Hof 's-Hertogenbosch, 10-04-2018, nr. 200.220.938, 01

In dit geding na cassatie en verwijzing kan worden uitgegaan van de volgende feiten.

“Artikel 9. Non-concurrentie- en relatiebeding

1. Het is de werknemer verboden zonder schriftelijke toestemming van de werkgever om zowel tijdens als wel gedurende 1 jaar na beëindiging van de dienstbetrekking, binnen een straal van 50 km van de vestiging van werkgever, in enigerlei vorm een zaak, gelijk, gelijksoortig of aanverwant aan die van de werkgever te vestigen, te drijven, mede te drijven of te doen drijven, hetzij direct hetzij indirect, alsook financieel in welke vorm ook bij een dergelijke zaak belang te hebben, direct of indirect, of daarin of daarvoor op enigerlei wijze werkzaam te zijn, hetzij in dienstverband hetzij anderszins, hetzij tegen vergoeding, hetzij om niet, of daarin aandeel van welk aard ook te hebben, alles in de meest ruime zin des woord.

2. Het is de werknemer verboden zonder schriftelijke toestemming van de werkgever om gedurende 1 jaar na beëindiging van de dienstbetrekking bij relaties van de werkgever tegen vergoeding of om niet, direct of indirect, in dienstverband of anderszins, cliënten/patiënten van Focus on Human te begeleiden-coachen, in de meest ruime zin des woord.

Artikel 10. Boete

1. (…)

2. Indien de werknemer in strijd met zijn verplichtingen uit hoofde van het bepaalde in het geheimhoudingsbeding, het beding inzake nevenwerkzaamheden en het non-concurrentiebeding handelt, zal hij/zij in afwijking van artikel 7:650 lid 3 BW aan de vennootschap, zonder dat enige ingebrekestelling is vereist, in afwijking van artikel 7:650 lid 5 BW, voor iedere overtreding een boete verbeuren van € 2.500,- alsmede een boete van € 500,- voor iedere dag dat de overtreding voortduurt, onverminderd het recht van de werkgever om in plaats daarvan volledige schadevergoeding plus kosten en interesten te vorderen voor zover de werkelijk geleden schade de bedongen boete te boven gaat.”

In de onderhavige procedure vorderde [appellant] in het geding bij de kantonrechter in conventie, bij wege van voorlopige voorziening in kort geding, veroordeling van FOH tot betaling van:

Daarnaast vorderde [appellant] in conventie, eveneens bij wege van voorlopige voorziening in kort geding:

met veroordeling van FOH in de proceskosten.

FOH vorderde in het geding in eerste aanleg in reconventie, bij wege van voorlopige voorziening in kort geding, voor zover in hoger beroep van belang, veroordeling van [appellant] :

met veroordeling van [appellant] in de proceskosten.

In het vonnis in kort geding van 16 september 2015 heeft de kantonrechter in conventie, samengevat, als volgt geoordeeld:

In reconventie heeft de kantonrechter, samengevat, als volgt geoordeeld:

Op grond van deze oordelen heeft de kantonrechter de vorderingen van [appellant] in conventie afgewezen en [appellant] in de proceskosten van het geding in conventie veroordeeld.

In reconventie heeft de kantonrechter:

De kantonrechter heeft voorts [appellant] in de proceskosten van het geding in reconventie veroordeeld, het vonnis uitvoerbaar bij voorraad verklaard en het in reconventie meer of anders gevorderde afgewezen.

[appellant] heeft in hoger beroep negen grieven aangevoerd. [appellant] heeft geconcludeerd tot vernietiging van het beroepen vonnis in kort geding en tot, kort gezegd:

met veroordeling van FOH in de proceskosten, vermeerderd met nakosten en wettelijke rente.

De verdere beoordeling van grief 1: toelaatbaarheid van de werkzaamheden bij de Huisartsenpraktijk en bij [psychiatriepraktijk]

[appellant] heeft met grief 1 betoogd dat het in artikel 9 van de arbeidsovereenkomst neergelegde concurrentie-/relatiebeding nietig of vernietigbaar is wegens strijd met art. 9a van de Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs (hierna: Waadi).

