Rb. Oost-Brabant, 03-04-2015, nr. 14, 1680

Bij besluit van 26 april 2013 (het primaire besluit) heeft verweerder eiseres met ingang van 1 mei 2013 boventallig verklaard.

Bij besluit van 10 oktober 2013 heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard. Eiseres heeft tegen dit besluit beroep ingesteld.

Bij uitspraak van 24 december 2013 heeft deze rechtbank dit beroep gegrond verklaard, het besluit van 10 oktober 2013 vernietigd en verweerder opgedragen binnen tien weken na de dag van verzending van de uitspraak een nieuw besluit op het bezwaar te nemen met inachtneming van de uitspraak.

Bij besluit van 3 maart 2014 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres wederom ongegrond verklaard.

Eiseres heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft bij wijze van verweerschrift, het verweerschrift dat hij had ingediend in de procedure die heeft geleid tot de uitspraak van 24 december 2013, ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 24 februari 2015. De rechtbank heeft deze zaak tegelijkertijd behandeld met de zaken SHE 14/1673 en SHE 14/1674. Eiseres is verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door [persoon 1] en

[persoon 2], bijgestaan door verweerders gemachtigde.

1. Voor een overzicht van de feiten verwijst de rechtbank naar haar uitspraak van 24 december 2013.

2. Verweerder heeft bij brief van 11 februari 2015 stukken aan de rechtbank doen toekomen met de mededeling dat, op grond van artikel 8:29 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), uitsluitend de rechtbank kennis zou mogen nemen van deze stukken. Uit het vraaggesprek tussen de rechtbank en de gemachtigde van verweerder dat op de zitting heeft plaatsgevonden, heeft de rechtbank geconcludeerd dat het hier ging om de stukken die reeds op grond van de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 12 januari 2015 in de zaak met zaaknummer BRE 13/6402 WOB openbaar hadden moeten worden gemaakt. Op geen enkel moment heeft de gemachtigde duidelijk gemaakt dat het hier ook andere stukken betrof, waarop laatstgenoemde uitspraak niet zag. Op basis van deze informatie heeft de rechtbank het verzoek op grond van artikel 8:29, eerste lid, van de Awb, afgewezen, omdat de stukken waarop het verzoek van verweerder betrekking had, reeds op grond van de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 12 januari 2015 openbaar hadden moeten worden gemaakt.

3. In verband met de herstructurering van Orionis Walcheren per 1 januari 2012 is het Sociaal Statuut Orionis Walcheren (Sociaal Statuut) vastgesteld. Onder werknemer in dit Sociaal Statuut wordt, ingevolge artikel 15:1:10a:4, aanhef en onder c, van het Sociaal Statuut, verstaan degene die in dienst is van de werkgever, zoals bedoeld in

artikel 15:1:10a:5 van het Sociaal Statuut. Ingevolge artikel 15:1:10a:5 van het Sociaal Statuut is het bepaalde in het Sociaal Statuut van toepassing op ambtenaren in de zin van de Arbeidsvoorwaardenregeling Orionis Walcheren en op arbeidscontractanten in de zin van de Arbeidsvoorwaardenregeling Orionis Walcheren met een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Onder werkgever in dit Sociaal Statuut wordt, ingevolge artikel 15:1:10a:4, aanhef en onder b, van het Sociaal Statuut, verstaan de gemeenschappelijke regeling Orionis Walcheren.

4. In artikel 15:1:10a:7, eerste lid, van het Sociaal Statuut heeft verweerder zich in beginsel verplicht tot plaatsing van de werknemer, waar tegenover de werknemer zich heeft verplicht een passende dan wel een geschikte functie te aanvaarden. Een passende functie is, ingevolge artikel 15:1:10a:4, aanhef en onder e, van het Sociaal Statuut, een functie met een functieschaal, welke gelijk is aan of maximaal één salarisschaal lager is dan de voorheen vervulde functie en welke aan de werknemer redelijkerwijs in verband met zijn persoonlijkheid en omstandigheden kan worden opgedragen. Een geschikte functie is, ingevolge artikel 15:1:10a:4, aanhef en onder f, van het Sociaal Statuut, een functie die niet valt onder het begrip “passende functie”, maar die de werknemer bereid is te vervullen.

5. In artikel 15:1:10a:9 van het Sociaal Statuut is de plaatsingsprocedure neergelegd. Het tweede lid van dit artikel luidt als volgt:

“Bij de plaatsing van de medewerkers in het kader van reorganisatie worden de volgende uitgangspunten in acht genomen:

6. In artikel 15:1:10a:9, derde lid, van het Sociaal Statuut is bepaald dat, indien in de procedure, zoals in het tweede lid vermeld, meerdere in gelijke mate geschikte kandidaten voor een functie beschikbaar zijn, de volgende rangorde van toepassing is:

7. In artikel 15:1:10a:9, vierde lid, van het Sociaal Statuut is bepaald dat in het kader van de plaatsing een assessment kan plaatsvinden, teneinde de geschiktheid voor een functie te bepalen of de besluitvorming daarover te ondersteunen.

