Hof 's-Gravenhage, 10-07-2007, nr. 2200236706

adres: [adres],

thans verblijvende in Penitentiaire Inrichting Zuid West,

De Dordtse Poorten te Dordrecht.

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg en het onderzoek op de terechtzittingen in hoger beroep van dit hof van 23 januari 2007, 27 maart 2007 (regie), 11 mei 2007 en 26 juni 2007.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

Aan de verdachte is tenlastegelegd hetgeen vermeld staat in de inleidende dagvaardingen, zoals op de terechtzitting in eerste aanleg op vordering van de officier van justitie gewijzigd.

Van de dagvaardingen en van de vordering wijziging tenlastelegging zijn kopieën in dit arrest gevoegd.

Het hof heeft de feiten die in deze dagvaardingen zijn opgenomen van een doorlopende nummering voorzien.

Het zal die nummering in dit arrest aanhouden.

Procesgang

In eerste aanleg is de verdachte van het onder 7 tenlastegelegde vrijgesproken en ter zake van het

onder 1 impliciet primair, 2, 3, 4, 5, 6, 10 en 11 tenlastegelegde veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van twaalf (12) jaren, met aftrek overeenkomstig artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht en met beslissing omtrent de vorderingen van de benadeelde partijen en oplegging van schadevergoedingsmaatregelen als nader in het vonnis vermeld.

De verdachte heeft tegen het vonnis hoger beroep ingesteld.

Ter terechtzitting in eerste aanleg van 24 augustus 2005 heeft de rechtbank te Rotterdam de afsplitsing van de bij inleidende dagvaarding aan de verdachte onder 8 en 9 tenlastegelegde feiten bevolen, zodat het hoger beroep is beperkt tot de overige op de tenlastelegging vermelde feiten. Ingevolge het bepaalde bij artikel 404, vierde lid, van het Wetboek van Strafvordering is het hoger beroep voorts niet gericht tegen de in eerste aanleg gegeven vrijspraak.

Waar hierna wordt gesproken van "de zaak" of "het vonnis", wordt daarmee bedoeld de zaak of het vonnis voor zover op grond van het vorenstaande aan het oordeel van dit hof onderworpen.

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

Beroep op niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie c.q. strafmitigering ex artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering

Ter terechtzitting in hoger beroep heeft de raadsman van de verdachte betoogd, een en ander zoals nader toegelicht in zijn overgelegde en aan het proces-verbaal van de terechtzitting gehechte pleitnota, dat sprake zou zijn van dusdanig ernstige verzuimen als bedoeld in artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering dat deze zouden moeten leiden tot niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie in de vervolging van de verdachte, subsidiair tot strafmitigering. De raadsman heeft daartoe allereerst aangevoerd dat bij de uitvoering van de spiegelconfrontaties op 9 december 2005 een ernstige schending van artikel 3 van het Europese verdrag tot bescherming van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) heeft plaatsgevonden nu twee verbalisanten, [verb[verbalisant 1] en [verbalisant 2], ieder voor zich, in elkaars aanwezigheid en in de aanwezigheid van verbalisant [verbalisant 3], de verdachte op zijn minst genomen hebben mishandeld. Voorts zouden deze drie verbalisanten opzettelijk in strijd met de waarheid en met de verbaliseringsplicht niets over de mishandelingen hebben gerelateerd in de door hen naar aanleiding van de confrontaties opgemaakte processen-verbaal.

De bedoelde spiegelconfrontaties zijn gehouden door de rechter-commissaris in opdracht van de rechtbank. Dat brengt mee dat artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering, dat uitsluitend ziet op vormverzuimen in het voorbereidend onderzoek, niet van toepassing is. Het verweer van de verdediging moet in zoverre worden verworpen.

Ambtshalve heeft het hof onderzocht of de door de verdediging gelaakte handelingen van de politieambtenaren de tegen de verdachte gevoerde procedure zodanig in strijd doen zijn met het bepaalde in artikel 6 EVRM of een zodanige ernstige schending opleveren van beginselen van een behoorlijke procesorde dat het gevolg daarvan zou moeten zijn dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk wordt verklaard in zijn vervolging dan wel dat de op te leggen straf wordt gemitigeerd.

