Hof Leeuwarden, 29-07-2003, nr. BK 1259/02 Omzetbelasting

Met de dagtekening 27 maart 2001 heeft de inspecteur aan belanghebbende de onderhavige naheffingsaanslag opgelegd, ten bedrage van f 377.617,- aan omzetbelasting en f 23.988,- aan heffingsrente.

Nadat door belanghebbende bij de inspecteur tijdig een bezwaarschrift was ingediend, heeft laatstgenoemde bij de bestreden uitspraak van 19 april 2002 de naheffingsaanslag gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen deze uitspraak in beroep gekomen bij beroepschrift (met bijlagen) dat ter griffie van het hof is ingekomen op 16 mei 2002.

Op 20 augustus 2002 is het verweerschrift (met bijlagen) van de inspecteur ter griffie ingekomen.

De mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden ter zitting van het hof op 6 mei 2003 te Leeuwarden. Op de zitting zijn verschenen de gemachtigden van belanghebbende, alsmede de inspecteur.

Zowel door de inspecteur als door belanghebbende is een afschrift van de pleitnota ingezonden. Deze afschriften zijn op respectievelijk 8 en 9 mei 2003 bij de griffie van de belastingkamer binnengekomen. De inspecteur heeft daarnaast - zonder bezwaar van de kant van belanghebbende - een bijlage bij zijn pleitnota gevoegd.

Van alle genoemde en nog te noemen stukken moet de inhoud als hier ingevoegd worden beschouwd.

In geschil is het antwoord op de vraag of belanghebbende recht heeft op aftrek van voorbelasting op grond van artikel 15 van de Wet voor wat betreft de omzetbelasting op de facturen met betrekking tot de geleverde (geneeskundige) apparatuur, welke vraag belanghebbende bevestigend en de inspecteur ontkennend beantwoordt.

Belanghebbende bestrijdt de mening van de inspecteur en is - kort samengevat - de mening toegedaan dat zij ondernemer is in de zin van de Wet; dat de apparatuur aan haar is geleverd; dat de soms onduidelijke tenaamstelling op de facturen niet aan aftrek van omzetbelasting bij belanghebbende in de weg staat; en dat - indien het hof van mening mocht zijn dat belanghebbende geen ondernemer is waaraan de onderhavige leveringen zijn gedaan - in ieder geval de omzetbelasting ter zake van de huurtermijnen op het bedrag van de naheffingsaanslag in mindering gebracht dient te worden.

De inspecteur bestrijdt de mening van belanghebbende en stelt zich - kort weergegeven - op het standpunt primair dat er sprake is van wetsontduiking; subsidiair dat belanghebbende geen ondernemer in de zin van de Wet is; en meer subsidiair dat is geleverd aan het ziekenhuis en niet aan belanghebbende.

Voor een uitgebreidere weergave van de wederzijdse standpunten van partijen verwijst het hof naar de gedingstukken, waaraan ter zitting geen nadere gronden zijn toegevoegd.

Ingevolge artikel 15, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet komt voor aftrek door de ondernemer in aanmerking de belasting die - voor zover hier van belang - door andere ondernemers ter zake van door hen aan de ondernemer verrichte leveringen en verrichte diensten in rekening is gebracht.

Tussen partijen is onder meer in geschil of de onderhavige leveringen van goederen door de desbetreffende leveranciers aan belanghebbende zijn verricht. Het hof stelt dienaangaande voorop dat, nu het betreft de vraag of aan een voorwaarde voor de aftrek van omzetbelasting is voldaan, het bij gemotiveerde betwisting door de inspecteur op de weg van belanghebbende ligt zulks aannemelijk te maken.

Op grond van de vaststaande feiten onder 2.1. tot en met 2.15, in onderling verband en samenhang bezien, acht het hof aannemelijk dat belanghebbende met betrekking tot de onderwerpelijke aankopen van (geneeskundige) apparatuur heeft gehandeld voor rekening en risico van het ziekenhuis en dat het ziekenhuis, ook op het moment van aflevering van de goederen, daarvan het volledige economische belang had verworven, zodat de desbetreffende aankopen in feite door het ziekenhuis zijn gedaan.

Het tegendeel is door belanghebbende niet aannemelijk gemaakt.

Alsdan komt belanghebbende niet in aanmerking voor de aftrek als bedoeld in voormeld artikel 15 van de wet voor de met die levering verband houdende belasting en heeft de inspecteur deze belasting terecht nageheven. Daaraan doet niet af dat de belasting in veel gevallen is vermeld op de op haar naam gestelde facturen.

