HR, 22-11-2013, nr. 13/00351

Schending van het Europees recht, in het bijzonder artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en/of artikel 8:77 Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof het onderzoek ter zitting slechts ten dele in openbaarheid heeft behandeld, terwijl belanghebbende recht had op een volledig openbare behandeling. Belanghebbende ontleent haar recht op openbare behandeling aan artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie:

Belanghebbende viel onder paragraaf 1, daar zij gebruik heeft gemaakt van haar fundamentele verdragsvrijhe(i)d(en), in bijzonder het vrij verkeer van werknemers binnen de EU.1. Immers, zij woont in België en werkt in Nederland.

Ook de Staatscommissie Grondwet 2010 kwam tot dezelfde conclusie:

Het Hof heeft ten onrechte niet de hele zaak in het openbaar behandeld, althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen, aangezien in casu sprake is van rechtstreeks werkend Unierecht dat voorrang heeft boven nationale wetgeving3., zoals artikel 27c Algemene wet inzake rijksbelastingen, wanneer deze hiermee strijdig is. De bepaling waar belanghebbende een beroep op deed, was voldoende duidelijk en onvoorwaardelijk. Het Hof had de nationale regel buiten toepassing moeten laten en de Europese regel voorrang verlenen.4.

Het Hof heeft het eerste onderzoek ter zitting op 5 januari 2012 met gesloten deuren doen plaatsvinden. De bode bood slechts partij (gemachtigd)en toegang tot de zittingszaal. Van een publieke uitroeping of (digitale) aankondiging (op verwijzingsborden) was geen sprake. Na binnenkomst van de raadsheren heeft de voorzitter het onderzoek ter zitting geopend middels enkele plichtplegingen en welkomstwoord aan partijen. Zodra de voorzitter de inspecteur het woord wilde geven, en derhalve ná aanvang van de zitting, heeft belanghebbende de rechters gewraakt.

De rechters waren op voorhand al voornemens de behandeling te doen starten met ‘gesloten deuren’. Planning was om pas op enig moment ná aanvang (met gesloten deuren) en na raadpleging van de inspecteur (met gesloten deuren) te besluiten of de zitting alsnog van ‘gesloten’ naar ‘openbaar’ zou gaan. De zitting was aangevangen, met ‘gesloten’ deuren.

Door deze door het Hof gekozen handelswijze (van ‘gesloten deuren, tenzij’) werd het (EU-)recht (van belanghebbende) geschonden. Bovendien zou het Hof aldus ‘openbaarheid’ laten verworden tot een farce. Immers, verwachtte het Hof dat publiek voor de deur zou staan trappelen, welke deur vrijwel altijd op slot is? Belanghebbende heeft, bij aankomst en vertrek, geen publiek gezien. Het Hof maakte aldus ook de mogelijke ‘openbaarheid’ tot een schijnvertoning. (EU-)rechten verdienen een fatsoenlijke behandeling.

Doordat belanghebbende de leden van de behandelende kamer van het Hof heeft gewraakt en dientengevolge de zitting moest worden verdaagd, kon, aan de pas toen, door het Hof gekozen ‘openbaarheid’ daadwerkelijk invulling worden gegeven. Niet geheel toevallig was voor de zitting van 19 januari wel publieke belangstelling aanwezig!

Helaas kon ook bij de uitspraak weer geen publiek aanwezig zijn. De uitspraak was meermaals en buiten de wettelijke termijn uitgesteld. Hof heeft op geen enkele wijze gepoogd publieke ruchtbaarheid te geven aan het uitstellen van de uitspraak, noch de aankondiging van nieuwe tijdstip(pen) van uitspraak. Ook hierdoor verwerd openbaarheid alsnog tot een farce.

Ik verzoek de Hoge Raad, indien u dit middel gegrond acht, hierover slechts een principiële uitspraak te doen en dan toch voort te gaan met de behandeling van de overige middelen.

