HvJ EU, 15-11-2012, nr. C-539/10 P, nr. C-550/10 P

Rekwirante betoogt dat haar hogere voorziening ontvankelijk is, hoewel zij de nietigverklaring van niet-operatieve delen van het bestreden arrest beoogt. Dat arrest bevat immers een aantal belastende overwegingen. Indien het Koninkrijk der Nederlanden een nieuwe ministeriële regeling zou vaststellen die in overeenstemming is met deze overwegingen en die vervolgens door de Raad zou worden gebruikt om rekwirante opnieuw op de litigieuze lijst te plaatsen, zou opnieuw een lange en dure procedure moeten worden gevoerd. Bovendien bestaat het gevaar dat rekwirante zich in het kader van een dergelijke procedure, vanwege het gezag van gewijsde, niet meer zou kunnen beroepen op de middelen die het Gerecht in het bestreden arrest heeft afgewezen.

In repliek voegt rekwirante eraan toe dat zij in eerste aanleg gedeeltelijk in het ongelijk is gesteld in de zin van artikel 56 van het Statuut van het Hof van Justitie van de Europese Unie. Zij heeft het Gerecht immers niet enkel verzocht de litigieuze handelingen nietig te verklaren, maar ook te verklaren dat verordening nr. 2580/2001, die aan deze handelingen ten grondslag lag, niet op haar van toepassing was. Het Gerecht heeft enkel die eerste vordering toegewezen en het beroep verworpen voor het overige. Dat het eerste middel ongegrond was verklaard, was bovendien bepalend om te besluiten tot de verwerping van het beroep voor het overige. Enkel een arrest inzake de toepasselijkheid van verordening nr. 2580/2001 als zodanig strekt zich uit tot soortgelijke toekomstige bevriezingsbeslissingen en vermijdt dat tegen dergelijke beslissingen — waarvan het overigens waarschijnlijk is dat zij zullen worden vastgesteld — opnieuw beroepen tot nietigverklaring moeten worden ingesteld.

De Raad, het Koninkrijk der Nederlanden en de Commissie betogen dat rekwirantes hogere voorziening niet-ontvankelijk is. Zij voeren in dit verband met name aan dat deze hogere voorziening niet gericht is tegen het dictum van het bestreden arrest, maar tegen de rechtsoverwegingen ervan, en dat rekwirante voor het Gerecht niet in het ongelijk is gesteld in de zin van artikel 56 van het Statuut van het Hof.

Volgens artikel 113, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering van het Hof, in de versie die gold toen de hogere voorziening werd ingesteld, strekt hogere voorziening tot gehele of gedeeltelijke vernietiging van de beslissing van het Gerecht.

In casu strekt rekwirantes hogere voorziening echter niet tot vernietiging, zelfs niet gedeeltelijk, van het bestreden arrest, te weten van het dictum ervan (zie in die zin arresten van 5 juli 2011, Edwin/BHIM, C-263/09 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punten 83-85, en 21 december 2011, Iride/Commissie, C-329/09 P, punt 48), maar enkel tot wijziging van bepaalde rechtsoverwegingen ervan, zoals rekwirante in haar hogere voorziening zelf erkent.

Wat het verzoek om nietigverklaring van de litigieuze handelingen betreft, is rekwirante in eerste aanleg op basis van haar derde middel immers in het gelijk gesteld, en vordert zij enkel dat de rechtsoverwegingen met betrekking tot twee door het Gerecht afgewezen onderdelen van het eerste middel worden gewijzigd.

Wat bovendien het verzoek betreft om verordening nr. 2580/2001 niet-toepasselijk te verklaren, welk verzoek het Gerecht in punt 2 van het dictum van het bestreden arrest heeft afgewezen, zij vastgesteld dat rekwirante deze omstandigheid enkel heeft benadrukt in de motivering van haar repliek, maar niet heeft gevorderd dat het betreffende gedeelte van het dictum van het bestreden arrest zou worden vernietigd.

Bijgevolg is de hogere voorziening niet-ontvankelijk.

Aan die conclusie wordt niet afgedaan door rekwirantes argumenten in verband met het gezag van gewijsde.

