Rb. Amsterdam, 12-02-2021, nr. 13/272103-20 (A) en 09/311047-20 (B)

Dit vonnis is op tegenspraak gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting van 29 januari 2021.

De rechtbank heeft de zaken, die bij afzonderlijke dagvaardingen onder de bovenvermelde parketnummers zijn aangebracht, gevoegd. Deze zaken worden hierna als respectievelijk zaak A en zaak B aangeduid.

De rechtbank heeft kennisgenomen van de vordering van de officier van justitie mr. F.P. Holthuis en van wat verdachte en zijn raadsman in zaak A, mr. C.G. Peerik, en raadsman in zaak B, mr. B.J. de Deugd, naar voren hebben gebracht.

Aan verdachte is – kort gezegd – ten laste gelegd dat hij zich heeft schuldig gemaakt aan

Ten aanzien van zaak A:

belaging van [persoon 1] in de periode van 25 april 2017 tot en met 28 oktober 2020 te Amsterdam en/of Nieuwerkerk aan den IJssel en/of Lekkerkerk;

Ten aanzien van zaak B:

belaging van [persoon 2] en [persoon 3] in de periode van 30 maart 2016 tot en met 21 oktober 2016 en/of 1 juni 2017 tot en met 29 juni 2017 te Ouderkerk aan den IJssel en/of Lekkerkerk.

De tekst van de integrale tenlastelegging is opgenomen in bijlage 1 die aan dit vonnis is gehecht en geldt als hier ingevoegd.

De dagvaarding is geldig en deze rechtbank is bevoegd tot kennisneming van de ten laste gelegde feiten.

De raadsman in zaak B heeft betoogd dat het Openbaar Ministerie in die zaak niet-ontvankelijk moet worden verklaard. Hij heeft hiertoe aangevoerd dat het Openbaar Ministerie niet heeft gereageerd op onderzoekswensen van de verdediging of op enige andere vraag van de verdediging, dat er sprake is van een lang tijdsverloop sinds de aanvang van de vervolging en dat het Openbaar Ministerie de onderzoeksvraag naar de identiteit van de persoon achter een handtekening (op een stempel onder een beschikking van 11 juli 2017), niet bevredigend heeft beantwoord.

De rechtbank is van oordeel dat hetgeen de raadsman heeft aangevoerd het niet-ontvankelijkheidsverweer niet kan dragen. Het verweer wordt daarom verworpen.

Het Openbaar Ministerie is ontvankelijk. Er zijn geen redenen voor schorsing van de vervolging.

De rechtbank acht op grond van de in de bijlage vervatte bewijsmiddelen bewezen dat verdachte

Ten aanzien van zaak A:

in de periode gelegen tussen 20 augustus 2017 tot en met 24 oktober 2020 te Amsterdam en/of Lekkerkerk, wederrechtelijk stelselmatig opzettelijk inbreuk heeft gemaakt op eens anders persoonlijke levenssfeer, te weten die van [persoon 1], door

- sinds 20 augustus 2017 bovengemiddeld veel e-mails (vanaf emailadres [mailadres])

naar voornoemde [persoon 1], het zakelijke en professionele netwerk van voornoemde [persoon 1]

en derden te versturen en

- op internet artikelen over voornoemde [persoon 1] te schrijven en te publiceren en

- meermalen via social media (te weten LinkedIn) contact met voornoemde [persoon 1] te maken

door de profielpagina van voornoemde [persoon 1] te bezoeken en door berichten van

voornoemde [persoon 1] te 'liken' en

- viermaal, waarvan eenmaal ondanks een door voornoemde [persoon 1] aan verdachte

verstuurde stopbrief en stopbericht via sms, brieven aan voornoemde [persoon 1] te schrijven,

te versturen en aan het woonadres van voornoemde [persoon 1] langs te brengen en

- via sms te reageren op een door voornoemde [persoon 1] gestuurd 'stopbericht',

telkens met het oogmerk die [persoon 1], te dwingen iets te dulden;