In rov. 6.2 van het arrest van 12 januari 2016 heeft het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden geoordeeld dat sprake is geweest van het ter beschikking stellen van de arbeidskracht van [appellant] door FOH aan de Huisartsenpraktijk en aan [psychiatriepraktijk] zoals bedoeld in art. 1 lid 1 sub c Waadi. FOH heeft dat oordeel niet in een incidenteel cassatieberoep aangevochten. Het oordeel strekt dus bij de verdere beoordeling van het hoger beroep tot uitgangspunt. Het hof volgt FOH niet in het door haar in de memorie van antwoord na verwijzing op blz. 5 ingenomen standpunt dat deze kwestie nog open ligt.

Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft in rov. 6.3 van het arrest van 12 januari 2016 voorts geoordeeld dat het belemmeringenverbod van artikel 9a van de Waadi alleen ziet op de situatie waarin de opdrachtgever (in dit geval de Huisartsenpraktijk of [psychiatriepraktijk] ) de ter beschikking gestelde arbeidskracht (in dit geval [appellant] ) na afloop van de terbeschikkingstelling in dienst zou willen nemen. Volgens de betreffende overweging van het hof heeft het belemmeringenverbod van artikel 9a van de Waadi geen betrekking op de in dit geding aan de orde zijnde situatie, waarin de ter beschikking gestelde arbeidskracht na afloop van de terbeschikkingstelling zijn werkzaamheden voor de opdrachtgever als zzp-er wil voortzetten. Om deze reden heeft het hof aan [appellant] de bescherming van het belemmeringsverbod ontzegd en grief 1 verworpen.

[appellant] heeft beroep in cassatie ingesteld tegen het arrest van 12 januari 2016. In onderdeel 1 van het cassatiemiddel heeft [appellant] aangevoerd dat het belemmeringsverbod van art. 9a Waadi ook geldt als een (voormalige) gedetacheerde na afloop van de detachering of terbeschikkingstelling dezelfde werkzaamheden blijft verrichten voor degene bij wie hij eerder gedetacheerd was, maar nu als zzp’er.

De Hoge Raad heeft dit onderdeel van het cassatiemiddel behandeld in de rechtsoverwegingen 3.3.2 tot en met 3.3.8 van zijn arrest van 14 april 2017. Het hof zal de rechtsoverwegingen 3.3.7 en 3.3.8 uit het arrest van de Hoge Raad hieronder weergeven.

‘3.3.7 Zoals hiervoor in 3.3.2 is overwogen, moet art. 9a Waadi in overeenstemming met art. 6 lid 2 Uitzendrichtlijn worden uitgelegd. Dit betekent dat de woorden ‘geen belemmeringen (…) voor de totstandkoming van een arbeidsovereenkomst’ in art. 9a Waadi moeten worden gelezen als ‘geen belemmeringen (…) voor de totstandkoming van een arbeidsovereenkomst of een arbeidsverhouding’, waarbij het begrip ‘arbeidsverhouding’ moet worden uitgelegd in overeenstemming met de rechtspraak van het HvJEU over de Uitzendrichtlijn (zie hiervoor in 3.3.4). In het hiervoor overwogene ligt besloten dat er geen aanleiding bestaat om prejudiciële vragen te stellen aan het HvJEU.

In het licht hiervan betoogt onderdeel 1 terecht dat het hof een onjuiste uitleg aan art. 9a Waadi heeft gegeven door het belemmeringsverbod te beperken tot het geval dat het beding [appellant] verhindert bij [psychiatriepraktijk] of de Huisartsenpraktijk in dienst te treden. Na verwijzing zal moeten worden onderzocht of de rechtsverhouding tussen [appellant] enerzijds en [psychiatriepraktijk] respectievelijk de Huisartsenpraktijk anderzijds, voldoet aan de hiervoor bedoelde omschrijving van het begrip ‘arbeidsverhouding’. Indien dat het geval is, treft het belemmeringsverbod het beding ook voor zover het betrekking heeft op die rechtsverhouding.’