Het gezag van gewijsde strekt zich immers enkel uit tot de overwegingen van een arrest die noodzakelijk zijn ter staving van het dictum ervan en er daardoor onlosmakelijk mee verbonden zijn [zie arresten van 14 september 1999, Commissie/AssiDomän Kraft Products e.a., C-310/97 P, Jurispr. blz. I-5363, punt 54; 1 juni 2006, P&O European Ferries (Vizcaya) en Diputación Foral de Vizcaya/Commissie, C-442/03 P en C-471/03 P, Jurispr. blz. I-4845, punten 44 en 47, en 19 april 2012, Artegodan/Commissie, C-221/10 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 87]. In het onderhavige geval zijn enkel de rechtsoverwegingen inzake het in eerste aanleg aangevoerde derde middel, dat het Gerecht gegrond heeft verklaard, onlosmakelijk met de in punt 1 van het dictum van het bestreden arrest uitgesproken nietigverklaring van de litigieuze handelingen verbonden.

Uit een en ander volgt dat rekwirantes hogere voorziening niet-ontvankelijk moet worden verklaard.

Met zijn enige middel verwijt het Koninkrijk der Nederlanden het Gerecht dat het artikel 1, leden 4 en 6, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 en artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001 onjuist heeft uitgelegd, door te oordelen dat het vonnis van de voorzieningenrechter na de intrekking van de Sanctieregeling geen voldoende grondslag meer kon zijn om rekwirante op de litigieuze lijst te handhaven.

In de eerste plaats heeft het Gerecht artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 onjuist uitgelegd door in de punten 85 tot en met 87 van het bestreden arrest het vonnis van de voorzieningenrechter tezamen met de Sanctieregeling aan te merken als een ‘beslissing [van] een bevoegde instantie’.

Het voornoemde vonnis voldoet immers op zichzelf aan de door het Gerecht geformuleerde nauwkeurige criteria (arrest van 30 september 2009, Sison/Raad, T-341/07, Jurispr. blz. II-3625, punt 111), volgens welke een beslissing onderdeel dient te zijn van een nationale procedure die rechtstreeks en primair erop gericht is, aan de betrokkene in het kader van de bestrijding van het terrorisme en wegens diens betrokkenheid daarbij een preventieve of repressieve maatregel op te leggen. De beslissing van de voorzieningenrechter inzake rekwirantes betrokkenheid bij de financiering van het terrorisme vormt het essentiële onderdeel van zijn vonnis, dat bovendien is gewezen in de context van een nationale procedure die erop gericht is aan rekwirante preventieve maatregelen op te leggen in het kader van de strijd tegen het terrorisme.

In de tweede plaats heeft het Gerecht in de punten 172 en 180 van het bestreden arrest de verplichtingen die bij de periodieke evaluatie van artikel 1, lid 6, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 op de Raad rusten, onjuist uitgelegd, door uit de intrekking van de Sanctieregeling automatisch af te leiden dat het niet langer gerechtvaardigd was rekwirante op de litigieuze lijst te laten staan.

Deze intrekking moet weliswaar in aanmerking worden genomen in het kader van de periodieke evaluatie, maar de Raad dient ook rekening te houden met de reden voor deze intrekking. In casu komt deze niet voort uit de overtuiging dat rekwirantes tegoeden niet langer hoefden te worden bevroren, maar wel uit de wil een overlapping van de nationale maatregel en de gemeenschapsverordening te voorkomen, zoals was aangegeven in de toelichting bij de ministeriële regeling waarbij de Sanctieregeling werd ingetrokken. In die omstandigheden hoefde de Raad uit de intrekking van de Sanctieregeling dus niet automatisch de conclusie te trekken dat er geen reden meer was om rekwirante op de litigieuze lijst te handhaven.

De Commissie ondersteunt het standpunt van het Koninkrijk der Nederlanden en voegt eraan toe dat uit de motivering van de litigieuze handelingen kan worden afgeleid dat de Raad het vonnis van de voorzieningenrechter op zichzelf beschouwde als de ‘beslissing van een bevoegde instantie’. Hoe dan ook dient rekening te worden gehouden met de door de Raad in het kader van de procedure voor het Gerecht verdedigde stelling dat hij de litigieuze handelingen uitsluitend had gebaseerd op het vonnis van de voorzieningenrechter.

