CRvB, 26-06-2014, nr. 13-2682 AW

In artikel 2, tweede lid, in verbinding met artikel 1, aanhef en onder h, van de Trfp is bepaald dat de ambtenaar in de aanvraag tot functieonderhoud aannemelijk maakt dat hij gedurende ten minste een jaar op enig moment binnen de periode vanaf 31 december 2009 tot en met 31 maart 2011 feitelijk opgedragen werkzaamheden heeft verricht die wezenlijk afwijken van de voor hem geldende functie en in samenhang daarmee van de voor hem geldende functiebeschrijving. Is dit niet het geval, dan wijst het bevoegd gezag op grond van artikel 4 van de Trfp de aanvraag af.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 21 februari 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:BZ2588) gaat het bij een verzoek om functieonderhoud om de vraag of de feitelijk opgedragen werkzaamheden gedurende langere tijd wezenlijk afwijken van de functiebeschrijving. Het is aan de betrokkene om dat aannemelijk te maken. Bij de beantwoording van die vraag is een slechts terughoudende toetsing niet op haar plaats nu die beantwoording zich moet richten op de vaststelling van feiten.

De korpschef heeft de aan appellant feitelijk opgedragen werkzaamheden geïnventariseerd en op grond daarvan - in aanvulling op de in de functiebeschrijving van [naam functie A.]verwoorde werkzaamheden - een zogenoemde taakinventarisatie opgesteld. Deze taakinventarisatie heeft de korpschef bij zijn beoordeling als uitgangspunt genomen. Hetgeen appellant heeft aangevoerd biedt geen aanknopingspunten voor de conclusie dat de taakinventarisatie geen juiste weergave bevat van de aan appellant feitelijk opgedragen werkzaamheden. Zo heeft appellant niet aan de hand van concrete voorbeelden aannemelijk weten te maken dat hij, zoals hij heeft gesteld, (ook) verantwoordelijk is voor het uitdragen van het programma middels het aansturen van en zorgdragen voor een optimale afstemming tussen projecten met complexe structuren, met een maatschappelijke relevantie of een cumulatie van specifieke problematieken.

Uitgaande van de juistheid van de in de taakinventarisatie opgenomen werkzaamheden bestaat er voorts geen grond voor het oordeel dat de rechtbank in verdergaande mate dan zij heeft gedaan had moeten oordelen dat appellants feitelijk opgedragen werkzaamheden wezenlijk afwijken van de voor hem geldende functiebeschrijving.

Appellant heeft tegen het oordeel van de rechtbank over de bij het bestreden besluit gehandhaafde vaststelling van zijn uitgangspositie in het kader van het LFNP geen zelfstandige gronden aangevoerd, zodat dit onderdeel van de aangevallen uitspraak geen bespreking behoeft.

Het hoger beroep slaagt dus niet en de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, komt voor bevestiging in aanmerking.

Het nadere besluit

Appellant heeft zich gemotiveerd gekeerd tegen de nieuwe beslissing op bezwaar van

8 mei 2013. De Raad zal dit besluit met toepassing van artikel 6:19 van de Algemene wet bestuursrecht mede in de beoordeling betrekken.

Bij het besluit van 8 mei 2013 heeft de korpschef het besluit van 21 oktober 2011 herroepen en de functietypering van [C.] op appellant van toepassing verklaard. Volgens de korpschef is deze functietypering het meest passend, omdat de door de rechtbank afwijkend geachte werkzaamheden in deze functie terugkomen onder het hoofdbestanddeel ‘Coördineren: Stuurt ten behoeve van het programma in beleidsmatige zin processen aan binnen of tussen projecten gericht op één of meerdere van de resultaatgebieden leefbaarheid, veiligheid en beschikbaarheid/bereikbaarheid op regioniveau. Het betreft projecten met een gedefinieerd concreet resultaat in de buitenwereld, waarbij het resultaat op langere termijn (langer dan zes maanden) gerealiseerd wordt.’