8. Op grond van dit samenstel van bepalingen heeft de Ondernemingskamer van het gerechtshof Amsterdam in haar beschikking van 13 september 2013 geoordeeld dat verweerder zich heeft verbonden om een werknemer in beginsel in dienst te houden ter vervulling van een functie op gelijk niveau of één niveau lager, dan wel, bij gebreke van zo een functie, een functie met een lagere functieschaal die de werknemer bereid is te vervullen, overeenkomstig het bepaalde in artikel 15:1:10a:9 van het Sociaal Statuut. De rechtbank onderschrijft dit oordeel.

9. Ten behoeve van de plaatsingsprocedure hebben werknemers een belangstellingsregistratieformulier kunnen invullen. Daarop konden drie functies worden genoemd waarvoor de betrokkene in aanmerking wenste te komen. In het bestreden besluit heeft verweerder getoetst of er andere functies waren die passend voor eiseres waren of waarvoor zij aantoonbaar geschikt was, zonder dat zij daar haar belangstelling voor had getoond. De rechtbank acht het juist dat verweerders onderzoek naar een passende of geschikte functie voor eiseres zich ook heeft uitgestrekt tot functies die zij niet heeft genoemd op het belangstellingsregistratieformulier, gelet op de definities van beide begrippen in het Sociaal Statuut.

10. De rechtbank stelt vast dat ná de voorgenomen besluiten inzake al dan niet plaatsing van de werknemers van 11 maart 2013 36,52 fte formatieruimte resteerde en na de definitieve plaatsingsbesluiten van 26 april 2013 31,22 fte. Op 19 maart 2013 zijn vacatures opengesteld voor onder meer de functies jobcoach, matcher, medewerker testen en trainen, budgetcoach en medewerker klantencontactcentrum (totaal 23,70 fte). Op vacatures met een totale omvang van 6,03 fte zijn niet-geplaatste werknemers benoemd na een sollicitatieprocedure. Op 14 juni 2013 resteerde 14,30 fte aan vacatureruimte, onder meer in de functies matcher en werkbegeleider.

11. In het bestreden besluit heeft verweerder ten aanzien van een aantal functies waarin formatieruimte bestond, gesteld dat eiseres daarin niet kon worden geplaatst met louter de motivering “dat er geen actuele relevante vakinhoudelijke kennis en ervaring aanwezig zijn, waarmee geschiktheid voor [de betreffende] functie niet is aangetoond” of woorden van gelijke strekking. De rechtbank is van oordeel dat deze motivering volstrekt onvoldoende is, zeker tegen het licht van de verplichting die verweerder heeft op grond van

artikel 15:1:10a:7, eerste lid, van het Sociaal Statuut. Van verweerder had mogen worden verwacht dat hij op basis van enerzijds de beschrijving van de door eiseres in het verleden beklede functie van inkomensconsulent en anderzijds de beschrijvingen van de functies waarin vacatureruimte bestond, inzichtelijk had gemaakt waarin de functies met elkaar overeenkomen en waarin zij kenmerkend van elkaar verschillen. Verweerder had vervolgens moeten motiveren waarom uit het personeelsdossier zou kunnen worden afgeleid dat eiseres níet geschikt was voor de functies waarin vacatureruimte bestond. Dat is een andere toets dan die welke verweerder heeft aangelegd, namelijk dat eiseres “aantoonbaar geschikt” zou moeten zijn voor deze functies. De eis van “aantoonbare geschiktheid” wordt niet gesteld in artikel 15:1:10a:9, tweede lid, aanhef en onder b en c, van het Sociaal Statuut en past bovendien niet in een procedure waarin verweerder zich in beginsel verplicht heeft tot plaatsing van de werknemer. De rechtbank volgt verweerder in zijn stelling dat van hem niet kan worden verlangd een werknemer geschikt te maken voor een functie, voor zover dit zou betekenen dat de betreffende werknemer een langdurige opleiding voor de betreffende functie zou moeten volgen. Het door verweerder ter zitting ingenomen standpunt, dat een werknemer alleen geschikt is voor een functie wanneer hij daarin vanaf de allereerste dag volledig kan functioneren, deelt de rechtbank echter niet. Wanneer een nieuwe medewerker een functie aanvangt, zal hem altijd enige inwerktijd worden gegund. Niet valt in te zien waarom dat voor een werknemer van Orionis Walcheren die in een voor hem nieuwe functie wordt geplaatst, anders zou moeten zijn. Daar komt bij dat artikel 15:1:10a:15 van het Sociaal Statuut verweerder een uitweg biedt in het geval een plaatsing toch niet aan de verwachtingen voldoet. In dit artikel is immers bepaald dat binnen een jaar na de inwerkingtreding van de reorganisatie en de daarmede gepaard gaande plaatsingen, de plaatsingen worden geëvalueerd. Indien blijkt, dat een plaatsing naar het oordeel van het verweerder, dan wel van de werknemer en verweerder, niet aan de verwachtingen voldoet, kan de plaatsingsprocedure, voor zover nodig, opnieuw worden doorlopen. Ook daaruit leidt de rechtbank af dat van verweerder mag worden verwacht dat hij niet elk risico bij de plaatsingen uitsluit door een aantoonbare geschiktheid voor een functie van de werknemer te verlangen.