Bovendien beklemtoont de Commissie dat de vraag of rekwirante betrokken was bij terroristische activiteiten, in het vonnis van de voorzieningenrechter niet slechts bijkomstig en terloops ter sprake was gebracht. Teneinde te kunnen uitmaken of hij de tenuitvoerlegging van de Sanctieregeling moest schorsen, diende de voorzieningenrechter de hoofdvraag te onderzoeken — hetgeen hij overigens heeft gedaan —, namelijk of er voldoende aanwijzingen bestonden om te besluiten dat rekwirante tegoeden had verzameld ten gunste van met Hamas gelieerde organisaties, die gelden ter beschikking stellen voor het plegen of het vergemakkelijken van terroristische daden.

Ten slotte heeft het Gerecht artikel 1, lid 6, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 onjuist toegepast, aangezien het geen rekening heeft gehouden met de redenen voor de intrekking van de Sanctieregeling, noch met het feit dat rekwirante geen hoger beroep had ingesteld tegen het vonnis van de voorzieningenrechter en evenmin een bodemprocedure had ingeleid.

Rekwirante is daarentegen allereerst van mening dat het vonnis van de voorzieningenrechter niet beantwoordt aan de specifieke criteria die het Gerecht heeft gesteld voor het bestaan van een beslissing in de zin van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931. In het bijzonder is er geen sprake van een nationale procedure die rechtstreeks en primair erop gericht is aan de betrokkene een preventieve of repressieve maatregel op te leggen. De voorzieningenrechter heeft slechts beperkte bevoegdheden. Hij doet op voorlopige wijze uitspraak en kan geen declaratoir vonnis wijzen. Hij verricht noodzakelijkerwijs enkel een tot het betrokken domein beperkte belangenafweging. Dat deze rechter de vordering afwijst die rekwirante heeft ingesteld om het Koninkrijk der Nederlanden te laten verbieden de maatregel tot bevriezing van haar tegoeden te handhaven, betekent dus niet dat hij de handelwijze van deze lidstaat goedkeurt.

Voorts benadrukt rekwirante dat de nationale beslissing in de zin van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 van doorslaggevend belang is bij de vaststelling van een besluit waarbij iemand op de litigieuze lijst wordt gehandhaafd. De uitlegging van het Koninkrijk der Nederlanden kent de Raad een vrijheid toe die niet strookt met de erg bezwarende aard van een bevriezing van tegoeden en evenmin met de rechtsbescherming.

Met zijn enige middel betoogt het Koninkrijk der Nederlanden in wezen dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat er na de intrekking van de Sanctieregeling in het nationale recht geen ‘grondslag’ meer bestond die de handhaving van rekwirante op de litigieuze lijst rechtens genoegzaam rechtvaardigde.

Om over de gegrondheid van dit middel uitspraak te kunnen doen, moet worden onderzocht of het Gerecht terecht heeft geoordeeld dat de litigieuze handelingen waren vastgesteld op basis van welbepaalde inlichtingen of dossierelementen die aantonen dat ten aanzien van rekwirante door een bevoegde instantie een beslissing is genomen die beantwoordt aan de definitie van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931, maar dat rekwirante ten gevolge van de intrekking van de Sanctieregeling niet meer op de litigieuze lijst kon worden gehandhaafd.

Daartoe moet artikel 1, leden 4 en 6, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931, waarnaar artikel 2, lid 3, van verordening nr. 2580/2001 verwijst, worden uitgelegd aan de hand van de bewoordingen ervan, maar tevens van de context ervan en de doelstellingen die worden nagestreefd door de regeling waarvan die bepaling uitmaakt (zie met name arresten van 19 september 2000, Duitsland/Commissie, C-156/98, Jurispr. blz. I-6857, punt 50; 7 oktober 2010, Lassal, C-162/09, Jurispr. blz. I-9217, punt 49, en 25 oktober 2011, eDate Advertising en Martinez, C-509/09 en C-161/10, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 54). Bovendien moeten de bijzonderheden van de onderhavige zaak in aanmerking worden genomen.

