HR, 18-08-2023, nr. 21/02656

Dossier 21/02656 CASSATIEBEROEP: gronden

Grootedelachtbaar college,

[X], belanghebbende in cassatie, moge uw rechtscollege de Hoge Raad in Belastingzaken verzoeken de aangevallen uitspraak van het Gerechtshof te 's‑Hertogenbosch, in het openbaar uitgesproken op 20 mei 2021, opnieuw in cassatie te beoordelen , althans voor zover sprake is van een of meerdere motiveringsgebreken in de aangevallen uitspraak, met dien verstande dat [X] in het navolgende gemotiveerd zal uiteenzetten wat het hof in zijn ogen heeft fout gedaan, althans fout geinterpreteerd op basis van de bekende feiten in het dossier.

Hierbij zal [X] specifiek ingaan op onderdelen van de uitspraak die A) helemaal niet zijn gemotiveerd of B) ontoereikend zijn gemotiveerd.

Feitelijke oordelen worden door uw Hoge Raad alleen getoetst op begrijpelijkheid van de motivering. In het navolgende zal bedoelde motiveringsklacht door [X] gesteld worden ter beoordeling door uw Hoge Raad.

Daarenboven zal [X] grieven aanvoeren die klagen tegen ‘overduidelijk onjuiste beslissingen van het Hof (zgn schending van het recht). Beantwoording van deze rechtsvragen acht [X] in het belang van de rechtseenheid of rechtsontwikkeling.

[X] probeert in het navolgende zoveel mogelijk de nummering als gevolgd in de aangevallen uitspraak aan te houden.

Het onderzoek ter zitting van 15 oktober 2020 is niet volledig geweest. Dat is juist, met dien verstande dat het hof zelf verzuimd heeft om boekjaar 2014 met bijbehorend boekenonderzoek, concept-verslag + definitieve rapport zorgvuldig bij haar eigen onderzoek te betrekken. [X] kan zich nog goed herinneren dat raadsheer L. Klein Tank ter zitting (slechts) 1 vraag stelde over een specifieke rit met de auto-van-de-zaak op een zondag. Zij kwam uit bij de straat [b-straat] als startpunt. [X] verwees naar de GPS-software behorend bij deze software en drukte het hof op het hart dat hij de auto altijd in de garage bij zijn woning [a-straat 1] te [Q] stalde. Na internet-recherche merkte de raadsheer op dat mijn opmerking over de software goed mogelijk kan zijn, temeer nu zij ontdekt had dat de [b-straat] op zo'n 200 meter van mijn woning is verwijderd en derhalve als geringe afwijking in de software-rittenregistratie kan gelden. NB: in het proces-verbaal van de zitting — (*door de griffier nagezonden op 5 aug 2021) — wordt verwezen naar vrijdag 24 juni 2014. Ter zitting is over een zondag gesproken, zo weet [X] zich nog goed te herinneren (met adres [b-straat]). De griffier heeft het verkeerd genoteerd omdat 24 juni 2014 op een dinsdag valt. De uitslag van het onderzoek ter zitting (*internet-geraadpleegd) staat niet in het pv genoteerd. Dit geldt als verzuim richting griffier.

Overige vragen (toetsing van ritten) zijn niet ter sprake gekomen. Evenmin vragen over restaurantbezoeken met relaties van kantoor en de vraag of deze bezoeken een zakelijk karakter hebben.

Motiveringsgebrek: het feitenonderzoek had — bij gerede twijfel — uitgebreid moeten worden. Het hof kan niet volstaan met de (onder 2.2) genoemde feiten terwijl [X] deze feiten zoals vastgesteld door de rechtbank, zeer uitgebreid en gemotiveerd heeft betwist.

