HR, 09-09-2022, nr. 21/04754

Terecht verwijst het gerechtshof naar uitlegging van het Hof in zijn arrest van 14 september 2017 (gerechtshof, 2014, red. JV), EU:C:2017:687, r.o. 54, waarin het Hof zijn vaste uitlegging herhaalt;

Die uitlegging luidt in de kern dat de nationale rechters in het kader van hun bevoegdheden belast zijn met de toepassing van de bepalingen van het Unierecht!!!!!!!

Dat valt uiteen in 2 delen, namelijk;

Aldus moet onderzocht worden wat de bevoegdheden zijn van de nationale rechters. Het gerechtshof stelt dat zij zowel bevoegd is (en gehouden) het Unierecht te interpreteren en toe te passen.

Daar gaat het volkomen fout!! In de kern oordeelt het gerechtshof dus dat het bevoegd is het Unierecht te interpreteren!! Dat kan niet, en dat mag niet, omdat dat onherroepelijk leidt tot uiteenlopende uitlegging van het recht van de Unie, als iedere nationale rechter bevoegd zou zijn tot interpretatie (naar eigen inzicht en believen, red. JV).

Vgl, in gelijke zin mr. baron Koenraad Lenaerts (president van het Hof) en mr. Piet van Nuffel (procesgemachtigde EC), Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

De lidstaten hebben door eenvoudige overdracht aan de Gemeenschap bepaalde bevoegdheden definitief en onomkeerbaar verloren doen gaan voor de lidstaten.

Eén van die bevoegdheden die overgedragen is aan het Hof van Justitie is de uitlegging van de Verdragen, middels een prejudiciële beslissing in de vorm van een uitspraak, zoals vervat in artikel 267, letter a VWEU.

Aldus staat vast, buiten elke mogelijke twijfel verheven, dat de bevoegdheid van artikel 267, letter a VWEU een exclusieve bevoegdheid is, ontstaan door overdracht en definitief en onomkeerbaar verloren gegaan, en dat elk optreden van een lidstaat op hetzelfde domein a priori in strijd is met het Verdrag.

Aldus moet elke nationale rechter in elke lidstaat zich onthouden van uitlegging van de bepalingen van het recht van de Unie.

De uitlegging van het gerechtshof dat belanghebbende — onder verwijzing naar de uitlegging van het Hof in zijn arrest van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 30 en 47, blijk geeft van een onjuiste lezing, is uitlegging van bepalingen van het Unierecht, namelijk de verkeerder lezing van uitlegging van het Hof.

Maar… Er is geen sprake van een verkeerde lezing, er is sprake van misbruik van bevoegdheid van het gerechtshof en de verwijten naar belanghebbende zijn er louter ter maskering van misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid.

Het gerechtshof was dus gehouden — tal van vragen voor te leggen aan de Unierechter — die betrekking hebben op bepalingen van Unierecht, op eigen gezag, elke strijdige nationale bepaling buiten toepassing moeten laten zonder dat zij eerst de intrekking hiervan bij wet of enige andere constitutionele procedure hoeven te vragen of af te wachten.

Aldus staat vast, buiten elke mogelijke twijfel verheven, dat het gerechtshof is getreden op het exclusieve domein van de Unierechter hetgeen a priori in strijd is met het Verdrag.

Nu vast staat dat het gerechtshof in strijd met het Verdrag heeft gehandeld, door uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, zonder de volle werking van het Unierecht te waarborgen, hetgeen slechts kan worden gewaarborgd doordat het gerechtshof buiten elke mogelijke twijfel verheven, in gevallen hij de Unierechter niet consulteert, en de zaak zelfstandig oplost, zich ervan verzekert, dat de gegeven zelfstandige oplossing even evident is voor het Hof.

Het gerechtshof doet dat om hem moverende redenen niet en creëert en handhaaft een interne rechtsorde door zijn Unierechtelijke vragen te beantwoorden en te rechtvaardigen onder verwijzing naar met eveneens misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid tot stand gekomen uitlegging van het recht van de Unie door de Hoge Raad der Nederlanden!!!

De Hoge Raad is daarom gekend en daarmee staat vast dat de Hoge Raad der Nederlanden kennelijk, buiten elke mogelijke twijfel verheven geen rechterlijke instantie is in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Daarmee zijn de grieven met betrekking tot de uitlegging van het verdedigingsbeginsel (vervat in de rechten van verdediging die deel uitmaken van artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, de neutralisatie van de schending van artikel 110 VWEU, door verschillende heffings- en betalingsmodaliteiten, de bewijslastverdeling ex. artikel 110 VWEU, de rentevergoeding over griffierecht, de hoogte van het griffierecht en de proceskostenvergoeding en de overschrijding van de redelijke termijn van berechting (artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie) allemaal integraal gegrond!!!!!!!!!

