Rb. Middelburg, 19-11-2008, nr. 12/715447-07

hij op of omstreeks 09 juni 2005 te Vlissingen zich opzettelijk oneerbaar

heeft gemasturbeerd op of aan een plaats, voor het openbaar verkeer bestemd,

te weten op een trap van het strand gelegen aan de Zwanenburgseweg;

art 239 ahf/sub 1 Wetboek van Strafrecht

3 De voorvragen

De dagvaarding is geldig.

De rechtbank is bevoegd.

De officier van justitie is ontvankelijk in de vervolging.

Er is geen reden voor schorsing van de vervolging.

4 De beoordeling van het bewijs

De bewijsmiddelen

Indien hoger beroep wordt ingesteld zullen de bewijsmiddelen worden uitgewerkt en opgenomen in een bijlage die aan het vonnis wordt gehecht.

De bewijsoverwegingen

De bewijsmiddelen worden slechts gebezigd met betrekking tot het feit, waarop zij in het bijzonder betrekking hebben.

Feit 1

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het onder 1 primair ten laste gelegde feit. Zij baseert zich hierbij op de aangifte, de uitslag van het NFI met betrekking tot het aantreffen van de stof Midazolam in het bloed van aangeefster, de uitslag van het NFI met betrekking tot het aantreffen van de stof Midazolam in een zwart-witte mok en de verklaring van verdachte dat hij aangeefster koffie heeft gegeven. De officier van justitie heeft betoogd dat er sprake is van wederrechtelijke vrijheidsberoving, omdat aangeefster is gedrogeerd door verdachte. Doordat zij door verdachte in een machteloze toestand was gebracht, kon zij niet beslissen om weg te gaan en was zij derhalve beroofd van haar vrijheid.

De raadsman van verdachte heeft ter terechtzitting het verweer gevoerd dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het aan hem onder 1 ten laste gelegde, wegens het ontbreken van wettig en overtuigend bewijs.

Hij heeft betoogd dat niet wettig en overtuigend bewezen is dat verdachte aangeefster heeft gedrogeerd. Hij heeft voorts aangevoerd dat niet kan worden bewezen dat verdachte aangeefster wederrechtelijk van haar vrijheid heeft beroofd, omdat er geen sprake is geweest van dwang.

De rechtbank overweegt het volgende.

Uit de aangifte van [slachtoffer 1] blijkt dat zij, na het drinken van twee kopjes koffie bij verdachte, onwel is geworden. Volgens aangeefster rook en smaakte de koffie die zij van verdachte kreeg naar mannenparfum. Zij is vervolgens op advies van verdachte op bed gaan liggen, waar zij na ruim twee uur ontwaakte. Aangeefster herinnert zich niets meer vanaf het moment dat ze op bed ging liggen tot het moment dat ze ontwaakte.

Aangeefster heeft verklaard de koffie te hebben gedronken uit een zwart-witte mok.

Uit onderzoek van het NFI blijkt dat in één van de twee uit de vaatwasser van verdachte inbeslaggenomen mokken, de stof Midazolam is aangetroffen. Deze stof is ook in het bloed van aangeefster aangetroffen.

Uit gegevens van de apotheek waar verdachte zijn medicijnen ophaalt, blijkt dat op

20 september 2004 en 23 september 2004 het slaapmiddel Dormicum aan verdachte is verstrekt. In het dossier bevindt zich voorts de verklaring van getuige [getuige 1], apotheker van beroep, waaruit blijkt dat Midazolam wordt verkocht onder de productnaam Dormicum.

Verdachte heeft verklaard dat hij alleen in 2004 het slaapmiddel Dormicum heeft gebruikt en dat hij op aanraden van zijn huisarts een tablet in een kopje water oploste, zodat het sneller in het bloed zou worden opgenomen. Hij heeft voorts verklaard dat hij het middel na 2004 niet meer in huis heeft gehad. Volgens verdachte heeft hij aangeefster niet opzettelijk een kop koffie met daarin een tablet Dormicum te drinken gegeven, maar was er sprake van een vergissing. Verdachte sluit niet uit dat hij over het hoofd heeft gezien dat zich in de kop, waaruit aangeefster koffie dronk, reeds een tablet Dormicum bevond, welke hij voor zichzelf zou oplossen in water.

De rechtbank heeft verdachte ter terechtzitting voorgehouden dat er op één van de mokken die door het NFI zijn onderzocht, een streepjescode op de onderkant is bevestigd. Verdachte heeft desgevraagd verklaard dat deze mokken niet lang voor het onderhavige feit, hoogstens een paar maanden ervoor, aan hem cadeau zijn gegeven. Nu verdachte heeft verklaard dat het nieuwe mokken betrof, acht de rechtbank de verklaring van verdachte dat het tablet van het slaapmiddel Dormicum uit 2004 per ongeluk in één van die mokken zat, ongeloofwaardig.

Gelet op het bovenstaande acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat verdachte aangeefster opzettelijk meermalen een kop/beker koffie met daarin heimelijk een hoeveelheid van het slaapmiddel Dormicum, bevattende de stof Midazolam, heeft doen drinken, ten gevolge waarvan aangeefster in slaap is gevallen.

De rechtbank is het met de raadsman eens dat artikel 282 van het Wetboek van Strafrecht een element van dwang en/of geweld in zich houdt.

De rechtbank overweegt evenwel dat vrijheidsberoving ook plaats kan vinden op andere manieren dan door iemand op te sluiten of vast te binden. Uit artikel 81 van het Wetboek van Strafrecht volgt dat met het plegen van geweld gelijk wordt gesteld het brengen in een staat van bewusteloosheid of onmacht. Door aangeefster koffie te drinken te geven met daarin het slaapmiddel Dormicum, waardoor aangeefster in slaap is gevallen, heeft verdachte haar in een staat van onmacht gebracht; zij kon op dat moment immers niet langer vrijelijk haar wil bepalen en het huis van verdachte verlaten. Verdachte heeft zodoende door middel van geweld aan aangeefster haar bewegingsvrijheid ontnomen, zodat gesproken kan worden van wederrechtelijke vrijheidsberoving.

Gelet op het bovenstaande acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het onder 1 primair ten laste gelegde heeft begaan.

Feit 2

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het onder 2 ten laste gelegde feit. Zij baseert zich hierbij op de aangifte.

De raadsman van verdachte heeft ter terechtzitting betoogd dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het aan hem onder 2 ten laste gelegde, wegens het ontbreken van wettig en overtuigend bewijs. Hij heeft hieromtrent betoogd dat het signalement dat aangeefster en haar ouders van de man die haar heeft gevolgd hebben gegeven, niet overeenkomt met het signalement van verdachte. Volgens de raadsman heeft de politie de mogelijkheid buiten beschouwing gelaten dat wellicht iemand anders gebruik heeft gemaakt van de auto van verdachte, zonder dat verdachte hiervan op de hoogte was. Voor zover verdachte aangeefster ooit is tegengekomen in het verkeer, berust dit op toeval, aldus de raadsman.

De raadsman heeft voorts aangevoerd dat hetgeen ten laste is gelegd niet juridisch is te kwalificeren als belaging, omdat uit de aangifte blijkt dat verdachte aangeefster nooit heeft aangesproken of op andere wijze heeft getracht in contact met aangeefster te komen.

De rechtbank overweegt het volgende.

Uit de aangifte van [slachtoffer 2] blijkt dat zij twee keer op de fiets in de nachtelijke uren en één keer in de avonduren is achtervolgd door telkens dezelfde man in dezelfde auto.

Na de laatste keer dat zij werd achtervolgd door de man in de auto, heeft zij het kenteken van de auto onthouden. Zij heeft hierop haar moeder gebeld en het kenteken aan haar moeder doorgegeven. Uit de verklaringen van de moeder en de stiefvader van aangeefster blijkt dat zij dezelfde nacht een man in een auto met het kenteken dat aangeefster aan hen had doorgegeven, hebben aangesproken. Verdachte heeft ter terechtzitting verklaard dat hij in de nachtelijke uren is aangesproken door een man een vrouw die tegen hem hebben gezegd dat hij hun dochter lastig viel.

Naar het oordeel van de rechtbank staat hiermee vast dat verdachte de man is waar aangeefster over verklaart in haar aangifte.

Gelet hierop acht de rechtbank het onaannemelijk dat verdachte aangeefster (steeds) bij toeval tegenkwam in het verkeer. De rechtbank wijst hierbij op de aangifte, waarin aangeefster zeer gedetailleerd beschrijft welke routes zij fietste en de wijze waarop verdachte haar over precies deze route in de auto achtervolgde. Zij beschrijft voorts hoe zij verdachte probeerde af te schudden, maar dat dit niet lukte. Tevens blijkt uit de aangifte dat verdachte met zijn auto in de straat waar aangeefster woont, aanwezig was. Verdachte heeft omtrent de reden van zijn aanwezigheid in die straat verschillende verklaringen afgelegd.

Zo heeft hij bij de politie verklaard dat hij in de buurt aan het wandelen was en dat hij daarna naar zijn moeder zou gaan, die daar in de buurt woont. Ter terechtzitting heeft verdachte echter verklaard dat hij eerst naar Djembé-les was gegaan en daarna naar een vriendin die in de buurt van aangeefster woont.

Nu verdachte verschillende verklaringen heeft afgelegd over de reden van zijn aanwezigheid in de straat van aangeefster, is de rechtbank van oordeel dat de verklaring van verdachte ongeloofwaardig is.

Art. 285b lid 1 van het Wetboek van Strafrecht beoogt de persoonlijke levenssfeer van een individu te beschermen tegen ongewenste inbreuken door derden. Echter, niet iedere inbreuk op iemands persoonlijke levenssfeer is van dien aard dat sprake is van belaging, zoals bedoeld in voornoemd artikel.

Om te kunnen spreken van belaging moeten de gedragingen van de belager:

De bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat

1 primair

hij op 27 september 2006 te Middelburg opzettelijk M.C. Corbijn

wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd

hebbende hij, verdachte, met dat opzet die Corbijn meermalen een kop/beker koffie, met daarin heimelijk een dosis, van het slaapmiddel Dormicum, bevattende de stof Midazolam, doen drinken,

ten gevolge waarvan die in slaap is gevallen en hebbende hij, verdachte, aldus die Corbijn de bewegingsvrijheid ontnomen

2.

hij in de periode van 1 oktober 2007 tot en met 11 november 2007

te Middelburg en Vlissingen, wederrechtelijk

stelselmatig opzettelijk inbreuk heeft gemaakt op de persoonlijke levenssfeer

van E. Goudt, met het oogmerk die E. Goudt, dwingen iets te dulden en vrees

aan te jagen, immers heeft verdachte in voornoemde periode die Goudt

meermalen in de nachtelijke uren en/of avonduren ongewenst, hinderlijk en intimiderend met een auto gedurende een langere tijd achtervolgd

terwijl die Goudt zich op een fiets verplaatste.

3 primair

hij op 10 juli 2007 te Vlissingen, door geweld E.K. Turon heeft gedwongen tot het dulden

van een ontuchtige handeling bestaande uit het opzettelijk

ontuchtig naakt voor/bij die Turon te gaan staan en daarbij zichzelf af te trekken

en bestaande dat geweld uit het opzettelijk gewelddadig

hij op 09 juni 2005 te Vlissingen opzettelijk oneerbaar

heeft gemasturbeerd op of aan een plaats, voor het openbaar verkeer bestemd,

te weten op een trap van het strand gelegen aan de Zwanenburgseweg.

De rechtbank acht niet bewezen hetgeen meer of anders is ten laste gelegd. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.

5 De strafbaarheid

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten. Dit levert de in de beslissing genoemde strafbare feiten op.

Toerekeningsvatbaarheid

Omtrent de geestvermogens van verdachte ten tijde van het begaan van de tenlastegelegde feiten hebben C.M. van Deutekom, klinisch psycholoog en J.M.J.F. Offermans, psychiater, een onderzoek verricht. De deskundigen hebben op 27 oktober 2008 gezamenlijk over hun bevindingen gerapporteerd.

Naar het oordeel van de deskundigen was bij verdachte ten tijde van de bewezenverklaarde feiten sprake van een gebrekkige ontwikkeling van zijn geestvermogens in de zin van een zeer ernstige persoonlijkheidsproblematiek, diagnostisch tot uitdrukking komend in een narcistische en paranoïde persoonlijkheidsstoornis. Daarnaast worden bij verdachte antisociale kenmerken aangetroffen. Verdachte komt over als een beperkte man, die snel in woede ontsteekt en erg krenkbaar is, en die vooral veel boosheid naar vrouwen ervaart, die zich in passief-agressieve en geseksualiseerde vorm manifesteert. Agressie en seksualiteit lijken zich in verdachtes gedrag voortdurend te vermengen, maar het ontbreekt verdachte aan inzicht in zowel de ene als de andere component van zijn handelen.

Verdachte heeft weliswaar de ongeoorloofdheid van de bewezenverklaarde feiten kunnen inzien, doch is in mindere mate dan de gemiddeld normale mens in staat geweest zijn wil in vrijheid - overeenkomstig een dergelijk besef- te bepalen.

De deskundigen zijn tot conclusie gekomen dat verdachte als gevolg van het bovenstaande ten aanzien van feiten 1 en 2 verminderd toerekeningsvatbaar was ten tijde van het plegen van de feiten. Ten tijde van het plegen van de feiten 3 en 4 was verdachte enigszins verminderd toerekeningsvatbaar.

De deskundigen hebben ter terechtzitting verklaard, met herstel van de schrijffout die in de conclusie van het rapport vermeld staat, dat verdachte ten tijde van het plegen van de feiten 3 en 4 enigszins verminderd toerekeningsvatbaar was, omdat het deel van de basale macht-onmacht problematiek meer tot uitdrukking komt bij feiten 1 en 2 dan feiten 3 en 4.

De rechtbank is, anders dan de deskundigen, van oordeel dat het machtsaspect van de problematiek van verdachte tevens sterk tot uitdrukking komt bij feit 3.

De rechtbank komt derhalve tot de conclusie dat verdachte de strafbare feiten onder 1, 2 en 3 in verminderde mate kunnen worden toegerekend en feit 4 in enigszins verminderde mate.

Er is echter geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte volledig uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

6 De strafoplegging

6.1 De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft op grond van hetgeen zij bewezen heeft geacht gevorderd aan verdachte op te leggen een gevangenisstraf voor de duur van drie jaren, met aftrek van de tijd die hij reeds in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht, en een terbeschikkingstelling met verpleging van overheidswege.

6.2 Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft verzocht, voor zover de rechtbank tot een bewezenverklaring komt, een voorwaardelijke gevangenisstraf c.q. werkstraf aan verdachte op te leggen.

Subsidiair heeft de raadsman, indien de rechtbank het advies van het NIFP volgt, de rechtbank verzocht een contra-expertise te laten gelasten, dan wel een terbeschikkingstelling met bijzondere voorwaarden op te leggen.

6.3 Het oordeel van de rechtbank

Verdachte heeft een medewerkster van Thuiszorg wederrechtelijk van de vrijheid beroofd door haar twee koppen koffie met daarin de stof Midazolam te drinken te geven. Zij is hierdoor in slaap gevallen. Het slachtoffer kan zich niets meer herinneren vanaf het moment dat zij in slaap viel tot het moment dat zij wakker werd. Blijkens een aanvullende verklaring van het slachtoffer heeft dit feit een grote impact op haar gehad. Zo is zij onder behandeling geweest bij een psycholoog en is zij bang om alleen thuis te zijn.

De rechtbank neemt het verdachte bijzonder kwalijk dat hij iemand die hem in huis kwam helpen op deze manier heeft behandeld.

Voorts heeft verdachte zich gedurende een periode van ruim vijf weken schuldig gemaakt aan belaging van een jonge vrouw. Hij heeft haar in de nachtelijke uren en avonduren hinderlijk en intimiderend met de auto achtervolgd, terwijl zij zich op de fiets verplaatste. Voorts heeft hij zich in de straat waar het slachtoffer woonde, opgehouden. Het slachtoffer heeft de handelingen van verdachte als uitermate bedreigend en ingrijpend ervaren. Dergelijke feiten hebben een grote impact op het slachtoffer en kunnen leiden tot langdurige psychische schade, hetgeen ook blijkt uit haar slachtofferverklaring die ter zitting is overgelegd. Blijkens deze verklaring heeft de belaging het slachtoffer angst ingeboezemd en onzeker gemaakt.

Daarnaast heeft verdachte, ter bevrediging van zijn seksuele behoefte, terwijl hij naakt was, een jonge vrouw benaderd en heeft hij, terwijl hij haar vast hield en haar hoofd in het zand drukte, in haar bijzijn gemasturbeerd. Verdachte heeft de vrouw op deze wijze in een zeer bedreigende situatie gebracht. Verdachte heeft zich laten leiden door zijn eigen seksuele gevoelens en in het geheel geen rekening gehouden met de gevolgen van zijn gedragingen voor het slachtoffer. Blijkens de aangifte heeft het feit psychische gevolgen voor het slachtoffer gehad. Zo had zij nachtmerries en is zij onder behandeling geweest bij een psycholoog. Door zijn handelen heeft verdachte blijk gegeven van een schrijnend gebrek aan respect voor de gevoelens en de lichamelijke integriteit van zijn medemens.

Ten slotte heeft verdachte op of aan een plaats die voor het openbaar verkeer bestemd is, gemasturbeerd. Dergelijk aanstootgevend gedrag levert een forse verstoring van de openbare orde op.

Uit het op naam van de verdachte staand uittreksel uit het Algemeen Documentatieregister d.d. 13 november 2007 blijkt dat verdachte reeds eerder is veroordeeld wegens bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht en mishandeling. De rechtbank zal hiermee in het nadeel van verdachte rekening houden.

Blijkens bovengenoemd uittreksel liep verdachte nog in een proeftijd ten tijde van de onder 1 en 3 bewezenverklaarde feiten. Dit was voor verdachte kennelijk geen beletsel door te gaan met het plegen van strafbare feiten.

Uit het psychiatrische en psychologische rapport en de verklaring van de getuige-deskundigen ter terechtzitting blijkt het volgende.

Verdachte komt uit het onderzoek naar voren als een man die in intellectueel opzicht op laaggemiddeld – (rand)zwakbegaafd niveau functioneert. Hij lijdt aan een ernstige persoonlijkheidsstoornis. Voorts worden antisociale kenmerken aangetroffen.

Het recidivegevaar wordt door de deskundigen als groot geschat ten aanzien van (diffuus) seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Volgens de deskundigen heeft verdachte geen ziekte-inzicht. Hierdoor zien de deskundigen geen mogelijkheden het recidivegevaar terug te dringen middels (een) bijzondere voorwaarde(n) bij een deels voorwaardelijke straf dan wel middels een terbeschikkingstelling met voorwaarden.

De deskundigen hebben derhalve geadviseerd een terbeschikkingstelling met dwangverpleging op te leggen.

Namens verdachte is verzocht om een contra-expertise, omdat het onderzoek naar de geestvermogens van verdachte niet volledig is geweest.

De rechtbank overweegt hieromtrent dat uit het gezamenlijk rapport van de deskundigen en de verklaring van de getuige-deskundigen ter terechtzitting blijkt dat het onderzoek volledig is geweest. De rechtbank acht zich derhalve voldoende voorgelicht omtrent de geestvermogens van verdachte en ziet derhalve geen reden om een contra-expertise uit te laten voeren. Zij wijst het verzoek derhalve af.

De raadsman van verdachte heeft verzocht aan verdachte een terbeschikkingstelling met voorwaarden op te leggen. De rechtbank overweegt hieromtrent dat zij geen ruimte ziet voor een terbeschikkingstelling met voorwaarden, omdat uit het rapport van de deskundigen en de verklaring van de getuige-deskundigen ter terechtzitting blijkt dat bij het opleggen van een terbeschikkingstelling met voorwaarden onvoldoende de veiligheid van de maatschappij kan worden gegarandeerd. Verdachte zal zich mede door zijn problematiek niet uit eigen beweging (kunnen) houden aan voorwaarden die een vorm van behandeling inhouden.

Op grond van het vorenstaande acht de rechtbank een lagere onvoorwaardelijke gevangenisstraf op zijn plaats dan de officier van justitie heeft geëist. Bij de bepaling van de duur van die straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de mate waarin het feit aan verdachte kan worden toegerekend enerzijds en de impact die het feit op de samenleving heeft gehad anderzijds.

Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat aan verdachte de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege dient te worden opgelegd. Zij is van oordeel dat de feiten 1, 2 en 3 feiten zijn waarvoor terbeschikkingstelling kan worden opgelegd en dat voor het overige aan de wettelijke vereisten daarvoor is voldaan.

De veiligheid van anderen en de algemene veiligheid van personen eisen de oplegging van deze maatregel.

7 De benadeelde partij

De benadeelde partij [benadeelde partij] heeft een voegingsformulier benadeelde partij in het strafproces ingediend terzake van geleden immateriële schade.

De officier van justitie en de raadsman hebben beide geconcludeerd tot niet-ontvankelijkheid van de vordering, omdat de benadeelde partij zich in onderhavig strafproces niet kan voegen als benadeelde partij.

De rechtbank overweegt dat verdachte niet wordt vervolgd voor het feit waaruit de schade van de benadeelde partij zou zijn ontstaan.

De rechtbank zal daarom de benadeelde partij niet-ontvankelijk verklaren in haar vordering.

8 De wettelijke voorschriften

De beslissing berust op de artikelen 37a, 37b, 57, 239, 246, 282 en 285b van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.