Met haar tweede en haar vierde middel betoogt rekwirante dat de litigieuze handelingen afbreuk doen aan haar fundamenteel recht op ongestoord genot van haar eigendom en om die reden in strijd zijn met de algemene beginselen van gemeenschapsrecht, met name met het evenredigheidsbeginsel, artikel 6 EU en artikel 1 van het Eerste Protocol bij het op 4 november 1950 te Rome ondertekende Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.

Rekwirante erkent dat de bevriezing van tegoeden het wezen zelf van het recht van eigendom van de belanghebbenden op hun financiële activa niet aantast, maar enkel het gebruik daarvan. Niettemin is de uit de litigieuze handelingen voortvloeiende inmenging volgens haar in casu niet evenredig. Het was immers mogelijk om te kiezen tussen verschillende maatregelen waarmee de financiering van het terrorisme op passende wijze kon worden bestreden, een op zich legitieme doelstelling, en er is niet geopteerd voor de maatregel die de betrokkene het minst belastte.

In dit verband verwijt rekwirante de Raad dat hij al haar tegoeden heeft bevroren, hoewel het even doeltreffend en minder belastend zou zijn geweest om rekwirante te verbieden geld over te maken aan bepaalde specifieke organisaties, of haar uitsluitend te verbieden om projecten in Palestina financieel te ondersteunen, of haar de toestemming te verlenen om geld te storten aan bepaalde, met naam genoemde humanitaire organisaties, of om een systeem in te stellen waarbij rekwirante voor elke financiële transactie vooraf de goedkeuring moest verkrijgen van een nationale instantie, of om haar te verplichten om a posteriori nauwkeurig te verantwoorden waarvoor de uitgekeerde gelden zijn gebruikt. Bij brief van 25 mei 2007 heeft rekwirante deze alternatieven aan de Raad gesuggereerd.

Rekwirante voegt eraan toe dat ook rekening moet worden gehouden met de buitensporige ongemakken die zij ondervindt ten gevolge van de litigieuze handelingen, aangezien deze haar raken in de kern van haar bestaan als geldschieter voor liefdadigheidsinstellingen. Doordat haar tegoeden zijn bevroren kan zij geen enkele van de activiteiten waarvoor zij is opgericht meer uitoefenen, ook niet ten gunste van goede doelen in Nederland.

Bovendien wordt die onevenredigheid nog versterkt doordat niet duidelijk is hoelang de in casu aan de orde zijnde maatregelen, die reeds meer dan vier jaar gelden, nog van kracht zullen zijn, en zij dus mogelijkerwijs voor onbeperkte duur van kracht kunnen blijven. Het is onduidelijk hoelang de Raad nog van mening zal zijn dat het noodzakelijk is om deze maatregelen te handhaven. Rekwirante kan zelf niets ondernemen om haar toestand te wijzigen.

De Raad, het Koninkrijk der Nederlanden en de Commissie zijn van mening dat de litigieuze handelingen in overeenstemming zijn met het evenredigheidsbeginsel, zodat rekwirantes recht op ongestoord genot van haar eigendom niet is geschonden.

De bij de litigieuze handelingen opgelegde bevriezing van tegoeden is een conservatoire maatregel die niet wordt geacht de betrokkenen hun eigendom te ontnemen (zie reeds aangehaald arrest Kadi en Al Barakaat International Foundation/Raad en Commissie, punt 358). Zij brengt evenwel ontegenzeggelijk mee dat rekwirante beperkt wordt in de uitoefening van haar eigendomsrecht. Die beperking moet bovendien als aanzienlijk worden aangemerkt, gelet op de algemene draagwijdte van de bevriezingsmaatregel en op het feit dat deze voor het eerst bij besluit van 27 juni 2003 is opgelegd.