Het hof heeft derhalve nagelaten over de complete rittenadministratie 2014 met het door [X] gepresenteerde aanvullend bewijs ‘lijst met verantwoording zakelijkheid van verteer — en representatiekosten 2014’ te beslissen. Bedoelde lijst bevindt zich reeds in het rechtbank-/hofdossier en wordt thans opnieuw in het geding gebracht (*prod 1)

De rittenadministratie wordt in september 2016 uitgebreid onderzocht en op kantoor wordt gesproken met [X] en [A] (*advocaat in loondienst met auto-van-de-zaak).

Beide heren moeten hun agenda openslaan. Steekproefsgewijs worden diverse data bekeken en — na steekproef- goed bevonden. Agenda (afspraken) stemmen overeen met de overgelegde rittenadministratie. Zowel [X] als [A] maakten gebruik van dezelfde ritten-software + notities in Excelbestand. Delsing wordt verder niet getoetst op zakelijkheid van ritten. Bij [X] wordt een — tot voor kort — volstrekt onbegrijpelijke link gelegd naar zakelijke ritten icm representatie/verteerkosten. Er is geen sprake van nieuwe feiten (of omstandigheden). [X] exploiteert van sept 1989 een eenmanszaak en heeft tot 1995 zonder personeel gewerkt en daarna steeds 1 advocaat in loondienst opgeleid (tot najaar 2016). Altijd op dezelfde wijze representatie-/verteerkosten op de balans verantwoord. Nooit eerder op de vingers getikt tijdens een boekenonderzoek, evenmin het onderzoek zoals vermeld in de aangevallen uitspraak (*zie 2.4 verwijzing naar GB-rapport dd 20 -02- 2013). Hoe kan een belastingplichtige anticiperen op wet- en regelgeving en zijn declaratiegedrag wijzigen indien hij gedurende een zeer lange periode van (1989 – 2016) nooit eerder op de ‘in opspraak geraakte’ aftrekposten is gewezen ? Juist ja, het antwoord luidt: onmogelijk en derhalve volstrekt onredelijk jegens een rechtzoekende.

In het pv van de zitting dd 15 okt 2020 is een storende, voor [X] onbegrijpelijke fout door de griffier genoteerd: er wordt abusievelijk genoteerd (*belanghebbende): de verhouding is sinds 1989 al ⅔ en ⅓. Dit is ook te lezen uit de rittenadministratie. Indien het hof alle stukken zorgvuldig had gelezen — quod non — dan wordt door accountant [B] na ontvangst van het concept in okt/nov 2016 voorgesteld om de discussie ‘verteer/representatie’ (*met of zonder echtgenote/ partners) te laten voor wat het is en (naar boven) af te wijken van de forfaitaire verdeelsleutel (met ⅔ — ⅓) indien dit verder geen negatieve gevolgen heeft voor de toepasselijke rittenadministratie met restaurantbezoeken.

Zo blijkt uit alle geding- stukken, zo ook uit het pv van de rechtbankzitting en de latere opmerking van [X] tijdens de hofzitting. [X] weet zich nog goed te herinneren dat de voorzitter hem toesprak ‘dat is juist gunstiger voor u’ toen [X] wederom in herinnering bracht dat de (voor hem) duurdere ⅔ — ⅓ verdeelsleutel zoals in 2017 voorgesteld door toenmalige accountant [B] enkel is voorgesteld om uit de ontstane impasse te geraken. Dwz geen verdere discussie over prive/zakelijk karakter van restaurantbezoeken/lunches met of zonder partner. Dit voorstel is onlosmakelijk verbonden aan de rittenadministratie en heeft voor [X] geen enkele toegevoegde waarde indien het hof dit negeert. In het pv is deze opmerking van [X] nergens terug te vinden en dat neemt [X] de griffier kwalijk.