Het hof heeft zich in het licht hiervan op de hoogte gesteld van de resultaten van het tegen de verbalisanten [verbalisant 2], [verbalisant 1] en [verbalisant 3] ingestelde interne onderzoek, terwijl voordien ter terechtzitting de door de verdediging geselecteerde opnames zijn bekeken die van de incidenten zijn gemaakt en die onderdeel van het dossier uitmaken. Ook heeft het hof kennis genomen van de brief van 21 juni 2005 van de officier van justitie te Rotterdam, mevrouw mr. J.M. Stuyt, waarin zij gemotiveerd haar beslissing uiteenzet dat de aangifte tegen de betrokken politiemensen niet zal leiden tot nader strafrechtelijk onderzoek of tot vervolging. Het hof is van oordeel dat er, hoe het optreden van de genoemde verbalisanten ook moet worden beoordeeld en welke gevolgen er eventueel in de ambtelijke sfeer ook aan worden gegeven, in casu niet doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van verdachte tekort is gedaan aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak en overigens hoe dan ook niet kan worden gezegd dat de verdachte in enig opzicht in zijn verdedigingsbelangen is geschaad. Bij dit oordeel speelt een rol dat het hof de resultaten van de spiegelconfrontaties niet voor het bewijs zal gebruiken.

Voor niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in zijn vervolging of voor enige andere vorm van compensatie ziet het hof derhalve geen reden.

Vrijspraak

In de op grond van het procesdossier en het verhandelde ter terechtzitting in hoger beroep vastgestelde feiten en omstandigheden, ziet het hof onvoldoende grond om te concluderen tot het voor poging tot moord vereiste kalm beraad en rustig overleg. Anders dan de advocaat-generaal heeft betoogd volgt naar het oordeel van het hof uit het dragen van vuurwapens niet noodzakelijk dat er een afspraak bestond om het slachtoffer om het leven te brengen, terwijl ook uit de tijdspanne tussen het passeren van het latere slachtoffer en het vervolgens omdraaien en op hem schieten door de verdachte en zijn mededader niet zonder meer volgt dat de verdachte aldus de tijd had zich te beraden op het te nemen of het genomen besluit.

Naar het oordeel van het hof is derhalve niet wettig en overtuigend bewezen hetgeen aan de verdachte onder 1 impliciet primair (poging tot moord) is tenlastegelegd, zodat de verdachte daarvan behoort te worden vrijgesproken.

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 impliciet subsidiair, 2, 3, 4, 5, 6, 10 en 11 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

(zie de hierna ingevoegde bijlage die van dit arrest deel uitmaakt)

Hetgeen meer of anders is tenlastegelegd, is niet bewezen. De verdachte moet daarvan worden vrijgesproken.

Voorzover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewijsvoering

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezenverklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat en die reden geven tot de bewezenverklaring.

In die gevallen waarin de wet aanvulling van het arrest vereist met de bewijsmiddelen dan wel, voor zover artikel 359, derde lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering wordt toegepast, met een opgave daarvan, zal zulks plaatsvinden in een aanvulling die als bijlage aan dit arrest zal worden gehecht.

Bruikbaarheid getuigenverklaringen

De verdediging heeft naar voren gebracht dat de verklaringen van [X], [Y] en [Z] niet voor het bewijs kunnen worden gebezigd nu deze, in het bijzonder gelet op de door deze getuigen bij de rechter-commissaris afgelegde verklaringen, wisselen. Het hof verwerpt dit verweer – voor zover het betreft de verklaringen van [X] en [Y] – op grond van het volgende:

Het slachtoffer [X] heeft naar het oordeel van het hof duidelijk en ook consistent verklaard over de betrokkenheid van de verdachte – die hij al jaren goed kende – tijdens het opsporingsonderzoek, ter terechtzitting in eerste aanleg alsook ter terechtzitting in hoger beroep.

De getuige [Y] heeft niet alleen tegenover twee verbalisanten maar ook tegenover de rechter-commissaris verklaard dat hij op straat van verschillende mensen had gehoord dat de verdachte op het slachtoffer had geschoten en dat hij alleen van ene Rico had gehoord dat de verdachte samen met “Mo Psycho” (de medeverdachte [A]) had geschoten.

Voor twijfel aan de betrouwbaarheid van de beide getuigen is dus geen reden, terwijl er geen formele grond is waarom hun verklaringen niet voor het bewijs gebruikt kunnen worden.

