ABRvS, 14-11-2017, nr. 201701754/1/V1

201701754/1/V1.

Datum uitspraak: 14 november 2017

AFDELING

BESTUURSRECHTSPRAAK

Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) op het hoger beroep van:

[de vreemdeling],

appellant,

tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 26 januari 2017 in zaak nr. 16/20053 in het geding tussen:

de vreemdeling

en

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid.

Procesverloop

Bij besluit van 14 april 2016 heeft de staatssecretaris het verblijfsrecht van de vreemdeling beëindigd en hem ongewenst verklaard.

Bij besluit van 11 augustus 2016 heeft de staatssecretaris het daartegen door de vreemdeling gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.

Bij uitspraak van 26 januari 2017 heeft de rechtbank het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep, voor zover gericht tegen de ongewenstverklaring ongegrond verklaard en voor zover gericht tegen de beëindiging van het verblijfsrecht niet-ontvankelijk verklaard.

Tegen deze uitspraak heeft de vreemdeling, vertegenwoordigd door mr. J.S. Dobosz, advocaat te Wassenaar, hoger beroep ingesteld. Het hogerberoepschrift is aangehecht.

Vervolgens is het onderzoek gesloten.

Overwegingen

1.    Het wettelijk kader is opgenomen in de bijlage, die deel uitmaakt van deze uitspraak.

2.    De vreemdeling, van Poolse nationaliteit, klaagt in zijn enige grief dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de staatssecretaris zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat de gedraging van de vreemdeling een actuele, werkelijke en voldoende ernstige bedreiging vormt voor een fundamenteel belang van de samenleving, als bedoeld in artikel 27, tweede lid, van Richtlijn 2004/38/EG, PB L 158 (hierna: de Verblijfsrichtlijn), dat is geïmplementeerd in artikel 8.22, eerste lid van het Vreemdelingenbesluit 2000 (hierna: het Vb 2000). Volgens de vreemdeling heeft de staatssecretaris zich ten onrechte op het standpunt gesteld dat er geen sprake is van een positieve gedragsverandering nu de staatssecretaris hiernaar geen onderzoek heeft verricht. Verder betoogt de vreemdeling dat de gepleegde strafbare feiten waarvoor hij is veroordeeld niet dermate ingrijpend zijn dat hij om die reden een zodanige bedreiging vormt. Volgens de vreemdeling heeft de strafrechter bij de laatste strafoplegging geen hogere straf opgelegd dan gebruikelijk, heeft het Openbaar Ministerie nooit een maatregel ter plaatsing in een inrichting voor stelselmatige daders (hierna: een ISD-maatregel) gevorderd en heeft de staatssecretaris niet voldoende geconcretiseerd welke schade er zou zijn aangericht.

2.1.    Het Hof van Justitie heeft in het arrest van 4 oktober 2007, Polat, ECLI:EU:C:2007:581, in de punten 28 en 34 tot en met 39 de vraag of een veelvoud van kleinere strafbare feiten, die elk op zichzelf geen reden kunnen vormen om aan te nemen dat een werkelijke en voldoende ernstige bedreiging voor een fundamenteel belang van de samenleving bestaat, de verwijdering van een Turks staatsburger rechtvaardigen, indien verdere strafbare feiten zijn te verwachten en in dezelfde omstandigheden de strafrechtelijke veroordeling van eigen burgers niet gepaard gaat met enige maatregel, als volgt beantwoord: "Gelet op een en ander dient op de negende vraag te worden geantwoord dat artikel 14, lid 1, van besluit nr. 1/80 aldus dient te worden uitgelegd dat het niet eraan in de weg staat dat een verwijderingsmaatregel wordt genomen tegen een Turks staatsburger die meermaals strafrechtelijk werd veroordeeld, voor zover diens persoonlijk gedrag een werkelijke en voldoende ernstige bedreiging van een fundamenteel belang van de samenleving vormt. Het staat aan de verwijzende rechter om na te gaan of dit in het hoofdgeding het geval is." Uit punt 30 van dit arrest volgt dat dit antwoord van overeenkomstige toepassing is op verwijderingsmaatregelen die lidstaten volgens artikel 27, eerste lid, van de Verblijfsrichtlijn tegen burgers van de Unie nemen.

2.2.    Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (uitspraak van 18 juni 2013, ECLI:NL:RVS:2013:3232), bieden de richtsnoeren in de mededeling van de Europese Commissie aan het Parlement en de Raad van 2 juli 2009 betreffende richtsnoeren voor een betere omzetting en toepassing van de Verblijfsrichtlijn (COM(2009) 313 definitief; hierna: de richtsnoeren) een handvat voor de interpretatie van de Verblijfsrichtlijn.

    Volgens paragraaf 3.2 van deze richtsnoeren kunnen onder bepaalde omstandigheden veelvuldig gepleegde lichte feiten een bedreiging voor de openbare orde vormen, niettegenstaande dat elk strafbaar feit op zichzelf geen voldoende ernstige bedreiging vormt. De nationale autoriteiten moeten dit aantonen en bij hun beoordeling met name rekening houden met de aard van de strafbare feiten, het aantal strafbare feiten en de veroorzaakte schade. Het feit dat een persoon meermaals is veroordeeld, is op zichzelf niet voldoende.

2.3.    De vreemdeling, is blijkens het uittreksel Justitiële Documentatie van 2 april 2016 en een uitdraai uit het datasysteem van het parket Den Haag van 5 april 2016 voor het plegen van elf diefstallen in de periode van juni 2015 tot en met maart 2016 door de strafrechter meermaals onherroepelijk veroordeeld tot onvoorwaardelijke gevangenisstraffen variërend van een paar dagen tot 4 weken.

2.4.    De rechtbank heeft overwogen dat de staatssecretaris op goede gronden heeft geconcludeerd dat van het gedrag van de vreemdeling een actuele en werkelijke bedreiging uitgaat, omdat de vreemdeling in korte tijd voor meerdere lichte strafbare feiten is veroordeeld, hij die feiten recent heeft gepleegd en niet is gebleken van verandering van het gedrag. Verder heeft de rechtbank overwogen dat de staatssecretaris zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat de vreemdeling ook een voldoende ernstige bedreiging vormt, omdat hij de strafbare feiten veelvuldig en stelselmatig heeft gepleegd en daarbij schade heeft veroorzaakt voor winkeliers en het publiek. Hierbij heeft de rechtbank betrokken dat de laatste diefstal tot oplegging van een hogere straf dan de gebruikelijke straf heeft geleid, dat de vreemdeling kort in Nederland heeft verbleven, een alcoholprobleem heeft en in Nederland niet over werk noch over een woning beschikt.

2.5.    De rechtbank heeft terecht overwogen dat de staatssecretaris zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat de vreemdeling een actuele en werkelijke bedreiging vormt, nu de vreemdeling zich in een tijdsbestek van nog geen jaar veelvuldig en recent schuldig heeft gemaakt aan het plegen van strafbare feiten, daardoor herhaaldelijk overlast heeft veroorzaakt en elf keer is veroordeeld door de strafrechter tot in totaal 26 weken onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Hieruit volgt dat de staatssecretaris zich niet ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat de vreemdeling geen positieve gedragsverandering heeft laten zien.

    In zoverre faalt de grief.

2.6.    De vreemdeling klaagt onder verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling van 18 juni 2013, ECLI:NL:RVS:2013:3232, echter terecht dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de staatssecretaris zich deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat de vreemdeling een ernstige bedreiging voor een fundamenteel belang van de samenleving vormt. De staatssecretaris heeft niet toegelicht hoe zijn standpunt dat de vreemdeling, gelet op het aantal onherroepelijke gevangenisstraffen in zeer korte tijd, een zodanige bedreiging voor de samenleving vormt, zich verhoudt tot de omstandigheid dat het Openbaar Ministerie geen ISD-maatregel heeft gevorderd, in aanmerking genomen dat zodanige maatregel strekt tot beveiliging van de maatschappij en beëindiging van de recidive van een verdachte. Zoals blijkt uit het besluit van 14 april 2016 heeft de staatssecretaris voormelde uitspraak van 18 juni 2013 bij de beoordeling betrokken, maar heeft hij niettemin nagelaten in te gaan op de vraag waarom is afgezien van het vorderen van een ISD-maatregel. Met de algemene tegenwerping aan de vreemdeling, dat hij als veelpleger overlast en maatschappelijke schade teweegbrengt, heeft de staatssecretaris voorts ten onrechte niet nader geconcretiseerd dat en waarom het effect daarvan zodanig ingrijpend is dat een fundamenteel belang van de samenleving op het spel staat en evenmin welke schade de vreemdeling aldus heeft veroorzaakt.

    Gelet op het voorgaande heeft de rechtbank niet onderkend dat de staatssecretaris ondeugdelijk heeft gemotiveerd waarom de vreemdeling een ernstige bedreiging voor een fundamenteel belang van de samenleving vormt in de zin van artikel 8.22, eerste lid, van het Vb 2000.

    In zoverre slaagt de grief.

3.    Het hoger beroep is kennelijk gegrond. De aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. De Afdeling zal, doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, het beroep tegen het besluit van 11 augustus 2016 alsnog gegrond verklaren en dat besluit wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Awb vernietigen.

4.    De staatssecretaris moet op de na te melden wijze tot vergoeding van de proceskosten worden veroordeeld. De Afdeling neemt daarbij in aanmerking dat aan de vreemdeling zowel in beroep als in hoger beroep is bericht dat vooralsnog wordt afgezien van het heffen van griffierecht.

Beslissing

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State:

I.    verklaart het hoger beroep gegrond;

II.    vernietigt de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 26 januari 2017 in zaak nr. 16/20053;

III.    verklaart het in die zaak ingestelde beroep gegrond;

IV.    vernietigt het besluit van 11 augustus 2016, V-nummer […];

V.    veroordeelt de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid tot vergoeding van bij de vreemdeling in verband met de behandeling van het bezwaar, van het beroep en het hoger beroep opgekomen proceskosten tot een bedrag van € 1.485,00 (zegge: veertienhonderdvijfentachtig euro), geheel toe te rekenen aan door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand.

Aldus vastgesteld door mr. H.G. Sevenster, voorzitter, en mr. R. van der Spoel en mr. G.M.H. Hoogvliet, leden, in tegenwoordigheid van mr. J. Willems, griffier.

w.g. Sevenster    w.g. Willems

voorzitter    griffier

Uitgesproken in het openbaar op 14 november 2017

412-847. BIJLAGE

Verblijfsrichtlijn

Artikel 27

1. Onverminderd het bepaalde in dit hoofdstuk kunnen de lidstaten de vrijheid van verkeer en verblijf van burgers van de Unie en hun familieleden, ongeacht hun nationaliteit, beperken om redenen van openbare orde, openbare veiligheid of volksgezondheid. Deze redenen mogen niet voor

economische doeleinden worden aangevoerd.

2. De om redenen van openbare orde of openbare veiligheid genomen maatregelen moeten in overeenstemming zijn met het evenredigheidsbeginsel en uitsluitend gebaseerd zijn op het gedrag van betrokkene. Strafrechtelijke veroordelingen vormen als zodanig geen reden voor deze maatregelen.

Het gedrag moet een actuele, werkelijke en voldoende ernstige bedreiging voor een fundamenteel belang van de samenleving vormen. Motiveringen die los staan van het individuele geval of die verband houden met algemene preventieve redenen mogen niet worden aangevoerd.

[…]

Vreemdelingenwet 2000

Artikel 67

1. Tenzij afdeling 3 van toepassing is, kan Onze Minister de vreemdeling ongewenst verklaren:

[…]

b. indien hij bij onherroepelijk geworden rechterlijk vonnis is veroordeeld wegens een misdrijf waartegen een gevangenisstraf van drie jaren of meer is bedreigd dan wel hem terzake de maatregel als bedoeld in artikel 37a van het Wetboek van Strafrecht is opgelegd;

[…]

Vreemdelingenbesluit 2000

Artikel 8.7

1. Deze paragraaf is van toepassing op vreemdelingen die de nationaliteit bezitten van een staat die partij is bij het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie of bij de Overeenkomst betreffende de Europese Economische Ruimte, dan wel van Zwitserland, en die zich naar Nederland begeven of in Nederland verblijven.

[…]

Artikel 8.22

1. Onze Minister kan het rechtmatig verblijf ontzeggen of beëindigen, om redenen van openbare orde of openbare veiligheid, indien het persoonlijke gedrag van de vreemdeling een actuele, werkelijke en ernstige bedreiging voor een fundamenteel belang van de samenleving vormt. Alvorens hierover een besluit te nemen, houdt Onze Minister in het bijzonder rekening met de duur van het verblijf van de betrokkene in Nederland, diens leeftijd, gezondheidstoestand, gezins- en economische situatie en sociale en culturele integratie in Nederland en met de mate waarin hij bindingen heeft met zijn land van herkomst.

[…]