Onder 4.7 stelt het hof onterecht voorop dat partijen ter zitting van de rechtbank overeenstemming hebben bereikt ter zake van de correcties representatie- en verteer kosten. [X] heeft meermalen bepleit — ook in eerste aanleg — dat geen hogere verdeelsleutel (⅔ — ⅓) in afwijking van de forfaitaire verdeelsleutel (*die vanaf 1989 tot 2016 bij [X] in de jaarrekening is toegepast) als correctie in de navorderingsaanslagen 2012 en 2013 wordt erkend. Verwijtbaar (richting griffier) is de ontbrekende opmerking (hierover) in het pv van de hofzitting. Ergo: in hoger beroep is voor 2012 en 2013 meer in geschil dan enkel de bijtelling van (ook voor) privedoeleinden ter beschikking gestelde auto's ingevolge art. 3.20 Wet IB 2001. Het hof wist, althans behoorde te weten op basis van de overgelegde gedingstukken, dat niet alleen de verteer- en representatiekosten in geschil zijn, maar ook (en vooral) de rittenadministratie in combinatie met restaurantbezoeken. De voormalige advocaat-gemachtigde [C] sprak zijn verbazing uit over het feit dat de wettelijke regeling inzake de verteerkosten (art. 3.15 Wet IB 2001) wordt doorgetrokken naar de kilometeradministratie. Dit is mij (*zo schreef [C] in 2017) volstrekt onbekend althans ik ben niet op de hoogte van deze wetgeving en/of jurisprudentie. In de wettelijke regeling (lid 3 van genoemd artikel) wordt aangegeven dat voor belanghebbende geen toetsing plaatsvindt mbt een prive element. Dientengevolge kan het ook niet worden doorgetrokken naar de kilometeradministratie, aldus [C].

Het hof kende de inhoud van het conceptrapport dd 10 nov 2016. Onder 3.1.1 (auto van de zaak) wordt door de controle-ambtenaar ‘in een adem’ gesteld ‘omdat de zakelijkheid van deze ritten welke betrekking hebben op de representatie en verteer niet is aangetoond, zijn deze ritten als prive aangemerkt. Hierdoor komen de — door [X] — met software gepresenteerde rittenstaten in 1 klap onterecht boven de maximaal toegestande 500km -grens uit.

De Hoge Raad heeft reeds op 22 oktober 2010 onder rolnr 10/00484 bepaald dat het bewijs vormvrij is en dus niet via een gesloten kilometeradministratie hoeft te worden aangetoond. Blijkens uitspraken van (lagere) rechters volgt ook dat een belanghebbende achteraf een kilometeradministratie mag opstellen resp. construeren. [X] heeft bepleit (*onder verwijzing naar het OB-onderzoek over de jaren 2008 t/m 2010 met rapport in feb 2013 / zie 2.4 hof) dat hij de complete administratie met goedvinden van de controle-ambtenaren [D] en [E] mocht reconstrueren. Alles handgeschreven met codes, dus zonder ritten-software en na kantoorbezoek volledig goedbevonden ! Het hof is hierover volledig geinformeerd en noemt deze vorm van administreren ‘gebrekkig’. Zie 4.10. Feit is dat de Belastingdienst genoemde jaren 2008 t/m 2010 zonder bijtelling heeft goedbevonden. Indien het hof — achteraf bezien- zo'n werkwijze gebrekkig noemt, dan dient het hof haar standpunt uitvoerig te motiveren. Dat is niet gebeurd. In strijd met de waarheid wordt gesteld (4.10-slot) dat [X] in het geheel geen rittenadministratie heeft gevoerd voor de aan hem ter beschikking gestelde auto. De inspecteur beschikt over een complete administratie, echter houdt de kaarten volledig op de borst (*zo bleek tijdens de zitting in okt 2020). Het had op de weg van het hof gelegen om de inspecteur specifiek vragen te stellen over deze jaren alsmede de werkwijze in de voorgaande jaren 2008 t/m 2010. Vanaf 2013 gelden eerst verbeterpunten zoals vastgelegd in het bekende OB-rapport. Conclusie: 2012 valt nog onder de ‘gebrekkige’ door de Belastingdienst goedbevonden rittenadministratie. Het hof miskent deze goedkeuring Het hof heeft nagelaten dit onderdeel van de grieven toereikend te motiveren en verzuimd de stellingname van [X] te onderzoeken. [X] heeft bewust aangedrongen op ‘openheid van zaken’ mbt 2014. De Belastingdienst heeft nooit in bezwaar — of beroep haar standpunt inzake de gepresenteerde administratie (*incl verantwoording ‘zakelijkheid’ van restaurantbezoeken) kenbaar gemaakt. Het werd [X] derhalve onmogelijk gemaakt om te anticiperen op de redelijkheid van de uitbreiding naar 2012 en 2013, temeer nu deze uitbreiding niet voor zijn kantoorgenoot [A] gold. Diverse algemene beginselen van behoorlijk bestuur worden aantoonbaar geschonden.