Nu het hof de verklaringen van [Z] buiten beschouwing laat, behoeft het verweer in zoverre geen bespreking.

Voorwaardelijk opzet

Met betrekking tot het onder 1 en 2 bewezenverklaarde overweegt het hof als volgt.

Uit het technisch sporenonderzoek en de (medische) verklaringen van de slachtoffers en de overige getuigen is gebleken dat de verdachte en diens medeverdachte al rennend in de nabijheid van (de achteruitgang van) discotheek Hollywood waar zich op dat moment, rond sluitingstijd, een grote groep mensen bevond, meermalen gericht op [X] hebben geschoten. Tengevolge daarvan heeft deze veertien in- en uitschotwonden in zijn rechterhand, beide benen, bil en rug opgelopen. Voorts zijn vier omstanders gewond geraakt. Hun verwondingen bestonden onder meer uit een schampschot aan de rug, een schampschot aan het bovenbeen, een in- en uitschotwond aan het bovenbeen, en een inschotwond in de arm. Bovendien is één van hen nog door zijn pantalon geschoten en een andere omstander door zijn colbert.

Het is een feit van algemene bekendheid dat aan het schieten met een vuurwapen in de richting van een persoon het gevaar is verbonden dat deze persoon daardoor dodelijk wordt getroffen. Nu naar het oordeel van het hof de verdachte samen met diens medeverdachte gericht op [X] heeft geschoten, heeft hij willens en wetens de naar algemene ervaringsregels aanmerkelijk te achten kans aanvaard dat hij hem dodelijk zou treffen.

Door al rennend bij een discotheek waar zich rond sluitingstijd veel mensen bevonden, een groot aantal kogels af te vuren heeft de verdachte zich naar het oordeel van het hof voorts willens en wetens blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat ook een of meerdere van die omstanders zou worden geraakt en daarbij het leven zou laten.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezenverklaarde levert op:

Ten aanzien van het onder 1 impliciet subsidiair en 2 bewezenverklaarde:

Medeplegen van poging tot doodslag, meermalen gepleegd.

Ten aanzien van het onder 3 bewezenverklaarde:

Medeplegen van handelen in strijd met artikel 26,

eerste lid van de Wet wapens en munitie en het feit

begaan met betrekking tot een wapen van categorie II, meermalen gepleegd

en

medeplegen van handelen in strijd met artikel 26,

eerste lid van de Wet wapens en munitie en het feit

begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III, meermalen gepleegd

en

medeplegen van handelen in strijd met artikel 26, eerste lid van de Wet wapens en munitie, meermalen gepleegd.

Ten aanzien van het onder 4 bewezenverklaarde:

Medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met een

in artikel 2 onder B van de Opiumwet gegeven verbod, meermalen gepleegd.

Ten aanzien van het onder 5 bewezenverklaarde:

Medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met het

in artikel 2 onder C van de Opiumwet gegeven verbod, meermalen gepleegd.

Ten aanzien van het onder 6 bewezenverklaarde:

Het als leider deelnemen aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven.

Ten aanzien van het onder 10 bewezenverklaarde:

Bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht.

Ten aanzien van het onder 11 bewezenverklaarde:

Eenvoudige belediging, terwijl de belediging wordt aangedaan aan een ambtenaar gedurende of ter zake van de rechtmatige uitoefening van zijn bediening.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

Strafmotivering

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd en dat de verdachte ter zake van het onder 1 impliciet primair, 2, 3, 4, 5, 6, 10 en 11 tenlastegelegde zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vijftien (15) jaren met aftrek overeenkomstig artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht.

Daarbij heeft het hof in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Nadat de verdachte en zijn medeverdachte in de vroege ochtenduren van 6 februari 2005 [X] waren tegengekomen, hebben zij hem al rennend achtervolgd tot op het terrein van discotheek Hollywood, waar op dat moment - rond sluitingstijd - veel bezoekers aanwezig waren en een groot aantal kogels op hem afgevuurd. Hierbij hebben zij [X] minstens zeven maal geraakt en daarnaast nog vier andere mensen die zich bij de achteruitgang van de sluitende discotheek bevonden. De verwondingen van de omstanders bestonden uit schampletsel aan rug en bovenbeen, een in- en uitschotwond aan het bovenbeen en een inschotwond in de arm, terwijl de pantalon van één van hen en het jasje van een andere toevallig aanwezige is doorschoten. [X] heeft weliswaar blijvend fysiek ongemak aan de schietpartij overgehouden, en wel aan zijn hand en voet, doch ook bij hem zijn geen vitale delen geraakt. Het lijkt, gelet op voormelde omstandigheden, aan weinig meer dan een gelukkig toeval te danken dat de gevolgen voor de slachtoffers niet ernstiger zijn geweest.

De verdachte en zijn medeverdachte, die omtrent de precieze aanleiding voor de schietpartij geen opening van zaken hebben gegeven, hebben door hun handelwijze blijk gegeven geen enkel respect te hebben voor het leven van [X] en dat van de andere slachtoffers. Zij zijn er niet voor teruggedeinsd om de levens van talrijke aanwezigen op de plaats van de schietpartij ernstig in gevaar te brengen. Het hof rekent de verdachte zwaar aan dat de schietpartij plaatsvond in een publieke ruimte waar veelal jonge mensen voor plezier en ontspanning naar toe gaan. Bezoekers van dergelijke publieke ruimtes moeten gevrijwaard blijven van bedreigende situaties zoals die zich door toedoen van verdachte en zijn mededader hebben voorgedaan.

Zij hebben door aldus te handelen meerdere malen op grove wijze inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit van de slachtoffers, waarbij ook de personen die getuige zijn geweest van de schietpartij een buitengewoon traumatische ervaring te verwerken hebben gekregen. Deze feiten zijn door hen allen als zeer beangstigend en schokkend ervaren en te verwachten valt dat zij nog geruime tijd de psychische gevolgen zullen ondervinden van hetgeen de verdachte en zijn medeverdachte hen hebben aangedaan, nog daargelaten dat een aantal van de slachtoffers nog dagelijks wordt geconfronteerd met de fysieke gevolgen ervan. Dergelijke voor de rechtsorde schokkende delicten dragen bovendien bij aan de reeds in de samenleving heersende gevoelens van onrust en onveiligheid.

Voorts heeft de verdachte leiding gegeven aan een criminele organisatie die zich vanuit een pand aan de Zuidhoek te Rotterdam gedurende een periode van meer dan een jaar bezighield met de handel in harddrugs. De verdachte opereerde in dit kader veelal achter de schermen en liet de feitelijke handel over aan zijn medeverdachten. Verdachte heeft samen met zijn medeverdachten ook een hoeveelheid cocaïne en heroïne in dat pand aanwezig gehad. De verdachte en zijn medeverdachten hebben zich kennelijk enkel laten leiden door hun financiële belangen en zich geen rekenschap gegeven van de schade en onrust die dergelijke ernstige schendingen van de in de Opiumwet gegeven verbodsnormen veroorzaken.

Door de handel in harddrugs wordt de volksgezondheid immers ernstig bedreigd en het gebruik van dergelijke middelen heeft voorts een aanzuigende werking op diverse vormen van criminaliteit.

Ook heeft de verdachte samen met anderen diverse vuurwapens en munitie voorhanden gehad. Tegen het onbevoegdelijk en ongecontroleerd voorhanden hebben van dergelijke wapens dient krachtig te worden opgetreden ter bescherming van de maatschappij en haar burgers en ter voorkoming van een schietpartij als de onderhavige.

Ten slotte heeft de verdachte bij de spiegelconfrontaties een van de dienstdoende politieambtenaren bedreigd en beledigd, hetgeen op zichzelf zonder meer afkeurenswaardig is. Gelet op de gevolgen die de verdachte evenwel reeds heeft moeten ondervinden van het door de politie noodzakelijk geoordeelde geweld tijdens de spiegelconfrontaties, zal het hof volstaan met de vaststelling dat de verdachte deze misdrijven heeft begaan en zal deze niet verder meewegen bij de op te leggen straf.

De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan zeer ernstige delicten die de rechtsorde in hoge mate hebben geschokt. Het hof rekent de verdachte deze gedragingen zwaar aan en met name de kennelijk lichtvaardige wijze waarop hij tot het gebruik van een vuurwapen is overgegaan en waarmee hij het volstrekt onaanvaardbare risico heeft genomen dat toevallige aanwezigen door de afgevuurde kogels dodelijk zouden worden getroffen. De verdachte heeft geen verantwoordelijkheid genomen voor zijn handelen en heeft geen blijk gegeven het strafwaardige en de ernst daarvan in te zien. Nu hij daarenboven blijkens een hem betreffend uittreksel uit het Justitieel Documentatieregister d.d. 14 maart 2007 nog kort voor het plegen van de onderhavige feiten een gevangenisstraf had uitgezeten wegens poging tot moord, bestaat de vrees dat hij ook in de toekomst opnieuw zal vervallen in gewelddadig gedrag.

Op grond van het vorenoverwogene is het hof van oordeel dat op dergelijke delicten niet anders kan worden gereageerd dan met een gevangenisstraf van aanzienlijke duur.

Hoewel het hof met betrekking tot het onder 1 tenlastegelegde feit poging tot doodslag en niet poging tot moord bewezen acht en de onder 10 en 11 bewezenverklaarde feiten niet in verhogende zin heeft meegenomen bij de straftoemeting, komt het hof, gelet op de aard en de ernst van de feiten en op grond van de hiervoor vermelde omstandigheden, tot een hogere straf dan door de rechtbank in eerste aanleg opgelegd.

Het hof is - alles overwegende - van oordeel dat een geheel onvoorwaardelijke gevangenisstraf van navermelde duur een passende en geboden reactie vormen.

Vordering tot schadevergoeding [1e benadeelde partij feit 2]

In het onderhavige strafproces heeft [1e benadeelde partij feit 2] als benadeelde partij gevoegd en

een vordering ingediend tot vergoeding van een bedrag van € 485,50 ter zake van geleden materiële schade en van een bedrag van € 1.300,- ter zake van geleden immateriële schade, derhalve in totaal tot een bedrag van € 1.785,50,

als gevolg van het aan de verdachte onder 2 tenlastegelegde.

In hoger beroep is deze vordering aan de orde tot het in eerste aanleg toegewezen bedrag van € 1.523,50, bestaande uit € 223,50 voor geleden materiële schade en € 1.300,- voor geleden immateriële schade.

De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering van de benadeelde partij.

Tevens heeft de advocaat-generaal gevorderd dat aan de verdachte de schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht wordt opgelegd.

De vordering van de benadeelde partij is door en namens de verdachte betwist.

Naar het oordeel van het hof heeft de benadeelde partij aangetoond dat de gestelde materiële schade is geleden en dat deze schade het rechtstreeks gevolg is van het ten laste van de verdachte onder 2 bewezenverklaarde. De vordering van de benadeelde partij zal derhalve worden toegewezen.

Naar het oordeel van het hof is voorts aannemelijk geworden dat er immateriële schade is geleden, dat deze schade rechtstreeks verband houdt met het onder 2 bewezenverklaarde feit en dat derhalve de vordering van de benadeelde partij ter zake van de geleden immateriële schade zich leent voor gehele toewijzing.

Dit brengt mee, dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot

aan deze uitspraak in verband met haar vordering heeft gemaakt, welke kosten het hof begroot op nihil, en in

de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Nu vaststaat dat de verdachte naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het onder 2 bewezenverklaarde feit is toegebracht, zal het hof aan

de verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan

de Staat van een bedrag van € 1.523,50 ten behoeve van het slachtoffer.

Vordering tot schadevergoeding [2e benadeelde partij feit 2]

In het onderhavige strafproces heeft [2e benadeelde partij feit 2] zich als benadeelde partij gevoegd en een vordering ingediend tot vergoeding van een bedrag van € 1.319,53 ter zake van geleden materiële schade en van een bedrag van € 3.400,- ter zake van geleden immateriële schade, derhalve in totaal tot een bedrag van € 4.719,53, als gevolg van het aan de verdachte onder 2 tenlastegelegde.

In hoger beroep is deze vordering aan de orde tot het in eerste aanleg toegewezen bedrag van € 1.815,53, bestaande uit € 315,53 voor geleden materiële schade en € 1.500,- voor geleden immateriële schade.

De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering van de benadeelde partij.

Tevens heeft de advocaat-generaal gevorderd dat aan de verdachte de schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht wordt opgelegd.

De vordering van de benadeelde partij is door en namens de verdachte betwist.

Naar het oordeel van het hof heeft de benadeelde partij aangetoond dat de gestelde materiële schade is geleden

en dat deze schade het rechtstreeks gevolg is van het

ten laste van de verdachte onder 2 bewezenverklaarde.

De vordering van de benadeelde partij zal derhalve worden toegewezen.

Naar het oordeel van het hof is voorts aannemelijk geworden dat er immateriële schade is geleden, dat deze schade rechtstreeks verband houdt met het onder 2 bewezenverklaarde feit en dat derhalve de vordering van de benadeelde partij ter zake van de geleden immateriële schade zich leent voor gehele toewijzing.

Dit brengt mee, dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot

aan deze uitspraak in verband met haar vordering heeft gemaakt, welke kosten het hof begroot op nihil, en in

de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Nu vaststaat dat de verdachte naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het onder 2 bewezenverklaarde feit is toegebracht, zal het hof aan

de verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan

de Staat van een bedrag van € 1.815,53 ten behoeve van het slachtoffer.

Vordering tot schadevergoeding [3e benadeelde partij feit 2]

In het onderhavige strafproces heeft [3e benadeelde partij feit 2] zich als benadeelde partij gevoegd en een vordering ingediend tot vergoeding van geleden immateriële schade als gevolg van het aan de verdachte onder 2 tenlastegelegde tot een bedrag van € 1.500,-.

In hoger beroep is deze vordering aan de orde tot dit in eerste aanleg volledig toegewezen bedrag.

De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering van de benadeelde partij.

Tevens heeft de advocaat-generaal gevorderd dat aan de verdachte de schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht wordt opgelegd.

De vordering van de benadeelde partij is door en namens de verdachte betwist.

Naar het oordeel van het hof is aannemelijk geworden dat er immateriële schade is geleden, dat deze schade rechtstreeks verband houdt met het onder 2 bewezenverklaarde feit en dat derhalve de vordering van de benadeelde partij ter zake van de geleden immateriële schade zich leent voor gehele toewijzing.

Dit brengt mee, dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot

aan deze uitspraak in verband met haar vordering heeft gemaakt, welke kosten het hof begroot op nihil, en in

de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Nu vaststaat dat de verdachte naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het onder 2 bewezenverklaarde feit is toegebracht, zal het hof aan de verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag van € 1.500,- ten behoeve van het slachtoffer.

Vordering tot schadevergoeding [verbalisant 3]

In het onderhavige strafproces heeft mr. Van de Bilt zich namens [verbalisant 3] als benadeelde partij gevoegd en een vordering ingediend tot vergoeding van geleden immateriële schade als gevolg van het aan de verdachte onder 10 en 11 tenlastegelegde tot een bedrag van € 250,-.

In hoger beroep is deze vordering aan de orde tot dit in eerste aanleg toegewezen en in hoger beroep gehandhaafde bedrag.

De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering van de benadeelde partij.

Tevens heeft de advocaat-generaal gevorderd dat aan de verdachte de schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht wordt opgelegd.

De vordering van de benadeelde partij is door en namens de verdachte betwist.

Naar het oordeel van het hof is niet aannemelijk geworden dat door de benadeelde partij immateriële schade is geleden. De vordering van de benadeelde partij zal derhalve worden afgewezen.

Dit brengt mee, dat de benadeelde partij dient te worden veroordeeld in de kosten die de verdachte tot aan deze uitspraak in verband met zijn verdediging tegen die vordering heeft moeten maken, welke kosten het hof begroot op nihil.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

Het hof heeft gelet op de artikelen 2 (oud) en 10 (oud) van de Opiumwet, de artikelen 36f, 45 (oud), 47, 57,

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep – voor zover aan het oordeel van het hof onderworpen - en doet opnieuw recht.

Verklaart niet bewezen hetgeen aan de verdachte onder 1 impliciet primair is tenlastegelegd en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart bewezen dat de verdachte het onder 1 impliciet subsidiair, 2, 3, 4, 5, 6, 10 en 11 tenlastegelegde, zoals hierboven omschreven, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen ter zake meer of anders is tenlastegelegd en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Bepaalt dat het bewezenverklaarde de hierboven vermelde strafbare feiten oplevert.

Verklaart de verdachte strafbaar ter zake van het bewezenverklaarde.

Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van