Rb. Arnhem, 08-04-2010, nr. 09/2974

de gang van zaken met betrekking tot de voorbereiding van de promotie en met betrekking tot de promotie zelf, daaronder begrepen de taak en bevoegdheden van ieder die bij de promotie is of kan worden betrokken, en

de voorzieningen betreffende de beslechting van geschillen die zich met betrekking tot de voorbereiding van de promotie en de promotie zelf kunnen voordoen.

Ingevolge artikel 20.1 van het Promotiereglement Wageningen Universiteit kan een belanghebbende tegen besluiten genomen door of namens het college voor promoties bezwaar maken door binnen zes weken nadat het besluit hem bekend is gemaakt een schriftelijk en gemotiveerd bezwaarschrift in te dienen bij het college voor promoties.

De rechtbank is gelet op het bepaalde in artikel 7:19, eerste lid, aanhef en onder b, van de WHW en artikel 20.1 van het Promotiereglement Wageningen Universiteit van oordeel dat het college voor promoties het tot beslissing bevoegde bestuursorgaan is. De rechtbank neemt op grond van de stukken en het verhandelde ter zitting aan dat dit college het bestreden besluit ook heeft genomen en dat dit besluit door de Raad van Bestuur van de Wageningen Universiteit aan eiseres bekend is gemaakt.

De rechtbank is van oordeel dat de bij het bestreden besluit gehandhaafde ‘no go’ beslissing een beoordeling van het kennen of kunnen van eiseres betreft. Deze beslissing bevat immers een beoordeling van de capaciteiten van eiseres inzake het promotietraject. Op grond van artikel 8:4, aanhef en onder e, van de Awb kan geen beroep worden ingesteld tegen een besluit inhoudende een beoordeling van het kennen of kunnen van een kandidaat of leerling die ter zake is geëxamineerd of op enigerlei andere wijze is getoetst, dan wel inhoudende de vaststelling van opgaven, beoordelingsnormen of nadere regels voor die examinering of toetsing. Deze bepaling heeft naar het oordeel van de rechtbank niet tot gevolg dat tegen een beoordeling van iemands kennen of kunnen in het geheel geen beroep kan worden ingesteld, maar staat eraan in de weg dat een oordeel van de bestuursrechter wordt verkregen omtrent iemands kennen en kunnen als zodanig. Volgens vaste rechtspraak dient de toetsing door de bestuursrechter van een besluit als het bestreden besluit beperkt te zijn. Dit betekent dat ten aanzien van de bij het bestreden besluit gehandhaafde ‘no go’ beslissing slechts kan worden beoordeeld of verweerder zich al dan niet terecht op het standpunt heeft gesteld dat aan de formele voorschriften die bij of krachtens de Awb, de WHW of enige andere wet in formele zin zijn gesteld, is voldaan.

Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat de ‘no go’ beslissing onzorgvuldig tot stand is gekomen. Daartoe heeft zij aangevoerd dat de promotor zijn twijfels niet aan haar kenbaar heeft gemaakt, waardoor zij niet in de gelegenheid is geweest het onderzoeksvoorstel aan te vullen of te herstellen. Ook de late toezending van het onderzoeksvoorstel aan de recensenten acht eiseres onzorgvuldig. Voorts stelt eiseres dat de promotor haar ten onrechte niet heeft bijgestaan bij de reactie op de commentaren van de recensenten op het onderzoeksvoorstel. Tot slot stelt eiseres dat de beslissing niet in samenspraak met de co-promotor is genomen en dat getwijfeld dient te worden aan de objectiviteit van de promotor.

Dit betoog faalt. Uit de stukken blijkt dat de promotor de start van het onderzoek door eiseres als veelbelovend heeft gezien en dat hij kort daarna, in de periode van juni tot september 2008, is gaan twijfelen aan de capaciteiten van eiseres en daarmee aan het voortzetten van het onderzoek door eiseres. Deze twijfels hebben er toe geleid dat de promotor in de zomer van 2008 zijn mening over de formeel nog te nemen ‘no go’ beslissing heeft gevormd en uiteindelijk geen gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheid om het onderzoeksvoorstel te herzien. Voorts blijkt uit de ‘no go’ beslissing van 5 februari 2009 dat deze beslissing niet alleen door de promotor maar ook door de co-promotor is ondertekend.

Hoewel door verweerder wordt erkend, zoals blijkt uit het advies van de adviescommissie, dat sprake is geweest van misverstanden en een gebrek aan transparantie bij de promotor in zijn supervisie, ziet de rechtbank in de gang van zaken voorafgaand aan de ‘no go’ beslissing geen schending van een formeel voorschrift dat bij of krachtens de Awb, de WHW of enige andere wet in formele zin is gesteld. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat eiseres de gelegenheid heeft gehad te reageren op de commentaren van de recensenten en in is staat gesteld haar standpunt te verdedigen.

Eiseres heeft zich voorts op het standpunt gesteld dat de ‘no go’ beslissing en het bestreden besluit niet deugdelijk zijn gemotiveerd. De rechtbank is van oordeel dat deze stelling van eiseres evenmin doel treft en overweegt daartoe als volgt.

Blijkens de ‘no go’ beslissing zijn 17 onderdelen van de voorbereiding van het onderzoek van eiseres beoordeeld, waarvan 11 onderdelen onvoldoende tot zwaar onvoldoende zijn bevonden. In de conclusie van de beslissing is vermeld dat de start van het onderzoek door eiseres veelbelovend was, maar dat de stap naar echt onderzoek niet is gemaakt, waarvoor verscheidene redenen zijn vermeld. In de conclusie van de beslissing is voorts gewezen op de bijgevoegde kritiek van twee externe recensenten op het onderzoeksvoorstel van eiseres. De ‘no go’ beslissing is daarmee naar het oordeel van de rechtbank voorzien van een deugdelijke motivering. Ook in hetgeen overigens door eiseres is aangevoerd ziet de rechtbank geen aanknopingspunten voor het oordeel dat het bestreden besluit in strijd met het bepaalde in artikel 7:12, eerste lid, van de Awb niet deugdelijk is gemotiveerd.

De stelling van eiseres dat van de juistheid van de twijfels van de promotor niet is gebleken kan door de rechtbank, gelet op het hiervoor weergegeven toetsingskader, niet worden beoordeeld. Deze stelling raakt immers het oordeel van de promotor en de co-promotor over de capaciteiten van eiseres en daarmee het kennen en kunnen van eiseres als zodanig.

Op grond van het bovenstaande is de rechtbank van oordeel, dat de stellingen van eiseres tegen het bestreden besluit geen doel treffen. Het beroep dient dan ook ongegrond te worden verklaard.

De rechtbank acht geen termen aanwezig over te gaan tot een proceskostenveroordeling als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.

Het hiervoor overwogene leidt de rechtbank tot de volgende beslissing.