Het hof verzuimt te motiveren waarom [X] (*na steekproef met agenda — en vervolgens na gedetailleerde uitleg van ritten in Excel-bestand) toch nog volhoudt dat [X] niet geslaagd is in bedoeld bewijs. De ritten zijn zowel prive als zakelijk bijgehouden. Het karakter van de rit blijkt onomstotelijk uit 1) de agenda en 2) de van dag-tot-dag bijgehouden ritten in Riskbox-software. Duidelijker kan [X] de ritten met de auto-van-de-zaak niet ‘doen blijken’. Deze software maakt de ritten juist volledig controleerbaar (vanaf 2013 ev) Wanneer het hof in het verlengde van de rechtbank dit legitieme verweer verwerpt, dan dient het hof uitgebreider te motiveren en niet te volstaan met een verwijzing naar de (gedeeltelijk) overgelegde rittenregistratie voor het jaar 2013 (zie 2.14) Het hof miskent het (door [X] bewezen feit dat de inspecteur wel degelijk over een complete rittenadministratie beschikt (*dwz compleet 2012 + compleet 2013) , echter geen reden ziet om de administratie in zijn onderzoek te betrekken en ‘met het hof te delen’. De inspecteur valt letterlijk door de mand door te stellen (citaat /zie pv hofzitting):

[X] is van oordeel dat het dienstbaarheidsbeginsel met voeten wordt getreden. Het hof had niet kunnen volstaan met ‘wegkijken’ maar wist op basis van een brief dd 14 april 2020 dat [X] uitstel vroeg omdat hij met de inspecteur ‘in speaking terms’ verkeerde. De brief van 14 april wordt thans als prod 2 in het geding gebracht.

De brief van de inspecteur (aankruismodel waarin alle stukken uit 2012/2013 aan [X] worden geretourneerd) bevindt zich reeds in het hofdossier. Ergo: de algemene beginselen van behoorlijk bestuur staan een navordering over de jaren 2012 en 2013 wel in de weg, aangezien de Belastingdienst (namens deze: de inspecteur) zelf ter zitting heeft toegegeven de deur open te laten voor een gesprek (*met aanvullende rittenadministratie over de jaren 2012 en 2013) om vervolgens na intern overleg (*met leidinggevende) toch weer te (doen) besluiten alle stukken omstreeks 14 april 2020 aan [X] te retourneren.

Het hof mag niet volstaan met de conclusie (zie pv) ‘zo te zien is de verhouding behoorlijk verstoord. Het lijkt echter wel een overzichtelijk probleem’. Genoemde schending van het dienstbaarheidsbeginsel mag niet lichtzinnig door een rechterlijke organisatie worden gepasseerd. Alle feiten en omstandigheden welke gedurende vele jaren in opmerkelijk negatieve zin de revue passeren in de rechtsverhouding tussen [X] en de Belastingdienst mogen niet ‘zuinig’ gemotiveerd worden. [X] is van oordeel dat het hof dit onderdeel van de grieven ontoereikend heeft gemotiveerd.