Ten aanzien van zaak B:

op tijdstippen in de periode van 30 maart 2016 tot en met 21 oktober 2016 en de periode van

1 juni 2017 tot en met 28 juni 2017 te Ouderkerk aan den IJssel en/of te Lekkerkerk, gemeente Krimpenerwaard, wederrechtelijk stelselmatig opzettelijk inbreuk heeft gemaakt op de persoonlijke levenssfeer van [persoon 2] en [persoon 3], met het oogmerk die de [persoon 2] en die [persoon 3] te dwingen iets te doen, te dulden en vrees aan te jagen, door meermalen

e-mailberichten te sturen naar [persoon 2] met daarin onder meer een inhoud van de volgende aard of strekking:

- Snel intrekken die hap want ik maak momenteel korte metten;

- Vanaf ‘91 loop je al met je moeder aan de psychiater en nu met al je leugens op papier en je

geklaag bij slachtofferhulp en in de valse aangiften die je gedaan hebt zullen er binnenkort

weinig mensen meer zijn die de Jokkies willen helpen;

- Gaarne wel aan het goede parketnummer want na 35 jarige relatie met een Psychopaat met

Comorbide Stoornissen heb ik het wel even gehad met onzuiverheden;

- Zal voor jullie net zo barmhartig zijn als jullie de laatste 30 jaar voor mij.. dus weet wat je

te wachten staat;

- zij is knettergek.. Een psychopaat met Comorbide stoornissen;

- De gevaarlijkste Psychopaat is die die gelezen heeft over psychopathie ([persoon 2] dus)

- Zij ging al wel bijna het hele jaar VREEMD, dus de mogelijkheid huwelijkse voorwaarden

na al die diefstal kwam haar heel goed van pas;

- pathologische leugenaars;

- ze simuleert borstkanker;

en

meermalen e-mailberichten te sturen naar [persoon 3] met daarin onder meer een inhoud van de volgende aard of strekking:

- maak momenteel korte metten.;

- ik had geen rekening gehouden met de inleg van valse getuigenverklaring van paardenlul

[persoon 1];

- waar bedreig ik jou net.. aan de bar zeg je niets;

- imbeciel als jij;

- psychopaten;

- paardenlul;

- losers;

- vriend [persoon 1], ofwel alias.. nee vandaag houden we het netjes;

- pisnicht;

- pathologische leugenaars;

en

in een café contact te zoeken met die [persoon 1] en hem paardenlul te noemen.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd. Verdachte is hierdoor niet in de verdediging geschaad.

De bewezen geachte feiten zijn volgens de wet strafbaar. Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden.

De rechtbank heeft kennisgenomen van Pro Justitia rapportage van 19 januari 2021, opgemaakt door psychiater M. Heus en de Pro Justitia rapportage van 20 januari 2021, opgemaakt door psycholoog N. van Weegen. Beide rapportages zijn opgemaakt in zaak A.

De officier van justitie heeft de rechtbank, met verwijzing naar deze Pro Justitia rapportages, verzocht verdachte ten aanzien van beide zaken ontoerekeningsvatbaar te achten en te ontslaan van alle rechtsvervolging. Hoewel de rapportages enkel in zaak A zijn opgesteld en de deskundigen zich slechts ten aanzien van die zaak hebben uitgelaten over de toerekeningsvatbaarheid, is de officier van justitie van oordeel dat ook het feit in zaak B niet aan verdachte kan worden toegerekend. Uit de rapportages volgt namelijk dat de waanstoornis van verdachte is getriggerd door de echtscheiding in 2013. De officier van justitie vindt dan ook aannemelijk dat verdachte óók ten tijde van belaging in zaak B in 2016 en 2017, volledig ontoerekeningsvatbaar was.

De raadsman in zaak A heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte, gelet op de adviezen van de deskundigen, moet worden ontslagen van alle rechtsvervolging.

De raadsman in zaak B heeft aangevoerd dat de deskundigenrapportages zijn opgesteld in zaak A en dat de deskundigen geen uitspraak hebben gedaan over de toerekeningsvatbaarheid van verdachte in zaak B. Er kan dus niet worden gezegd dat het feit in zaak B niet aan verdachte kan worden toegerekend.