Schending van het Nederlandse, het internationaal recht, algemene rechtsbeginselen en het fundament van een democratische rechtsstaat, in het bijzonder het rechtszekerheidsbeginsel, artikel 8:73 en/of artikel 8:77 Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft geoordeeld dat geen sprake zou zijn van overschrijding van termijnen die reden vormt voor toekenning van een schadevergoeding, alsmede dat de enkele overschrijding van de in artikel 8:66 van de Awb genoemde termijn daartoe onvoldoende zou zijn, zulks evenwel in verband met hierna volgende ten onrechte, althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen.

Mocht belanghebbende erop rekenen dat het Hof zich houdt aan de wet?

Is het Hof (ook) op de stoel van de wetgevende macht gaan zitten?

Hecht het Hof niet (meer) aan Montesquieu's trias politica?

De wetgevende macht heeft in artikel 8:66 Awb duidelijke termijnen gesteld: 6 weken + ten hoogste 6 weken. Bij overschrijding van deze termijn(en) is sprake van te trage rechtspraak. Het vermag belanghebbende niet duidelijk worden waarom zij zich wel moet conformeren aan termijnen, zoals de 6 wekentermijn van artikel 6:7 Awb voor het indienen van bezwaar- en beroepschrift, en de rechtsprekende macht dezelfde termijn(en) straffeloos mag overschrijden. Geb(r)abbel over onderscheid tussen fatale termijnen, termijnen van (openbare) orde en wat dies meet zij ondergraven slechts de legitimiteit van de rechtsprekende macht.

Evenzo het feit dat het Hof zelf beoordeelt of het verwijtbaar is dat de termijn is overschreden en zo ja, wat de gevolgen daarvan zouden moeten zijn. Het is alsof de slager zijn eigen vlees keurt. Het is dan ook onbegrijpelijk dat deze toetsing geschiedt door de ‘dader’ zelf. Daardoor is dan wel weer begrijpelijk dat het Hof geen gevolgen verbindt aan de termijnoverschrijding. Begrijpelijk, maar onvoorstelbaar!

Het is evident dat de wettelijke termijn voor het doen van uitspraak niet in acht is genomen en dat daardoor het binnen onze nationale rechtsorde geldende rechtszekerheidsbeginsel is geschonden. De Staat is aansprakelijk voor de door de rechter toegebrachte (immateriële) schade.

Ik vraag de Hoge Raad de Staat te veroordelen tot schadevergoeding wegens termijnoverschrijding van het Hof, of zo nodig dit ter onderzoek voor te leggen aan een ander (feiten)hof.

Schending van het Nederlandse recht, in het bijzonder artikel 2, lid 3, onderdeel b, Algemene wet inzake rijksbelastingen jo. artikel 5 Uitvoeringsregeling Belastingdienst 2003 en/of artikel 8:77 Algemene wet bestuursrecht, doordat het Hof heeft geoordeeld dat de procederende persoon ‘bevoegd was tot het voeren van de onderhavige procedure in alle fasen daarvan’, alsmede dat het hof heeft geoordeeld, dat ‘Eventuele misslagen c.q. formele gebreken in de door hem overgelegde stukken zal het Hof als vormfouten, die niet de materiële werkelijkheid raken, passeren’, zulks evenwel in verband met hierna volgende ten onrechte, althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen, aangezien in casu sprake is van (een teveel aan) (toerekenbare) fouten.

Vele malen tijdens de (rechtbank en gerechtshof) beroepsprocedure heeft belanghebbende [C] expliciet gevraagd te doen blijken van zijn vermeende bevoegdheid de inspecteur te kunnen/mogen vertegenwoordigen. Dit zou niet nodig hoeven zijn, ware het niet dat het hof zich niet heeft gehouden aan zijn eigen regel dat het een machtiging van procespartij in zijn bezit behoort te hebben, zodra een partijvertegenwoordiger optreedt.5. Op aandringen van belanghebbende en pas op het aller-, aller-, allerlaatste moment (gaandeweg het laatste onderzoek ter zitting op 5 juli 2012) heeft [C] een adequate (vol)machtiging overlegd. Tijdens alle eerdere onderzoeken ter zitting, bij zowel rechtbank als gerechtshof, was geen (correcte) mandaat en/of machtiging aanwezig. Sterker nog, alle wel overlegde stukken vertoonden (ongelooflijke) gebreken, waardoor de conclusie gerechtvaardigd was dat [C] niet eens bevoegd was.

Welke misslagen heeft [C] (doen) begaan?

Voor de volledigheid vermeld ik ook nog het volgende.

In onderdeel 1.8 van de uitspraak van het Hof staan feitelijke onjuistheden, welke verifieerbaar onjuist zijn, en dus de beslissing niet kunnen schragen:

Bij de pleitnota van belanghebbende zaten niet twee, maar drie bijlagen. En deze waren niet allemaal ‘door de Inspecteur (…) overlegd (…)’, maar slechts één daarvan. Het betrof drie verschillende versies van éénzelfde besluit:

Schending van het Nederlands recht, het Europees recht en het bilateraal belastingverdrag, doordat het Hof heeft geoordeeld dat artikel 7.2, lid 7, eerste volzin, Wet IB 2001 wel van toepassing is en niet is voldaan aan de voorwaarden van artikel 7.2, lid 7, tweede volzin, Wet IB 2001, alsmede dat artikel 2, lid 5 Wet op de loonbelasting 1964 geen werking zou hebben ondanks de artikelen 7.2, 3.80, 3.81 Wet IB 2001 jo. artikel 2 lid 5 Wet op de loonbelasting 1964 en dat belanghebbende toch belastingplichtig is, ondanks artikelen 2.1 Wet IB 2001 en artikel 1 Wet op de loonbelasting 1964, zulks evenwel in verband met hierna volgende ten onrechte, althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen.

Belanghebbende en inspecteur waren gedurende de gehele procedure van mening dat de arbeidsplaatsfictie (artikel 7.2, lid 7, eerste volzin, Wet IB 2001) i.c. irrelevant was. Zo schreef belanghebbende al in haar bezwaarschrift:10.

Belanghebbende herhaalt dit in haar beroepschrift bij de rechtbank:11.

Waarna de inspecteur in zijn verweerschrift bij de rechtbank schreef:12.

Ondanks dat partijen van mening zijn dat artikel 7.2 lid 7 IB te dezen irrelevant was, is het Hof blijkbaar van mening dat partijen zich baseerden op een onjuist juridisch uitgangspunt. Het hof past — eigenhandig — het recht toe. Het ware constructiever geweest als het hof zijn gedachte aan partijen ter overweging zou hebben gegeven. Alsdan waren partijen in staat gesteld met het hof mee te denken en hun bedenkingen te berde kunnen brengen. Nu kwam het konijn uit de hoge hoed als mosterd na de maaltijd. Mijns inziens past het hof het recht onjuist toe. Ik zal uitleggen waarom.

De ratio van de twee wetsbepalingen is totaal verschillend. Het is als heffen versus vrijstellen. Artikel 2 lid 5 LB tracht dubbele heffing te voorkomen, daar waar artikel 7.2 lid 7 IB een dubbele vrijstelling tracht te voorkomen.

Toepassing van artikel 7.2 lid 7, eerste volzin Wet IB 2001 en/of niet toepassen van artikel 7.2 lid 7, tweede volzin Wet IB 2001 en/of niet toepassen van artikel 2 lid 5 Wet op de loonbelasting 1964, werpt een hindernis op om in loondienst in Nederland te gaan werken. Immers, bij het minste werken (in loondienst) in Nederland moet je fiscaal met de billen bloot:

De wetgever maakt in loondienst werken in Nederland wel erg onaantrekkelijk. Ik acht dit strijdig met Europese verdragsvrijheden en Benelux-verdragsvrijheden.

Zijn de woorden ‘of vanwege’ loos? Ze zijn onderdeel van de zinsnede ‘door of vanwege een andere mogendheid’. Zouden ze er voor niets staan? Of nog sterker, zijn ze zelfs onjuist? Heeft de wetgever een fout gemaakt en moeten we de wettekst juist níét toepassen zoals deze luidt?

Woorden in de wet zijn zelden loos. Het negeren van woorden in wetten behoeft een forse, adequate motivering. Hof gaf deze niet, waardoor zijn arrest niet in stand kan blijven.

Zowel artikel 2, lid 5 Wet op de loonbelasting 1964, als artikel 7.2, lid 7, tweede volzin Wet IB 2001 gebruiken de woorden ‘door of vanwege’. In de Nederlandse taal heet dit een nevenschikkende voorzetselgroep. Deze drukt twee verschillende semantische ‘grootheden’(mogelijkheden) uit: door en vanwege.

De woorden ‘of vanwege’ geven het woord ‘door’ kleur of nadere invulling. De woorden ‘door’ en ‘vanwege’ kunnen niet dezelfde betekenis krijgen, omdat alsdan de woorden ‘of vanwege’ loos worden. Door het toevoegen van de woorden ‘of vanwege’ moet het woord ‘door’ inhoudelijk een andere betekenis hebben/krijgen dan dat ‘door’ zou hebben wanneer het alleen zou zijn gebruikt. Toegespitst op onderhavige geschil is de vraag of ‘belasting geheven door’ alleen ziet op formeel geheven door, of op materieel geheven door, of op beide.

‘Vanwege’ (of ‘namens’) voegt aan ‘door’ toe dat de feitelijk heffer kan handelen namens een ander. De heffer heeft dan zelf niet de bevoegdheid om te heffen, maar een ander heeft dit aan hem toevertrouwd. De heffer ontleent zijn (materiële) heffingsbevoegdheid aan de (formele) heffingsbevoegdheid van een ander. Deze ander — formeel bevoegde — vraagt de feitelijk heffer om heffingshandelingen te verrichten. De (feitelijk) heffer heft niet voor zichzelf, maar uit naam van (en ten behoeve van) een ander. De uitvoerder van de materiële heffingshandelingen (uit naam van een formeel heffer) is de materieel heffer. Deze materieel heffer treedt op vanwege de formeel heffer.

De woorden ‘of vanwege’ impliceren dat onderkend moet worden dat de feitelijk heffer kan optreden uit eigen naam of op naam van een ander. Het is relevant in welke hoedanigheid wordt opgetreden; voor jezelf of voor een ander.

De wetgever heeft door het toevoegen van de woorden ‘of vanwege’ expliciet rekening gehouden met het feit dat iemand — materieel heffer — de materiële heffing voor een ander — formeel heffer — kan verrichten. Doordat de wetgever de woorden ‘of vanwege’ heeft gebruikt moet ‘heffen door’:

Het hof zag wel de (als tweede genoemde) — mogelijke — formele invulling, maar miste de (als eerste genoemde) — onvermijdelijke — materiële invulling van heffen. Het hof ontkent feitelijk het bestaan van de woorden ‘of vanwege’. Het hof vermag blijkbaar niet inzien dat de wettekst (ook) aansluiting zoekt bij materieel heffen. Het hof ziet niet dat vanwege impliceert dat niet alleen de het formele heffingsbegrip relevant is, maar dat sowieso relevant is wie de materiële heffingshandelingen verricht.

De woorden ‘of vanwege’ impliceren dat ‘door’ sowieso materieel heffen (i.e. het feitelijk verrichten van de heffingshandelingen) omvat.

De aanvullende gemeentebelasting wordt geheven door de Belgische mogendheid, vanwege de Belgische gemeente(n).