Aantoonbaar is de opmerking van de plv-directeur richting Nationale Ombudsman (citaat)

Deze brief bevindt zich in het hofdossier.

[X] is van oordeel dat — alle feiten en omstandigheden in onderling verband en samenhang bezien — slechts bekeken en beoordeeld hoeft te worden of aan het ‘zozeer indruist-criterium’ is voldaan. Indien het bewijsmateriaal op een wijze is verkregen welke zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, moet het gebruik ervan onder alle omstandigheden ontoelaatbaar worden geacht. Het hof heeft deze stellingname volledig gepasseerd, althans in de uitspraak wordt haar standpunt hierover niet toereikend gemotiveerd.

Het hof is van oordeel dat — uit de stukken van het geding — niet is af te leiden dat [X] door het handelen van enig ambtenaar van de Belastingdienst (*bedoeld wordt [F]) in een nadeliger positie is gebracht dan een andere — aan een boekenonderzoek — onderworpen belastingplichtige.

Genoemde [F] schrijft ook het Definitieve rapport in nov 2017 , dwz na bekendwording van de uitslag in de (interne) klachtprocedure van de Belastingdienst. [X] wordt op enkele essentiele punten in het gelijk gesteld, dwz ten aanzien van de (voor hem) in emailverkeer geuite negatieve mening van teammanager [G] aan het adres van [X] Daarna volgde in dec 2017 een gesprek met de plv-directeur te [R] en de (latere) opmerking van genoemde plv-directeur richting Ombudsman (*we hebben van onze fouten geleerd).

De conclusie van het hof is ontoereikend geformuleerd in de slotalinea van 4.3 [X] acht de handelwijze van de Belastingdienst onrechtmatig door A) een controle-medewerker in sept 2016 op pad te sturen die als buurtbewoner — adres [c-straat] te [S] — bekend is met prive mensen uit de directe omgeving van [X] en deze clienten uit de administratie haalt en ook aanwijst icm verteerkosten *(*dwz echtelieden […] — adres [c-straat] om vervolgens B) na bekendwording van de klachtprocedure toch nog het onderzoek voort te zetten en de Definitieve rapportage gereed te maken en te ondertekenen namens de Belastingdienst (in nov 2017). [X] wordt door deze handelwijze in een nadeliger positie gebracht. [F] besloot vervolgens ongemotiveerd uit te breiden naar 2012 en 2013 omdat [X] een 3^e kantoorbezoek te [Z] in de 1^ste week van nov 2016 had geweigerd en zich — in de ogen van genoemde [F] — nonkooperatief opstelde richting Belastingdienst. Ergo: geen sprake van een nieuw feit als bedoeld in art 16 lid 1 van de AWR maar ordinaire schending van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur.

Ter zitting van de rechtbank te Breda (jan 2020) zijn de woorden ‘nieuw feit’ overigens door de rechter in de mond gelegd van toenmalig gemachtige [I]. Deze woorden zijn nimmer volmondig erkend of gesteld door [X] zelf.

[X] is de dupe geworden van rancune en vooringenomenheid jegens zijn persoon. Hem is uit betrouwbare bron ter ore gekomen dat voormalig accountant [J] hier achter zit. De inspecteur houdt op dit specifieke punt de kaarten op de borst, echter verraadt zichzelf omdat het (voor [X] in aug 2016 volstrekt onverwachte boekenonderzoek door mensenhand is geïnitieerd en vervolgens niet in de geautomatiseerde afdoening van de aangifte is geblokkeerd waardoor de primitieve aanslag in november 2016 is opgelegd.

Na afloop van de zitting (in okt 2020) zei inspecteur [K] op de gang ‘het was [J] niet, dat kan ik u wel nog vertellen’ Deze opmerking kwam spontaan uit zijn mond. Wie dan wel valselijk over mij een tip bij de Belastingdienst heeft ingediend wou de inspecteur niet zeggen, althans hierover zweeg hij.