De rechtbank is van oordeel dat verdachte niet strafbaar is en overweegt daartoe het volgende.

Uit de Pro Justitia rapportages volgt dat beide deskundigen die verdachte hebben onderzocht adviseren het feit (in zaak A) niet aan verdachte toe te rekenen. Zij concluderen dat verdachte sinds een aantal jaren lijdt aan een psychotische stoornis in de vorm van een waanstoornis en dat hij daar volledig door in beslag werd genomen. Hij is ervan overtuigd dat [persoon 1], de partner van zijn ex-vrouw en het Openbaar Ministerie samenspannen om hem te benadelen. Hij werd ten tijde van het ten laste gelegde volledig door zijn overtuigingen beïnvloed en daardoor in zijn wilsvrijheid beperkt.

De rechtbank neemt de conclusies van de deskundigen over en volgt de adviezen. De rechtbank is dan ook van oordeel dat het feit in zaak A niet aan verdachte kan worden toegerekend.

Ten aanzien van zaak B overweegt de rechtbank als volgt.

Uit het Pro Justitia rapport in zaak A, van de psycholoog N. van Weegen, blijkt het volgende. Tot aan zijn scheiding functioneerde verdachte zonder grote bijzonderheden. Niets wijst erop dat sprake was van een stoornis. Door de scheiding lijkt de rigide, van zichzelf overtuigde man, uit evenwicht te zijn geraakt. Hij raakte ervan overtuigd dat zijn ex-vrouw was vreemdgegaan en hem financieel had benadeeld. Hij begon veel moeite te doen om mensen van zijn visie te overtuigen. Gaandeweg kwamen er meer mensen door wie verdachte zich benadeeld voelde. Verdachte stak en steekt veel tijd en energie in het halen van zijn gelijk. Zijn functioneren stond de laatste jaren bijna volledig in het teken van zijn overtuigingen.

Op de zitting heeft de psycholoog het rapport toegelicht. Zij heeft verklaard dat een waanstoornis niet van de ene op de andere dag ontstaat. De waanstoornis van verdachte heeft zich door de jaren heen stapsgewijs ontwikkeld. Dit begon in 2015, toen verdachte erachter kwam dat zijn ex-vrouw geld van hem zou hebben gestolen. Vervolgens heeft de waanstoornis zich uitgebreid.

Hoewel de bewezenverklaarde periode van de belaging in zaak A aanvangt in augustus 2017, volgt uit het dossier van zaak A dat verdachte al in 2010 begon met het versturen van e-mails aan [persoon 1]. De belaging van [persoon 2] en [persoon 3] in zaak B heeft plaatsgevonden in 2016 en 2017. Dit is dus voorafgaand aan de bewezenverklaarde belaging van [persoon 1] in zaak A, maar ná het eerste contact tussen verdachte en [persoon 1] in 2010 en na het begin van de ontwikkeling van de waanstoornis in 2015.

De bewezen gedragingen in zaak B lijken qua aard en inhoud sterk op de gedragingen in zaak A en lijken gebaseerd op het idee van verdachte dat er een complot tegen hem is gesmeed door het Openbaar Ministerie en de aangevers in de beide zaken. De rechtbank overweegt dat uit de rapporten van de deskundigen en het verhandelde ter terechtzitting volgt dat de waanstoornis van verdachte al geruime tijd aanwezig is en door de jaren heen in ernst is toegenomen. De trigger voor deze stoornis lijkt de relatiebreuk tussen verdachte en zijn ex-vrouw te zijn en het vermoeden dat zijn ex-vrouw hem had bestolen. Dat er sprake is van een jarenlang voortdurend proces, blijkt uit het feit dat verdachte in 2016 is veroordeeld door het gerechtshof Den Haag voor belaging van [persoon 2] in 2015. Ondanks deze eerdere veroordeling bleef verdachte contact met haar en [persoon 3] opnemen. Verdachte lijkt dan ook te hebben volhard in zijn gedrag.

Gelet op al het voorgaande acht de rechtbank aannemelijk dat de waanstoornis van verdachte ten tijde van de belaging in zaak B ook al aanwezig was. De rechtbank is dan ook van oordeel dat het feit in zaak B niet aan verdachte kan worden toegerekend.

Nu de feiten in beide zaken wegens de ziekelijke stoornis niet kunnen worden toegerekend, dient verdachte daarvoor te worden ontslagen van alle rechtsvervolging.

Standpunt van het Openbaar Ministerie

De officier van justitie heeft bij requisitoir gevorderd dat ter zake van de door hem in zaak A en zaak B bewezen geachte feiten aan verdachte de maatregel van terbeschikkingstelling (tbs) met dwangverpleging wordt opgelegd voor de duur van maximaal vier jaar. Daarnaast moet aan verdachte de gedragsbeïnvloedende of vrijheidsbeperkende maatregel (GVM) als bedoeld in artikel 38z van het Wetboek van Strafrecht worden opgelegd.

Standpunt van de verdediging

De raadsman in zaak A heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de vordering tot oplegging van tbs met dwangverpleging moet worden afgewezen, omdat er niet is voldaan aan het gevaarscriterium. Volgens de deskundigen wordt het risico dat verdachte zal overgaan op gewelddadig gedrag als laag ingeschat.

Subsidiair heeft de raadsman zich op het standpunt gesteld dat in ieder geval de niet-gemaximeerde variant van tbs niet aan verdachte kan worden opgelegd, omdat er geen sprake is van een misdrijf dat gericht is tegen of gevaar veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen.

De raadsman in zaak B heeft ten aanzien van de vordering tot oplegging van tbs met dwangverpleging geen verweer gevoerd.

Oordeel van de rechtbank

Ernst van de feiten

Verdachte heeft zich gedurende lange tijd, te weten ruim 3 jaar, schuldig gemaakt aan de belaging van ([persoon 1]) [persoon 1]. Deze belaging bestond uit het versturen van e-mails, het schrijven en publiceren van artikelen over [persoon 1] op het internet, het ‘liken’ van berichten op social media en het schrijven van brieven. Verdachte heeft deze brieven persoonlijk in de brievenbus van het woonadres van [persoon 1] gestopt. Ook nadat [persoon 1] een zogenoemd ‘stop-bericht’ naar verdachte had gestuurd, is verdachte doorgegaan. Dit terwijl verdachte voor [persoon 1] een onbekende was en ze geen enkele relatie met elkaar hadden. Bovendien volgt uit het dossier dat verdachte al in 2010 (dus jaren voor de ten laste gelegde periode) begonnen is het met het sturen van berichten aan [persoon 1].

Verder heeft verdachte zich schuldig gemaakt aan de belaging van zijn ex-vrouw en haar vriend [persoon 3]. Deze belaging bestond uit het versturen van meerdere e-mails. De inhoud van die e-mails waren grof, indringend en onaangenaam. Ook hiervoor geldt dat dit gedrag al veel eerder dan in de ten laste gelegde periode is begonnen. Verdachte is hier zelfs eerder voor veroordeeld.

Door de duur en de frequentie waarmee verdachte de slachtoffers lastig viel, alsmede de aard van de berichten, heeft verdachte langdurig op grove en indringende wijze inbreuk gemaakt op de persoonlijke levenssfeer en het gevoel van veiligheid van de slachtoffers. [persoon 1] heeft verklaard dat de berichten haar in het begin nog niet veel deden, maar dit veranderde toen er brieven op haar woonadres werden langsgebracht. Het beïnvloedde haar privéleven en ze was erg bang. Ook de ex-vrouw van verdachte heeft verklaard dat zij zich ernstig bedreigd voelde en dat het haar psychisch te veel werd. Zij is hiervoor bij een psycholoog onder behandeling geweest.

Verdachte heeft op geen enkel moment ingezien welk effect zijn handelen had op de slachtoffers.

