Verzuim zonder ingebrekestelling

Deze bepaling beschrijft drie gevallen waarin het verzuim intreedt zonder ingebrekestelling. Uit hetgeen hiervoor naar aanleiding van art. 6:74 en 6:81 BW gezegd is1, volgt dat de schuldeiser de feiten zal moeten stellen (en zo nodig bewijzen) waaruit volgt dat zich een van deze gevallen voordoet.

De vraag of partijen een voor voldoening bepaalde termijn zijn overeengekomen, is een vraag naar de inhoud van de overeenkomst, waarvoor de bij art. 3:33 en 3:35 BW beschreven regels van stelplicht en bewijslast gelden.2 Uit de gekozen ‘tenzij’-formulering aan het slot is af te leiden dat het aan de schuldenaar is in dat verband de feiten te stellen (en zo nodig te bewijzen) die meebrengen dat een tussen partijen overeengekomen termijn een andere strekking heeft.3

Als de verbintenis van de schuldeiser voortvloeit uit onrechtmatige daad (art. 6:162 BW e.v.) of indien de verbintenis strekt tot schadevergoeding als bedoeld in art. 6:74 lid 1 BW en zij niet terstond wordt nagekomen, treedt het verzuim in zonder ingebrekestelling. Op de voet van genoemde artikelen dient de stelplicht en bewijslast te worden beoordeeld. Het verzuim treedt in vanaf het moment waarop de schade wordt geleden.4

Het is aan de schuldeiser de feiten te stellen (en zo nodig te bewijzen) waaruit volgt dat schuldenaar een mededeling gedaan heeft waaruit de schuldeiser moet afleiden dat de schuldenaar zal tekortschieten in de nakoming van zijn verbintenis.