Het hof moet dus onderzoeken of de rechtsverhouding tussen [appellant] enerzijds en [psychiatriepraktijk] respectievelijk de Huisartsenpraktijk anderzijds, voldoet aan de omschrijving van het begrip ‘arbeidsverhouding’, waarbij het begrip ‘arbeidsverhouding’ moet worden uitgelegd in overeenstemming met de rechtspraak van het Hof van Justitie van de EU (HvJEU) over de Uitzendrichtlijn. Het HvJEU heeft zich in zijn arrest van 17 november 2016 (zaak C‑216/15, ECLI:EU:C:2016:883 (Ruhrlandklinik)) uitgelaten over de begrippen ‘werknemer’ en ‘arbeidsverhouding’ in de Uitzendrichtlijn. De overwegingen 25 tot en met 37 van dat arrest zijn geciteerd in rov. 3.3.4 van het arrest van de Hoge Raad. Naar de kern genomen komen de overwegingen erop neer dat sprake is van een arbeidsverhouding in de zin van de Uitzendrichtlijn indien een persoon gedurende een bepaalde tijd voor een ander en onder diens leiding prestaties levert en in ruil daarvoor een vergoeding ontvangt.

Daarbij zijn niet doorslaggevend:

Ten aanzien van de Huisartsenpraktijk

Tussen partijen staat vast dat [appellant] na het einde van zijn arbeidsovereenkomst bij FOH dezelfde werkzaamheden als voorheen is gaan verrichten bij de Huisartsenpraktijk, nu echter niet meer als door FOH gedetacheerde werknemer maar als zzp-er. Tussen partijen staat niet ter discussie dat daarbij is voldaan aan de navolgende criteria voor het aannemen van een arbeidsverhouding in de zin van de Uitzendrichtlijn:

Naar het oordeel van het hof is ten aanzien van de werkzaamheden die [appellant] als zzp-er voor de Huisartsenpraktijk is gaan verrichten, ook voldaan aan het laatste, in rov. 3.5.1 nog niet genoemde criterium, dat de werkzaamheden “onder leiding van” de Huisartsenpraktijk worden verricht. [appellant] moet de zorgprestaties immers zelf uitvoeren (hij mag zich niet door een ander laten vervangen) en hij moet dat doen op basis van instructies van de Huisartsenpraktijk. De huisarts bepaalt de taken, terwijl [appellant] als GGZ-ondersteuner de huisarts ondersteunt en op medisch terrein niet eindverantwoordelijk is (zie ook rov. 6.2 van het arrest van 12 januari 2016 van het hof Arnhem-Leeuwarden).

Daar komt bij dat FOH volgens rov. 6.6 van het arrest van 12 januari 2016 bij het pleidooi in hoger beroep heeft laten weten haar bezwaar tegen de uitvoering van de werkzaamheden door [appellant] bij de Huisartsenpraktijk niet te handhaven. In haar memorie na tussenarrest heeft FOH zich onderaan blz. 3 in vergelijkbare zin uitgelaten.

Ten aanzien van [psychiatriepraktijk]

Tussen partijen staat vast dat [appellant] na het einde van zijn arbeidsovereenkomst bij FOH dezelfde werkzaamheden als voorheen is gaan verrichten bij [psychiatriepraktijk] , nu echter niet meer als door FOH gedetacheerde werknemer maar als zzp-er.

Bij de beantwoording van de vraag of de (rechtstreekse) relatie tussen [psychiatriepraktijk] en [appellant] , die toen is ontstaan, gekwalificeerd moet worden als een arbeidsverhouding in de zin van de Uitzendrichtlijn, komt betekenis toe aan de ongedateerde schriftelijke verklaring van [psychiatriepraktijk] die [appellant] als productie 2 bij de appeldagvaarding heeft overgelegd. Die verklaring is kennelijk opgesteld tussen 1 juni 2015 en de datum van de appeldagvaarding (13 oktober 2015), en houdt onder meer het volgende in:

‘Betreft verklaring i.v.m. spoedappel.

1. Is er een Overeenkomst tussen Focus on Human en [psychiatriepraktijk] Psychiatrie?

Er is op basis van een mondelinge overeenkomst afgesproken dat de heer [appellant] werkzaamheden zal verrichten voor [psychiatriepraktijk] Psychiater in de functie van spv-er.

Overeengekomen is dat ik voor deze werkzaamheden een factuur zal ontvangen van Focus on Human en dat ik deze betalingen als voorschot op de eindafrekening per maand zal voldoen.

(…)

Zie bijlage met enkele facturen die verstuurd zijn (…).

