheden niet langer een eenheid bestaat als is bedoeld in die bepaling - door deze personen en lichamen.’

Uit de hiervoor opgenomen feiten blijkt dat verweerder eisers bij beschikking van 20 mei 2003 heeft aangemerkt als een fiscale eenheid als bedoeld in artikel 7, vierde lid, Wet op de omzetbelasting 1968. Gesteld noch gebleken is dat (de inhoud van) de beschikking van 20 mei 2003 eisers niet zou hebben bereikt. Daarbij is het de rechtbank gebleken dat er door de F.E. X B.V., c.s. ook conform de beschikking gehandeld is, gezien de aangiften omzetbelasting die F.E. X B.V., c.s. over de maanden juli en augustus 2005 heeft gedaan.

Tegen de door verweerder afgegeven beschikking van 20 mei 2003 kon binnen zes weken na dagtekening bezwaar worden aangetekend door eisers. Eisers hebben in dit verband gewezen op de hiervoor onder 2.3. weergegeven brief met datum 17 juni 2003, waarin onder meer is meegedeeld dat eisers niet aangemerkt willen worden als een fiscale eenheid. Nu verweerder de ontvangst van deze brief betwist, rust op eisers de last om te bewijzen dat deze brief tijdig ter post is bezorgd. Het ontbreken van bewijs komt voor risico van de verzender. Eisers hebben geen (begin van) bewijs geleverd voor hun stelling dat de brief (tijdig) is verzonden. Hierdoor moet er van worden uitgegaan dat niet tijdig bezwaar is gemaakt tegen de beschikking zodat van de rechtsgeldigheid van de beschikking van 20 mei 2003 moet worden uitgegaan. In het licht van de hiervoor en onder 4.2. weergegeven omstandigheden is verder niet relevant of het verzoek om aangemerkt te worden als een fiscale eenheid al dan niet in opdracht van eisers door een daartoe al dan niet bevoegde is gedaan, nog daargelaten de vraag of eisers hun stellingen ter zake aannemelijk hebben gemaakt.

Eisers stelling dat uit het arrest van het HvJ EG 18 oktober 2007, C-355/06 volgt dat de beschikking fiscale eenheid nimmer tot stand is gekomen, treft geen doel. In dit door eisers aangehaalde arrest was immers tijdig bezwaar gemaakt tegen de beschikking fiscale eenheid en was de rechtsgeldigheid van die beschikking onderwerp van geschil. Naar het oordeel van de rechtbank kan de rechtsgeldigheid van de beschikking van 20 mei 2003, gezien het hiervoor onder 4.2. en 4.3. overwogene, thans niet meer in geding zijn voor wat betreft de periode waarvoor eisers aansprakelijk zijn gesteld.

Uit het voorgaande volgt dat eisers beide op grond van artikel 43 Invorderingswet 1990 aansprakelijk zijn voor de omzetbelastingschuld over de maanden juli en augustus 2005 van F.E. X B.V., c.s.

Verweerder heeft eisers eveneens aansprakelijk gesteld voor de verzuimboetes over de maand juli 2005 ten bedrage van € 399 en over de maand augustus 2005 ten bedrage van € 1.126, alsmede voor de kosten. Verweerder heeft noch in de aansprakelijkstelling, noch in zijn verweerschrift aangegeven waarom het belopen van de boetes aan eisers is te wijten. Reeds vanwege het ontbreken van enige motivering door verweerder, dient de aansprakelijkstelling te worden verminderd met een bedrag van in totaal € 5.896.

Gelet op hetgeen in 4.6. is overwogen dient het beroep gegrond te worden verklaard.

De rechtbank ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de proceskosten. Deze kosten worden op basis van het Besluit proceskosten bestuursrecht gesteld op de forfaitaire vergoeding van € 644 voor de kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtbijstand. (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting en een vergoeding van € 322 per punt). De rechtbank gaat er daarbij vanuit dat sprake is van twee samenhangende zaken zodat wordt volstaan met eenmaal een vergoeding van de proceskosten voor beide procedures.

De rechtbank: