Hof Amsterdam, 27-02-2013, nr. 23-002317-09

primair:

hij op een of meerdere tijdstip(pen)in of omstreeks de periode van 1 januari 1999 tot en met 24 april 2007 te Lutjebroek, gemeente Stede Broec, en/of Hoogkarspel, gemeente Drechterland, en/of Andijk, gemeente Medemblik en/of in het Streekbos te Bovenkarspel, gemeente Stede Broec, en/of elders in Nederland en/of in het buitenland, door geweld of (een) andere feitelijkhe(i)d(en) en/of bedreiging met geweld of (een) andere feitelijkhe(i)d(en) [slachtoffer], geboren op [1992],(telkens) heeft gedwongen tot het ondergaan van (een) handeling(en) die (telkens) bestond(en) uit of mede bestond(en) uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [slachtoffer], hebbende verdachte (telkens) zijn, verdachtes, penis in de vagina en/of de anus van die [slachtoffer] geduwd/gebracht en/of hebbende verdachte zich (telkens) door die [slachtoffer] laten pijpen, en bestaande dat geweld of die andere feitelijkhe(i)d(en) en/of die bedreiging met geweld of die andere feitelijkhe(i)d(en) (telkens) uit de volgende, in onderling verband en samenhang te beschouwen feit(en) en/of omstandighe(i)d(en):

subsidiair:

A

hij op een of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 1 januari 1999 tot en met 9 januari 2004 te Lutjebroek, gemeente Stede Broec, en/of Hoogkarspel, gemeente Drechterlanden, en/of Andijk, gemeente Medemblik en/of in het Streekbos te Bovenkarspel, gemeente Stede Broec, en/of elders in Nederland en/of in het buitenland, met [slachtoffer], geboren op [1992], die toen de leeftijd van twaalf jaren nog niet had bereikt,(telkens) een of meer handeling(en) heeft gepleegd, die (telkens) bestond(en) uit of mede bestond(en) uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [slachtoffer], hebbende verdachte (telkens) zijn, verdachtes, penis in de vagina en/of deanus van die [slachtoffer] geduwd/gebracht en/of hebbende verdachte zich (telkens) door die [slachtoffer] laten pijpen;

en/of

B

hij op een of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode 10 januari 1999 tot en met 24 april 2007 te Lutjebroek, gemeente Stede Broec, en/of Hoogkarspel, gemeente Drechterland, en/of Andijk, gemeente Medemblik en/of in het Streekbos te Bovenkarspel, gemeente Stede Broec, en/of elders in Nederland en/of in het buitenland, met [slachtoffer], geboren op [1992], die de leeftijd van twaalf jaren maar nog niet die van zestien jaren had bereikt, buiten echt, (telkens) een of meer ontuchtige handeling(en) heeft gepleegd, die (telkens) bestond(en) uit of mede bestond(en) uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [slachtoffer], hebbende verdachte (telkens) zijn, verdachtes, penis in de vagina en/of de anus van die [slachtoffer] geduwd/gebracht en/of hebbende verdachte zich (telkens) door die [slachtoffer] laten pijpen;

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zal het hof deze verbeterd lezen. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.

De vaststaande feiten

Het hof stelt de volgende feiten vast :

In 1996 heeft verdachte een relatie gekregen met [getuige 1], die op dat moment met twee kinderen uit een eerdere relatie, te weten [slachtoffer] (geboren op [1992] ) en haar 2 jaar jongere broer [getuige 2], woonde op de [adres] te Lutjebroek. Verdachte is in november 1996 bij [getuige 1] ingetrokken, is op 3 juni 1998 op genoemd adres ingeschreven en heeft samen met [getuige 1] 5 kinderen gekregen, [kind 1] (1997), [kind 2] (1998), [kind 3] (2000), [kind 4] (2002) en [kind 5] (2006).

In de periode 1999-2001 is [getuige 1] op donderdagavonden voor haar Pabo-opleiding naar Alkmaar gegaan en waren de kinderen met verdachte thuis in Lutjebroek. In die periode sliepen de ouders op een slaapkamer op de eerste verdieping. [slachtoffer] heeft in dat huis zowel op de eerste verdieping als later

Het standpunt van het openbaar ministerie

De advocaat-generaal heeft gerequireerd tot bewezenverklaring van het onder 1 primair ten laste gelegde met vermelding van, kort samengevat, de volgende bewijsmiddelen:

Het standpunt van de verdediging

De verdachte heeft bij de politie en ter terechtzitting, zowel bij de rechtbank als bij het hof, verklaard zich niet schuldig te hebben gemaakt aan het hem tenlastegelegde. De raadsvrouw heeft ter terechtzitting van 29 januari 2013 verzocht de verdachte vrij te spreken van het hem tenlastegelegde. Het pleidooi van de raadsvrouw op grond van de ter terechtzitting overgelegde pleitnotitie kan als volgt worden samengevat.

“Formeel” verweer

Allereerst heeft de raadsvrouw een formeel verweer gevoerd. Volgens de raadsvrouw is sprake van een schending van de beginselen van een behoorlijke procesorde, nu voorafgaand aan de verhoren van [slachtoffer] processtukken aan haar zijn verstrekt. De aangeefster, meermalen gehoord als getuige, heeft zich hierdoor grondig kunnen voorbereiden op haar verhoren. De verdediging is hierdoor iedere mogelijkheid ontnomen om de aangeefster kritisch en zo authentiek mogelijk te bevragen. Gebleken is dat dit handelen niet is toe te schrijven aan het openbaar ministerie, een verzoek tot niet-ontvankelijkheid is aldus niet aan de orde. Wel acht de raadsvrouw de schending van de beginselen van een behoorlijke procesorde dusdanig groot, dat alle verklaringen van de aangeefster, direct en indirect via derden afgelegd, dienen te worden uitgesloten van het bewijs. Dit zal vervolgens moeten leiden tot vrijspraak van de verdachte. Subsidiair is de raadsvrouw van mening dat de geconstateerde schendingen dienen te worden meegewogen bij de beoordeling van de verklaringen van aangeefster en dat deze verklaringen niet aan de basis mogen liggen van een veroordeling.

Inhoudelijk verweer

Allereerst zijn volgens de raadsvrouw de verklaringen van [slachtoffer] niet betrouwbaar. [slachtoffer] heeft slechts een algemene verklaring afgelegd over hetgeen zou zijn gebeurd. Details kan zij zich niet herinneren en voor zover zij deze wel kan benoemen kunnen deze niet kloppen met de werkelijke situatie van destijds of zijn volstrekt ongeloofwaardig. Op de meest essentiële vragen weet [slachtoffer] geen antwoord te geven. De raadsvrouw benoemt vervolgens een drietal voorbeelden waarin [slachtoffer] haar verklaring tijdens haar verhoor in hoger beroep wel uitbreidt met details. Het feit dat deze details nooit eerder zijn genoemd maakt haar verklaring minder betrouwbaar.

Voorts is de raadsvrouw van mening dat de wijze van “disclosure”, namelijk de bekentenis van [slachtoffer] aan [getuige 3] op 21 april 2007 via MSN, geen ondersteuning is voor de betrouwbaarheid van de verklaring van [slachtoffer].

De raadsvrouw wijst ten aanzien van de betrouwbaarheid van [slachtoffer] voorts op de inhoud van het rapport van Van Koppen en het rapport van Bruinse.

Vervolgens is de raadsvrouw van mening dat de “indirecte verklaring” van [getuige 1] geen ondersteuning kan bieden voor de aangifte. Deze verklaring is “in paniek” afgelegd en [getuige 1] heeft deze verklaring later gemotiveerd herroepen.

De verklaringen van [getuige 2] kunnen volgens de raadsvrouw evenmin worden gebruikt ter ondersteuning van het bewijs, nu [getuige 2] zeer inconsistent heeft verklaard gedurende diverse verhoren.

Ten aanzien van het verrichte DNA-onderzoek brengt de raadsvrouw naar voren dat allereerst de omstandigheid dat in de zedenkit geen spermacellen en ook geen spermavloeistof is aangetroffen een zeer belangrijk ontlastend gegeven vormt. Deze zijn evenmin aangetroffen in het kruis van de slip van [slachtoffer], terwijl zij deze reeds droeg in de nacht van het seksuele contact met de verdachte en dat ze deze niet heeft gewisseld. Voorts dient als ontlastend te worden aangemerkt de omstandigheid dat er geen spermasporen zijn aangetroffen op het onderlaken van het bed van [slachtoffer].

Voor de aangetroffen spermavloeistof aan de buitenzijde van de slip zijn door [getuige 1] alternatieve verklaringen geboden, welke niet zonder meer zijn uit te sluiten.

De raadsvrouw heeft voorts gewezen op de ontlastende verklaringen van [getuige 4] en [getuige 5]. Beide personen hebben in de ten laste gelegde periode in de woning van de verdachte en [slachtoffer] verbleven en hebben niets gemerkt van mogelijk seksueel misbruik.

Ten slotte haalt de raadsvrouw een aantal ontlastende factoren aan, te weten:

Bespreking van “formeel” verweer

De raadsvrouw heeft betoogd dat er sprake is van een schending van de beginselen van een behoorlijke procesorde nu gebleken is dat zowel in eerste aanleg, als in hoger beroep voorafgaand aan haar verhoor als getuige, stukken zijn verstrekt aan [slachtoffer].

De advocaat-generaal heeft hierop naar voren gebracht dat er geen sprake is van schending van een behoorlijke procesorde. Gelet op artikel 51b Wetboek van Strafvordering maakt de wet het mogelijk om stukken te verstrekken aan het slachtoffer, tenzij er sprake is van andere belangen die zich tegen een dergelijke verstrekking verzetten. Gelet op de beslissing tot verstrekking van de stukken door de rechtbank en het hof was er geen sprake van een dergelijk zwaarwegend belang.

De advocaat-generaal geeft aan dat zij zich kan voorstellen dat het wellicht beter was geweest om de stukken later te verstrekken, maar dat het feit dat deze wel verstrekt waren ook mogelijkheden bood voor de verdediging om de getuige hierover nader te ondervragen, hetgeen van belang kan zijn voor de waarheidsvinding. De advocaat-generaal ziet ten slotte geen aanleiding om aan te nemen dat de verklaringen van de getuige zijn beinvloed door het overleggen van de processtukken.

Het hof verwerpt het verweer en overweegt hiertoe als volgt.

In de door de raadsvrouw beschreven gang van zaken ziet het hof geen aanwijzing om aan te nemen dat er sprake is van een situatie waarin de verdachte doelbewust of met grove veronachtzaming van de diens belangen en recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekortgedaan.

Het hof stelt vervolgens vast dat krachtens het bepaalde in artikel 51b, eerste lid, (dan wel 51 d, eerste lid, oud) Sv, een benadeelde partij op haar verzoek toestemming wordt verleend om kennis te nemen van de processtukken waarbij zij belang heeft. Dit is slechts anders wanneer zich een situatie voordoet als bedoeld in artikel 51, b, tweede lid (dan wel 51, d, tweede lid,) Sv. Krachtens laatstvermelde bepaling dient het belang van de benadeelde partij op inzage in de processtukken te worden afgewogen tegen andere in het geding zijnde belangen, waaronder het opsporings/vervolgingsbelang.

In de onderhavige situatie kan uit hetgeen door de raadsvrouw is aangevoerd noch anderszins de conclusie worden getrokken dat de belangenafweging redelijkerwijs niet in het voordeel van de benadeelde partij heeft kunnen uitvallen zodat niet is gebleken dat sprake is van schending van artikel 51, tweede lid, (dan wel 51, d, tweede lid) Sv oud. Daaraan doet niet af dat, als gesteld door de advocaat-generaal, denkbaar zou zijn geweest dat enkele stukken op een iets later tijdstip aan de benadeelde partij ter kennis hadden kunnen worden gebracht.

Daarbij wordt opgemerkt dat gesteld noch gebleken is dat de benadeelde partij geen belang heeft bij kennisname van bedoelde stukken.

Reeds daarom kan geen sprake zijn van bewijsuitsluiting.

Ten aanzien van de bewijswaarde/inhoudelijke beoordeling van de verklaringen van de aangeefster na kennisname van bedoelde stukken overweegt het hof het volgende.

Voorop staat dat in het algemeen geldt dat getuigen uit eigen wetenschap moeten kunnen verklaren over hetgeen zij hebben meegemaakt en/of waargenomen. Hieraan kan afbreuk worden gedaan als de getuige voor aanvang van een verhoor bij de rechter-commissaris, danwel ter terechtzitting, beschikt over (alle) processtukken. Het hof heeft geconstateerd dat de verklaringen van [slachtoffer], afgelegd bij de rechter-commissaris en ter terechtzitting in hoger beroep, grotendeels overeenstemmen met de door haar eerder afgelegde verklaringen bij de politie. Daaraan verbindt het hof de gevolgtrekking dat van sterke beïnvloeding van de verklaringen door kennisneming van de processtukken, anders dan de raadsvrouw stelt, niet blijkt, noch aannemelijk is geworden. Derhalve zullen de verklaringen van [slachtoffer] niet op deze grond wegens onbetrouwbaarheid terzijde worden gesteld. Op de betrouwbaarheid van de verklaringen van [slachtoffer], mede bezien in het licht van het rapport van Van Koppen, zal hieronder nader worden ingegaan.

De voorhanden zijnde bewijsmiddelen

De verklaringen van [slachtoffer]

[slachtoffer] (geboren op [1992] ) heeft verklaard dat verdachte haar vanaf haar zevende jaar en gedurende een periode van zeven jaar veelvuldig seksueel heeft misbruikt. Zij verklaart hierover -samengevat en zakelijk weergegeven- het volgende:

Het misbruik is begonnen in de periode 1999-2001 toen het gezin in Lutjebroek woonde. [slachtoffer] moest op de donderdagavonden dat haar moeder afwezig was, van verdachte naar de ouderslaapkamer komen. De verdachte deed deur van de ouderslaapkamer op slot en vervolgens deed verdachte haar broek naar beneden . Verdachte penetreerde haar vervolgens anaal met zijn penis. Dat deed haar pijn. Na afloop moest zij van haar vader douchen, soms zag zij dan dat zij bloedde . Als zij tegenstribbelde werd zij door verdachte geslagen met een palu (pollepel), soms op haar hoofd, maar meestal op de kont of op de benen. Verdachte sloeg haar ook met een riem.

Nadat haar moeder vanaf 2001 op de donderdagavonden thuisbleef haalde verdachte [slachtoffer] ’s nachts uit bed en misbruikte hij [slachtoffer], staande bovenaan de trap naar de zolderkamer. Zij verklaart niet te weten of hij het toen nog steeds anaal deed, maar zij denkt dat de eerste keer dat hij haar met zijn penis vaginaal penetreerde daar op de zoldertrap geweest is.

Toen [slachtoffer] twaalf jaar was, is het gezin verhuisd naar Hoogkarspel. [slachtoffer] heeft verklaard dat het seksueel misbruik voortduurde en op verschillende plaatsen in huis plaatsvond: nadat [slachtoffer] de keuken had opgeruimd en wanneer de andere gezinsleden al naar boven waren, gebeurde het in de keuken en op de bank in de woonkamer .

Ook gebeurde het op de ouderslaapkamer, waarbij verdachte gebruik maakte van glijmiddel uit een blauw flesje, dat lag in een mandje tussen de kussens van het bed .

Daarnaast kwam verdachte ’s nachts op verschillende tijden op de slaapkamer van [slachtoffer] en [kind 4], waar hij haar vaginaal penetreerde met zijn penis en heen en weer ging tot hij klaarkwam .

Verdachte heeft [slachtoffer], in de periode dat zij in Hoogkarspel woonden, rijles in zijn auto gegeven, waarbij zij samen op pad gingen. Tijdens deze rijlessen is zij 4 tot 5 keer seksueel misbruikt in de auto op een parkeerplaats achter een dijkje in Andijk. In de winter van 2006 heeft verdachte tijdens een fietstocht [slachtoffer] een of twee keer misbruikt in het Streekbos . Op vakantie in Frankrijk in de zomer van 2006 heeft verdachte [slachtoffer] drie keer seksueel misbruikt op een plek in het bos bij de rivier achter de camping .

Het lukte verdachte niet altijd met zijn penis in haar te komen. Dit was wanneer zij tegenwerkte. Soms, als zij weg wilde, trok hij haar net zolang terug totdat zij het liet gebeuren. Wanneer [slachtoffer] zich tegen verdachte verzette of weg wilde lopen sloeg hij haar ook met de vlakke hand, meestal op haar hoofd. Eenmaal heeft verdachte haar met de vuist geslagen, hetgeen resulteerde in een blauw oog bij [slachtoffer] . Ook gebruikte verdachte, wanneer de penetratie niet gemakkelijk lukte, spuug of glijmiddel.

Het laatste seksuele contact tussen verdachte en [slachtoffer] heeft volgens haar plaatsgevonden tussen maandagavond 23 en dinsdagmorgen 24 april 2007. Tijdens het intakegesprek met de politie op woensdag 25 april 2007 rond 00.30 uur heeft [slachtoffer] daarover verteld dat verdachte in de avond/nacht op haar kamer was gekomen, op haar was gaan liggen, zijn piemel in haar vagina had gedaan, heen en weer gaande bewegingen had gemaakt en uiteindelijk klaar was gekomen. Zij had zich daarna nog niet gewassen. Ook tegen haar moeder en tegen de arts die haar om 02.00 uur op 25 april 2007 inwendig heeft onderzocht heeft [slachtoffer] gezegd dat dit de laatste geslachtsgemeenschap is geweest. Bij de arts heeft zij daaraan nog toegevoegd dat zij zich na dit voorval niet heeft gewassen en wel heeft geplast.

[slachtoffer] heeft verklaard dat zij er nooit over heeft gedacht om over het misbruik met anderen te praten. Verdachte had haar gezegd dat het hun geheimpje was en dat zij, als zij er met anderen over zou praten, met de palu zou krijgen. [slachtoffer] geeft aan dat zij banger was voor de palu dan voor zijn piemel .

De waardering van de beschikbare bewijsmiddelen

Het hof is van oordeel dat de hierboven weergegeven vaststaande feiten en bewijsmiddelen op zichzelf voldoende wettig bewijs opleveren om te kunnen concluderen dat verdachte [slachtoffer] langdurig en frequent seksueel heeft misbruikt.

De verdediging heeft evenwel zowel de betrouwbaarheid als de bruikbaarheid van de onderscheiden bewijsmiddelen op verschillende gronden betwist. Het hof zal hieronder ingaan op de vraag of het beschikbare bewijs als wettig en overtuigend kan worden beschouwd.

De vraag naar de betrouwbaarheid van de verklaringen van [slachtoffer]

De verdediging heeft op een aantal gronden de betrouwbaarheid van de verklaringen van [slachtoffer] betwist omdat het er alle schijn van zou hebben dat het niet klopt wat ze verklaart.

Details

Allereerst is door de verdediging aangevoerd dat de verklaringen van [slachtoffer] onbetrouwbaar zijn, nu zij, volgens de verklaring, totaal geen details weet te benoemen en zover zij dit wel weet, de details uiterst ongeloofwaardig zijn.

Het hof stelt allereerst vast dat hetgeen door [slachtoffer] is verklaard zeer consistent is. Uit de verhoren blijkt inderdaad dat zij een aantal details niet meer weet te herinneren. [slachtoffer] verklaart hier zelf ook over dat zij dergelijke dingen ver heeft weggestopt. In hoger beroep heeft zij over sommige details wel kunnen verklaren omdat deze naar eigen zeggen weer naar boven waren gekomen.

Het hof acht dit, gezien de omstandigheden en de mogelijke impact van de ten laste gelegde feiten, niet onaannemelijk. Het hof wijst hierbij ook op de brief van 7 oktober 2011 van mevrouw D.J. Span van GGZ Noord-Holland-Noord, behandelend psycholoog/psychotherapeut bij van [slachtoffer] , waarin zij schrijft:

Herkenbaar in de uitspraak van prof. Van Koppen over [slachtoffer] is het vermijden van het denken aan en spreken over details, gedachten en emoties ten aanzien van het misbruik.

In het algemeen kan gesteld worden dat pogingen om gedachten, emoties en gesprekken te vermijden die horen bij of doen herinneren aan het misbruik, evenals het onvermogen zich details te herinneren van het misbruik, een reactie is die veel voorkomt bij slachtoffers van seksueel misbruik. In zijn algemeenheid kan dan ook gesteld worden dat een dergelijke reactie de schijn van oppervlakkigheid oproept, terwijl er in werkelijkheid sprake is van dissociatie, d.i. het ontsnappen van bepaalde herinneringen, gevoelens en lichamelijke sensaties aan de controle en soms zelfs aan de kennis van het bewustzijn.

Van Koppen

Ten tweede haalt de raadsvrouwe het rapport van Van Koppen aan. Volgens de raadsvrouwe komt Van Koppen tot de conclusie dat er goede redenen zijn om aan te nemen dat het verhaal van [slachtoffer] verzonnen is.

Het hof overweegt hiertoe dat het desbetreffende citaat een “deelconclusie” betreft op punten die tegen de verklaring van [slachtoffer] in gaan. De eindconclusies van Van Koppen zijn genuanceerder:

Conclusies

[slachtoffer] vertelde een uitermate stereotype verhaal over misbruik en verkrachting. Grooming ontbreekt, verhalen over pijn ontbreken, lichamelijke klachten ontbreken, iedere vorm van context, gedachten of emoties ontbreekt in haar eigen verklaring, ze vertelt buiten de seksuele handelingen vrijwel niet over interactie en niemand heeft ooit iets gemerkt. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat het verhaal van Ro[slachtoffer] bin verzonnen is. Die conclusie kan echter niet zonder meer worden getrokken. Het verhoor van [slachtoffer] was van dermate slecht kwaliteit dat de wijze van verhoren ervoor kan hebben gezorgd dat haar verhaal meer stereotype geworden is. Deze manier van verhoren is nu eenmaal een slechte toets om te onderzoeken of het scenario dat het misbruik plaats vond waarschijnlijker is dan het scanario dat het misbruik niet plaats vond. Bij een waargebeurd verhaal had echter verwacht kunnen worden dat zelfs in een zo slecht verhoor tenminste een deel van de relevante elementen naar voren is gekomen. Het ware het hof in overwerging te geven zeer krtisch de verklaring van [slachtoffer] te bezien.

Voorts ontberen enkele uitgangspunten die ten grondslag liggen aan de motivering van evengenoemd advies voldoende feitelijke grondslag nu deze (gedeeltelijk) hun weerlegging vinden in de overige inhoud van het dossier. Anders dan hetgeen Van Koppen stelt verklaart [slachtoffer] in haar verhoren wel degelijk over pijn en lichamelijke klachten. Zo verklaart zij dat ze tijdens de penetratie wilde schreeuwen omdat het pijn deed en dat zij naderhand bloedde.

Daarnaast verwijst het hof naar voornoemde brief van mevrouw Span, waaruit het hof de conclusie trekt dat het ontbreken van gedachten en emoties niet zonder meer hoeft te duiden op oppervlakkigheid, doch ook kan samenhangen met dissociatie. Voorts schrijft Span in haar brief dat [slachtoffer] tijdens haar behandeling wel heeft verteld over grooming, pijn, de context van het misbruik en over de interactie.

Het hof acht het goed voorstelbaar dat een slachtoffer van seksueel misbruik in een meer vertrouwde setting zoals die van een behandeling door een psycholoog hierover anders of meer verklaart, dan bij een gespannen situatie als een getuigenverhoor.

Ten aanzien van de grooming overweegt het hof voorts dat [slachtoffer] weldegelijk heeft verklaard dat zij dure cadeaus kreeg van verdachte . Daarnaast is in dit geval sprake van seksueel misbruik binnen de gezinssituatie. Grooming speelt een andere rol wanneer het om een situatie buiten het gezin gaat. Er is in het gezin immers al sprake van een vertrouwensrelatie tussen betrokkenen.

Lichamelijk onderzoek

Volgens de raadsvrouw ondersteunt de uitslag van het lichamelijk onderzoek, weergegeven in het schriftelijk verslag van prof. dr. H.W. Bruinse van 16 juli 2012 de aangifte niet.

Hoewel deze deskundige opmerkt dat het ontbreken van (oude) littekens of letsels veelvuldige anale en vaginale verkachting niet hoeven uit te sluiten, acht de raadsvrouw het niet aannemelijk dat [slachtoffer] door verdachte kan zijn verkracht zonder aanzienlijk lichamelijk letsel.

Zij wijst hierbij op het feit dat [getuige 1] heeft verklaard dat de penis van verdachte in erectie 20 tot 22 cm lang is en dat zij de verklaring van [slachtoffer] niet geloofwaardig acht omdat hetgeen door [slachtoffer] beschreven wordt zelfs voor een volwassen vrouw niet te verdragen zou zijn, zonder het uit te schreeuwen van de pijn.

Om bovenstaand verweer te ondersteunen heeft de verdediging bij dupliek een fotoprint (welke volgens de raadsvrouw een screenshot van een videobeeld zou betreffen) overgelegd waarop de penis van de verdachte in erectie te zien zou zijn.

Het hof overweegt hieromtrent het volgende. [slachtoffer] heeft in haar verhoren meermalen aangegeven dat zij erge pijn heeft ondervonden van de verkrachtingen. Daarnaast verklaart zij over het bloeden naderhand en dat zij hierna moeilijk naar het toilet kon gaan . Ook is door een lerares van de basisschool eenmaal bloed in de onderbroek van [slachtoffer] aangetroffen .

De uitkomsten van het lichamelijk onderzoek door Bruinse sluiten evenmin lichamelijk letsel uit. In zoverre draagt het rapport weliswaar niet bij aan het bewijs, maar is evenmin onverenigbaar met een bewezenverklaring.

De door de raadsvrouw overgelegde fotoprint wordt buiten beschouwing gelaten, reeds omdat geenszins vaststaat dat de daarop afgebeelde penis van de verdachte is.

Door de raadsvrouw is voorts een aantal aanvullende punten genoemd, welke eveneens dienen mee te wegen in de toetsing van de verklaring van [slachtoffer] .

Allereerst heeft de verdediging aangevoerd dat het onwaarschijnlijk is dat het misbruik jarenlang meermalen keren per week in een overvol huis plaatsvindt (veel andere kinderen die ook met elkaar op een kamer slapen, hun moeder, een inwonende neef [getuige 4], meerdere mensen als oppas in huis) en dat niemand iets in de gaten zou hebben gehad.

Het hof is van oordeel dat -anders dan de raadsvrouw stelt- het niet onmogelijk is dat het misbruik heeft kunnen plaatsvinden op de wijze zoals door [slachtoffer] beschreven zonder dat genoemde personen hiervan op de hoogte waren. Daarbij is van belang dat uit de verklaringen van [slachtoffer] kan worden afgeleid dat de handelingen van de verdachte heimelijk hebben plaatsgevonden.

Daarnaast heeft de moeder van [slachtoffer] heeft immers in haar aangifte expliciet gezegd dat zij op enig moment, in ieder geval al in de zomer van 2006 in de gaten kreeg dat er iets niet goed zat. Ze beschrijft vervolgens een aantal concrete situaties (de camping in Frankrijk, de verandering in het seksuele patroon met haar man, het ’s nachts uit bed gaan met de lampen uit en geruime tijd wegblijven, waarbij zij probeert te zien of horen waar hij is, het steeds meer op haar man letten als hij alleen met [slachtoffer] ergens in huis was), die haar leidden tot deze conclusie.

In haar aanvullende verklaring heeft moeder daarnaast nog een aantal voorvallen genoemd die haar destijds een onbehaaglijk gevoel gaven, en die een vraagteken opriepen over wat er nu eigenlijk aan de hand was. Als voorbeeld noemt de moeder de keer dat verdachte midden in de nacht uit bed was gegaan en later in paniek haar kwam halen omdat [slachtoffer] met haar oog op de rand van het badkamermeubel zou zijn gevallen. Ook wanneer de verdachte met [slachtoffer] wegging om auto te rijden en uren wegbleef terwijl hij en [slachtoffer] allebei hun telefoon niet opnamen, kreeg moeder de vermoedens heel sterk. Als ze hen bij terugkeer dan bevroeg over waar ze waren geweest, stond [slachtoffer] er stil bij en zei niks, terwijl verdachte een enthousiast verhaal vertelde.

Dat de verdachte, buiten het geval waarover [getuige 2] heeft verklaard, nooit is betrapt doet daar niets aan af. Immers, van incest als zodanig kan gezegd worden dat het zich veelal juist in het geheim afspeelt, waarbij daders van dergelijke feiten er juist extra op zullen letten niet betrapt te worden.

Voorts heeft de raadsvrouw aangegeven dat de verklaring van [slachtoffer] over het als laatste naar bed gaan worden weersproken door [getuige 2] en [getuige 1]. Het hof stelt vast dat over dit detail verschillend is verklaard. dit doet echter naar het oordeel van het hof niet af doet aan de betrouwbaarheid van de verklaringen van [slachtoffer] op wezenlijke punten.

De overige door de raadsvrouw aangevoerde punten (zie onder C) acht het hof niet ontlastend, nu deze gedragingen van [slachtoffer] , wat daar van zij, niet afdoen aan haar verklaringen. Het hof is van oordeel dat er geen standaardgedrag valt te omschrijven voor een slachtoffer van seksueel misbruik. Uit haar gedragingen valt dan ook niets af te leiden betrekking hebbende op het al dan niet aanwezig zijn van seksueel misbruik.

Alles overwegende acht het hof de verklaringen van [slachtoffer] –mede gelet op de ondersteunende verklaringen van [getuige 1], [getuige 2] en de verdachte zelf, waarover hierna meer- voldoende consistent en betrouwbaar en derhalve zullen deze worden gebruikt voor het bewijs.

De vraag naar de bruikbaarheid van de aangifte en aanvullende verklaring van [getuige 1] uit 2007

De raadsvrouw heeft betoogd dat het benoemen van vermoedens door de moeder niet kan bijdragen tot het bewijs, omdat diverse handelingen van verdachte opeens met terugwerkende kracht als vreemd zouden zijn bestempeld en ingekleurd zouden zijn door de beschuldiging. Dit temeer daar dergelijke vermoedens niet langer meer leven bij moeder.

Op zichzelf is het juist dat onder de verklaring van een getuige moet worden verstaan de mededeling van feiten en omstandigheden die de getuige zelf heeft waargenomen of ondervonden. Het enkele vermoeden zonder daarbij toe te lichten welke waarnemingen aan dit vermoeden ten grondslag liggen, zou neerkomen op een niet voor het bewijs bruikbare speculatie. Van een dergelijke speculatie is naar het oordeel van het hof hier evenwel geen sprake, nu [getuige 1] wel degelijk benoemt welke voorvallen haar hebben gesterkt in bedoeld vermoeden. Dit vermoeden bestond verder, volgens haar verklaring, reeds vóór de datum van haar aangifte.

Het hof voegt hieraan toe dat [getuige 1] noch in haar brief van 4 februari 2008 noch in haar ter terechtzitting afgelegde verklaringen, haar verklaring, voor zover deze betrekking had op genoemde voorvallen als zodanig heeft herroepen.

Aan de omstandigheid dat [getuige 1] in de loop der tijd op andere gronden is gaan twijfelen aan de verklaringen van [slachtoffer], hecht het hof niet die betekenis die de raadsvrouw daaraan toegekend wenst te zien.

Het hof acht hierbij van belang dat de nadien opgekomen twijfel van [getuige 1] niet is ingegeven door concrete feiten of omstandigheiden die rechtstreeks de conclusie zouden rechtvaardigen dat eerder door [slachtoffer] in strijd met de waarheid is verklaard. Daarbij acht het hof van belang dat de door haar benoemde observaties met betrekking tot het gedrag van haar dochter betrekking hebben op de periode nadat [slachtoffer] heeft verteld over het misbruik. Zowel [getuige 1] als verdachte hebben steeds gezegd dat zij –voordat [slachtoffer] met het verhaal naar buiten kwam- hun dochter kenden als iemand die niet loog. Daarnaast doet de omstandigheid dat [slachtoffer] in de periode na april 2007 niet (in detail) met moeder over het misbruik zou hebben willen praten, als zodanig niets af aan de betrouwbaarheid van haar eerdere verklaringen.

Het hof komt tot de conclusie dat de eerste verklaringen van [getuige 1] ondanks haar latere verklaringen, bruikbaar zijn voor het bewijs, voor zover daarin concrete, ook door [slachtoffer] genoemde voorvallen zijn beschreven. Daarnaast kunnen deze verklaringen van moeder een rol spelen in de overtuiging dat verdachte het ten laste gelegde heeft begaan.

De vraag naar de bruikbaarheid van de verklaring van [getuige 2]

De raadsvrouw heeft betoogd dat uit de verklaring van [getuige 2] in combinatie met hetgeen [slachtoffer] bij de rechter-commissaris heeft verklaard over dit voorval, niet de conclusie kan worden getrokken dat verdachte een keer is betrapt.

Ten eerste kan volgens de raadsvrouw niet worden uitgesloten dat beiden hun verklaringen aan elkaar hebben aangepast. Ten tweede merkt de raadsvrouw op dat de verklaringen niet op elkaar aansluiten en er door [getuige 2] inconsistent is verklaard.

Het hof overweegt hierover het volgende. [slachtoffer] heeft over dit voorval verklaard op 12 juni 2008 nadat [getuige 2] er al eerder in 2007 over heeft verklaard. [slachtoffer] zegt op de vraag of het wel eens gebeurd is dat verdachte seks had met haar en dat er iemand binnenkwam dat zij weet van een keer in Hoogkarspel, dat ze net terug waren uit Frankrijk en verdachte op haar kamer seks met haar aan het hebben was, dat ze heeft gezien dat de deur open ging en dat ze het gezicht van [getuige 2] zag. Dat ze later van [getuige 2] heeft gehoord dat hij toen binnenkwam om een boek uit de kast te halen. Dat ze niet meer weet of [getuige 2] echt is binnengekomen. Dat volgens haar verdachte op haar lag en toen opsprong en dat ze niet meer weet of verdachte toen kleren aanhad.

Het hof stelt vast dat [slachtoffer] niet verhult dat zij kennelijk met [getuige 2] over bedoeld incident heeft gesproken. De verklaring van beiden verschilt echter op onderdelen zoals over de vraag of verdachte naast het bed zat dan wel op [slachtoffer] lag toen [getuige 2] binnenkwam. Het hof vindt dit evenwel als zodanig geen reden om te twijfelen aan de betrouwbaarheid van de verklaring van [getuige 2], temeer daar [getuige 2] er zelf over heeft verklaard dat [slachtoffer] tegen hem heeft gezegd dat verdachte net was opgesprongen toen hij binnen kwam. Het hof hecht overigens vooral waarde aan de verklaring van [getuige 2] op dit punt, omdat deze een concreet door [slachtoffer] benoemd voorval ondersteunt dat kan duiden op een betrapping door een derde, waarbij hij bovendien melding maakt van opvallend te noemen gedrag van verdachte, die boos wordt over het feit dat [getuige 2] is binnengekomen, hem daarna slaat en vervolgens wil weten wat [getuige 2] heeft gezien.

Dat [getuige 2] over dit voorval bij de raadsheer-commissaris in hoger beroep niet exact gelijkluidend heeft verklaard doet hier, naar oordeel van het hof, niet aan af. In de kern blijft de verklaring van [getuige 2] gelijkluidend. Hij kwam de slaapkamer binnen van [slachtoffer] en trof hierbij [slachtoffer] aan in bed en de verdachte in haar directe nabijheid. Verdachte schrok zichtbaar van zijn binnenkomst en het was duidelijk dat dit niet werd gewaardeerd door verdachte.

Daarnaast stelt het hof vast dat de verklaring van [getuige 2] de verklaringen van [slachtoffer] over de gebeurtenissen gedurende de afwezigheid van hun moeder op de donderdagavonden in Lutjebroek ondersteunt. [getuige 2] heeft daarover immers opgemerkt dat [slachtoffer] van verdachte naar diens slaapkamer moest, dat zij dan een tijdje wegbleven en dat [slachtoffer] later met een rood hoofd naar de badkamer ging, waarbij het leek of zij gehuild had.

Hetzelfde kan worden betoogd voor [getuige 2] waarneming van de geur, die hij bij [slachtoffer] heeft waargenomen en die hij als opvallend betitelt. Hij zegt de geur raar te vinden en verklaart de geur alleen te kunnen vergelijken met de geur die hij soms in de slaapkamer van zijn ouders rook. Als zodanig kan deze verklaring niet direct tot het bewijs dienen, maar gevoegd bij de aanvullende verklaring van [getuige 1] kan deze wel van belang zijn voor de overtuiging. [getuige 1] verklaart immers voorafgaand aan het politieverhoor van [getuige 2] dat [getuige 2] ook aan haar heeft verteld dat hij wel eens aan [slachtoffer] rook dat er net zo’n lucht om haar heen hing als bij de ouders ’s morgens in de slaapkamer. De moeder merkt daar dan vervolgens over op dat hij kennelijk bedoelde de lucht nadat je seks hebt gehad. In het weekend kwam het volgens moeder namelijk vaak voor dat ze in de ouderlijke slaapkamer ‘s morgens seks had met verdachte en dat daarna de kinderen binnen konden komen.

Concluderend is de verklaring van [getuige 2] naar het oordeel van het hof, in combinatie met de verklaringen van [slachtoffer], op onderdelen bruikbaar voor het bewijs, en voorts van mogelijk belang voor de overtuiging van het hof.

De vraag naar de bruikbaarheid van de eigen verklaringen van de verdachte

De verdachte heeft het tenlaste gelegde seksueel misbruik in iedere vorm van aanvang af ontkend. Niettemin zijn de verklaringen van verdachte naar het oordeel van het hof op onderdelen bruikbaar voor het bewijs. Het gaat dan met name om de onderdelen die de verklaringen van [slachtoffer] ondersteunen, als het gaat om de vraag of verdachte veelvuldig in de gelegenheid is geweest met [slachtoffer] alleen te zijn en daarmee in de gelegenheid is geweest het hem ten laste gelegde te begaan. Zo heeft verdachte in zijn tweede politieverklaring aangegeven ’s nachts, nadat hij naar de wc is geweest, vaak de kamer van [kind 4] en [slachtoffer] binnen te zijn gelopen, waarbij hij dan wel bij [slachtoffer] in bed ging liggen . Hij heeft voorts ter zitting in eerste aanleg aangegeven dat het hoorbaar is wanneer zijn vrouw op de trap naar beneden komt.

Verdachte bevestigt voorts dat hij er wel eens alleen op uit ging met [slachtoffer], bijvoorbeeld om een eind met de auto te rijden. Ter zitting bij de rechtbank heeft hij aangegeven ook met haar alleen te zijn gaan fietsen. In zijn tweede verklaring bij de politie bevestigt verdachte dat hij op de camping in Frankrijk op een gegeven moment weg is gegaan met [slachtoffer] en dat zij hadden rondgelopen om de omgeving van de camping te bekijken, waarbij zij achter de camping door de struiken naar een riviertje zijn gegaan . Verdachte heeft daarnaast aangegeven behoefte te hebben aan meermalen seks per dag. En ten slotte heeft verdachte bevestigd dat hij de kinderen wel slaat met de pollepel als hun gedrag hem daartoe aanleiding geeft.

Het hof is van oordeel dat bovengenoemde verklaringen van verdachte de verklaring van [slachtoffer] ondersteunen in zoverre dat verdachte veelvuldig onder verschillende omstandigheden alleen is geweest met [slachtoffer] op de plaatsen waarvan zij zegt dat het misbruik daar plaatsvond. Daarnaast bevestigt verdachte dat hij er binnen het gezin onder andere door te slaan, voor zorgde dat de kinderen hem gehoorzaamden. Zijn verklaringen zijn in die zin bruikbaar voor het bewijs.

De vraag naar de waardering van de uitkomsten van het spermasporen- en DNAonderzoek

Onderscheid moet naar het oordeel van het hof worden gemaakt tussen het onderzoek en de uitkomsten daarvan met betrekking tot de zedenset, de onderbroek en het laken. Daarbij stelt het hof voorop dat het hier gaat om sporen in relatie tot mogelijk seksueel verkeer tussen verdachte en [slachtoffer] in de periode tussen maandagavond 23 april en dinsdagmorgen 24 april 2007. Over die door [slachtoffer] hierboven reeds beschreven laatste keer zijn een aantal details wel en een aantal details niet bekend geworden. Dit bemoeilijkt het trekken van conclusies als het gaat om de waardering van de verschillende verkregen onderzoeksresultaten.

De raadsvrouw heeft op een aantal punten gemotiveerd aangegeven dat de uitkomsten van het onderzoek door het NFI niet kunnen bijdragen tot het bewijs. Het hof zal hieronder ingaan op bedoelde verweren en zich vervolgens uitlaten over de al dan niet bruikbaarheid van het forensisch onderzoeksresultaat voor het bewijs van het aan verdachte ten laste gelegde.

Onderzoek naar het laken door het NFI

De raadsvrouw noemt kort het feit dat er geen sporen op het laken van het bed van [slachtoffer] zijn aangetroffen een ontlastend gegeven.

Het hof deelt de conclusie van de raadsvrouw dat bij het NFI-onderzoek aan het laken geen sperma of een aanwijzing voor spermavloeistof is aangetroffen. Volgens het deskundigenrapport van 10 maart 2008 zijn daarom van het laken geen sporen veiliggesteld voor een DNA-onderzoek.

Het hof wijst erop dat bij de waardering van onderhavig onderzoeksresultaat ook de volgende aspecten van belang zijn.

Allereerst heeft de getuige-deskundige Bauer ter terechtzitting in eerste aanleg van 6 november 2008 het volgende verklaard:

Het laken is eerst visueel bekeken met een forensische lichtbron. Er was één oplichtende vlek. Op deze vlek is de zure fosfasetest toegepast. Het testresultaat was negatief. Er is specifiek naar spermasporen gezocht, andere sporen zijn niet onderzocht.

Ten tweede is uit het politieonderzoek destijds niet komen vast te staan of bedoeld laken die nacht tijdens het door [slachtoffer] beschreven seksueel verkeer op haar bed heeft gelegen. Slechts kan worden vastgesteld dat de politie het laken op woensdagavond 25 april van het bed van [slachtoffer] gehaald op een tijdstip nadat verdachte was aangehouden. Dit betekent naar het oordeel van het hof dat de uitkomsten met betrekking tot het laken –positief of negatief- niet als belastend en ook niet als ontlastend kunnen worden bestempeld.

Onderzoek zedendelicten

De raadsvrouw heeft aangevoerd dat de bij [slachtoffer] afgenomen zedenkit (ongeveer 24 uur na het door [slachtoffer] beschreven laatste seksueel verkeer), waarbij verdachte zou zijn klaar gekomen en [slachtoffer] zich nadien niet heeft gewassen, een belangrijk ontlastend gegeven is.

Het hof merkt allereerst op dat door de getuige-deskundige de Blaeij ter zitting in eerste aanleg op 6 november 2008 ook is ingegaan op de mogelijke betekenis van de uitkomsten van dit onderzoek. Zij heeft daarover het volgende verklaard:

Vaststaat dat [slachtoffer] voorafgaand aan het onderzoek in elk geval heeft geplast. Het hof is van oordeel dat de conclusie die de raadsvrouw verbindt aan het negatieve testresultaat inzake de zedenkit niet kan worden getrokken en niet wordt ondersteund door de deskundige van het NFI. Dat [slachtoffer] zich niet heeft gewassen doet hier niets aan af. Ook de verklaring van de moeder dat er veel vloeistof vrijkomt als verdachte ejaculeert doet hier niets aan af. Te meer omdat dit niet objectief is vastgesteld en de hoeveelheid vloeistof per ejaculatie kan verschillen.

Onderzoek van de onderbroek door het NFI

De onderbroek in relatie tot de verdenking van seksueel verkeer in de nacht van 23 op 24 april 2007

Zoals bij de vaststaande feiten reeds weergegeven, betreft het onderzoek van het NFI hier de groengekleurde onderbroek die [slachtoffer] droeg op woensdag 25 april 2007 rond het moment dat zij bij de politie Lelystad het intakegesprek voerde en om 02.00 uur in het IJsselmeerziekenhuis medisch is onderzocht.

Het hof is allereerst van oordeel dat het betreurenswaardig is dat in het onderzoeksrapport van de politie/arts geen nadere gegevens zijn ingevuld met betrekking tot deze onderbroek, zoals de vraag of de onderbroek gedragen is voor, tijdens en/of na het vermeende laatste seksueel contact. Aan de getuige-deskundige Bauer is dit ter zitting in eerste aanleg voorgelegd en zij heeft verklaard dat bedoelde vragen voor het onderzoek door het NFI niet van belang zijn. In zoverre heeft het oningevuld zijn van deze vragen geen directe consequentie voor de bruikbaarheid van het NFI-onderzoek.

Wel is het zo dat het ontbreken van details over het dragen van de onderbroek, niet alleen het onderzoek naar de precieze toedacht van het door [slachtoffer] aangeduide laatste seksueel verkeer bemoeilijkt, maar ook de waardering van de door het NFI gerapporteerde onderzoeksresultaten.

De politie is daarbij –naar het oordeel van het hof ten onrechte- in het verhoor van [slachtoffer] op 28 en 29 april 2007 niet verder ingegaan op relevante details van voornoemde laatste keer, zodat men niet binnen korte tijd na het feit nadere informatie over de precieze toedracht van die keer heeft vergaard. Op de zitting van de rechtbank van 5 juni 2008 is dit punt door de rechtbank ambtshalve aan de orde gesteld. [slachtoffer] is vervolgens op 12 juni 2008 door de voorzitter van de rechtbank in de hoedanigheid van rechter-commissaris en door de raadsman bevraagd over dit voorval. [slachtoffer] heeft toen het volgende verklaard:

Woensdagmorgen nadat we aangifte hadden gedaan ben ik in het ziekenhuis in Lelystad inwendig onderzocht. Ik heb ook daar de onderbroek die ik op dat moment droeg aan de politie gegeven. U vraagt mij of ik nog weet hoe die onderbroek eruit zag. Ik dacht dat het een groene was. U vraagt mij wat ik aanheb als ik in bed lig. Ik draag altijd een onderbroek. U vraagt mij wat ik nog weet van die dinsdagmorgen. Ik weet nog dat [verdachte] (verdachte) rond 7.30 uur op de kamer van [kind 4] en mij kwam. U vraagt mij of ik weet of [verdachte] eerder die nacht op onze kamer is geweest. Dat weet ik niet meer. U vraagt mij of ik die ochtend heb gedoucht. Nee. U vraagt mij of ik weet wanneer ik de onderbroek die ik aan de politie heb gegeven heb aangetrokken. Als het goed is had ik die de nacht van maandag op dinsdag al aan. Ik weet dat niet zeker. Ik trek ’s morgens niet altijd een schone onderbroek aan. Ik trek een schone onderbroek aan als ik ’s morgens gedoucht heb. U vraagt mij of ik nog weet wat ik aan de politie heb gezegd toen ze mij vroegen wat de laatste keer is geweest dat er seks was tussen [verdachte] en mij. Ik weet dat niet meer.

(op vragen van de raadsman) U vraagt mij hoe ik zeker weet dat ik die dinsdagochtend 24 april 2007 niet heb gedoucht, terwijl ik niet zeker weet of er die nacht seks is geweest met [verdachte]. Dat van het douchen weet ik zeker omdat ik na het douchen altijd natte haren heb, ik föhn mijn haren niet en weet dat ik bij die afspraak met [getuige 3] geen natte haren had. U vraagt mij of ik niet juist zou willen douchen na seksueel contact. Dat weet ik niet, eigenlijk wel. Dat zou wel fris zijn, maar ik weet zeker dat ik die ochtend niet heb gedoucht.

Het hof concludeert dat op basis van het beschikbare bewijsmateriaal niet met zekerheid is komen vast te staan dat [slachtoffer] de onderzochte slip heeft gedragen voor of tijdens het vermeende seksuele verkeer van de nacht van maandag 23 op dinsdag 24 april 2007. Wel is komen vast te staan dat zij de onderbroek droeg op enig moment na dat vermeende seksuele verkeer en dat in deze onderbroek in het aangetroffen spermavloeistofspoor een DNA-profiel is aangetroffen dat matcht met verdachte.

Daarnaast zijn bij aanvullend onderzoek op meerdere plekken in de slip spermavloeistofsporen en speekselsporen aangetroffen, waarvan bij een tweetal hiervan een DNA-mengprofiel is aangetroffen dat volledig overeenstemt met dat van de verdachte en [slachtoffer] .

[getuige 1] heeft een aantal alternatieve verklaringen gegeven waardoor deze sporen in de onderbroek van [slachtoffer] terecht gekomen zouden kunnen zijn, te weten, via de was, haar nagels of de toiletbril. Deze verklaringen acht het hof volkomen onaannemelijk,nu niet valt in te zien dat [slachtoffer] het desbetreffende kledingstuk, komend uit de wasmand ongewassen zou hebben aangetrokken, er voorts uitsluitend celmateriaal van enerzijds [slachtoffer] en anderzijds de verdachte op is aangetroffen, en bevuiling op onderzochte plaatsen in de onderbroek bij normaal gebruik van de toiletbril zo ongebruikelijk zou zijn dat aan deze mogelijkheden voorbij dient te worden gegaan.

Conclusie met betrekking tot de waardering van het forensisch onderzoek door het NFI

Op grond van het bovenstaande is naar het oordeel van het hof de uitkomst van het onderzoek door het NFI aan de onderbroek van [slachtoffer], te weten de match met verdachte inzake het in het spermavloeistof en speeksel gevonden DNA-profiel, bruikbaar voor het bewijs in combinatie met hetgeen de getuige-deskundigen daarover ter terechtzitting bij de rechtbank hebben verklaard en ter onderbouwing van hetgeen [slachtoffer] heeft verklaard over het seksueel misbruik. De uitkomsten van het onderzoek aan de zedenkit en het laken doen daaraan volgens het hof niet of niet voldoende af.

Bij pleidooi is door de raadsvrouw het voorwaardelijk verzoek gedaan dat zij, indien de resultaten van het DNA onderzoek door het NFI voor het bewijs gebezigd worden, zij de getuige-deskundige drs. H.N. Bauer, nader wil horen. Dit verzoek is in de pleitnotities nader toegelicht.

Het hof wijst dit verzoek af.

De verzochte getuige-deskundige is reeds in eerste aanleg ter terechtzitting gehoord, onder meer over de onderwerpen waarover de raadsvrouw deze getuige opnieuw wil bevragen. Het hof acht het opnieuw horen van deze getuige-deskundige niet noodzakelijk voor enig in deze strafzaak te nemen beslissing en wijst het verzoek derhalve af.

Het aan verdachte ten laste gelegde feit onder 1 primair

Op grond van het bovenstaande is het hof van oordeel dat voldoende wettig en overtuigend is komen vast te staan dat verdachte zijn stiefdochter [slachtoffer] vanaf haar zevende tot haar vijftiende jaar seksueel heeft misbruikt door middel van het anaal en vaginaal met zijn penis bij haar binnendringen.

Ten overvloede merkt het hof op dat daarbij voor het bewijs geen gebruik is gemaakt van de -door de verdediging bestreden aanvullende OCK-groepsverslagen en hetgeen door [kind 4] zou zijn verklaard-zodat het verweer van de raadsvrouw op dat punt geen verdere bespreking behoeft en dat het voorwaardelijk verzoek tot het horen van [kind 4] en de medewerker van Het Spalier geen beoordeling en beslissing meer behoeft.

Nadere overwegingen met betrekking tot feit 1 primair: dwang door middel van (bedreiging met) geweld of een feitelijkheid

Zoals uit de weergegeven bewijsmiddelen naar voren komt, heeft verdachte binnen zijn gezin het gebruik van geweld tegen zijn kinderen niet geschuwd: hij heeft hen geslagen op onder andere het hoofd en op de billen. [getuige 1] heeft over haar man verklaard dat hij driftig kan zijn en een agressieve houding aan kan nemen. Zij heeft daarbij aangegeven dat zij haar man diverse kinderen heeft zien slaan, waarbij dan (tegen de afspraken in) ook andere plaatsen op het lichaam of het hoofd geraakt werden .

[getuige 2] heeft verklaard door zijn stiefvader geslagen te zijn en dat verdachte tegen hem altijd boos deed en hem overal sloeg, ook op zijn hoofd .

Over het gebruik van geweld, specifiek in relatie tot het seksueel misbruik heeft [slachtoffer] verklaard dat als zij zich tegen het misbruik door verdachte verzette doordat zij probeerde weg te gaan, hij haar begon te slaan, waaronder op haar hoofd . Een keer heeft hij haar, toen ze hem een keer wegduwde, in zijn kwaadheid met de vuist geslagen. Dit resulteerde in een blauw oog bij [slachtoffer] . Tegen haar moeder moest zij van verdachte vertellen dat dit blauwe oog het resultaat was van een valpartij waarbij zij met haar oog op de rand van het badkamermeubel was gevallen . Zowel door verdachte zelf als door moeder is dit voorval van het blauwe oog bevestigd.

Meer specifiek over het misbruik dat in de keuken plaatsvond toen zij met het gezin reeds naar Hoogkarspel waren verhuisd, heeft [slachtoffer] verklaard dat verdachte haar dan tegen het keukenblad aanzette en haar voorover duwde. Verdachte deed dan haar broek los en deed deze naar beneden. Als zij tegenwerkte werd haar vader boos. Als zij rechtop ging staan en weg wilde lopen trok hij haar terug en zette haar weer voor zich neer. Hij ging dan net zo lang door tot [slachtoffer] het misbruik liet gebeuren . In haar verklaring bij de rechter-commissaris van 12 juni 2008 heeft [slachtoffer] verteld dat als de seks plaatsvond op verdachte's slaapkamer, hij dan de deur op slot draaide.

Op grond van het bovenstaande komt het hof tot de conclusie dat sprake is geweest van het gebruik van geweld en een andere feitelijkheid om [slachtoffer] daarmee tot het seksueel binnendringen te dwingen.

Niet van alle keren binnen de tenlaste gelegde periode van 8 jaren waarover [slachtoffer] verklaart, kan het vereiste causaal verband tussen het binnendringen en het gebruikte geweld steeds voldoende worden vastgesteld, nu in de verklaringen van [slachtoffer] op dat punt niet met betrekking tot alle keren afzonderlijk voldoende informatie kan worden gevonden. Zo is niet duidelijk of het binnendringen altijd op alle verschillende plaatsen en op alle verschillende momenten met geweld of een andere feitelijkheid door verdachte werd afgedwongen.

In de tenlastelegging onder 1 primair is evenwel ook de mogelijkheid benoemd dat verdachte door bedreiging met geweld of een feitelijkheid [slachtoffer] heeft gedwongen het binnendringen te ondergaan.

Wat dit betreft acht het hof de volgende omstandigheden van belang: