CRvB, 30-04-2014, nr. 12-1406 WAJONG

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Voor de toepasselijke wettelijke bepalingen wordt verwezen naar overweging 2 van de aangevallen uitspraak. Verder zijn nog van belang de artikelen 2, eerste lid, en 3, eerste lid, van het Boetebesluit socialezekerheidswetten (Boetebesluit). In laatstgenoemde artikelen is bepaald dat de boete wordt vastgesteld op 10% van het benadelingsbedrag, met dien verstande dat zij op ten minste € 52,- wordt vastgesteld. Indien de ernst van de gedraging, de mate waarin de belanghebbende de gedraging verweten kan worden of de omstandigheden waarin hij verkeert daartoe aanleiding geven, wordt de boete die is berekend met toepassing van artikel 2, verhoogd of verlaagd.

Mede gelet op hetgeen appellante ter zitting van de rechtbank heeft verklaard moet als vaststaand worden aangenomen dat een urenuitbreiding in juni 2009 naar 25 uur per week in ieder geval met ingang van 1 juli 2009 heeft geleid tot een toename van de inkomsten van appellante uit arbeid tot AWG 2.700,- bruto per maand. Appellante heeft haar stelling dat deze inkomsten leiden tot een ander arbeidsongeschiktheidspercentage dan het door het Uwv berekende percentage van 24,3831% niet onderbouwd. De rechtbank heeft daarom op goede gronden overwogen dat toepassing van artikel 50, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wajong ertoe leidt dat de uitkering met ingang van 1 juli 2009 niet meer tot uitbetaling komt. Het Uwv heeft appellante niet tekort gedaan met zijn besluit eerst met ingang van 1 november 2009 de Wajong-uitkering niet meer uit te betalen.

De rechtbank heeft eveneens op goede gronden overwogen dat van de uit artikel 55, eerste lid, van de Wajong voortvloeiende verplichting van het Uwv om uitkering die ten onrechte is betaald terug te vorderen, alleen kan worden afgezien als de terugvordering onaanvaardbare sociale of financiële consequenties heeft. Eerst dan is sprake van een dringende reden als bedoeld in artikel 55, vierde lid, van de Wajong. Het oordeel van de rechtbank dat de door appellante gestelde tijdige aanlevering van gegevens geen dringende reden oplevert, wordt onderschreven. Appellante heeft ook in hoger beroep geen feiten naar voren gebracht die als een dringende reden gelden op grond waarvan het Uwv van terugvordering van de vanaf 1 november 2009 onverschuldigd betaalde uitkering had moeten afzien.

Vast staat dat appellante niet heeft voldaan aan de in artikel 62, eerste lid, van de Wajong neergelegde verplichting om het Uwv onverwijld uit eigen beweging te informeren over de toename van haar inkomsten uit arbeid met ingang van 1 juli 2009. Appellante heeft erkend dat zij niet eerder dan met een door haar op 14 september 2009 aan het Uwv gezonden brief en een daarbij gevoegde salarisspecificatie heeft bekend gemaakt dat met ingang van 1 juli 2009 haar salaris was verhoogd van AWG 1.625,- bruto per maand naar AWG 2.700,- bruto per maand. Het Uwv heeft ter zitting niet langer ontkend dat de brief van 14 september 2009 is ontvangen.

Het enkele feit dat de inlichtingenverplichting is geschonden, is niet voldoende voor het opleggen van een boete. Daartoe is vereist dat ter zake van die overtreding zowel objectief als subjectief een verwijt kan worden gemaakt. Bovendien zal, bij verwijtbaarheid, de boete moeten worden afgestemd op de ernst van de overtreding, de mate waarvan deze aan de overtreder kan worden verweten en de omstandigheden van het geval (CRvB 2 oktober 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1926).

Appellante valt niet alleen objectief maar ook subjectief een verwijt te maken van haar niet tijdige informatieverstrekking. Appellante, die in juni 2009 nog een inlichtingenformulier aan het Uwv had geretourneerd waarop zij nog het salaris van AWG 1.625,- had vermeld, had moeten beseffen dat een toename van haar inkomsten uit arbeid met ingang van 1 juli 2009 van betekenis kon zijn voor haar recht op uitkering.

Bij beantwoording van de vraag of de opgelegde boete van € 820,- een evenredige sanctie is, komt betekenis toe aan de erkenning van het Uwv van de ontvangst van de brief van appellante van 14 september 2009. Aan het gegeven dat het Uwv verschillende medewerkers heeft belast met controle op de rechtmatigheid van de uitkering en een vervoersvoorziening, die appellante naast de Wajong-uitkering van het Uwv ontvangt, kan in het kader van een boeteoplegging niet het gevolg worden verbonden dat het benadelingsbedrag wordt bepaald door het moment waarop inkomensgegevens bekend worden bij de medewerker die daaraan conclusies verbindt voor de hoogte van de te betalen uitkering. Appellante heeft terecht erop gewezen dat zij met haar brief van 14 september 2009 het in artikel 62, eerste lid, van de Wajong genoemde bestuursorgaan heeft geïnformeerd. Verondersteld mag worden dat de uitkering op zijn laatst met ingang van 1 november 2009 in overeenstemming zou zijn gebracht met de inkomsten van appellante, als de bij de controle van de vervoersvoorziening ontvangen salarisspecificatie, waarop door appellante duidelijk was aangetekend dat van een inkomensverhoging sprake was, in kopie was doorgeleid naar de medewerker die het recht op uitkering van appellante controleerde. Alsdan zou over de periode van 1 juli 2009 tot en met 31 oktober 2009 bij benadering € 2.035,- aan onverschuldigd betaalde uitkering zijn teruggevorderd. Daarin is aanleiding gelegen het boetebedrag te verlagen. Mede gelet op de artikelen 2, eerste lid, en 3, eerste lid, van het Boetebesluit is een boete van € 210,- een evenredige sanctie.

Appellante heeft terecht erover geklaagd dat de rechtbank de verletkosten van haar echtgenoot, die als haar gemachtigde heeft opgetreden, niet heeft betrokken bij de bepaling van de proceskostenvergoeding. Het is vaste rechtspraak dat onder reis- en verletkosten van een partij in de zin van artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht tevens moeten worden begrepen de reis- en verletkosten van een procesgemachtigde die niet beroepsmatig rechtsbijstand verleent (onder meer ECLI:NL:CRVB:1996:ZB6352). Appellante heeft niet gesteld dat de verletkosten van haar echtgenoot op een ander bedrag zouden moeten worden vastgesteld dan het door het Uwv berekende bedrag van € 479,63.

Het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden vernietigd voor zover daarbij de rechtsgevolgen van het besluit van 15 maart 2011 in stand zijn gelaten en voor zover daarbij de vergoeding van verletkosten is afgewezen. De Raad zal de boete vaststellen op een bedrag van € 210,- en het Uwv veroordelen om aan appellante een aanvullende vergoeding van de proceskosten in beroep te betalen van € 479,63.

Er is aanleiding voor een proceskostenveroordeling in hoger beroep. Aan appellante komt een vergoeding toe van de kosten die haar echtgenoot heeft moeten maken om ter zitting te verschijnen. Aan de hand van de overgelegde factuur en salarisspecificatie worden de reiskosten begroot op € 1.066,52 en de verletkosten, ervan uitgaande dat in hoger beroep voor het bijwonen van de zitting met vijf verlofdagen kon worden volstaan, op € 505,25. De proceskosten in hoger beroep bedragen in totaal € 1.571,77.