76 Introductie

Voor de terreinverkenning wordt begonnen met enkele definities van het fenomeen bevrijdend verweer (3.1). Vervolgens wordt aandacht besteed aan het rechtsvernietigend bevrijdend verweer en een rechtsverhinderend bevrijdend verweer.1

Bij een rechtsvernietigend bevrijdend verweer (3.2) doet verweerder een beroep op het rechtsgevolg dat de verbintenis waarop eiser recht had is tenietgegaan. Verweerder beroept zich op het rechtsgevolg van de door hem gestelde nakoming.

In geval van een rechtsverhinderend verweer (3.3) geeft verweerder aan dat hij gerechtigd is de door eiser gestelde prestatie niet te verrichten: verweerder voert aan dat het feitencomplex dat eiser stelt wordt overruled door het feitencomplex, zoals door hem gesteld.

Of het maken van een onderscheid tussen beide typen van bevrijdend verweer noodzakelijk is of anderszins nuttig komt aan de orde in 3.4. Daarbij wordt het in het spraakgebruik bekende adagium ‘ja, maar’-verweer tegenover het ‘nee, want’-verweer onder de loep genomen. De volgorde van de behandeling van primair en subsidiair aangevoerde verweren wordt besproken (3.5); in dat kader wordt de term ‘sprongbeslissing’ geïntroduceerd.

Afgesloten wordt met een conclusie.