Volgens vaste rechtspraak geniet het eigendomsrecht in het Unierecht echter geen absolute bescherming. Bijgevolg kan de uitoefening van dat recht aan beperkingen worden onderworpen, mits deze daadwerkelijk aan door de Unie nagestreefde doeleinden van algemeen belang beantwoorden en, het nagestreefde doel in aanmerking genomen, geen onevenredige en onduldbare ingreep opleveren waardoor de gewaarborgde rechten in hun kern worden aangetast (zie arrest van 30 juli 1996, Bosphorus, C-84/95, Jurispr. blz. I-3953, punt 21; reeds aangehaald arrest Kadi en Al Barakaat International Foundation/Raad en Commissie, punt 355, en arrest van 16 november 2011, Bank Melli Iran/Raad, C-548/09 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punten 89, 113 en 114).

Voorts maakt het evenredigheidsbeginsel volgens vaste rechtspraak deel uit van de algemene beginselen van Unierecht en vereist het dat de middelen waarmee een bepaling van Unierecht de door de betrokken regelgeving legitiem nagestreefde doelstellingen beoogt te bereiken, passend zijn en niet verder gaan dan daarvoor noodzakelijk is (zie met name arresten van 12 mei 2011, Luxemburg/Parlement en Raad, C-176/09, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 61, en 13 maart 2012, Melli Bank/Raad, C-380/09 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 52 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Gelet op het voor de internationale gemeenschap zo fundamentele doel van algemeen belang dat erin bestaat de bedreigingen van de internationale vrede en veiligheid door terroristische handelingen met alle middelen te bestrijden overeenkomstig het Handvest van de Verenigde Naties, kan de bevriezing van de tegoeden, financiële en andere economische middelen van de personen van wie overeenkomstig verordening nr. 2580/2001 en gemeenschappelijk standpunt 2001/931 is vastgesteld dat zij betrokken zijn bij de financiering van het terrorisme, op zich niet als ongeschikt worden aangemerkt (zie in die zin reeds aangehaalde arresten Bosphorus, punt 26; Kadi en Al Barakaat International Foundation/Raad en Commissie, punt 363, en Bank Melli Iran/Raad, punt 115).

Rekwirante erkent zelf dat het nagestreefde doel, zijnde de financiering van het terrorisme bestrijden teneinde de internationale vrede en veiligheid te behouden, een legitiem doel is, en zij betwist niet dat de bevriezing van fondsen geschikt is om dat doel te bereiken. Zij voert enkel aan dat de bij de litigieuze handelingen opgelegde bevriezing van haar tegoeden niet noodzakelijk en niet evenredig was.

Wat de noodzaak van de litigieuze handelingen betreft, moet worden vastgesteld dat het nagestreefde doel, te weten de strijd tegen de financiering van het terrorisme, niet op even doeltreffende wijze kan worden bereikt met de minder belastende alternatieve maatregelen die rekwirante voorstelt, zoals een stelsel van voorafgaande machtiging of de verplichting a posteriori te verantwoorden waarvoor de uitgekeerde gelden zijn gebruikt, in het bijzonder gelet op de mogelijkheid om de opgelegde beperkingen te omzeilen.

Bovendien voorziet noch gemeenschappelijk standpunt 2001/931, noch verordening nr. 2580/2001 in een gedeeltelijke bevriezing, die enkel betrekking heeft op de activa die verband houden met de financiering van het terrorisme. Hetzelfde geldt voor resolutie 1373 (2001) van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, waarvan punt 1, sub c, in het algemeen bepaalt dat de staten de tegoeden en andere financiële activa of economische middelen bevriezen van personen die betrokken zijn bij het plegen van terroristische daden of pogingen daartoe. Bij de uitlegging van de bepalingen van Unierecht ter uitvoering van resolutie 1373 (2001) moet rekening worden gehouden met de tekst en het doel van deze resolutie (zie in die zin met name arrest van 29 juni 2010, E en F, C-550/09, Jurispr. blz. I-6213, punt 72, en reeds aangehaalde arresten Bank Melli Iran/Raad, punt 104, en Melli Bank/Raad, punt 55).

Inzake de stelling dat het onevenredig is dat rekwirante wat de litigieuze handelingen betreft op de litigieuze lijst is gehandhaafd, zij eraan herinnerd dat de artikelen 5 en 6 van verordening nr. 2580/2001 voorzien in de mogelijkheid om enerzijds toe te staan dat bevroren tegoeden worden gebruikt om in essentiële behoeften te voorzien of bepaalde verplichtingen na te komen en anderzijds specifieke machtigingen te verlenen om bevroren tegoeden, andere financiële activa of andere economische middelen vrij te geven (zie naar analogie reeds aangehaald arrest Kadi en Al Barakaat International Foundation/Raad en Commissie, punt 364).

Daarenboven moet in aanmerking worden genomen dat rekwirante, anders dan de betrokkene in de zaak die aanleiding heeft gegeven tot het reeds aangehaalde arrest Bosphorus, met haar eigen gedrag heeft bijgedragen aan de toestand die tot haar plaatsing op de litigieuze lijst heeft geleid, zoals uit de Sanctieregeling en het vonnis van de voorzieningenrechter volgt.

De handhaving van rekwirante op de litigieuze lijst wat de litigieuze handelingen betreft kan tot slot niet worden aangemerkt als onevenredig omdat zij van potentieel onbeperkte duur zou zijn. Deze handhaving wordt immers periodiek geëvalueerd, teneinde te waarborgen dat de personen en entiteiten die niet meer beantwoorden aan de criteria om op de litigieuze lijst te staan, van die lijst worden geschrapt (zie naar analogie reeds aangehaald arrest Kadi en Al Barakaat International Foundation/Raad en Commissie, punt 365).

Hieruit volgt dat de door de litigieuze handelingen veroorzaakte beperkingen van rekwirantes eigendomsrecht, gelet op het feit dat het van cruciaal belang is om het terrorisme te bestrijden en aldus de internationale vrede en veiligheid te handhaven, niet onevenredig zijn met de nagestreefde doelstellingen.

Bijgevolg zijn het tweede en het vierde middel van het beroep ongegrond en moeten zij worden afgewezen.

Met haar vijfde middel betoogt rekwirante dat besluit 2007/445 om verschillende redenen niet voldoet aan de motiveringsplicht van artikel 253 EG.

Ten eerste heeft de Raad niet aangegeven waarom hij van mening was dat in casu een beslissing genomen was door een bevoegde instantie in de zin van artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931.

Ten tweede heeft de Raad wel uitgelegd waarom rekwirante volgens hem binnen de formele werkingssfeer van verordening nr. 2580/2001 viel, maar niet aangegeven waarom hij bij de uitoefening van zijn beoordelingsbevoegdheid van oordeel was dat rekwirantes tegoeden daadwerkelijk dienden te worden bevroren.

Ten derde heeft de Raad niet op specifieke en concrete wijze aangegeven waarom hij na de evaluatie meende dat het gerechtvaardigd bleef om rekwirantes tegoeden te bevriezen. Hij heeft enkel vermeld dat hij ‘ervan overtuigd’ was dat de redenen om rekwirante aanvankelijk op de litigieuze lijst te plaatsen, geldig bleven.

Ten vierde verwijt rekwirante de Raad dat deze op geen enkele manier heeft gepoogd een antwoord te bieden op de omstandige opmerkingen die zij hem bij brief van 25 mei 2007 had toegezonden.

De Raad en de Commissie zijn van mening dat besluit 2007/445, gelezen in samenhang met de motivering ervan en met verordening nr. 2580/2001, toereikend is gemotiveerd.

Volgens vaste rechtspraak moet de door artikel 253 EG vereiste motivering beantwoorden aan de aard van de betrokken handeling en de redenering van de instelling die de handeling heeft verricht duidelijk en ondubbelzinnig tot uitdrukking doen komen, zodat de belanghebbenden de rechtvaardigingsgronden van de genomen maatregel kunnen kennen en de bevoegde rechter zijn toezicht kan uitoefenen (zie met name arrest van 2 april 1998, Commissie/Sytraval en Brink's France, C-367/95 P, Jurispr. blz. I-1719, punt 63, en reeds aangehaalde arresten Bertelsmann en Sony Corporation of America/Impala, punt 166, en E en F, punt 54).