Het vermelde in de Resolutie van de staatssecretaris van Financiën van 18 augustus 1982, nummer 281 - 18051, gewijzigd bij resolutie van 24 april 1991, nummer VB 91/ 1006, mist in casu toepassing, reeds omdat het hiervoor vermelde oordeel van het hof de conclusie rechtvaardigt dat doel en strekking van de wettelijke bepalingen zouden worden miskend indien de aanspraak op aftrek van voorbelasting aan belanghebbende zou worden gehonoreerd, zoals bedoeld in die resolutie. Het hof heeft immers overwogen dat de desbetreffende aankopen in feite door het ziekenhuis en niet door belanghebbende zijn gedaan.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat het hiervoor vermelde oordeel van het hof er toe leidt dat de ter zake van de verhuur van de onderhavige goederen aan het ziekenhuis gefactureerde en afgedragen omzetbelasting in het kader van de onderhavige procedure dient te worden verrekend, nu onder voormelde overwegingen van het hof er sprake is geweest van rechtstreekse levering door de leveranciers aan het ziekenhuis. De inspecteur stelt dienaangaande dat de in het kader van de verhuur door belanghebbende op factuur verschuldigd geworden omzetbelasting, niet in de onderhavige procedure kan worden betrokken, omdat nog niet duidelijk is of de betreffende aangekochte apparatuur volledig is aangewend voor vrijgestelde prestaties. Hij is van mening dat deze gefactureerde omzetbelasting eerst (gedeeltelijk) kan worden teruggegeven nadat het verlies van belastinginkomsten volledig is uitgeschakeld. Dat laatste vergt naar de opvatting van de inspecteur nader onderzoek.

Ingevolge het bepaalde in artikel 37 van de Wet wordt hij die op een factuur op enigerlei wijze melding maakt van omzetbelasting, welke hij, anders dan op grond van dit artikel, niet verschuldigd is geworden, die belasting verschuldigd op het tijdstip waarop hij die factuur heeft uitgereikt; hij is gehouden deze belasting op de voet van artikel 14 te voldoen.

Op grond van het bepaalde in dit artikel is de belanghebbende de over de verhuur aan het ziekenhuis in rekening gebrachte omzetbelasting dus verschuldigd geworden. Weliswaar heeft het Hof van Justitie in het arrest van 19 september 2000, nr. C 454/98 (BNB 2002/167*) bepaald dat lidstaten de mogelijkheid dienen te bieden om ten onrechte gefactureerde omzetbelasting te herzien in gevallen waarin de opsteller van de factuur het gevaar voor verlies van de belastinginkomsten tijdig en volledig heeft uitgeschakeld, maar dit leidt in casu niet tot het oordeel dat de naheffingsaanslag tot een te hoog bedrag is opgelegd. Het is volgens voornoemd arrest immers aan de lidstaten overgelaten om te bepalen onder welke voorwaarden ten onrechte gefactureerde omzetbelasting kan worden herzien. Naar de Hoge Raad heeft bepaald geldt te dezer zake (in ieder geval tot 7 maart 2000) de beleidsregel vervat in Vraag en Antwoord 54, V-N 1969, blz. 880, punt 18, volgens welke regeling niet eerder recht op herziening bestaat dan wanneer een creditfactuur is uitgereikt dan wel een nieuwe factuur die in de plaats treedt van de oude. Niet gebleken is dat in onderhavige zaak gedurende het naheffingstijdvak herstel van de onjuistheid van de facturen heeft plaatsgevonden, zodat het gelijk aan de zijde van de inspecteur is.

Nu bovendien - gelijk de inspecteur heeft gesteld - niet gebleken is dat aan het ziekenhuis helemaal geen recht op aftrek van voorbelasting toekomt, staat niet vast dat aan de voorwaarde dat er geen gevaar voor verlies van belastinginkomsten mag bestaan, wordt voldaan.

Het hof laat dan nog buiten beschouwing dat het standpunt van belanghebbende reeds dient te worden verworpen omdat belanghebbende - op wie de bewijslast rust - de door haar gestelde verhuur en omvang van die verhuur niet, althans onvoldoende, cijfermatig en met bescheiden heeft onderbouwd en zij aldus en ook overigens niet aannemelijk heeft gemaakt of zij enig bedrag aan omzetbelasting (ten onrechte) heeft gefactureerd en afgedragen.

Het gelijk ligt derhalve aan de kant van de inspecteur, nu overigens ten aanzien van de omvang van de naheffingsaanslag geen verschil van mening tussen partijen bestaat en het hof niet is gebleken dat partijen daarmee uitgaan van een onjuiste rechtsopvatting.

Er is geen aanleiding te komen tot een veroordeling tot betaling van gemaakte proceskosten.

Het hof verklaart het beroep ongegrond.

Gedaan op 29 juli 2003 door mr H.H.A. Fransen, raadsheer als voorzitter, mrs F.J.W. Drion en G.M. van der Meer, beiden raadsheer, en op die dag in het openbaar uitgesproken te Leeuwarden door voornoemde voorzitter in tegenwoordigheid van mw mr H. de Jong als griffier, en ondertekend door voornoemde voorzitter en griffier.

Op 12 augustus 2003 afschrift aangetekend aan beide partijen gezonden.

De griffier van het gerechtshof te Leeuwarden.