Zo eenvoudig kan het zijn!!

Het gerechtshof heeft — willens en wetens — kennelijk — om hem moverende reden, niet zijnde een onafhankelijke en onpartijdige rechter in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, zijn aan hem voorgelegde vragen van Unierecht zelfstandig opgelost, onder verwijzing naar onrechtmatige en op onregelmatige wijze tot stand gekomen uitlegging van bepalingen van het recht van de Unie door de Hoge Raad der Nederlanden en ‘interpretatie’ van uitlegging van bepalingen van het recht van de Unie door de Unierechter, zonder blijk te geven middels een verzwaarde motiveringsvereiste, draagkrachtig en uitvoerig gemotiveerd, dat de gegeven zelfstandige oplossing van vragen van Unierecht buiten elke mogelijke twijfel verheven, even evident zijn voor het Hof van Justitie, de enige mogelijkheid immers om te voldoen aan het door het gerechtshof — terecht en juist geschetste kader — de volle werking van het Unierecht te waarborgen.

Daartoe eindigt de bevoegdheid van de nationale rechter bij uitlegging van de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie door de Unierechter en zodra hij niet buiten elke mogelijke twijfel verheven, zelfs bij de geringst mogelijke twijfel, kan waarborgen — hetgeen verzwaard gemotiveerd moet worden — dat de gegeven zelfstandige oplossing even evident is voor de Unierechter, is hij gehouden vragen voor te leggen aan de Unierechter.

Dat is ook uitgelegd door de Unierechter in de zaak van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 30 en 47 en volgt uit artikel 267, letter a VWEU.

Het verdient de opmerking te maken dat ook de uitlegging van het gerechtshof dat de rechtbank en het gerechtshof (dat zichzelf ten onrechte duidt als Hof) wel bevoegd zijn maar niet verplicht zijn een Unierechtelijk geschilpunt voor te leggen aan het Hof, ook niet als het ‘rechtsvorming’ zou betreffen waarover het Hof van Justitie nog niet heeft geoordeeld, ook kennelijk onrechtmatig is en blijk geeft van een gebrekkig inzicht in het recht van de Unie, maar dat laatste normaliter ingegeven is in lidstaat Nederland door de vermeende noodzaak de nationale staatskas te vullen en gevuld te houden ten nadele van onafhankelijke en onpartijdige rechtspraak, die zoals aangetoond en bewezen, in lidstaat Nederland geheel en al ontbreekt!!!!!!

Ook het gerechtshof is gehouden — en zeer zeker wanneer er geen overduidelijke rechtspraak over bestaat van het Hof van Justitie met betrekking tot die bepalingen van Unierecht — zonder dat het hoeft af te wachten wat de Hoge Raad ‘ervan vindt’, de Unierechter te consulteren.

Artikel 267, tweede alinea VWEU luidt immers dat'indien een vraag te dien aanzien (artikel 267, letter a en b, red. JV) wordt opgeworpen voor een rechterlijke instantie van een der lidstaten, kan deze instantie, indien zij een beslissing op dit punt noodzakelijk acht voor het wijzen van haar vonnis, het Hof verzoeken over deze vraag een uitspraak te doen.'

In die verwijzingsplicht is een voorbehoud gemaakt voor de nationale rechter, in de vorm van een discretionaire bevoegdheid, of zij de uitlegging over de draagwijdte en de betekenis noodzakelijk acht voor het wijzen van vonnis.

Voor de Hoge Raad der Nederlanden is het immers uitgesloten dat hij over een discretionaire bevoegdheid beschikt om uit te maken of de door partijen opgeworpen vraag al dan niet gegrond is, of om te beslissen of het voor de uitspraak relevante punt van gemeenschapsrecht door hemzelf dan wel door het Hof van Justitie moet worden beoordeeld (Hof van Justitie, 13 juli 1982, Cilfit, EU:C:1982:267, r.o. 8, letter c).

Op die wijze heeft de Unierechtelijke wetgever gewaarborgd dat de volle werking van het recht van de Unie — behoudens het structurele en enorme misbruik in lidstaat Nederland — met name door de Hoge Raad der Nederlanden — in alle gevallen gewaarborgd is en er een waterdicht systeem ontstaat, nogmaals, onder voorbehoud van structureel en grootschalig, ongekend misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid door de nationale rechter in lidstaat Nederland!!