2. De werkzaamheden van de heer [appellant] werden verricht onder eindverantwoordelijkheid van ondergetekende.

Bij elke cliënt van [psychiatriepraktijk] psychiatrie lever ik als psychiater een uitvoerig psychiatrisch onderzoek. Vanuit de uitkomst van dit psychiatrisch onderzoek zet ik in het dossier wat de insteek voor de behandeling wordt. Indien ik beoordeel dat het een behandelaanbod is waarbij spv ondersteuning wordt ingezet dan zal de spv er voornoemde beschrijven in een behandelplan. Dit behandelplan wordt cyclisch geëvalueerd tussen mij en de spv-er. Naast cyclische evaluatie vindt er voortdurend afstemming plaats en zien spv-er en ondergetekende cliënten waar nodig gezamenlijk.

3. Duur overeenkomst.

Maart 2013 hebben wij afgesproken dat de heer [appellant] zou beginnen met zijn werkzaamheden voor [psychiatriepraktijk] Psychiatrie.

Deze overeenkomst heb ik op 1 juni 2015 beëindigd. Dit is in een persoonlijk gesprek met de heer [bestuurder van STAA] overeengekomen. In dit gesprek is ook expliciet besproken (…) dat de heer [appellant] zijn werkzaamheden als spv-er bij [psychiatriepraktijk] Psychiatrie als zzp-er zal vervolgen.’

Gelet op de inhoud van deze verklaring acht het hof voorshands voldoende aannemelijk dat ten aanzien van de werkzaamheden die [appellant] na 1 juni 2015 rechtstreeks voor [psychiatriepraktijk] is gaan verrichten, voldaan is aan de navolgende criteria voor het aannemen van een arbeidsverhouding in de zin van de Uitzendrichtlijn:

Tussen partijen staat immers vast dat de gang van zaken voor en na 1 juni 2015 naar de kern genomen ongewijzigd is gebleven, met als enig verschil dat FOH weggevallen is als schakel tussen [appellant] en [psychiatriepraktijk] .

Wat betreft de vraag of ten aanzien van de werkzaamheden van [appellant] voor [psychiatriepraktijk] ook is voldaan aan het criterium, dat de werkzaamheden “onder leiding van” [psychiatriepraktijk] worden verricht, komt het hof tot de volgende bevindingen. Naar het oordeel van het hof moet op grond van het gestelde onder 2 in de hiervoor geciteerde verklaring van [psychiatriepraktijk] voorshands worden aangenomen dat [appellant] zijn werkzaamheden verricht onder eindverantwoordelijkheid van [psychiatriepraktijk] , dat [psychiatriepraktijk] bepaalt of [appellant] ondersteunende werkzaamheden zal verrichten, dat [appellant] dan weliswaar de door hem te verrichten werkzaamheden zal beschrijven in een behandelplan maar dat dat behandelplan cyclisch wordt geëvalueerd tussen [psychiatriepraktijk] en [appellant] , waarbij ook voortdurend afstemming plaatsvindt. Deze feiten en omstandigheden wijzen erop dat [appellant] zijn werkzaamheden verricht “onder leiding van” [psychiatriepraktijk] in de zin van de Uitzendrichtlijn. Dat [appellant] daarbij gebruik maakt van zijn specifieke deskundigheid en dat dit mogelijk ten dele een deskundigheid betreft die [psychiatriepraktijk] zelf niet bezit, wijst voorshands onvoldoende in een andere richting. Dit laat immers onverlet dat [psychiatriepraktijk] toezicht blijft houden op het verloop van de behandeling en daarvoor de eindverantwoordelijkheid blijft dragen.

Conclusie ten aanzien van grief 1

Het voorgaande brengt mee dat grief 1 doel treft. FOH kan aan [appellant] dus niet tegenwerpen dat hij, door na 1 juni 2015 als zelfstandig BIG-geregistreerde GGZ-verpleegkundige werkzaam bij de Huisartsenpraktijk en [psychiatriepraktijk] te gaan verrichten, het concurrentie-/relatiebeding heeft geschonden. Artikel 9a Waadi staat aan dat beroep van FOH op het concurrentie-/relatiebeding in de weg.

FOH heeft in haar memorie van antwoord na verwijzing, evenals in haar memorie van antwoord, nog aangevoerd dat het beroep van [appellant] op artikel 9a van de Waadi in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, althans dat [appellant] misbruik van recht maakt door zich op dat artikel te beroepen. Dit betoog treft geen doel. Gelet op de belangen die artikel 9a Waadi beoogt te beschermen, acht het hof het beroep van [appellant] op dat artikel voorshands niet naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar.