Het hof had niet kunnen volstaan met ‘wegkijken’ ofwel volledig negeren van deze stellingname. In de uitspraak is hierover niets terug te vinden en dat geldt als een motiveringsgebrek.

[X] moge in algemene zin uw Hoge Raad wijzen op de essentie van rechtspraak en het belang voor de rechtzoekende om ‘serieus te worden genomen’, zeker nu maatschappelijke ontwikkelingen actueel zijn geworden waarin het instituut Belastingdienst geen onberispelijke staat van dienst heeft (*in de Toeslagenaffaire). [X] heeft gedurende 27 jaar de rechtspraak gediend, althans als advocaat ruim 2800 clienten bijgestaan (civiele/straf/bestuur). Belastingrechtspraak was hem (tot voor kort) onbekend. [X] is diep teleurgesteld in de rechtspraak en zal gemotiveerd uitleggen waarom hij dit als zodanig heeft ervaren (zowel in eerste aanleg als in hoger beroep).

Belangrijke functies van hoger beroep die in de wetenschap en de praktijk worden onderkend betreffen:

Het hof heeft deze zaak niet met de vereiste zorgvuldigheid en aandacht behandeld. Tijdens de digitale skypezitting op 11 dec 2020 heeft de hof-raadsheer commissaris mr Kromhout de boekhoudkundig adviseur (*gemachtigde) van [X] herhaaldelijk de mond gesnoerd (*er mocht niet gepleit worden) en het ontbreken van eigen dossierkennis (*aan de zijde van mr Kromhout inzake boekjaar 2014) op deze gemachtigde afgewenteld. [X] heeft deze handelwijze als een ernstige inbreuk op zijn rechten ervaren. De inspecteur wist wel degelijk van de spreekwoordelijke hoed en de rand. Boekjaar 2014 is immers ten kantore van [B] accountant besproken en vervolgens incl afschrijving wagenpark + concrete kostenberekening verantwoord in het concept-rapport en definitieve rapport. Bewijs hiervoor is evenzeer terug te vinden in de aangevallen uitspraak, zie 2.2 (citaat):

Hieropvolgend heeft [X] zijn huidige boekhoudkundig adviseur opdracht gegeven om de werkelijke kosten over de jaren 2012 en 2013 concreet in kaart te brengen. Dat scheelt aanzienlijk tov de forfaitaire bedragen (dwz 25%: de griffier vermeldt abusievelijk in het pv van de Skypezitting 20%). In 2012 concreet EUR 33209,-- en in 2013 EUR 28.772,-- In het aangevallen Rapport Boekenonderzoek dd 20 nov 2017 wordt nog uitgegaan van EUR 46.083,-- (2012) resp 43.941,-(2013). Dit is aantoonbaar onjuist en is gemotiveerd (met justificatoire bescheiden) door de boekhoudkundig adviseur betwist (* eveneens voorafgaand aan de skypezitting).

De correctie met vermindering bedraagt maar liefst EUR 12.874,- (2012) resp 15.169,-- (2013), in totaal derhalve 28.043,-- (minder dan de forfaitaire bijtelling van 25%). Zie brief […] dd 18 mei 2020 prod 23 -hofdossier.

Er volgt een heropening van het onderzoek omdat de inspecteur de door [X] (*in de lijn van 2014) overgelegde berekening ter zitting betwist. [X] betreurt deze handelwijze omdat de inspecteur wist, althans behoorde te weten, dat de auto van de zaak in 2014 qua cataloguswaarde veel duurder was dan de (in 2012 en 2013) op de balans gepresenteerde auto's van de zaak. Een Maserati is immers veel duurder dan een Audi of BMW, ergo…. De inspecteur heeft het hof onterecht op een dwaalspoor gebracht en [X] onterecht tegengesproken.

