Hof 's-Hertogenbosch, 27-06-2008, nr. 06/00243

Bij beschikking aansprakelijkstelling als bedoeld in artikel 49 van de Invorderingswet welke beschikking is gedagtekend 7 maart 2005 (hierna: de beschikking), is belanghebbende aansprakelijk gesteld voor een bedrag van

€ 1.009.

Belanghebbende is tegen de beschikking in bezwaar gekomen. Bij uitspraak, gedagtekend 3 mei 2005, heeft de Ontvanger het bezwaar ongegrond verklaard.

Belanghebbende is van deze uitspraak op 14 juni 2005 in beroep gekomen bij de Rechtbank. Bij mondelinge uitspraak van 1 juni 2006 heeft de Rechtbank het beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar vernietigd en de beschikking aansprakelijkstelling verminderd tot op een bedrag van € 945. Tevens heeft de Rechtbank de Ontvanger tot een bedrag van € 644 veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende, de Staat der Nederlanden (hierna: de Staat) aangewezen dit bedrag aan belanghebbende te voldoen en de Staat gelast het door belanghebbende betaalde griffierecht ten bedrage van € 276 te vergoeden.

Tegen deze uitspraak heeft belanghebbende hoger beroep ingesteld bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van belanghebbende een griffierecht geheven van € 422.

De Ontvanger heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 14 december 2007 te 's-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen namens de Ontvanger verschenen en gehoord de heer D en de heer mr. E. Belanghebbendes gemachtigde, de heer drs. F van A BV, heeft het Hof per faxbericht van 13 december 2007 bericht niet ter zitting te zullen verschijnen.

Het Hof heeft met toepassing van artikel 27j van de Algemene wet inzake rijksbelastingen juncto artikel 8:64 van de Algemene wet bestuursrecht het onderzoek ter zitting geschorst, in verband met het zoek van de Ontvanger ter zitting aan het Hof om ten aanzien van belanghebbende een veroordeling in de proceskosten uit te spreken. Vervolgens heeft met toepassing van artikel 8:45 van de Algemene wet bestuursrecht tussen partijen en het Hof een briefwisseling plaatsgevonden.

Met toestemming van partijen heeft het Hof bepaald dat de nadere zitting achterwege blijft. Het Hof heeft vervolgens het onderzoek gesloten.

In geschil is het antwoord op de volgende vragen.

Partijen doen hun standpunten in hoger beroep steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Ter zitting zijn geen andere gronden aangevoerd.

Belanghebbende concludeert, onder vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank en de uitspraak van de Ontvanger, tot vermindering van de aansprakelijkstelling, primair tot nihil en subsidiair tot vermindering "tot een realistisch(er) berekend bedrag, bijvoorbeeld NLG 515 qua LB/PH en NLG 357 qua BTW".

De Ontvanger concludeert tot ongegrondverklaring van het hoger beroep.

Belanghebbende heeft in hoger beroep gesteld dat de naheffingsaanslagen G nimmer op de vereiste wijze en op het juiste moment hebben bereikt en dat alleen al om die reden de aansprakelijkstelling dient te worden vernietigd.

Vast staat dat de voor G bestemde aanslagbiljetten zijn verzonden naar het adres K-straat 1/K204 te ---- L (België). Dat was het ter Inspectie van G bekende adres. Ook volgens de gemeentelijke basisadministratie was G op evengemeld adres gevestigd. Het Hof hecht geloof aan de stellingen van de Ontvanger in zijn verweerschrift in hoger beroep dat het adres van G kennelijk was gewijzigd en dat G die wijziging niet "aan de bevoegde instanties" heeft doorgegeven.

In ieder geval dient vernietiging van de aansprakelijkstelling van belanghebbende reeds op de grond dat de aanslagbiljetten als onbestelbaar zijn geretourneerd, achterwege te blijven.