Aldus stellen wij — terecht en buiten elke mogelijke twijfel verheven — kennelijk — vast dat in lidstaat Nederland — geen mogelijkheid bestaat op een daadwerkelijk effectief en eerlijk proces ex. artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, doordat met name de Raad van State en de Hoge Raad der Nederlanden, als hoogste rechters, wiens oordelen naar nationale bepalingen niet vatbaar zijn voor hoger beroep, massaal met misbruik van bevoegdheid, misbruik van recht en op aantoonbaar, aangetoonde onregelmatige wijze zich onttrekken aan de wettelijke verwijzingsplicht en een interne rechtsorde creëren en handhaven die kennelijk niet strookt met het recht van de Unie, wat apert verboden is (Hof van Justitie, 4 oktober 2018, Commissie/Frankrijk, EU:C:2018:811, r.o. 109 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Ja, het is buiten elke mogelijke twijfel verheven dat er in lidstaat Nederland geen enkele rechtstaat bestaat, nu alle meest fundamentele beginselen in Nederland door de nationale bevoegde instanties tot op het bot geschonden worden, niet in de laatste plaats door de Hoge Raad der Nederlanden die daarmee alle verdenkingen die bij justitiabelen — geheel terecht — kunnen doen ontstaan over de vraag of deze instantie niet gevoelig is voor externe factoren, in het bijzonder voor directe of indirecte invloed van de wetgevende en uitvoerende macht, en of deze instantie onpartijdig is ten opzichte van de met elkaar strijdende belangen, en, derhalve, ertoe kunnen leiden dat deze instelling niet de indruk geeft onafhankelijk en onpartijdig te zijn, hetgeen het vertrouwen kan ondermijnen dat de rechterlijke macht in een democratische samenleving bij deze justitiabelen moet wekken.

Ik heb wederom aangetoond en bewezen dat er in lidstaat Nederland apert onmogelijk enige onafhankelijke en onpartijdige rechtspraak bestaat en de Europese Commissie heeft in 2020 aldus terecht 50 klachten naar de inbreukfase verwezen waarin terecht geklaagd is over het feit dat de Hoge Raad der Nederlanden zich massaal en structureel onttrekt aan zijn wettelijke verwijzingsplicht en een interne rechtsorde creëert en handhaaft die kennelijk niet strookt met het recht van de Unie!!!

Nu mijn vrijheden door o.m. de Staat der Nederlanden beperkt worden om mij op eigen wijze — geheel terecht overigens — uit te laten over de onrechtmatigheden, onregelmatigheden en legitieme twijfels over de integriteit van de nationale rechtspraak — te meer nu ik dat ondubbelzinnig heb aangetoond en bewezen, zal mijn wraak ongekend zijn op het moment dat het Hof zal uitleggen dat er in lidstaat Nederland geen rechtstaat bestaat overeenkomstig artikel 2 VEU, nu er geen daadwerkelijk effectief eerlijk proces bestaat voor de nationale rechter in lidstaat Nederland, in het bijzonder voor de Hoge Raad der Nederlanden en de Raad van State. Het is immers geen zaak van ‘tunnelvisie’ of strakke interpretatie, het is bewezen een zaak van ‘onrechtmatig en onregelmatig de nationale staatkas vullen’.

Middel I is kennelijk gegrond.

Hoewel dit middel eigenlijk reeds vervat is onder het in middel I uiteengezette betoog en daarmee integraal gegrond is, verdient de opmerking dat zowel middel I als II gegrond zijn doordat het gerechtshof uitlegging geeft over de geschillen tussen de vergoeding van de kosten als gevolg van het recht dat belanghebbende kan ontlenen aan artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en daarmee treedt op het exclusieve domein van de Unierechter, die exclusief bevoegd is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Bovendien is de uitlegging — zoals doorgaans — kennelijk onjuist — omdat een dergelijk onderscheid — ten nadele van Unierechtelijke vorderingen ten opzichte van nationale vorderingen volgens vaste en overvloedige rechtspraak van het Hof in kennelijke strijd is met het gelijkwaardigheidsbeginsel.

Aldus had in elk geval het gerechtshof het puntentarief van € 748,00 als uitgangspunt moeten nemen en de proceskosten moeten vaststellen op € 4.488,00 en wanneer sprake zou zijn van samenhangende zaken, de vergoeding voor belanghebbende moeten vaststellen op € 1.122,00.