Daarnaast heeft de inspecteur miskend dat de auto van de zaak in 2013 versneld is ingeruild (*dus van de balans gegaan). Uitleg is bekend bij het hof, zie brief van [X] aan griffie dd 23 okt 2020 (prod 3) + brief aan hof dd 20 nov 2020 (prod.4). In de aangevallen uitspraak heeft het hof deze feiten miskend, althans met geen woord gerept over de ‘korting op het breukdeel privebijtelling in 2013’ met 1/12 deel. De uitspraak van de rechtbank ten aanzien van 2012 en 2013 is onterecht door het hof bekrachtigd. Zie 4.16 (slotsom correcties 2012 en 2013). De motivering is niet toereikend en onjuist.

Het doel van de Skypezitting was ‘te achterhalen wat de werkelijke kosten van de gebruikte auto's over de jaren 2012 en 2013 zijn. [X] heeft met hulp van zijn boekhoudkundig adviseur aangetoond dat de bijtelling nooit boven de 25% bijtelling uitkomt. [X] gebruikt de auto zeer spaarzaam, alle jaren gemiddeld 7000 km per jaar. De werkelijke kosten zijn hierdoor continue laag (dwz benzine etc). Het hof miskent de stellingname dat boekwinsten dan wel boekverliezen voor de bepaling van de werkelijke kosten zijn uitgesloten. Kennelijk heeft het hof de concrete cijfers die aan de naheffing van 2014 ten grondslag lagen, zelf uit het oog verloren. Zie 2.9 alsmede het pv van de skypezitting. Uiteraard hoeft [X] geen antwoord te geven op vragen waarbij de feiten reeds vast staan. Het hof had deze vraag aan de inspecteur moeten voorleggen en informeren naar de afwijkende zienswijze. Waarom wel dezelfde rekenmethodiek over 2014 is goedbevonden echter plotsklaps wordt afgeweken over dezelfde rekenmethodiek in 2012/2013, dat wordt niet door de inspecteur uitgelegd. De raadsheer-commissaris verzuimt de inspecteur op dit specifieke punt te ondervragen en dat is een enorme misslag geweest ter zitting in oktober 2020 en de skypezitting in december. De motivering is ontoereikend en onjuist.

Een raadsheer dient zelf goed voorbereid te zijn en de juiste partij aan te spreken. De inspecteur mocht wel achterover leunen en kreeg onterecht geen vraag gesteld over boekjaar 2014 en de cijfers zoals vastgelegd in het Definitieve rapport van nov 2017. [X] heeft hieropvolgend de griffier per brief dd 11 december 2020 verzocht om een aantal bescheiden aan het pv van de skypezitting te hechten. Zie prod. 5 Dat is kennelijk niet gebeurd, zo blijkt uit de (aan partijen) ingezonden brief dd 5 augustus 2021 (met kopie pv).

[X] moge uw Hoge Raad verzoeken kennis te nemen van bijgevoegde Mededelingen/naheffingsaanslagen dd 23 juni 2021, jaar/tijdvak 2014 (EUR 16.303,-) + 2013 (EUR 21.275,-) Hieruit blijkt onomstotelijk dat over 2014 wel de concrete kosten met reguliere afschrijvingstabel is goedbevonden en over 2013 niet. Tijdvak 2013 had beduidend lager moeten uitvallen, enerzijds ivm het goedkopere wagenpark (BMW/Audi) en anderzijds vanwege het breukdeel 1/12 -auto op 30 nov verkocht). Zie prod. 6

Bijgevoegd tevens de toelichting dd 9 aug 2021 van de (gemachtigd) boekhoudkundig adviseur. [L] legt uit hoe de zitting (in zijn ogen) is verlopen en welke beoordelingsfouten zijn gemaakt. Zie prod. 7

Cassatie in het belang van de rechtseenheid of rechtsontwikkeling:

Met veroordeling van de Belastingdienst in de kosten van de cassatieprocedure