Het motiveringsvereiste moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval, met name de inhoud van de handeling, de aard van de redengeving en het belang dat de adressaten of andere personen die door de handeling rechtstreeks en individueel worden geraakt, bij een toelichting kunnen hebben (zie met name reeds aangehaalde arresten Commissie/Sytraval en Brink's France, punt 63; Bertelsmann en Sony Corporation of America/Impala, punt 166, en Melli Bank/Raad, punt 93).

Het is niet noodzakelijk dat alle relevante gegevens, feitelijk en rechtens, in de motivering worden gespecificeerd, aangezien bij de beoordeling van de vraag of de motivering van een handeling aan de vereisten van artikel 253 EG voldoet, niet alleen acht moet worden geslagen op de bewoordingen ervan, maar ook op de context en op het geheel van rechtsregels die de betrokken materie beheersen (zie met name reeds aangehaald arrest Commissie/Sytraval en Brink's France, punt 63; arrest van 22 juni 2004, Portugal/Commissie, C-42/01, Jurispr. blz. I-6079, punt 66, en reeds aangehaald arrest Bertelsmann en Sony Corporation of America/Impala, punt 166).

Allereerst vloeit uit deze rechtspraak voort dat artikel 253 EG niet aldus mag worden uitgelegd dat het de Raad ertoe verplicht om op gedetailleerde wijze te antwoorden op de opmerkingen die rekwirante tijdens haar raadpleging vóór de vaststelling van het betrokken besluit heeft gemaakt (zie naar analogie arresten van 10 mei 1960, Barbara Erzbergbau e.a./Hoge Autoriteit, 3/58–18/58, 25/58 en 26/58, Jurispr. blz. 377, 420, en 17 november 1987, British American Tobacco en Reynolds Industries/Commissie, 142/84 en 156/84, Jurispr. blz. 4487, punten 72 en 73).

Bovendien waren in de motivering, die samen met besluit 2007/445 aan rekwirante is meegedeeld, de individuele en specifieke gegevens vermeld op grond waarvan de Raad overeenkomstig artikel 1, lid 4, van gemeenschappelijk standpunt 2001/931 op basis van door een nationale instantie betrouwbaar geachte inlichtingen tot de slotsom was gekomen dat rekwirante betrokken was bij de financiering van het terrorisme. Op basis van die gegevens kon rekwirante begrijpen wat haar ten laste werd gelegd.

Die conclusie geldt tevens voor de andere litigieuze handelingen, aangezien niet wordt betwist dat de Raad die handelingen op dezelfde wijze heeft gemotiveerd als bovengenoemd besluit.

Wat rekwirantes tweede argument betreft, volgt uit punt 1, sub c, van resolutie 1373 (2001) van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en uit artikel 2, leden 1 en 3, van verordening nr. 2580/2001 dat het de regel is om de fondsen te bevriezen van personen die betrokken zijn bij terroristische daden. De Raad kan dus niet worden verweten geen bijkomende redenen te hebben vermeld op basis waarvan hij heeft kunnen oordelen dat rekwirantes tegoeden daadwerkelijk dienden te worden bevroren.

Wat rekwirantes derde argument betreft, dat de Raad niet heeft vermeld waarom hij van mening was dat het gerechtvaardigd bleef om rekwirantes tegoeden te bevriezen, zij eraan herinnerd dat — zoals in de punten 111 en 112 van het onderhavige arrest is vastgesteld — niets erop wijst dat zich, met betrekking tot rekwirantes betrokkenheid bij de financiering van terroristische activiteiten, sinds de vaststelling van de Sanctieregeling nieuwe feiten hebben voorgedaan of dat de nationale instanties de feiten anders hebben beoordeeld. Rekwirante betoogt evenmin dat de Raad over aanwijzingen beschikte op basis waarvan hij had kunnen besluiten dat rekwirante na de vaststelling van de Sanctieregeling haar medewerking aan de financiering van terroristische activiteiten had opgeschort of beëindigd.

Bijgevolg hoefde de Raad niet nader uiteen te zetten waarom hij ervan overtuigd was dat de redenen die de plaatsing van rekwirante op de litigieuze lijst rechtvaardigden, geldig bleven.

Derhalve moet het laatste middel worden afgewezen, en moet het beroep worden verworpen in zijn geheel.