Conclusie ten aanzien van grief 4: toelaatbaarheid van de werkzaamheden bij de Huisartsenpraktijk en bij [psychiatriepraktijk]

Het voorgaande brengt mee dat ook grief 4 doel treft. De kantonrechter heeft ten onrechte geoordeeld dat [appellant] , door na 1 juni 2015 de genoemde werkzaamheden te gaan uitvoeren voor de Huisartsenpraktijk en voor [psychiatriepraktijk] , het concurrentie-/relatiebeding heeft geschonden.

Conclusie ten aanzien van grief 5: geldvordering in reconventie ter verrekening met de vorderingen in conventie?

Dit voert tot de conclusie dat het bestreden vonnis van 16 september 2015 niet in stand kan blijven voor zover het betreft de in reconventie tegen [appellant] uitgesproken veroordelingen om aan FOH € 15.000,-- te betalen als voorschot op door [appellant] verbeurde boetes. Om de hiervoor bij de behandeling van grief 1 genoemde redenen kan voorshands niet worden aangenomen dat [appellant] boetes heeft verbeurd door het verrichten van de genoemde werkzaamheden voor de Huisartsenpraktijk en voor [psychiatriepraktijk] .

De in het geding in eerste aanleg in reconventie door FOH ingestelde geldvordering betrof mede een voorschot op grond van door FOH gesteld onrechtmatig handelen van [appellant] en/of onrechtmatige concurrentie door [appellant] , alsmede schending van de norm van artikel 7:611 BW door [appellant] . De kantonrechter heeft de vordering van FOH op deze onderdelen niet toegewezen. Nu FOH daar niet in incidenteel hoger beroep tegen is opgekomen, zijn die (door de kantonrechter afgewezen) onderdelen van de vorderingen in reconventie in dit hoger beroep niet meer aan de orde.

Dat brengt tevens mee dat het beroep dat FOH als verweer in conventie heeft gedaan op verrekening van haar loonbetalingsverplichtingen met een tegenvordering ter zake verbeurde boetes, of ter zake een haar toekomend voorschot op schadevergoeding, geen stand kan houden. De vorderingen van [appellant] in conventie, die voor het overige niet zijn bestreden, zijn dus ten onrechte afgewezen. De daarop betrekking hebbende grief 5 treft doel. Ook in zoverre moet het vonnis worden vernietigd. Het hof zal, opnieuw rechtdoende, de vorderingen 1, 2 en 3 van [appellant] in conventie alsnog toewijzen.

Daaruit volgt dat ook de vorderingen 4 en 5 in conventie toewijsbaar zijn.

Conclusie ten aanzien van grief 2: verdere werking van het concurrentie-/relatiebeding

Door grief 2 betoogt [appellant] dat de kantonrechter heeft miskend dat, indien [appellant] zich moet houden aan het concurrentiebeding-/relatiebeding, [appellant] gedwongen wordt zich terug te trekken uit lopende behandelingen van patiënten met ernstige psychische en psychiatrische ziektebeelden. Volgens [appellant] wordt daardoor het recht van patiënten op vrije artsenkeuze geschonden.

Deze grief, die mogelijk nog relevantie heeft voor zover betrekking hebbend op werkzaamheden die [appellant] gedurende de looptijd van het concurrentiebeding-/relatiebeding elders heeft verricht dan voor de Huisartsenpraktijk of voor [psychiatriepraktijk] , is reeds verworpen in rov. 6.7 van het arrest van het hof Arnhem-Leeuwarden van 12 januari 2016. Die verwerping is niet aangetast door het arrest van de Hoge Raad, zodat grief 2 niet nader beoordeeld hoeft te worden.

De verdere beoordeling van grief 3: schorsing van het concurrentie-/relatiebeding

[appellant] heeft in conventie onder 7 en 8 primair schorsing en subsidiair vernietiging van het concurrentie-/relatiebeding gevorderd.

De kantonrechter heeft geoordeeld dat de subsidiaire vordering in kort geding niet toewijsbaar is. [appellant] is daar met een onderdeel van grief 6 tegen opgekomen. Het hof Arnhem-Leeuwarden heeft dat onderdeel van grief 6 verworpen. Die verwerping staat na het cassatieberoep nog overeind, zodat in hoger beroep nu alleen nog de primaire vordering aan de orde is.

[appellant] is tegen de afwijzing van de primaire vordering opgekomen met grief 3. Het belang van [appellant] bij die grief is, omdat grief 1 doel heeft getroffen, beperkt. Belang bestaat immers alleen nog voor zover het betreft werkzaamheden die [appellant] gedurende de looptijd van het concurrentiebeding-/relatiebeding elders heeft verricht dan voor de Huisartsenpraktijk of voor [psychiatriepraktijk] .

Het hof Arnhem-Leeuwarden heeft de grief in het arrest van 12 januari 2016 ten dele gegrond geacht. Op grond daarvan heeft het hof het beding geschorst tot 1 juli 2016 of zoveel eerder als daarover in een bodemprocedure is beslist, voor zover het betreft (voor zover na het slagen van grief 1 nog van belang) onder de Wet BIG vallende behandelwerkzaamheden die plaatsvinden buiten een straal van 20 kilometer van de vestigingsplaats van FOH in [vestigingsplaats] ten behoeve van patiënten die eveneens buiten die straal woonachtig zijn. Daarin ligt besloten dat het hof Arnhem-Leeuwarden de vordering tot schorsing van het beding niet heeft gehonoreerd ten aanzien van (voor zover na het slagen van grief 1 nog van belang) de niet BIG-geregistreerde activiteiten van advies, training en coaching op het gebied van personeel en autisme.

Het door [appellant] tegen dat laatstgenoemde oordeel gerichte tweede onderdeel van het cassatiemiddel is door de Hoge Raad gegrond geacht. Volgens de Hoge Raad heeft het hof Arnhem-Leeuwarden onvoldoende duidelijk gemaakt waarom het de volgens het concurrentie-/relatiebeding verboden zone van een straal van 50 km van de vestiging van FOH niet heeft verkleind. Dit brengt mee dat nu een nieuw oordeel moet worden gegeven over deze kwestie.

Het hof stelt voorop dat de dienstbetrekking van [appellant] bij FOH op 1 juni 2015 is geëindigd, terwijl het concurrentie-relatiebeding een looptijd van 1 jaar kent, te rekenen vanaf het moment van beëindiging van de dienstbetrekking. Dat brengt mee dat het beding sinds 1 juni 2016 geen werking meer heeft. In zoverre hebben de partijen nu geen belang meer bij een oordeel over de geografische omvang van het door het beding bestreken gebied. Het hof tekent hier ook bij aan dat in het bestreden vonnis geen dwangsom is verbonden aan de veroordeling om het beding na te leven. Het achteraf beperken van de geografische omvang van het door het beding bestreken gebied, heeft mogelijk alleen belang bij de beantwoording van de vraag of, en zo ja in hoeverre, [appellant] contractuele boetes heeft verbeurd door het beding te overtreden. De vraag is in de onderhavige kortgedingprocedure echter niet aan het hof voorgelegd.

Met de bovenstaande kanttekening, ter relativering van het belang van het nu te geven oordeel, is het hof voorshands van oordeel dat met betrekking tot de niet BIG-geregistreerde activiteiten een even grote geografische beperking van de werkingssfeer van het beding op zijn plaats is als met betrekking tot de wel onder de Wet BIG vallende behandelwerkzaamheden. De reden daarvoor is in essentie ten aanzien van de niet BIG-geregistreerde activiteiten niet anders dan ten aanzien van de wel onder de Wet BIG vallende behandelwerkzaamheden. Doorslaggevend daarbij acht het hof hetgeen de partijen over en weer hebben gesteld en aannemelijk gemaakt over de spreiding van de gebruikers van de betreffende diensten in het gebied rondom de vestiging van FOH.

Het hof zal dus bij wege van voorlopig oordeel bepalen dat FOH zich niet op het concurrentie-/relatiebeding kan beroepen voor zover het betreft al dan niet onder de Wet BIG vallende behandelwerkzaamheden die plaatsvinden buiten een straal van 20 kilometer van de vestigingsplaats van FOH in [vestigingsplaats] ten behoeve van patiënten die eveneens buiten die straal woonachtig zijn.

Met betrekking tot grief 6: toekenning van een vergoeding in verband met het concurrentie-/relatiebeding?

[appellant] heeft een vergoeding zoals bedoeld in artikel 7:653 lid 4 (oud) BW gevorderd. De kantonrechter heeft die vordering afgewezen. [appellant] is daartegen opgekomen met grief 6. Het hof Arnhem-Leeuwarden heeft die grief verworpen.