Appellant heeft betoogd dat de korpschef met het besluit van 8 mei 2013 geen juiste uitvoering heeft gegeven aan de aangevallen uitspraak. Volgens appellant heeft de rechtbank bedoeld te oordelen dat de korpschef bij de nieuw te nemen beslissing heeft moeten teruggrijpen op (een van de) functietyperingen zoals die golden ten tijde van de referteperiode; de rechtbank heeft niet bedoeld tot uitdrukking te brengen dat de korpschef een nieuwe functie zou (mogen) creëren.

Aan de aangevallen uitspraak - waarin appellant als eiser is aangeduid en de korpschef als verweerder - ontleent de Raad de volgende overweging:

“Vervolgens zal de rechtbank in het kader van de finale geschilbeslechting bezien of zij […] zelf in de zaak kan voorzien. De rechtbank overweegt dat voor een dergelijke besluitvorming een nadere beoordeling door verweerder is vereist. Verweerder heeft in eerdere procedures inzake functieonderhoud in het kader van de Trfp ter zitting verklaard dat hij, in geval van gegrondverklaring van een beroep tegen een verzoek om functieonderhoud niet over zal gaan tot aanpassing van de functiebeschrijving, maar een nieuwe functiebeschrijving uit het bestaande functiehuis zal selecteren die aansluit op de taakinventarisatie. Gelet op artikel 5 van de Trfp komt verweerder een ruime bevoegdheid toe, indien het verzoek om functieonderhoud wordt toegekend. De rechtbank overweegt dat voor de besluitvorming een nadere beoordeling door verweerder is vereist. Evenals verweerder ziet de rechtbank niet op voorhand dat de werkzaamheden wel zouden passen bij de functiebeschrijving van (lees) [B.] Dit vergt nadere beoordeling door verweerder. De rechtbank ziet dan ook geen mogelijkheid om het geschil finaal te beslechten door zelf in de zaak te voorzien. De rechtbank zal verweerder daarom opdragen om met inachtneming van deze uitspraak een nieuw besluit op het bezwaar van eiser gericht tegen de afwijzing van het functieonderhoud te nemen.”

De onder 4.9.2 weergegeven overweging heeft, anders dan appellant veronderstelt, geen bindend karakter. Voor zover de rechtbank heeft verwezen naar het standpunt van de korpschef in eerdere procedures inzake functieonderhoud in het kader van de Trfp, heeft zij dit standpunt niet (uitdrukkelijk) onderschreven. In genoemde overweging heeft de rechtbank slechts uiteengezet waarom zij geen mogelijkheid heeft gezien om met het oog op de definitieve beslechting van het geschil zelf in de zaak te voorzien. Er bestaat dan ook geen grond voor het oordeel dat de korpschef in het kader van de nieuw te nemen beslissing uitsluitend een functiebeschrijving uit het bestaande functiehuis heeft mogen selecteren. Het betoog slaagt niet.

Voor zover appellant heeft bedoeld te betogen dat er sprake is van een bindende toezegging die erop neerkomt dat de korpschef in geval van een gegrond beroep een nieuwe functiebeschrijving uit het bestaande functiehuis zou selecteren die aansluit op de taakinventarisatie, wordt hij ook hierin niet gevolgd. De verklaring van de korpschef waarop appellant zich beroept is immers kennelijk gedaan in procedures waarbij appellant niet is betrokken. Er is dus in elk geval geen sprake van een aan appellant gerichte toezegging. Dit betoog treft evenmin doel.

Appellant heeft nog aangevoerd dat met de invoering van het LFNP niet langer de mogelijkheid bestaat om zelf functies te beschrijven (en te waarderen), omdat uitsluitend gebruik mag worden gemaakt van functies uit het LFNP. Dit betoog ziet eraan voorbij dat in dit geval nog geen sprake is van matching.

Uit wat onder 4.7 tot en met 4.10 is overwogen volgt dat er geen grond bestaat het besluit van 8 mei 2013 onjuist te achten. Het beroep tegen dat besluit zal ongegrond worden verklaard.