Daarmee is het cassatieberoep kennelijk gegrond.

Maar er is geen sprake van 'samenhangende zaken'. Uit het proces-verbaal blijkt genoegzaam dat geen sprake is van samenhangende zaken in de zin van artikel 3, lid 2 Besluit proceskosten bestuursrecht.

Dat volgt reeds uit het feit dat de uitkomst in de zaak van belanghebbende in casu anders is dan in de zaak die ‘zou samenhangen’ met deze zaak, b.v. zaak 19/00768, waarin wegens de overschrijding van de redelijke termijn van berechting een schadevergoeding is toegekend door de rechtbank en de grieven en de uitkomst en de werkzaamheden reeds om die reden niet identiek of nagenoeg identiek konden zijn.

Maar bovenal ook, verhoudt artikel 3, lid 2 Besluit proceskosten zich niet met artikel 47, Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, niet met het rechtszekerheidsbeginsel, maar ook niet met de schadevergoeding van de rechten die belanghebbende kan ontlenen aan artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Lidstaat Nederland heeft er immers voor gekozen om de kosten die verbonden zijn aan de verdediging, advisering en vertegenwoordiging via een forfaitair systeem te vergoeden, waarbij niet relevant is wat de werkelijke kosten zijn, en aldus niet relevant wat de bestede tijd is.

Dat is immers het gevolg van een forfaitair systeem van (schade)vergoeding, als je daarvoor opteert als lidstaat, ter voorkoming van de intensieve vaststelling van een systeem van werkelijke kosten.

Aldus is in zulks een wettelijk systeem geen ruimte voor een neerwaartse afwijking, zo simpel is het.

Maar het is ook in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel, nu belanghebbende niet op voorhand redelijkerwijs kan inschatten welke vergoeding hij krijgt en wat de kosten van zijn procedure zijn en wanneer hij — zoals in casu — aanbeland in hoger beroep — zijn vergoedingen geminimaliseerd ziet worden — nog daargelaten over de juiste feitenvaststelling — terwijl hij terecht moet doorprocederen tot en met hoger beroep -.

Daarmee kan ook niet worden voorkomen dat voor belanghebbenden sprake kan zijn van ‘buitensporig kostbare procedures’ zoals in casu, waarin door onrechtmatig handelen van de heffende autoriteit en het niet waarborgen van de rechten door de rechtbank, belanghebbende genoodzaakt is hoger beroep in te stellen, € 429,00 griffierecht moet betalen, voorafgaande aan de inleiding van zijn geschil, op straffe van verval van recht, terug te geven zonder rentevergoeding wegens het niet beschikbaar hebben van die gelden, slechts een fractie van de kosten krijgt doordat het gerechtshof ‘aan het eind van de rit’ oordeeit dat sprake is van samenhang met zaken van andere belanghebbenden die ook onrechtmatig behandeld zijn, terwijl de betaalde belasting slechts € 1.055,00 bedraagt, de zaak terugverwezen wordt en hij ‘de rit’ nog eens een keer moet maken.

Artikel 3, lid 2 Bpb maakt artikel 47, eerste en tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie tot een lege huls.

Maar bovenal, het gerechtshof kon niet buiten elke mogelijke twijfel verheven oordelen dat de gegeven zelfstandige oplossing van de vraag van Unierecht, of in casu een lagere vergoeding gegeven kon worden aan de rechten die belanghebbende kan ontlenen aan artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, wanneer hij de hoogte van de registratiebelasting van een uit andere lidstaat afkomstige, gebruikte personenauto betwist, dan wanneer hij een strijdig met enige nationale bepaling zijnde regeling betwist, even evident zou zijn voor het Hof.

Ergo, het is in kennelijke strijd met overvloedige en duidelijke uitlegging van het Hof inzake het gelijkwaardigheidsbeginsel.

Wij stellen wederom vast dat er in lidstaat Nederland geen sprake kan zijn van enige rechtstaat!!

Middel II is ook kennelijk gegrond. De ongegrondheid kan alleen dan volgen, zoals in casu, wanneer de fundamentele beginselen van het recht terzijde worden gesteld, met misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht, kennelijk onrechtmatig en kennelijk onregelmatig.

Belanghebbende had aldus recht op een forfaitaire vergoeding van tenminste 5 punten ad. € 748,00, zijnde een vergoeding voorde bezwaarfase, beroepsfase en hoger beroepsfase.

Het gerechtshof heeft ten onrechte verzuimd geen kosten voor de bezwaarfase toe te kennen, nu het bezwaar ook gegrond is.