HR, 10-01-2012, nr. S 10/05528

‘In de nacht van vrijdag 8 november 1991 op zaterdag 9 november 1991 was ik tussen ongeveer 22.00 uur en circa 01.00 uur 's nachts met [slachtoffer]. Ik ben om circa 1.00 uur met de auto van het slachtoffer naar huis gereden. Ik weet het niet meer precies, maar ik denk dat ik ongeveer een half uurtje in zijn woning ben geweest, niet zo heel lang in ieder geval. Het slachtoffer had mij opgehaald in Rotterdam en we zijn samen naar zijn woning gegaan. Ik was nog vrij jong toen en ik wist niet precies wat er zou gaan gebeuren. Ik denk dat ik toen rustig en verlegen was.

Ik kwam samen met [slachtoffer] de woning binnen. Eerst hebben we wat gedronken. [slachtoffer] heeft zich daarna ontkleed en ik heb mij ook ontkleed. Ik zat op de bank en [slachtoffer] heeft mij toen oraal bevredigd en mij aangeraakt. Hij vroeg mij vervolgens of ik hem wilde vastbinden en ik deed dat. Daarna heeft hij mij weer gepijpt. Toen bedacht ik mij dat ik dit toch niet wilde.

Op een gegeven moment had ik er geen zin meer in. Ik schrok er uiteindelijk van en ik wilde het toch niet. Ik heb het slachtoffer toen een schop tegen zijn keel gegeven en een mes gepakt. Ik heb hem met dat mes twee keer in zijn gezicht geprikt. Ik had tegen het slachtoffer gezegd dat hij moest blijven liggen. Ik heb vervolgens de goederen uit zijn woning gepakt en ik ben weggegaan.’

‘Voor het aannemen van voorbedachte raad is naar vaste jurisprudentie voldoende dat komt vast te staan dat de dader de tijd had zich te beraden op het te nemen of genomen besluit, zodat — objectief gezien — gelegenheid heeft bestaan om over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad na te denken en zich daarvan rekenschap te geven.

(…)

Verder gaat de rechtbank er niet alleen vanuit dat de verdachte — zoals hij zelf ter zitting heeft verklaard — na zijn gewelddadige handelingen goederen van zijn gading heeft weggenomen, maar ook dat hij daartoe gedurende (minstens) vijf minuten de woning heeft doorzocht. Dit laatste blijkt uit de omstandigheid dat verschillende kasten en lades in de woon- en de slaapkamer geopend waren en er diverse goederen over de grond verspreid lagen en de op 16 april 2009 door de verdachte afgelegde verklaring dat hij de slaapkamer van het slachtoffer heeft doorzocht. Daarnaast gaat de rechtbank ervan uit dat de verdachte de in de woning aanwezige telefoontoestellen onklaar heeft gemaakt. Deze gedragingen duiden er niet op dat verdachte heeft gehandeld in paniek of een andere plotselinge gemoedsbeweging, maar veeleer op een weloverwogen optreden. Ook om deze reden kan bewezen worden dat verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld.’

‘Verbetering overweging rechtbank ‘voorbedachte raad’ pagina 12 van het vonnis

De tweede alinea van genoemde overweging leest het hof verbeterd, als volgt:

De verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep van 29 november 2010 verklaard dat het slachtoffer door hem was vastgebonden, dat zij seks hadden en dat hij toen het slachtoffer wilde verwonden. De verdachte heeft vervolgens een 10 à 15 centimeter lang mes uit de woning gepakt, waarmee hij het slachtoffer vervolgens tot zeventien maal toe (diep) in zijn lichaam heeft gestoken.

Het hof stelt op grond hiervan vast dat de verdachte tussen het moment dat hij besloot om een mes te gaan pakken en het moment dat hij daadwerkelijk stak, alsmede in de tijd die ermee gemoeid is zeventien (diepe) messteken in een lichaam toe te brengen, de tijd heeft gehad zich te beraden op zijn handelen, zodat — objectief gezien — hij de gelegenheid heeft gehad om over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad na te denken en zich daarvan rekenschap te geven.’

‘De verklaring van de verdachte ter terechtzitting in hoger beroep van 29 november 2010 dat hij, zakelijk weergegeven, niet verantwoordelijk is geweest voor de fatale messteken in het lichaam van het slachtoffer, doch dat hij (slechts) twee ‘prikken’ met een mes in het gezicht/hoofd van het slachtoffer heeft gegeven, acht het hof ongeloofwaardig. Het is volstrekt onaannemelijk dat een derde na het vertrek van de verdachte de woning zonder enig braakspoor te veroorzaken zou hebben betreden, het al gewonde slachtoffer nog eens extra zou hebben vastgebonden en vervolgens nog een groot aantal messteken zou hebben toegebracht.

Noch uit het dossier, noch uit hetgeen ter zitting naar voren is gebracht valt zelfs maar een begin van enig alternatief scenario te destilleren. Anders dan de verdediging is het hof van oordeel dat een dergelijke aanwijzing voor een alternatief scenario niet kan worden gevonden in de enkele omstandigheid dat bij het slachtoffer eerder zou zijn ingebroken. Evenmin kan een dergelijke aanwijzing worden gevonden in het beweerdelijk feit dat er een sleutel van de woning in omloop zou zijn, of dat de verdachte na zijn vertrek de deur open zou kunnen hebben laten staan. Ook de omstandigheid dat er niet nader geïdentificeerd DNA-materiaal van derden in de woning en bij het slachtoffer is aangetroffen levert niet de hier bedoelde aanwijzing op, nu er geen enkele indicatie is dat deze sporen op enigerlei wijze in verband zouden staan met het hier aan de orde zijnde delict.

Het hof acht, tegen deze achtergrond, het scenario dat (een) ander(en) dan de verdachte de (fatale) messteken in het lichaam van het slachtoffer heeft/hebben toegebracht, dermate onaannemelijk dat hier aan voorbij wordt gegaan.’