Belanghebbende heeft in hoger beroep, evenals bij de Rechtbank, samengevat gesteld dat als gevolg van een opeenstapeling van toepassing van het anoniementarief en brutering alsmede het onherroepelijk vaststaan van de naheffingsaanslagen ten name van G, belanghebbende buiten haar toedoen in een situatie is beland waarin verhaal op G en/of dier werknemers onmogelijk is geworden. Haar stelling dat ter zake sprake is van een ongeoorloofde inbreuk op haar recht van eigendom in de zin van artikel 1, Eerste Protocol bij het EVRM, heeft zij in hoger beroep herhaald.

De Rechtbank heeft belanghebbende niet gevolgd in evengemelde stelling. De Rechtbank heeft geoordeeld dat bedoeld artikel 1 een Staat toestaat om wetten toe te passen die hij noodzakelijk oordeelt om de betaling van belastingen te verzekeren en dat in die bepaling dan ook geen belemmering is gelegen, enerzijds om de naheffingsaanslagen te berekenen mede met inachtneming van anoniementarief en brutering en anderzijds om belanghebbende op de voet van artikel 34 van de Invorderingswet voor de naheffingsaanslagen aansprakelijk te stellen. Het Hof vermag niet in te zien dat sprake is van een ongeoorloofde schending van belanghebbendes recht van eigendom in de zin van artikel 1, Eerste Protocol bij het EVRM en verenigt zich met dit oordeel van de Rechtbank.

Gelet op het vorenoverwogene moet vraag A onder 3.1 bevestigend worden beantwoord.

Subsidiair stelt belanghebbende, zoals ook in eerste aanleg, dat zij voor wat betreft de nageheven loonbelasting/premie volksverzekeringen tot een te hoog bedrag aansprakelijk is gesteld. In dat kader heeft zij, evenals in eerste aanleg, verwezen naar een berekening in een brief van 8 april 2005.

In die brief heeft belanghebbende stelling genomen tegen achtereenvolgens de toepassing van de eindheffing van artikel 31 van de Wet op de loonbelasting 1964, de toepassing van brutering en de toepassing van het anoniementarief.

Het Hof volgt de conclusie van de Rechtbank dat belanghebbende aan haar standpunt geen feiten of omstandigheden ten grondslag heeft gelegd die de conclusie wettigen dat de naheffingslagen voor wat betreft de toepassing van het anoniementarief en voor wat betreft de brutering op een te hoog bedrag zijn vastgesteld. Ook in hoger beroep heeft belanghebbende nagelaten dergelijke feiten of omstandigheden te noemen. Voor wat betreft de stelling dat de eindheffing van artikel 31 van de Wet op de loonbelasting 1964 ten onrechte is toegepast, merkt het Hof op dat belanghebbende die stelling zowel in eerste aanleg als in hoger beroep niet dan wel onvoldoende heeft onderbouwd.

Belanghebbende heeft in haar brief van 8 april 2005, voor zover hier van belang, voorts aangevoerd dat "NLG 514,74 een veel juistere benadering inhoudt van de aan hem toe te rekenen LB/PH".Belanghebbende gaat bij die berekening uit van een tarief van 36,35%.Voor een brutering op basis van dit tarief heeft belanghebbende geen enkele onderbouwing gegeven.

Het Hof ziet dan ook geen aanleiding voor een vermindering van de aansprakelijkstelling zoals belanghebbende die voorstaat.

Mede gelet op het in 4.4.2 en 4.4.3 vermelde moet ervan worden uitgegaan dat het bedrag van de aansprakelijkstelling, na de vermindering door de Rechtbank tot € 945, niet te hoog is. Vraag B onder 3.1 moet ontkennend worden beantwoord.

Met betrekking tot de vraag of de Ontvanger in de werkelijke proceskosten van belanghebbende in de bezwaar- en beroepsfase moet worden veroordeeld, overweegt het Hof het volgende.

In de bezwaarfase heeft belanghebbende niet om een vergoeding van proceskosten verzocht. Die omstandigheid verhindert dat belanghebbende voor wat betreft de bezwaarfase recht heeft op enige vergoeding van proceskosten.

Met betrekking tot de door de Rechtbank uitgesproken veroordeling in de proceskosten van belanghebbende, overweegt het Hof het volgende.