Heffen is het formaliseren van een materiële belastingschuld. Het formaliseren van de materiële belastingschuld gaat in België anders dan in Nederland.

Eenvoudigst te beantwoorden is de vraag wie materieel, feitelijk, de heffingshandelingen verricht. Dit is onmiskenbaar de mogendheid. De federale overheid verricht feitelijk alle heffingshandelingen.

Minder eenduidig is te beantwoorden de vraag wie formeel de heffingshandelingen verricht. Immers, bij één van de drie heffingshandelingen, namelijk ‘vestigen’, zijn twee visies mogelijk. Enerzijds dicteert de (landelijk) wetgever dat ‘de gemeente mag vestigen’, om anderzijds meteen te bepalen dat ‘de vestiging aan de [landelijke] Administratie is toevertrouwd’.

Wie heft de Aanvullende gemeentebelasting? Op geen enkele manier, behalve één, is te concluderen dat de gemeente de Aanvullende gemeentebelasting heft door drie van de vier heffingshandelingen te negeren èn ook te negeren dat de vestiging aan de [landelijke] Administratie is toevertrouwd. Of a contrario geredeneerd, door (het complex) ‘heffen’ te reduceren tot (eenvoudig) ‘vestigen’ èn vast te klampen aan de bepaling dat bet de gemeente is die ‘mag vestigen’, kan worden gezegd dat het de gemeente is die heft. Het is een gewrongen en bekrompen (doel)redenering, maar het kàn wel.

Wat ook nog een optie is, is om bovenstaande heffingshandelingen te negeren en doelgericht te zoeken naar een narrow escape. Hiertoe kan artikel 465 WIB92 dienen:

Als je je niet in de Belgische (heffings)materie wilt verdiepen kun je dit aangrijpen. Met een Nederlandse bril lijkt dat ook logisch. Immers, heffen is heffen. Zo eenvoudig is het. Toch?

Ja, zo eenvoudig is het in Nederland. Echter niet in België, zoals eerder gezien bestaat heffen in België uit meerdere heffingshandelingen. We mogen de feiten niet negeren. Dat geeft geen pas.

En als dat wel zo zou zijn, dan zou ik de Belgische wetgever aanraden in de nationale belastingwetten te zetten dat deze belastingen worden geheven door de gemeenten. Hevel dan ook alle overheidstaken over naar gemeentelijk niveau, en klaar is kees. Belastingen worden niet langer geheven door de mogendheid, maar door de gemeenten. Alle belastingverdragen met de Belgische Staat zijn dan ook meteen waardeloos geworden.

Waarschijnlijk vindt u deze redenering te gek voor woorden. Toch is dit wat gebeurt met de Aanvullende gemeentebelasting. Het is een nationaal wettelijke heffing, welke ook geregeld moest worden in het belastingverdrag tussen het Koninkrijk België en het Koninkrijk der Nederlanden.

Links- en rechtsom, de Belgische Aanvullende gemeentebelasting wordt geheven door de mogendheid (vanwege de gemeente).

Ten slotte, en dat mogen we nooit uit het oog verliezen, vraag een willekeurige Belgische belastingplichtige wie de Aanvullende gemeentebelasting heft: gemeente of mogendheid. Eenieder zal de vraag beantwoorden met mogendheid. De heffing staat ook op het aanslagbiljet van de mogendheid. Als de rechtspraak dan toch besluit dat de Aanvullende gemeentebelasting wordt geheven door de gemeente, behoeft dit een stevige onderbouwing en motivering. Een boude constatering dat het ‘binnen doel en strekking van artikel 7.2. lid 7, om dit ‘formele’ begrip en niet om de ‘materiële’ heffingshandelingen’ gaat, is véél te kort door de bocht. Wat is dan doel en strekking? Waar heeft het hof deze kennis vandaan? De wetgever zelf heeft geen — te dezen relevante — doel en strekking geformuleerd.

Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft in Zaak Serkov beslist dat in geval van twijfel de wet in het voordeel van de belastingplichtige moet worden uitgelegd.

Belastingen zijn eigenlijk niet meer dan een inbreuk op het ongestoorde genot van de eigendom. Dat ongestoorde genot staat ingeschreven in artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Een fiscale wet vormt daarop een geoorloofde inbreuk. Maar die wet moet dan wel duidelijk en precies zijn. Onduidelijke wetgeving moet in het voordeel van de belastingplichtige worden uitgelegd, of ze vormt een inbreuk op het vrij genot van eigendom.

Schending van het Nederlandse, het internationaal recht, het bilateraal belastingverdrag en algemene rechtsbeginselen doordat het Hof heeft geoordeeld dat eerst de nationale belastingwetgeving moet worden toegepast en pas daarna het belastingverdrag, alsmede dat daardoor de bewijslast onevenredig verschuift richting belastingplichtige, zulks evenwel in verband met hierna volgende ten onrechte, althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen.

In onderdeel 3.1 poneert het Hof zes geschilpunten:

Door de vragen (d) en (e) in deze volgorde te poneren past het hof het recht verkeerd toe.

Nederland mag (slechts) belasting heffen over de aan de bronstaat toegewezen inkomsten. Hierdoor hoeft Nederland ook geen tegemoetkoming te verlenen voor niet aan Nederland toegewezen inkomsten.

Als eerst het verdrag wordt toegepast verwerft Nederland als bronstaat (slechts) heffingsrecht (over de verkregen beloningen) ter zake van de uitoefening van de dienstbetrekking in Nederland. Nederland verwerft geen heffingsrecht over de niet in Nederland verrichte arbeid. Wanneer de wettelijke arbeidsplaatsfictie (pas) daarna wordt toegepast, kan deze alleen (nog) maar zien op ín Nederland verrichte arbeid. Ín België verrichte arbeid kan dan geen invloed hebben op de Nederlandse belastingheffing.

Als eerst de wet wordt toegepast, wordt belastingplichtige gedwongen zich te beroepen op de belastingverminderende omstandigheden van het belastingverdrag. Immers, de wettelijke heffingsgrondslag is (meestal) ruimer dan de verdragsrechtelijk verkregen heffingsbevoegdheden. In onderhavige situatie zou dat betekenen dat belanghebbende de bewijslast draagt of en in hoeverre arbeid NIET in Nederland is verricht.

Laten we dan ook meteen een blik werpen op de spiegelbeeldsituatie. Het woonland acht zich ook volledig heffingsbevoegd, behoudens voor zover belanghebbende bewijst dat de arbeid niet in het woonland is verricht. (Voor deze spiegelbeeldsituatie maakt het niet uit of Nederland of België als woonland wordt genomen.)

Belanghebbende wordt (op basis van de wet) gedwongen in alle betrokken landen bewijs te leveren dat desbetreffend land een belastingvermindering moet toepassen, omdat zij in een ander land werkt (en feitelijk wordt belast).

Verdragsrechtelijk correct zou zijn om:

Gevolg hiervan is dat in Nederland slechts geheven kan worden voor zover arbeid in Nederland is bewezen. Wie heeft de bewijslast? Primair de inspecteur van het bronland. Eigenlijk logisch. Woonland heeft voordeel van de twijfel, werkland nadeel van de twijfel. Alleen dan wordt adequaat dubbele heffing voorkomen. Elke andere benaderingswijze herbergt (het risico van) dubbele heffing in zich. Een wettelijke arbeidsplaatsfictie is al helemaal uit den boze.