12. De beroepsgrond dat onvoldoende is gemotiveerd waarom eiseres niet geplaatst kan worden op een functie waarvoor nog vacatureruimte bestond, slaagt derhalve. Gelet op dit oordeel behoeft de beroepsgrond dat onvoldoende is onderbouwd dat collega’s van eiseres die wèl op een bepaalde functie zijn geplaatst, voor die functie geschikter waren dan eiseres, geen bespreking meer.

13. Het beroep is gegrond en de rechtbank vernietigt het bestreden besluit. Nu verweerder heeft nagelaten om juiste uitvoering te geven aan de uitspraak van 24 december 2013, houdt de rechtbank het ervoor dat verweerder daartoe niet in staat is. De rechtbank ziet dan ook aanleiding om het geschil definitief te beslechten en zelf in de zaak te voorzien, in die zin dat zij het primaire besluit herroept. Dat betekent dat eiseres thans niet meer boventallig is. Zoals zij al heeft overwogen in haar uitspraak van 24 december 2013, kan de rechtbank er niet toe overgaan eiseres te plaatsen. Het is nu de verantwoordelijkheid van verweerder eiseres in zijn organisatie te plaatsen.

14. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

15. Met betrekking tot de proceskostenveroordeling overweegt de rechtbank als volgt. Eiseres heeft verzocht om de volledige kosten toe te wijzen, onder overlegging van declaraties over de periode april 2013 tot en met juli 2014 van haar toenmalig gemachtigde. De rechtbank ziet evenwel geen reden om op grond van artikel 2, derde lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) af te wijken van de forfaitaire proceskostenvergoeding. Wil sprake kunnen zijn van bijzondere omstandigheden als bedoeld in dit artikellid, dan zal eiseres, als gevolg van de werkwijze van verweerder, uitzonderlijk hoge kosten hebben moeten maken. Bij de beoordeling of daarvan sprake is, dient ook betekenis te worden toegekend aan de vraag of de kosten redelijkerwijs zijn gemaakt, zoals artikel 8:75, eerste lid, van de Awb voorschrijft. De werkwijze en besluitvorming van verweerder dwongen eiseres niet tot het inroepen van rechtshulp waarmee een meer dan normale tijdsbesteding was gemoeid. De rechtbank gaat er daarbij niet aan voorbij dat uit de e-mail van

[persoon 3] van 7 april 2013 zou kunnen worden afgeleid dat verweerder erop gespeculeerd heeft dat steeds meer medewerkers zouden afhaken naarmate de procedure langer zou duren. Dat betekent echter op zichzelf niet dat de (toenmalige) gemachtigde ongebruikelijk veel tijd aan de zaak heeft moeten besteden. De rechtbank komt dan ook tot de conclusie dat er in dit geval niet gesproken kan worden van bijzondere omstandigheden als bedoeld in artikel 2, derde lid, van het Bpb. De rechtbank veroordeelt verweerder daarom tot vergoeding van de kosten van de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand tot een bedrag van € 1470,- (1 punt voor het indienen van een bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, met een waarde per punt van € 490,- en een wegingsfactor 1). De rechtbank volgt daarbij de lijn die de hoogste beroepscolleges volgen, namelijk dat in de gevallen waarin op of na 1 januari 2015 uitspraak wordt gedaan en daarbij een proceskostenvergoeding wordt vastgesteld, het tarief wordt gehanteerd dat is neergelegd in de Regeling van de Minister van Veiligheid en Justitie van 12 december 2014 (Stcrt. 2014, 37105) (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 8 januari 2015, ECLI:NL:RVS:2015:74; de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 16 januari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:302; en de uitspraak van de Hoge Raad van 30 januari 2015, ECLI:NL:HR:2015:147).Voorts veroordeelt de rechtbank verweerder tot vergoeding van de door eiseres gemaakte reiskosten tot een bedrag van € 41,40. De rechtbank wijst er daarbij op dat verweerder in de uitspraak van 24 december 2013 al is veroordeeld tot vergoeding van de proceskosten die zijn gemaakt in verband met het beroep tegen het besluit van 10 oktober 2013.

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt het bestreden besluit;

- herroept het primaire besluit en bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 165,- aan eiseres te vergoeden;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van

€ 1511,40.

Deze uitspraak is gedaan door mr. Y.S. Klerk, voorzitter, en mr. I.S. Peskens en

mr. F.M. Tadic, leden, in aanwezigheid van E.H.J.M.T. van der Steen, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 3 april 2015.

griffier voorzitter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Centrale Raad van Beroep. Als hoger beroep is ingesteld, kan bij de voorzieningenrechter van de hogerberoepsrechter worden verzocht om het treffen van een voorlopige voorziening of om het opheffen of wijzigen van een bij deze uitspraak getroffen voorlopige voorziening.