Die verwerping is niet geraakt door het cassatieberoep. Grief 6 hoeft dus niet nader besproken te worden.

Met betrekking tot grief 9

Grief 9 is door het hof Arnhem-Leeuwarden verworpen in het arrest van 12 januari 2016. Ook die verwerping is niet geraakt door het cassatieberoep. Grief 9 hoeft dus niet nader besproken te worden.

Met betrekking tot grief 7: de buitengerechtelijke kosten in conventie

[appellant] heeft in conventie betaling van € 891,45 ter zake buitengerechtelijke kosten gevorderd. De kantonrechter heeft die vordering afgewezen omdat de kantonrechter de hoofdvordering in conventie niet toewijsbaar heeft geacht. [appellant] is daar met grief 7 tegen opgekomen. Die grief is verworpen door het hof Arnhem-Leeuwarden. Die beslissing kan gelet op het cassatieberoep en gelet op het alsnog slagen van de grieven 1, 4 en 5 geen standhouden. Zoals hiervoor bij de bespreking van grief 5 is vastgesteld, moeten de hoofdvorderingen in conventie alsnog worden toegewezen en daarom moet ook de vordering ter zake buitengerechtelijke kosten nader worden beoordeeld.

FOH heeft niet betwist dat [appellant] buitengerechtelijke werkzaamheden heeft laten verrichten. Dat [appellant] een rechtsbijstandsverzekering heeft, staat niet in de weg aan toekenning van een vergoeding voor buitengerechtelijke kosten. Het gevorderde bedrag komt overeen met het bedrag dat volgt uit het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten. De vordering ter zake buitengerechtelijke kosten is dus toewijsbaar. Grief 7 treft doel.

Met betrekking tot grief 8: de exhibitieplicht

Vordering D in reconventie strekte tot veroordeling van [appellant] om aan FOH inzage te geven in de gegevens die onder D zijn opgesomd op blz. 32 van de conclusie van eis in reconventie, op straffe van verbeurte van een dwangsom. De kantonrechter heeft die vordering op de in het vonnis vermelde wijze toegewezen. [appellant] is daar met grief 8 tegen opgekomen. Het hof Arnhem-Leeuwarden heeft die grief ten dele gegrond geacht en de veroordeling van [appellant] om aan FOH afschriften te verstrekken beperkter geformuleerd dan de kantonrechter.

Gelet op hetgeen in het voorgaande is overwogen, moet de veroordeling nog nader worden beperkt, nu die veroordeling geen betrekking dient te hebben op de werkzaamheden van [appellant] voor [psychiatriepraktijk] (de werkzaamheden van [appellant] voor de Huisartsenpraktijk waren door het hof Arnhem-Leeuwarden al buiten de veroordeling gehouden), en evenmin op (al dan) niet onder de Wet BIG vallende behandelwerkzaamheden die plaatsvinden buiten een straal van 20 kilometer van de vestigingsplaats van FOH in [vestigingsplaats] ten behoeve van patiënten die eveneens buiten die straal woonachtig zijn. Het hof zal de door het hof Arnhem-Leeuwarden uitgesproken veroordeling opnieuw formuleren, rekening houdend met

deze nadere beperkingen.

Conclusie in hoger beroep

Het voorgaande voert tot de hierna te vermelden beslissingen. Gelet op die uitkomst, is FOH de in conventie grotendeels in het ongelijk gestelde partij. Het hof zal FOH daarom veroordelen in de kosten van het geding in eerste aanleg in conventie.

Het hof zal, evenals het hof Arnhem-Leeuwarden in het vernietigde arrest had gedaan, de proceskosten van het geding in reconventie tussen de partijen compenseren, omdat beide partijen in reconventie deels in het gelijk en deels in het ongelijk zijn gesteld.

Het door [appellant] ingestelde hoger beroep heeft in belangrijke mate doel getroffen. Het hof zal FOH daarom als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij veroordelen in de proceskosten van het hoger beroep.

[appellant] heeft in hoger beroep veroordeling van FOH gevorderd tot terugbetaling van al hetgeen [appellant] ter uitvoering van het vonnis van 16 september 2015 heeft voldaan, vermeerderd met de wettelijke rente over dat bedrag vanaf de dag van de betaling tot de dag van de terugbetaling. Het hof zal die vordering op de hierna te melden wijze toewijzen.

Het hof zal dit arrest uitvoerbaar bij voorraad verklaren.