Het hof past artikel 15 belastingverdrag onjuist toe. Het hof acht Nederland heffingsbevoegd, behoudens voor zover (door belanghebbende wordt aangetoond dat) arbeid in België is verricht. Om twee redenen is dit te kort door de bocht. Ten eerste is het niet zo dat: Nederland = wereld -/- België. Ten tweede krijgt hierdoor een zwaardere bewijslast dan wanneer als uitgangspunt zou zijn gehanteerd dat woonland België primair heffingsbevoegd is en dat Nederland (in meerdere mate) de uitzondering dient te bewijzen. Voor alle partijen geldt dat het bewijzen van arbeid(slocatie) lastig is. Het geeft geen pas om niet-bewezen (geografische locatie van) arbeid dan maar aan bronland Nederland toe te delen.

Vraag is aldus wat dient te prevaleren: wet of verdrag? Mij dunkt dat het verdrag voorrang heeft. Immers, met het sluiten van een verdrag geeft een staat een stukje soevereiniteit / autonomie prijs.

Schending van het bilateraal belastingverdrag en algemene rechtsbeginselen doordat het Hof heeft geoordeeld dat enkele activiteiten niet vallen onder het uitoefenen van de dienstbetrekking, alsmede dat daardoor de bewijslast onevenredig verschuift richting belastingplichtige, zulks evenwel in verband met hierna volgende ten onrechte, althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen.

Wat is onderdeel van de uitoefening van de dienstbetrekking? Primair is dit aan werkgever en werkneemster tezamen. Voor zover zij geen afspraken hebben gemaakt, of andere werkzaamheden plaatsvinden dan waarover afspraken zijn gemaakt, is het aan werkneemster om naar goeddunken invulling te geven aan haar dienstbetrekking. Wat kadert in de invulling van de dienstbetrekking is dan ook primair aan werkneemster. Zij is hiertoe het meest aangewezen.

De werkzaamheden hoeven zich aldus niet te beperken tot de ‘overeengekomen werkzaamheden’, zoals het hof stelt (r.o. 4.25). Ook ten onrechte meent het hof dat nuttige of noodzakelijke werkzaamheden niet behoren tot de uitoefening van de dienstbetrekking. Hetzelfde geldt voor de werkzaamheden die louter ondersteunend of ondergeschikt aan de hoofdtaak zijn en die buiten de contractueel overeengekomen arbeidsuren worden verricht. Ook deze zijn, zelfs bij andersluidende afspraken, onderdeel van de uitoefening van de dienstbetrekking. De door het hof gebruikte connotatie ‘verricht in ‘de eigen tijd’’ is te dezen niet op zijn plaats, althans de invulling daarvan met ‘woon-werkverkeer, het lezen van vakliteratuur, het voorbereiden van cursussen etc.’. Zonder deze activiteiten komt een voldoende uitoefening van de dienstbetrekking in het gedrang. Bijvoorbeeld: het hof lijkt te menen dat voorbereiding van (verplichte) vakinhoudelijke cursussen niet nodig is. Dit moet een misvatting zijn.

Wederom ten onrechte gaat het hof de berekening starten met Belgische uren. Dit gaat uit van de veronderstelling dat: Nederland = wereld -/- België. Het hof had zich moeten concentreren op slechts de Nederlandse uren. Dan doet zich vanzelf het stel- en bewijsprobleem voor.

Het hof rekent alsof ‘vakantie’ ook invulling van de dienstbetrekking is en rekent deze prorata toe aan Nederland. Ook dit is onjuist.

Ten slotte. In r.o. 4.27 komt het hof tot een ‘totaal van de overeengekomen werkuren 1824’. Hoe het hof aan dit totaal komt is onduidelijk. Het lukt — mij — niet dit te herleiden.

Op grond van het vorenstaande ben ik van oordeel dat de uitspraak van het Hof niet in stand zal kunnen blijven. Ik vraag de Hoge Raad zo mogelijk zelf de zaak af te doen, danwel de zaak te verwijzen naar een ander hof voor nader onderzoek.

Ik verzoek de wederpartij te veroordelen in de kosten van deze en voorgaande procesgangen. Daarnaast verzoek ik alsnog de Staat te veroordelen wegens de laattijdige uitspraak van het hof.