Persoon van verdachte

De rechtbank heeft kennis genomen van het uittreksel uit de Justitiële Documentatie van 22 december 2020 van verdachte, waaruit blijkt dat hij eerder voor belaging is veroordeeld. Die eerdere veroordeling heeft verdachte er blijkbaar niet van weerhouden om opnieuw strafbare feiten te plegen.

Uit de hiervoor genoemde Pro Justitia rapportages blijkt zakelijk weergegeven het volgende.

Verdachte is nog altijd overtuigd van zijn gelijk en wil nog altijd zijn gelijk halen. Dat hij

eerder werd veroordeeld voor belaging, maakt hem er alleen maar meer van overtuigd dat

aangeefster [persoon 1] en anderen zich bezighouden met oneerlijke zaken. Op grond van de stoornis wordt het recidiverisico door de deskundigen als heel hoog ingeschat. Het risico op volharding in het stalkingsgedrag wordt ook als hoog ingeschat. Volgens de psychiater is daarbij kans op (ernstige) schade op psychisch en sociaal gebied voor aangeefster [persoon 1] en mogelijk ook anderen. Dat risico komt volledig voort uit de waanstoornis van verdachte.

Het risico dat verdachte zal overgaan op gewelddadig gedrag wordt als laag ingeschat. Verder is gerapporteerd dat betrokkene een andere uitkomst van deze strafzaak dan zijn gelijk niet als optie ziet. Betrokkene is uit op (financiële) genoegdoening en is niet van zins zijn pogingen dit te bereiken te stoppen. Ook eerder heeft hij laten zien dat hij niet stopt, ondanks toezeggingen daartoe.

In dit verband vindt de rechtbank relevant dat verdachte ter zitting heeft verklaard dat hij er nog steeds van overtuigd is dat [persoon 1] officier van justitie is en als hij geen gehoor krijgt, hij de kring van personen die hij benadert ruimer maakt. Zo krijgt hij naar eigen zeggen een idee van wat zich heeft afgespeeld. Deskundige Van der Weegen heeft ter zitting desgevraagd ook verklaard dat de verwachting is dat de kring van personen die verdachte benadert groter zal worden en dat de hoeveelheid berichten niet zal afnemen.

Advies betreffende een passende interventie

Verdachte ontkent, passend bij de vastgestelde stoornis, aan een stoornis te lijden. Hij is dan ook niet gemotiveerd voor behandeling. Beide deskundigen merken op dat een waanstoornis zeer moeilijk te behandelen is.

Behandeling kan, nu verdachte geen probleembesef heeft en niet openstaat voor behandeling, alleen binnen een gedwongen kader plaatsvinden. Verdachte houdt zich niet aan voorwaarden.

Behandeling zal langdurig moeten zijn, gericht moeten zijn op recidivereductie en binnen een forensische setting plaatsvinden, waar controle op uitgaand emailverkeer en uitgaande post alsmede telefoonverkeer kan plaatsvinden. Nu sprake moet zijn van een langdurige forensische behandeling in een gedwongen onvoorwaardelijk kader binnen een klinische setting, lijkt alleen tbs met dwangverpleging passend te zijn.

Tbs met voorwaarden is volgens de deskundigen geen optie. Verdachte heeft geen ziektebesef en hij is zo overtuigd van zijn gelijk dat er geen enkele opening is om over behandeling te spreken. Ook heeft hij zich eerder niet aan voorwaarden gehouden.

De deskundigen hebben ook overwogen of onderzocht moet worden of de klinische behandeling kan plaatsvinden binnen een zorgmachtiging. Behandeling binnen een reguliere GGZ betekent echter dat een forensische focus op voorkomen van recidive, risicotaxatie en –management ontbreekt. Daarnaast is binnen de zorgmachtiging een langdurig verblijf binnen een forensische setting niet mogelijk. Een half jaar is te kort om de behandeling vorm te geven.

Beide deskundigen adviseren dan ook om aan verdachte tbs met dwangverpleging op te leggen.

De rechtbank heeft verder kennisgenomen van een e-mail van 26 januari 2021 van reclasseringswerkster C. Pruis. De reclassering adviseert om aan verdachte een gedragsbeïnvloedende of vrijheidsbeperkende maatregel (GVM) als bedoeld in artikel 38z van het Wetboek van Strafrecht op te leggen, zodat gedragsbeïnvloedende of vrijheidsbeperkende voorwaarden gelden na de eventueel op te leggen tbs. Omdat tbs met dwangverpleging gemaximeerd zal zijn, loopt de maatregel na vier jaar af. Indien de behandeling van verdachte dan niet is afgerond dan wel er nog onvoldoende resultaten zijn behaald, is het van belang om verdachte verder te behandelen en begeleiden in een dwangkader. De verwachting is dat de behandeling van verdachte mogelijk langer zal duren dan vier jaar. Oplegging van een GVM zou dit volgens de reclassering kunnen ondervangen. Deskundige Van der Weegen kan zich vinden in het advies van de reclassering, zo is gebleken ter zitting.

Tbs met dwangverpleging

De rechtbank verenigt zich met de conclusies van de psycholoog en de psychiater en maakt die tot de hare.

De rechtbank constateert dat aan de in artikel 37a van het Wetboek van Strafrecht (Sr) gestelde voorwaarden voor het opleggen van de tbs maatregel is voldaan.

Zoals hiervoor besproken bestond bij verdachte op het moment van het plegen van de feiten een ziekelijke stoornis van de geestvermogens in de vorm van een waanstoornis en de bewezen verklaarde feiten leveren het misdrijf als omschreven in artikel 285b Sr op, zoals in artikel 37a eerste lid onder 1 Sr genoemd.

Daarnaast moet de veiligheid van anderen of de algemene veiligheid van personen of goederen zodanig in gevaar zijn dat het opleggen van de maatregel is vereist. Indien het hiervoor bedoelde gevaar dit vereist, kan ook worden bevolen dat de verdachte van overheidswege zal worden verpleegd (artikel 37b lid 1 Sr.). Het is vaste jurisprudentie2.dat onder het, voor het opleggen van een tbs vereiste, gevaarscriterium ook gevaar voor de psychische gezondheid valt.

Hoewel verdachte de slachtoffers tot nu toe nooit fysiek heeft benaderd en er geen sprake lijkt te zijn van fysiek gevaar, is er naar het oordeel van de rechtbank wel degelijk sprake van aanzienlijk gevaar voor de psychische gezondheid van de slachtoffers. De belaging is voor de slachtoffers, zoals hierboven is vermeld en ook blijkt uit de aangiftes, een psychisch zware belasting. De belaging vindt al gedurende een lange periode plaats en stopt niet, ondanks een eerdere veroordeling.

De rechtbank is van oordeel dat het opleggen van tbs met dwangverpleging recht doet aan de complexiteit van de problematiek van verdachte. Verdachte lijdt aan een waanstoornis die moeilijk te behandelen is.

De deskundigen hebben het risico op recidive en het risico op volharding in het stalkingsgedrag als (zeer) hoog ingeschat. Dat er sprake is van volharding, is ook op de zitting duidelijk geworden. Verdachte is nog steeds overtuigd van zijn gelijk en hij is in al zijn waanideeën niet corrigeerbaar. Verder is gebleken dat een eerdere veroordeling hem er niet van heeft weerhouden om door te gaan en dat hij de aan die eerdere veroordeling verbonden bijzondere voorwaarden heeft overtreden. Sterker nog, tijdens de zitting heeft verdachte verklaard dat als hij ongelijk krijgt hij de kring alleen maar groter maakt.

De rechtbank kan dan ook niet volstaan met een andere straf of maatregel waarbij behandeling als bijzondere voorwaarde wordt opgelegd. De kans dat verdachte zich niet houdt aan voorwaarden, acht de rechtbank zeer groot. Tbs met dwangverpleging is de enige mogelijkheid om de verdachte te behandelen, de maatschappij te beveiligen en het recidivegevaar zo veel mogelijk in te perken. De rechtbank realiseert zich dat het een verstrekkende en ingrijpende maatregel betreft, maar ziet mede gelet op het ontbreken van ziekte-inzicht en behandelmotivatie bij verdachte geen mogelijkheid om de noodzakelijke behandeling in een lichter kader te realiseren. Gelet op het voorgaande legt de rechtbank verdachte tbs met dwangverpleging op.

Gemaximeerde tbs

De duur van de tbs is in dit geval gemaximeerd tot vier jaar (in de zin van artikel 38e van het Wetboek van Strafrecht), omdat de bewezenverklaarde feiten geen misdrijven betreffen die gericht zijn tegen of gevaar veroorzaken voor de onaantastbaarheid van het lichaam van één of meer personen.

Gedragsbeïnvloedende of vrijheidsbeperkende maatregel

De rechtbank ziet ook aanleiding om naast de tbs aan verdachte een GVM op te leggen. De rechtbank acht de oplegging van deze maatregel noodzakelijk ter bescherming van de veiligheid van anderen, dan wel de algemene veiligheid van personen of goederen.

De op te leggen maatregelen zijn gegrond op de artikelen 36f, 37a, 37b, 38e, 38z, 57, 285b van het Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank komt op grond van het voorgaande tot de volgende beslissing.

Verklaart bewezen dat verdachte het ten laste gelegde heeft begaan zoals hiervoor in rubriek 5 is vermeld.

Verklaart niet bewezen wat aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hiervoor is bewezen verklaard en spreekt verdachte daarvan vrij.

Het bewezen verklaarde levert op:

Ten aanzien van zaak A:

belaging;

Ten aanzien van zaak B:

belaging, meermalen gepleegd

Verklaart het bewezene strafbaar.

Verklaart verdachte voor het bewezene niet strafbaar en ontslaat hem van alle rechtsvervolging ter zake daarvan.

Gelast dat verdachte ter beschikking wordt gesteld en beveelt dat hij van overheidswege wordt verpleegd.

Legt aan verdachte op de maatregel tot gedragsbeïnvloeding of vrijheidsbeperking als bedoeld in artikel 38z van het Wetboek van Strafrecht.

Benadeelde partij [persoon 2]

Verklaart [persoon 2] niet-ontvankelijk in haar vordering.

Bepaalt dat de benadeelde partij en de verdachte ieder de eigen kosten dragen.

Benadeelde partij [persoon 3]

Wijst de vordering van de benadeelde partij [persoon 3] toe tot een bedrag van € 1.000,- (duizend euro) aan vergoeding van immateriële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente daarover vanaf 30 maart 2016, tot aan de dag van de algehele voldoening.

Veroordeelt verdachte aan [persoon 3] voornoemd, het toegewezen bedrag te betalen.

Veroordeelt verdachte voorts in de kosten door de benadeelde partij gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog te maken, tot op heden begroot op nihil.

Bepaalt dat de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk in zijn vordering is.

Legt verdachte de verplichting op ten behoeve van [persoon 3] aan de Staat € 1.000,- (duizend euro) aan vergoeding van immateriële schade te betalen, te vermeerderen met de wettelijke rente daarover vanaf 30 maart 2016 tot aan de dag van de algehele voldoening. Bij gebreke van betaling en verhaal kan gijzeling worden toegepast voor de duur van 20 dagen. De toepassing van die gijzeling heft de betalingsverplichting niet op.

Bepaalt dat, indien en voor zover verdachte aan een van de genoemde betalingsverplichtingen heeft voldaan, daarmee de andere is vervallen.

Dit vonnis is gewezen door

mr. S. Djebali, voorzitter,

mrs. M.A.E. Somsen en L. Dolfing, rechters,

in tegenwoordigheid van mr. S. van Gerven, griffier,

en uitgesproken op de openbare terechtzitting van deze rechtbank van 12 februari 2021.

[...]

[...]

[...]

[...]

[...]

[...]