Ingevolge artikel 2, lid 1, van het Besluit proceskosten bestuursrecht, voor zover hier van belang, wordt het bedrag ten aanzien van de kosten, bedoeld in artikel 1, onderdeel a (kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand), vastgesteld overeenkomstig het in de bijlage opgenomen tarief (tarief volgens het puntenstelsel).

Lid 3 van artikel 2 bepaalt dat in bijzondere omstandigheden van het eerste lid kan worden afgeweken.

Naar 's Hofs oordeel heeft belanghebbende geen bijzondere omstandigheden aangevoerd welke toepassing van artikel 2, lid 3, van voormeld Besluit rechtvaardigen.

Dat het in geschil zijnde bedrag gering is, in verhouding tot de door belanghebbende gemaakte kosten, zo verstaat het Hof belanghebbendes stelling, vormt geen bijzondere omstandigheid. De Rechtbank heeft terecht met toepassing van het puntenstelsel van het Besluit proceskosten bestuursrecht de Ontvanger veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende.

Het Hof merkt hierbij op dat het Gemeenschapsrecht niet aan de toepassing van het puntenstelsel in de weg staat.

Gelet op het in 4.5.1 en 4.5.2 vermelde dient vraag C onder 3.1 ontkennend te worden beantwoord, met dien verstande dat belanghebbende voor wat betreft de bezwaarfase geen recht heeft op een enige vergoeding van gemaakte proceskosten.

Gelet op al het vorenstaande is het hoger beroep van belanghebbende ongegrond. De uitspraak van de Rechtbank moet worden bevestigd

De uitspraak van de Rechtbank moet worden bevestigd. Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Staat aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht in verband met de procedure bij het Hof geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Het hoger beroep is ongegrond. Het Hof acht geen termen aanwezig ten aanzien van de Ontvanger een veroordeling in de proceskosten uit te spreken.

De Ontvanger heeft het Hof verzocht bij ongegrondverklaring van het hoger beroep hem ten laste van belanghebbende een "forfaitaire kostenvergoeding" toe te kennen.

De Ontvanger heeft aangevoerd dat de gemachtigde van belanghebbende hem vóór de zitting in een gesprek heeft medegedeeld dat ervan moest worden uitgegaan dat hij, de gemachtigde, niet ter zitting zou verschijnen.

De Ontvanger heeft voorts gesteld dat § 15 van het Besluit van 1 juni 2005, nr. CPP2005/1077M hem, de Ontvanger, de mogelijkheid zou hebben geboden van zijn verschijningsplicht af te wijken, ondermeer indien belanghebbende en de Ontvanger een gezamenlijk verzoek aan het Hof hadden gestuurd om de mondelinge behandeling achterwege te laten. In ieder geval had dit onderwerp van gesprek kunnen zijn, aldus de Ontvanger.

Belanghebbendes gemachtigde is overeenkomstig diens mededeling niet verschenen. In verband met een en ander heeft de Ontvanger gesteld dat hem, de Ontvanger, in ieder geval de mogelijkheid is ontnomen om - in gezamenlijk overleg - te overwegen niet te verschijnen.

De door de Ontvanger aan belanghebbendes gemachtigde verweten gedraging, kort omschreven hierin bestaande dat deze heeft nagelaten over het laten doorgaan van de mondelinge behandeling met de Ontvanger contact op te nemen nu hij zelf al wist niet bij de mondelinge behandeling te zullen verschijnen, vormt geen kennelijk onredelijk gebruik van procesrecht. Het Hof acht geen termen aanwezig ten aanzien van belanghebbende een veroordeling in de proceskosten uit te spreken.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de Rechtbank.

Aldus gedaan op 27 juni 2008 door A. Bijlsma, voorzitter, J.W. Verstraate en V.M. van Daalen-Mannaerts, in tegenwoordigheid van P.H.A. Calis, griffier. De beslissing is op die datum ter openbare zitting uitgesproken en afschriften van de uitspraak zijn op die datum aangetekend aan partijen verzonden.

Het aanwenden van een rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (Belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen: