HR, 13-05-2008, nr. 07/11755 CW

Nr. 07/11755 CW

Mr. Fokkens

Zitting: 22 januari 2008

Vordering tot cassatie in het belang der wet inzake:

[de veroordeelde]

1. Deze vordering tot cassatie in het belang der wet heeft betrekking op een beschikking van de Rechtbank te Amsterdam van 14 februari 2006, parketnummer 13/457163-05, waarbij de Rechtbank het bezwaarschrift van [de veroordeelde] gericht tegen het bepalen en verwerken van haar DNA-profiel gegrond heeft verklaard. Een gewaarmerkt afschrift van de uitspraak leg ik hierbij over, alsmede het procesdossier.

2. Tegen een beschikking als bedoeld in art. 7 van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden staat geen beroep in cassatie open (HR 30 mei 2006, NJ 2006, 313). Gelet op art. 78, eerste lid RO is cassatie in het belang der wet wel mogelijk.(1)

3. Het gaat in deze zaak om het volgende. [De veroordeelde], hierna te noemen: de veroordeelde, is door de kinderrechter te Amsterdam op 16 juni 2005 wegens openlijke geweldpleging tegen personen veroordeeld tot een werkstraf voor de duur van dertig uren, subsidiair vijftien dagen jeugddetentie en tot twee weken jeugddetentie voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren met de bijzondere voorwaarde dat ze zich gedurende de proeftijd zal houden aan de aanwijzingen van het Bureau Jeugdzorg. Ten tijde van het plegen van het strafbare feit was de veroordeelde dertien jaar oud. Na afloop van de strafzaak heeft de officier van justitie bevolen dat van de veroordeelde celmateriaal zal worden afgenomen ten behoeve van het bepalen en verwerken van het DNA-profiel.

4. Het bevel en het daartegen gerichte bezwaarschrift berusten op de op 1 februari 2005(2) in werking getreden Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden (Stb. 2004, 465). Deze wet maakt het mogelijk om ten aanzien van een grote groep veroordeelden te bevelen dat zij cel-materiaal afstaan voor het bepalen en verwerken van een DNA-profiel. De veroordeling vormt de grondslag van de bevoegdheid tot het bevel. De relevante wetsbepalingen luiden voor zover van belang als volgt:

"Art. 1:

1. In deze wet wordt verstaan onder:

a. DNA-onderzoek: (..)

c. veroordeelde: een persoon die al dan niet onherroepelijk is veroordeeld tot een straf als bedoeld in artikel 9, eerste lid, onder a, onderdeel 1° of 3°, van het Wetboek van Strafrecht, een straf als bedoeld in artikel 77h, eerste lid, onder a, van dat wetboek, voorzover het de jeugddetentie of taakstraf betreft, of een straf als bedoeld in artikel 6, onder a, van het Wetboek van Militair Strafrecht dan wel tot een maatregel als bedoeld in artikel 37, 37a juncto 37b of 38, 38m of 77s van het Wetboek van Strafrecht;

Art. 2:

1. De officier van justitie bij de rechtbank die in eerste aanleg vonnis heeft gewezen, beveelt dat van een veroordeelde wegens een misdrijf als omschreven in artikel 67, eerste lid, van het Wetboek van Strafvordering, celmateriaal zal worden afgenomen ten behoeve van het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel, tenzij:

a. van deze persoon reeds een DNA-profiel is verwerkt op grond van artikel 151a, eerste lid, tweede volzin, of 195a, eerste lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering, dan wel op grond van artikel 23, eerste lid, onder a, van de Wet bescherming persoonsgegevens;

b. redelijkerwijs aannemelijk is dat het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel gelet op de aard van het misdrijf of de bijzondere omstandigheden waaronder het misdrijf is gepleegd niet van betekenis zal kunnen zijn voor de voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van de veroordeelde.

2. Het bevel, de tenuitvoerlegging dan wel de verdere tenuitvoerlegging van het bevel kan achterwege blijven indien zich naar het oordeel van de officier van justitie zwaarwegende redenen voordoen het DNA-onderzoek aan ander celmateriaal van de veroordeelde dan afgenomen celmateriaal te laten plaatsvinden.

3. (..)

Art. 7:

1. De veroordeelde kan tegen het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel, binnen veertien dagen na de dag waarop zijn celmateriaal is afgenomen onderscheidenlijk de dag waarop de mededeling, bedoeld in artikel 6, derde lid, is betekend, een bezwaarschrift indienen bij de rechtbank die in eerste aanleg vonnis heeft gewezen. De zesde afdeling van Titel I van het Eerste Boek van het Wetboek van Strafvordering is van overeenkomstige toepassing.

2. Het bezwaarschrift is met redenen omkleed.

3. De rechtbank beslist zo spoedig mogelijk.

4. (..)

5. Indien de rechtbank het bezwaarschrift gegrond verklaart, beveelt zij de officier van justitie ervoor zorg te dragen dat het celmateriaal van de veroordeelde terstond wordt vernietigd."

5. De Rechtbank heeft het bezwaarschrift gegrond verklaard en heeft de officier van justitie bevolen ervoor zorg te dragen dat het celmateriaal van veroordeelde wordt vernietigd. De beslissing van de Rechtbank(3) houdt het volgende in:

"Ingevolge artikel 2 van de Wet is de officier van justitie - ook ten aanzien van minderjarigen - verplicht een bevel te geven indien aan de toepassingsvoorwaarden van de Wet is voldaan.

De rechtbank stelt vast dat aan de formele vereisten die de wet aan het bevel stelt is voldaan.

Aan de orde is de vraag of redelijkerwijs aannemelijk is dat het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel gelet op de aard van het misdrijf of de bijzondere omstandigheden waaronder het misdrijf is gepleegd niet van betekenis zal kunnen zijn voor de voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van de veroordeelde, als bedoeld in artikel 2, eerste lid, aanhef en onder b van de Wet.

Tijdens de parlementaire behandeling van de Wet is stilgestaan bij de vraag of de Wet inbreuk kan maken op grondrechten zoals die zijn gewaarborgd door de Grondwet en internationale verdragen. Hierbij zijn echter geen overwegingen gewijd aan het IVRK.

De rechtbank is van oordeel dat aan de belangen van een minderjarige afbreuk kan worden gedaan door bepaling en verwerking van zijn of haar DNA-profiel.

Nog daargelaten de vraag of de artikelen 3, eerste lid en 40, eerste lid IVRK rechtstreekse werking hebben, is de rechtbank van oordeel dat zij gehouden is de bepalingen van de Wet in aanmerking te nemen en uit te leggen in het licht van de bewoordingen en het doel van het IVRK.

Het voorgaande in acht nemend is de rechtbank van oordeel dat voor minderjarigen telkens een belangenafweging dient te worden gemaakt tussen enerzijds de belangen van de minderjarige - deze dienen ingevolge artikel 3 IVRK de eerste overweging te vormen - en anderzijds het algemeen maatschappelijk belang dat is gebaat met de voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van de veroordeelde.

Hierbij kunnen factoren een rol spelen als:

- de leeftijd van de minderjarige ten tijde van het begaan van het misdrijf;

- de reële ernst van het feit;

- de omstandigheden waaronder het feit is begaan;

- de mate van waarschijnlijkheid dat de minderjarige opnieuw een ernstig strafbaar feit zal plegen;

- overige persoonlijke omstandigheden van veroordeelde.

Met de raadsman van veroordeelde is de rechtbank van oordeel dat het openbaar ministerie geen (kenbaar) beleid in deze heeft. De enkele opmerking ter zitting dat een zorgvuldige belangenafweging wordt gemaakt voordat een bevel wordt gegeven en dat geen bevel wordt gegeven met betrekking tot een minderjarige die is veroordeeld voor eenvoudig geweld tegen goederen is hiertoe onvoldoende. Het heeft de voorkeur dat de beslissing van de officier van justitie om niet af te zien van de in artikel 2, eerste lid van de Wet genoemde verplichting in het bevel zelf wordt gemotiveerd, zodat deze door de rechtbank kan worden getoetst. Nu dit niet is gebeurd, zal de rechtbank - mede met het oog op proceseconomie en het belang van veroordeelde - deze belangenafweging zelf maken.

In het onderhavige geval was veroordeelde 13 jaar ten tijde van het plegen van het feit. Veroordeelde heeft deelgenomen aan een vechtpartij tussen een vriendin van haar en een schoolgenoot. Zij en haar vriendin hebben vervolgens de schoolgenoot geschopt en geslagen en aan haar haren getrokken. Het slachtoffer heeft als gevolg van deze openlijke geweldpleging een gescheurde milt opgelopen. Ten aanzien van veroordeelde is niet bewezen verklaard dat het openlijk geweld enig letsel ten gevolge heeft gehad. Aldus kan het op het eerste gezicht ernstig te noemen letsel niet aan veroordeelde worden toegerekend. Voorzover kenbaar, was dit de eerste en tot op heden laatste keer dat zij met justitie in aanraking is gekomen. Uit het rapport van de Raad voor de Kinderbescherming kan geen zorgelijke ontwikkeling worden afgeleid.

Mede in acht genomen het bij vonnis opgelegde toezicht door Bureau Jeugdzorg gedurende de proeftijd, kan naar het oordeel van de rechtbank niet worden gesproken van een zodanige mate van waarschijnlijkheid van recidive dat in dit geval bepaling en verwerking van het DNA-profiel van veroordeelde noodzakelijk is.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat voornoemde belangenafweging in het onderhavige geval in het voordeel van veroordeelde moet uitpakken. Het bezwaarschrift zal dan ook gegrond worden verklaard en de officier van justitie zal worden bevolen ervoor zorg te dragen dat het celmateriaal van veroordeelde terstond wordt vernietigd."

6. De reden om tegen deze beslissing cassatie in het belang der wet in te stellen is dat de rechtspraak op een bezwaarschrift tegen het bepalen en verwerken van het DNA-profiel van veroordeelde minderjarigen zeer verdeeld is. Sinds de inwerkingtreding van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden op 1 februari 2005 heeft een aantal rechtbanken, zoals in deze zaak is geschied, bij de beoordeling van bezwaarschriften van minderjarige veroordeelden een belangenafweging gemaakt, waarbij aan de persoonlijke belangen van de minderjarige (een zwaar) gewicht is toegekend. In veel gevallen werd daarbij het IVRK betrokken. Er zijn echter ook beslissingen van rechtbanken die erop neerkomen dat de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden geen ruimte laat voor een nadere belangenafweging en dat het IVRK in dit kader geen rol speelt. Ik geef van de rechtspraak een kort overzicht aan de hand van een aantal voorbeelden.

7. Een van de eerste beslissingen die betrekking had op DNA-onderzoek bij minderjarige veroordeelden betrof een beschikking van de Rechtbank Middelburg van 29 juni 2005(4). De rechtbank overwoog, nadat zij had geconstateerd dat geen van de uitzonderingen genoemd in art. 2 lid 1 aanhef onder a en b Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden zich voordeed, dat overkorte toepassing van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden op degenen die als minderjarige wegens misdrijf zijn veroordeeld, wegens het stigmatiserend effect niet zonder meer te verenigen is met art. 40 IVRK en verklaarde het bezwaar gegrond. In casu betrof het een veertienjarig meisje dat tot 60 uur taakstraf en een week jeugddetentie voorwaardelijk was veroordeeld wegens onder meer het gooien met stenen naar een woning.

8. Bij niet gepubliceerde beslissing van 27 juli 2005(5) heeft de Rechtbank Middelburg in gelijkluidende zin geoordeeld en het bezwaarschrift gegrond verklaard. Daarbij ging het om een zeventienjarige jongen die was veroordeeld wegens mishandeling, diefstal en bedreiging. Een zelfde beslissing werd door deze rechtbank genomen in een beschikking van 15 februari 2006. In die zaak dien ik heden tevens een vordering tot cassatie in het belang der wet in.

9. Zoals uit de hiervoor onder 5 weergegeven beslissing blijkt, betrekt ook de Rechtbank Amsterdam het IVRK bij de beoordeling van bezwaarschriften van minderjarigen tegen de bepaling en verwerking van hun DNA-profiel. In een serie uitspraken van 14 februari 2006(6) oordeelde deze rechtbank dat aan de belangen van een minderjarige afbreuk kan worden gedaan door bepaling en verwerking van zijn of haar DNA-profiel. Vervolgens paste de rechtbank in elk van de zaken een belangenafweging toe en kwam tweemaal tot het oordeel dat het bezwaarschrift gegrond moest worden verklaard(7) en tweemaal tot het oordeel dat de bezwaren ongegrond waren(8).

10. De Rechtbank Arnhem stelt zich, evenals de Rechtbank Amsterdam, op het standpunt dat aan de belangen van een minderjarige afbreuk kan worden gedaan door het bepalen en verwerken van zijn of haar DNA-profiel. Ook deze Rechtbank is van oordeel dat de bepalingen van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden in het licht van art. 3 lid 1 en art. 40 lid 1IVRK dienen te worden beoordeeld. In een tweetal zaken kwamt de Rechtbank na een belangenafweging tot het oordeel dat het bezwaarschrift gegrond diende te worden verklaard.(9) Het betrof in de ene zaak een vijftienjarige jongen die bij een (langslepende) burenruzie de buurman bij twee gelegenheden had mishandeld. In de andere zaak betrof het een dertienjarig meisje dat een ander meisje op school een klap op haar wang had gegeven.

11. De Rechtbank Almelo is in twee zaken tot een zelfde slotsom (bezwaarschrift gegrond) gekomen, echter zonder (expliciet) aandacht te besteden aan het IVRK. Die rechtbank nam op grond van de feiten en omstandigheden van het geval aan dat er sprake was van de uitzonderingsmogelijkheid van art. 2 eerste lid onder b Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden. In het ene geval ging het om een door een meisje gepleegde openlijke geweldpleging. Het betrof een vechtpartij bij een visvijver tussen een groepje jongens, waarbij het meisje werd veroordeeld tot een werkstraf van twintig uren.(10) Het andere geval betrof een veertienjarige jongen die werd veroordeeld tot een jeugddetentie van 42 dagen. Onduidelijk is wat exact het delict is geweest, wel dat sprake was van een geweldsdelict.(11) De Rechtbank overwoog in beide zaken dat de officier van justitie bij zijn bevel steeds een belangenafweging dient te maken. Omdat van die belangenafweging onvoldoende was gebleken, maakte de Rechtbank haar eigen afweging.

12. Er is echter ook een aantal rechtbanken dat tot een geheel andere conclusie komt, als het gaat om het bevel tot het bepalen van het DNA-profiel bij minderjarige veroordeelden.

13. De Rechtbank Rotterdam besliste op 17 november 2005(12) naar aanleiding van een bezwaarschrift van een minderjarige die was veroordeeld ter zake van mishandeling tot een werkstraf voor de duur van dertig uren en een leerstraf voor de duur van zestien uren, dat het DNA-onderzoek na veroordeling geen strijd oplevert met art. 40 IVRK. Daarbij heeft de Rechtbank overwogen:

"Voor zover de werkingssfeer van artikel 40 zich eveneens uitstrekt tot een dwangmiddel als DNA-onderzoek bij veroordeelden, kan het volgende worden opgemerkt over de verhouding tussen dit artikel en de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden:

1. Voor de verwezenlijking van het recht van ieder kind op een rechtvaardige behandeling in strafzaken, zoals neergelegd in artikel 40, eerste lid, van het IVRK, is in de leden 2 tot en met 4 van dat artikel een aantal verplichtingen voor de staten neergelegd. Van belang is in dit verband artikel 40, tweede lid, onder b, onderdeel vii. Daarin is de verplichting neergelegd dat van ieder kind dat wordt verdacht van, vervolgd wegens of veroordeeld ter zake van het begaan van een strafbaar feit zijn of haar privé-leven volledig wordt geëerbiedigd tijdens alle stadia van het proces. Deze verplichting heeft vooral tot doel het belang te benadrukken om een strafrechtelijk minderjarige te beschermen tegen nadelige effecten die het gevolg kunnen zijn van publicatie in de media over zijn strafzaak en zijn of haar naam. Van dergelijke nadelige effecten kan bij het bepalen en verwerken van een DNA-profiel van een minderjarige na zijn veroordeling geen sprake zijn. Informatie over het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel is niet openbaar, zij blijft binnen justitiekringen en wordt uitsluitend gebruikt ten behoeve van een concrete strafzaak. Het DNA-profiel van de minderjarige wordt anoniem en gecodeerd in de DNA-databank opgeslagen. De minderjarige wordt na het opnemen van zijn DNA-profiel in de DNA-databank niet meer met zijn DNA-profiel geconfronteerd, tenzij blijkt dat hij, als gevolg van het vergelijken van zijn DNA-profiel met de DNA-profielen van sporen van nog onopgeloste strafzaken, een of meer in het verleden begane misdrijven heeft gepleegd, dan wel hij opnieuw een strafbaar feit begaat. Van het verwerken van de DNA-profielen en celmateriaal van personen van strafrechtelijk minderjarigen gaat dan ook geen stigmatiserende werking uit (Kamerstukken II 2002/03, 28 685, nr. 5, blz. 10).

2. Daarnaast is het eerste lid van artikel 3 van het IVRK van belang: bij alle maatregelen betreffende kinderen (...) vormen de belangen van kinderen de eerste overweging. De Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden heeft een tweeledig doel. Enerzijds heeft het tot doel te bevorderen dat de opheldering van oude onopgeloste misdrijven en toekomstige misdrijven van veroordeelden effectiever kan geschieden. Anderzijds strekt de wet ertoe veroordeelden ervan te weerhouden opnieuw strafbare feiten te plegen. In zoverre kan van het verwerken van hun DNA-profielen in de DNA-databank een preventieve werking uitgaan op het gedrag van jeugdigen. DNA-afname kan bij resocialisatie helpen (Kamerstukken II 2002/03, 28 685, nr. 5, blz. 8). Het bewaren van hun DNA-profiel gedurende een bepaalde termijn kan jeugdige weerhouden opnieuw strafbare feiten te plegen.

Gelet op het gestelde onder de punten 1 en 2 kan de conclusie worden getrokken dat DNA-onderzoek na een veroordeling geen afbreuk doet aan het gevoel van waardigheid en eigenwaarde van het kind en de herintegratie van het kind in de samenleving niet in de weg staat en derhalve geen strijd oplevert met artikel 40 van het IVRK."

14. De Rechtbank Zutphen heeft zich in haar beslissing van 15 december 2006(13) eveneens gebogen over het beroep op het IVRK door de veroordeelde. Zij oordeelde als volgt:

"Naar het oordeel van de rechtbank moet voor beide verdragsbepalingen gelden dat zij dusdanig algemeen zijn geformuleerd dat zij geen normen bevatten die zonder nadere uitwerking in nationale wet- en regelgeving door de rechter rechtstreeks kunnen worden toegepast. Van belang hierbij is tevens dat volgens de parlementaire geschiedenis van de Goedkeuringsrijkswet Verdrag inzake de rechten van het kind (Stb. 1994, 862) bij de totstandkoming van het Verdrag de vraag of bepaalde artikelen uit het Verdrag rechtstreekse werking hebben, niet aan de orde is geweest. Niettemin zou volgens de wetgever een aantal bepalingen rechtstreekse werking kunnen hebben, maar niet de artikelen 3, eerste lid, en 40, eerste lid, van het Verdrag (zie: TK 1993-1994, 22 855 (R 1451), nr. 3, p. 9; TK 1993-1994, 22 855 (R 1451), nr. 6, p. 9; en EK 1994-1995, 22 855 (R 1451), nr. 22a, p. 4-5). Het beroep op het Verdrag kan derhalve niet slagen."

15. De Rechtbank Leeuwarden oordeelde op 3 juli 2006(14) dat nu de wetgever uitdrukkelijk heeft bepaald dat de afname van celmateriaal ten behoeve van DNA-onderzoek ook ten aanzien van minderjarigen kan plaatsvinden, de afweging tussen de belangen van de veroordeelde in het kader van art. 3 IVRK en het maatschappelijk belang reeds door de wetgever is gemaakt ten aanzien van bepaalde misdrijven.

16. Een uitspraak van de Rechtbank Alkmaar van kort daarvoor, te weten 22 mei 2006, gaf blijk van een vergelijkbare opvatting(15). Daarin overwoog de Rechtbank dat de tekst van de Wet en de parlementaire geschiedenis geen enkel aanknopingspunt bieden voor de opvatting dat de wetgever jeugdige personen van de werking van de Wet heeft willen uitsluiten dan wel dat de wetgever een jeugdige op de een of andere wijze in een uitzonderingspositie heeft willen plaatsen. Voorts is naar het oordeel van de Rechtbank op geen enkele manier aannemelijk dat de Wet in strijd zou zijn met het IVRK.

17. De Rechtbank Breda ging in haar beslissing van 9 december 2005(16) niet met zoveel woorden in op het IVRK maar oordeelde wel dat opname in de databank niet "een zodanige inbreuk vormt op de persoonlijke levenssfeer dat van opname behoort te worden afgezien, terwijl evenmin kan worden geoordeeld dat opname een stigmatiserend effect heeft of dat afbreuk wordt gedaan aan het gevoel van waardigheid en eigenwaarde van het kind dan wel aan de bevordering van de herintegratie van het kind en de aanvaarding door het kind van een opbouwende rol in de samenleving". De Rechtbank verklaarde het bezwaarschrift vervolgens ongegrond(17).

18. Uit de voornoemde uitspraken komt een verscheidenheid aan opvattingen naar voren die de uitkomst van een bezwaarschrift tegen de bepaling en verwerking van het DNA-profiel bij minderjarige veroordeelden licht overdreven gezegd tot een loterij maken. Wie in Groningen of Middelburg bezwaar maakt heeft, als het om niet al te ernstige misdrijven gaat, een behoorlijke kans dat zijn bezwaar gegrond wordt bevonden. Wie in Rotterdam of Breda, om twee andere voorbeelden te noemen, in een vergelijkbaar geval bezwaar maakt heeft veel minder kans. Het is derhalve in het belang van de rechtseenheid dat door de Hoge Raad duidelijkheid wordt geschapen over de vraag in hoeverre bij minderjarigen bijzondere maatstaven gelden als het gaat om het al dan niet bevelen van de bepaling en vastlegging van hun DNA-profiel, met name in hoeverre de artikelen 40 en 3 IVRK daarbij een rol spelen.

19. Om die duidelijkheid te verkrijgen worden door mij twee vorderingen tot cassatie in het belang der wet ingediend. Daarbij zal ik mij op het standpunt stellen dat voor minderjarige veroordeelden geen andere maatstaven gelden dan voor meerderjarige en dat de artikelen 3 en 40 IVRK geen rol spelen bij de beoordeling van een bezwaarschrift tegen de bepaling van hun DNA-profiel. Ik licht dat standpunt toe.

20. Zoals hierboven onder 4 is weergegeven, maakt de op 1 februari 2005(18) in werking getreden Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden (Stb. 2004, 465) het mogelijk om ten aanzien van een grote groep veroordeelden te bevelen dat zij cel-materiaal afstaan voor het bepalen en verwerken van een DNA-profiel. Daarbij maakt de wet geen onderscheid tussen meerderjarige en minderjarige veroordeelden. Bij de parlementaire behandeling van het betreffende wetsvoorstel is nagenoeg geen aandacht besteed aan de positie van de minderjarige. Van een veroordeelde wegens een misdrijf als omschreven van art. 67, eerste lid, Sv zal celmateriaal worden afgenomen ten behoeve van het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel, tenzij er sprake is van de in art. 2, eerste lid, onder a of b genoemde uitzonderingen.

21. Over de in de Wet geformuleerde uitzonderingen wordt in de Memorie van Toelichting het volgende opgemerkt:

"In het systeem van het onderhavige wetsvoorstel wordt als regel bij iedere veroordeelde als bedoeld in artikel 2, eerste lid, aanhef, celmateriaal afgenomen voor DNA-onderzoek voorzover dat in het voorbereidend onderzoek nog niet heeft plaatsgevonden. Op deze regel bestaan twee soorten uitzonderingen, die in het systeem van dit wetsvoorstel beide vallen onder de in artikel 2, eerste lid, onder b, neergelegde bepaling dat DNA-onderzoek achterwege blijft indien redelijkerwijs aannemelijk is dat het bepalen en verwerken van het DNA-profiel van de veroordeelde niet van betekenis zal kunnen zijn voor de voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van de veroordeelde.

De eerste uitzondering is in de vorige paragraaf reeds aan de orde gekomen en houdt in dat DNA-onderzoek achterwege blijft bij veroordeelden wegens misdrijven voor de opheldering waarvan DNA-onderzoek niet van betekenis kan zijn. Deze uitzondering correspondeert met het vereiste van het belang van het onderzoek in het voorbereidend onderzoek. De tweede uitzondering doet zich voor in het geval dat ondanks dat sprake is van een veroordeling wegens een relevant misdrijf, DNA-onderzoek niet kan worden gerechtvaardigd. Hierbij valt te denken aan een veroordeelde van wie zeer onaannemelijk is dat hij ooit eerder een strafbaar feit heeft gepleegd voor de opsporing waarvan DNA-onderzoek van belang kan zijn, en die dat in de toekomst, bijvoorbeeld vanwege ernstig lichamelijk letsel, ook nooit meer zal kunnen doen. De uitzonderingsmogelijkheid is evenwel niet beperkt tot gevallen waarin het feitelijk onmogelijk is dat de veroordeelde recidiveert. Zo zal onder omstandigheden ook het geval in aanmerking kunnen komen van een vrouw die nog nooit met justitie in aanraking is geweest en die na jarenlange mishandeling door haar man er uiteindelijk toe komt hem ernstig letsel toe te brengen of te doden. In een dergelijk geval mag DNA-onderzoek overigens uitsluitend achterwege blijven op de in artikel 2, eerste lid, onder b, omschreven grond en niet (mede) op grond van een eventueel in de strafzaak vastgestelde mindere strafwaardigheid. Een ander voorbeeld van een geval dat onder omstandigheden in aanmerking kan komen, is dat van een arts die op grond van een onregelmatigheid in de naleving van de procedure bij euthanasie wordt veroordeeld voor moord.

Uit de voorgaande alinea volgt dat deze tweede uitzondering slechts een beperkte reikwijdte heeft. Zij gaat verder dan de feitelijke onmogelijkheid dat wordt gerecidiveerd, maar vereist altijd een objectief waardeerbare omstandigheid; louter berouw of een belofte van de veroordeelde is onvoldoende. Een nadere duiding van de reikwijdte van deze uitzondering is in abstracto echter moeilijk te geven. Zij zal door toepassing in concrete gevallen - aan de hand van de omstandigheden en de persoon van de veroordeelde - in de beoordeling van de officier van justitie en de rechter (zie paragraaf 5.4) nader gestalte moeten krijgen.

De uitzonderingsmogelijkheid van artikel 2, eerste lid, onder b, is mede aangebracht met het oog op artikel 8, tweede lid, van het EVRM, dat eist dat inbreuken op de onaantastbaarheid van het lichaam en op de persoonlijke levenssfeer noodzakelijk zijn in een democratische samenleving. Het recht om bij de rechtbank een bezwaarschrift in te dienen kan in dit verband worden gezien als waarborg voor proportionele toepassing van het DNA-onderzoek bij veroordeelden."

(Kamerstukken II 2002-2003, 28685, nr. 3, p. 11-12)

22. Volgens de Memorie van Toelichting vervult het Openbaar Ministerie de centrale rol bij het DNA-onderzoek. Het is de officier van justitie die na de veroordeling het bevel geeft tot afname van celmateriaal voor DNA-onderzoek. Het geven van het bevel is geen bevoegdheid, maar een verplichting. De magistratelijke kant van het werk van de officier van justitie komt, zo stelt de regering in de Memorie van Toelichting, tot uitdrukking in de van hem verlangde beoordeling of een van de uitzonderingen van art. 2, eerste lid, zich voordoet en in de verantwoording van deze beoordeling voor de rechtbank in geval een bezwaarschrift wordt ingediend. De rol van de rechter kan worden gekenschetst als controleur en beslisser op het bezwaarschrift.(19)

23. Slechts een enkele maal is de jeugdige of minderjarige ter sprake gekomen tijdens de behandeling van het wetsvoorstel. In antwoord op een vraag van de SP-fractie gaf de regering aan dat van het verwerken van DNA-profielen en celmateriaal van personen die zijn ontslagen van alle rechtsvervolging en aan wie een maatregel is opgelegd, noch in zijn algemeenheid, noch ten aanzien van jeugdigen een stigmatiserend effect wordt verwacht.(20) Tijdens de parlementaire behandeling vroeg het Kamerlid Mevrouw Vos van Groen Links zich af waarom de toepassing bij taakstraffen en jeugdigen geïndiceerd is. Daarop antwoordde de Minister als volgt:

"Er zijn vragen gesteld over de categorieën personen waarop een en ander van toepassing is. Het gaat om een categorie veroordeelden. Dat is de reden dat wij voor jeugdigen op dit punt geen andere regeling moeten invoeren. Wij lopen al te vaak op tegen de drempel dat bij de leeftijd van 18 jaar de gegevens vervallen in het geval van jeugdigen. Het gaat om de kans op recidive. Dit ligt bij jeugdigen helaas niet anders dan bij volwassenen. Het gaat hier om een maatregel in het belang van de opsporing . Derhalve zie ik geen motief om bij acceptatie voor de categorie van vier jaar of eventueel andere categorieën een uitzondering te maken of een andere regeling te treffen voor jeugdigen. Daartoe zou alleen reden zijn als uit de feiten blijkt dat de vooronderstellingen die ik bij volwassenen heb totaal anders liggen bij jeugdigen. Dat is niet het geval."(21)

24. Bij de wijziging van de regeling van het DNA-onderzoek in strafzaken is aandacht besteed aan de hiervoor (in paragraaf 7) vermelde uitspraak van de Rechtbank Middelburg die inhoudt dat afname van celmateriaal voor DNA-onderzoek bij minderjarige veroordeelden niet zonder meer te verenigen zou zijn met art. 40, eerste lid, IVRK. Op vragen uit de Kamer of de Minister deze opvatting deelt en of er aanleiding is het systeem van de wet en het besluit op dit punt te herzien, antwoordde de Minister als volgt:

"Inmiddels hebben verschillende rechtbanken verschillende uitspraken gedaan over mogelijke strijdigheid van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden met artikel 40, eerste lid, van het Internationaal verdrag inzake de rechten van het kind (IVRK). Zo heeft de rechtbank Middelburg in haar uitspraak van 29 juni 2005, RK-nummer 05/122, geoordeeld dat onverkorte toepassing van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden op degenen die als minderjarige wegens misdrijf zijn veroordeeld, wegens het stigmatiserende effect niet zonder meer te verenigen is met artikel 40 van het IVRK. Daartegenover staat de uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 17 november 2005, RK-nummer 05/1339. In die uitspraak heeft de rechtbank de conclusie getrokken dat DNA-onderzoek na een veroordeling geen afbreuk doet aan het gevoel van waardigheid en eigenwaarde van het kind en de herintegratie van het kind in de samenleving niet in de weg staat en derhalve geen strijd oplevert met artikel 40 van het IVRK. De rechtbank overweegt hiertoe onder meer dat er van nadelige effecten bij het bepalen en verwerken van een DNA-profiel van een minderjarige na zijn veroordeling geen sprake kan zijn. Informatie over het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel is niet openbaar, zij blijft binnen justitiekringen en wordt uitsluitend gebruikt ten behoeve van een concrete strafzaak. Het DNA-profiel van de minderjarige wordt anoniem en gecodeerd in de DNA-databank opgeslagen. De minderjarige wordt na het opnemen van zijn DNA-profiel in de DNA-databank niet meer met zijn DNA-profiel geconfronteerd, tenzij blijkt dat hij, als gevolg van het vergelijken van zijn DNA-profiel met de DNA-profielen van sporen van nog onopgeloste strafzaken, een of meer in het verleden begane misdrijven heeft gepleegd, dan wel dat hij opnieuw een strafbaar feit begaat. Van het verwerken van de DNA-profielen en celmateriaal van personen van strafrechtelijk minderjarigen gaat dan ook geen stigmatiserende werking uit (vgl. Kamerstukken II 2002/03, 28 685, nr. 5, blz. 10).

Daarnaast is volgens de rechtbank Rotterdam ook van belang dat van het verwerken van hun DNA-profielen in de DNA-databank een preventieve werking kan uitgaan op het gedrag van jeugdigen. DNA-afname kan bij resocialisatie helpen (vgl. Kamerstukken II 2002/03, 28 685, nr. 5, blz. 8). Het bewaren van hun DNA-profiel gedurende een bepaalde termijn kan een jeugdige weerhouden opnieuw strafbare feiten te plegen.

Ik zie geen aanleiding om het systeem van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden en het Besluit DNA-onderzoek in strafzaken op dit punt te herzien. De kern van het IVRK is dat het jeugdstrafrecht een pedagogisch perspectief dient te bieden. De reactie op het plegen van strafbare feiten zou gebaseerd moeten zijn op rehabilitatie, het geven van een tweede kans en correctie of compensatie voor een te kort geschoten opvoeding. Afname van celmateraal voor DNA-onderzoek bij minderjarige veroordeelden is niet in strijd met deze beginselen. Integendeel, het verwerken van hun DNA-profiel in de DNA-datbank kan een bijdrage kan leveren aan hun resocialisatie."(22)

25. Uit dit Verslag van een schriftelijk overleg spreekt een geheel ander standpunt van de regering dan naar voren lijkt te komen in de door de Rechtbank Middelburg geciteerde passage uit de Memorie van Toelichting bij het ontwerp van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden. In de betreffende passage staat dat de verplichte afname van materiaal voor het vaststellen van het DNA-profiel bij veroordeelden enigszins op gespannen voet staat met het resocialisatiestreven, omdat veroordeelden in het kader van dat onderzoek worden benaderd als potentiële recidivisten (TK 28 685, nr. 3, p. 6-7). Die passage uit de Memorie van Toelichting lijkt mij niet erg overtuigend omdat de omstandigheid dat men rekening houdt met het ervaringsgegeven dat een niet onbelangrijk aantal van de veroordeelden recidiveert, op zich niet in strijd is met het streven de veroordeelden te resocialiseren. Ook de voorwaardelijke veroordeling met zijn proeftijd, dikwijls gepresenteerd als het instrument bij uitstek om de resocialisatie te bevorderen, houdt via de algemene voorwaarde dat voor het einde van de proeftijd geen strafbare feiten zullen worden begaan, uitdrukkelijk rekening met de mogelijkheid dat de veroordeelde recidiveert. Het komt mij voor dat kan worden aangenomen dat de wetgever hier niet heeft bedoeld dat het verwerken van het DNA-profiel van een veroordeelde moet worden beschouwd als een belemmering voor diens resocialisatie.

26. Een en ander komt er - kort samengevat - op neer dat:

(i) ten aanzien van DNA-onderzoek bij veroordeelden door de wetgever bewust geen onderscheid is gemaakt tussen meerderjarigen en minderjarigen;

(ii) volgens de wetgever geen stigmatiserend effect uitgaat van het verwerken van de DNA-profielen;

(iii) het verwerken van DNA-profielen volgens de wetgever kan bijdragen aan de resocialisatie van jeugdigen.

27. Volledigheidshalve besteed ik ook aandacht aan de vraag hoe de in de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden geregelde bepaling en verwerking van DNA-profielen in een databank zich verhoudt tot het EVRM. Die vraag is aan de orde gekomen in de zaak Van der Velden tegen Nederland.(23) Van der Velden was wegens bankovervallen en autodiefstallen veroordeeld tot zes jaren gevangenisstraf en terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege. Na zijn veroordeling gaf de officier van justitie een bevel tot afname van celmateriaal voor het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel. De veroordeelde diende hiertegen tevergeefs een bezwaarschrift in(24). Vervolgens wendde hij zich tot het Hof in Straatsburg.

28. Het Europese Hof was van oordeel dat de verplichte afname van celmateriaal ten behoeve van DNA-onderzoek na een veroordeling geen "penalty" in de zin van artikel 7 van de Conventie oplevert. Met betrekking tot de beweerdelijke schending van art. 8 EVRM oordeelde het Hof onder meer:

"The Court should first consider whether the impugned measure amounted to an interference with rights protected by Article 8 since, if this is not the case, there is no need for a justification of the measure. As far as the taking of a mouth swab in order to obtain cellular material from the applicant is concerned, the Court accepts that this amounted to an intrusion upon the applicant's privacy. As regards the retention of the cellular material and the subsequently compiled DNA profile, the Court observes that the former Commission held that fingerprints did not contain any subjective appreciations which might need refuting, and concluded that the retention of that material did not constitute an interference with private life (see Kinnunen v. Finland, no. 24950/94, Commission decision of 15 May 1996). While a similar reasoning may currently also apply to the retention of cellular material and DNA profiles, the Court nevertheless considers that, given the use to which cellular material in particular could conceivably be put in the future, the systematic retention of that material goes beyond the scope of neutral identifying features such as fingerprints, and is sufficiently intrusive to constitute an interference with the right to respect for private life set out in Article 8 § 1 of the Convention.

(..)

The Court does not consider it unreasonable for the obligation to undergo DNA testing to be imposed on all persons who have been convicted of offences of a certain seriousness. Neither is it unreasonable for any exceptions to the general rule which are nevertheless perceived as necessary to be phrased as narrowly as possible in order to avoid uncertainty.

Finally, the Court is of the view that the measures can be said to be "necessary in a democratic society". In this context it notes in the first place that there can be no doubt about the substantial contribution which DNA records have made to law enforcement in recent years. Secondly, it is to be noted that while the interference at issue was relatively slight, the applicant may also reap a certain benefit from the inclusion of his DNA profile in the national database in that he may thereby be rapidly eliminated from the list of persons suspected of crimes in the investigation of which material containing DNA has been found."

29. De beslssing van het EHRM heeft betrekking op een veroordeelde wegens feiten die veel ernstiger zijn dan die waarvan sprake is in de gevallen waarin een rechtbank oordeelde dat celmateriaal niet voor het bepalen van een DNA-profiel mocht worden afgenomen gelet op de belangen van de minderjarige veroordeelde. Dat neemt niet weg dat uit de overwegingen van het Hof kan worden afgeleid dat het afnemen van celmateriaal ten behoeve van het bepalen van het DNA-profiel van de veroordeelde bedoeld in art. 1 Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden in beginsel niet in strijd is met enige bepaling van het EVRM.

30. Vervolgens kom ik bij de vraag hoe het IVRK zich verhoudt tot de afname van celmateriaal voor het bepalen van het DNA-profiel bij minderjarige veroordeelden. De Rechtbank baseert haar oordeel dat een belangenafweging dient te worden gemaakt tussen de belangen van de minderjarige en het algemeen maatschappelijk belang bij voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van de minderjarige veoordeelde immers mede op de bewoordingen en het doel van de art. 3, lid 1 en art. 40, lid 1 van het IVRK. Deze artikelen luiden als volgt:

"Art. 3

1. Bij alle maatregelen betreffende kinderen, ongeacht of deze worden genomen door openbare of particuliere instellingen voor maatschappelijk welzijn of door rechterlijke instanties, bestuurlijke autoriteiten of wetgevende lichamen, vormen de belangen van het kind de eerste overweging.

(...)

Art. 40

1. De Staten die partij zijn, erkennen het recht van ieder kind dat wordt verdacht van, vervolgd wegens of veroordeeld terzake van het begaan van een strafbaar feit, op een wijze van behandeling die geen afbreuk doet aan het gevoel van waardigheid en eigenwaarde van het kind, die de eerbied van het kind voor de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden van anderen vergroot, en waarbij rekening wordt gehouden met de leeftijd van het kind en met de wenselijkheid van het bevorderen van de herintegratie van het kind en van de aanvaarding door het kind van een opbouwende rol in de samenleving.

2. (..)"

31. Ik begin met de vraag of het eerste lid van art. 40 IVRK gevolgen heeft voor de bevoegdheid het afnemen van celmateriaal ten behoeve van DNA-onderzoek te bevelen. Daarbij kan in het midden blijven in hoeverre aan art. 40, eerste lid rechtstreekse werking kan worden toegekend. De vraag waar het om gaat is immers of art. 40 ook betrekking heeft op een wettelijk opgelegde verplichting zoals in casu aan de orde is. In art. 40 IVRK gaat het om het recht van ieder kind dat wordt verdacht van, vervolgd wegens of veroordeeld terzake van het begaan van een strafbaar feit, op een wijze van behandeling die, kort samengevat, recht doet aan de bijzondere positie van het kind. Het bepalen en verwerken van een DNA-profiel betreft een maatregel achteraf, te vergelijken met het bewaren van vingerafdrukken of het opnemen van de veroordeling in de justitiële documentatie. Weliswaar is de veroordeling van de minderjarige een voorwaarde, maar er is geen sprake van een sanctie vanwege het begaan van een strafbaar feit. Ik wijs in dit verband ook op de hierboven kort besproken beslissing van het EHRM in de zaak Van der Velden, voor zover inhoudende dat de verplichte afname van celmateriaal ten behoeve van DNA-onderzoek geen "penalty"in de zin van art. 7 EVRM oplevert.

32. Ook door de wetgever is bewust gekozen voor een afzonderlijke regeling van het DNA-onderzoek bij veroordeelden in plaats van regeling in het Wetboek van Strafvordering. Daarover is in de Memorie van Toelichting het volgende opgemerkt:

"Hoewel DNA-onderzoek bij veroordeelden in de kern het zekerstellen van een potentieel opsporingsmiddel betreft, is er niet voor gekozen de inhoud van dit wetsvoorstel onder te brengen in het Wetboek van Strafvordering. De reden daarvoor is dat het DNA-onderzoek in dit wetboek moeilijk kan worden ingepast. Plaatsing in de regeling van het voorbereidend onderzoek wringt, omdat het DNA-onderzoek niet strekt tot de opheldering van een concrete verdenking, maar eerst na een veroordeling plaatsvindt. Anders dan het verwerken van DNA-profielen van verdachten die ten behoeve van de opheldering van een concreet strafbaar feit zijn vastgesteld, is het verwerken van DNA-profielen van veroordeelden evenmin gekoppeld aan een strafvorderlijke onderzoekshandeling. Plaatsing elders in het Wetboek van Strafvordering wringt ook, omdat dit instrument feitelijk in verband met de opsporing in ruime zin plaatsvindt, terwijl opsporing in het wetboek onderdeel van het voorbereidend onderzoek uitmaakt."(25)

33. Nu het DNA-onderzoek bij veroordeelden noch als onderdeel van de opsporing naar aanleiding van een concrete verdenking, noch als straf kan worden beschouwd meen ik dat art. 40 IVRK niet ziet op de maatregel van het bepalen en verwerken van het DNA-profiel op grond van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden. Een afweging tussen de belangen van de minderjarige en het algemeen maatschappelijk belang bij voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van de minderjarige veroordeelde in het kader van de beoordeling van het bezwaarschrift tegen het bevel tot afname van celmateriaal kan dus niet worden gegrond op het eerste lid van art. 40 IVRK.

34. Daarmee is de vraag in hoeverre het eerste lid van art. 3 IVRK aanknopingspunten bevat voor de opvatting dat bij de toepassing van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden op minderjarigen de belangen van de minderjarige moeten worden afgewogen tegen het algemeen belang bij opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van de veroordeelde, nog niet beantwoord. Ik ben van mening dat toepassing van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden op minderjarige veroordeelden niet in strijd is met de belangen van het kind bedoeld in art. 3 IVRK. De omstandigheid dat zijn DNA-profiel is opgeslagen behoeft op geen enkele wijze de maatschappelijke ontwikkeling van het veroordeelde kind en zijn reïntegratie in de samenleving te bemoeilijken. Dat is anders bij het opnemen van de veroordeling in de justitiële documentatie, omdat dat een belemmering kan opleveren bij het vinden van een werkkring of het volgen van bepaalde opleidingen. Het enige gevolg van opnemen van zijn DNA-profiel in de databank kan zijn dat de minderjarige, als hij een nieuw misdrijf pleegt, een grotere kans loopt daarvoor te worden vervolgd en veroordeeld. Dat kan bezwaarlijk worden beschouwd als een belemmering van zijn (her)integratie en ontwikkeling. Integendeel, zoals de minister van Justitie in het schriftelijk overleg naar aanleiding van de Wijziging van de regeling van het DNA-onderzoek in strafzaken heeft opgemerkt. Het verwerken van het DNA-profiel van minderjarige veroordeelden verhoogt de pakkans en kan daarmee juist een bijdrage leveren aan hun resocialisatie.(26)

35. Evenmin biedt de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden overigens aanknopingspunten voor een belangenafweging als door de Rechtbank is toegepast. De wetgever heeft de officier van justitie, aan wie de centrale rol is toegedeeld voor wat betreft de afname van celmateriaal voor een DNA-profiel na een veroordeling, weinig beoordelingsruimte gelaten bij zijn beslissing al dan niet een bevel tot afname van celmateriaal te geven. Het geven van een dergelijk bevel is geen bevoegdheid, maar een verplichting, tenzij sprake is van een van de uitzonderingen van artikel 2, eerste lid van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden. Voor een verdere belangenafweging is in het systeem van de wet geen plaats. Het gaat uitsluitend om de vraag of een van de uitzonderingsmogelijkheden aan de orde is. Indien de officier van justitie van mening is dat geen van de uitzonderingen zich voordoet, kan de rechter daar, nadat bezwaar is gemaakt door de veroordeelde, anders over oordelen, maar uitsluitend voor zover naar zijn oordeel wel sprake is van een van de uitzonderingsgronden als bedoeld in art. 2, eerste lid van de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden.

36. Ten aanzien van de uitzonderingsmogelijkheden, te weten (i) de aard van het misdrijf of (ii) de bijzondere omstandigheden waaronder het misdrijf is gepleegd, kan de leeftijd van de veroordeelde waarop het strafbare feit is gepleegd ten aanzien van de tweede uitzonderingsmogelijkheid mogelijk een rol spelen. Of en in welke mate dat het geval is, zal afhangen van de omstandigheden van het geval en zal moeten worden beoordeeld door degene die oordeelt in het concrete geval, dat wil zeggen de officier van justitie of na een bezwaarschrift de rechtbank. Gelet op het uitzonderlijke en casuïstische karakter van dergelijke gevallen kan van het Openbaar Ministerie niet worden verlangd dat het in beleid vastlegt hoe het de uitzonderingsmogelijkheden invult en evenmin dat bij minderjarigen in het bevel wordt gemotiveerd waarom niet wordt afgezien van de verplichting een bevel tot afname van celmateriaal te geven, zoals de Rechtbank kennelijk wenselijk acht. Wel zal in raadkamer moeten worden toegelicht waarom in het voorliggende geval volgens het Openbaar Ministerie geen sprake is van een uitzondering op de regel. De rechter kan dat oordeel zelfstandig toetsen op grond van de wettelijke uitzonderingsmogelijkheden die daarvoor voldoende aanknopingspunten bevatten. Zoals hierboven al uiteen is gezet verschaffen wettekst noch wetsgeschiedenis steun aan de opvatting dat minderjarigen daarbij op zichzelf een bijzondere positie innemen

37. Gelet op het voorgaande stel ik als middel van cassatie voor:

Schending dan wel verkeerde toepassing van het recht en /of verzuim van vormen, doordat de Rechtbank in haar onder 5 weergegeven beschikking het bezwaarschrift van de veroordeelde tegen het bepalen en verwerken van haar DNA-profiel gegrond heeft verklaard op basis van een afweging van belangen van de veroordeelde tegen het maatschappelijk belang van beveiliging tegen misdrijven. Niet alleen bevat de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden geen grondslag voor een dergelijke afweging van belangen, ook heeft de Rechtbank heeft ten onrechte, althans op ontoereikende gronden geoordeeld dat aan de belangen van de minderjarige afbreuk kan worden gedaan door de bepaling en verwerking van haar DNA-profiel. Voorts heeft de Rechtbank ten onrechte, althans op ontoereikende gronden geoordeeld dat op grond van een afweging van de persoonlijke belangen van de veroordeelde enerzijds en het algemeen maatschappelijk belang van beveiliging tegen misdrijven anderzijds in dit geval de belangen van de veroordeelde het zwaarst moeten wegen.

38. Op grond van het vorenstaande vorder ik dat de Hoge Raad de bestreden beschikking van de Rechtbank te Amsterdam in het belang der wet zal vernietigen en zal verstaan dat de door de Hoge Raad gegeven beslissing geen nadeel zal toebrengen aan door de veroordeelde verkregen rechten.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

1 Het toezicht van de Hoge Raad strekt zich immers in beginsel uit over elke beslissing gegeven door een van de in art. 78 eerste lid RO genoemde instanties. Vgl. Cassatie in het belang der wet, W.H.B. den Hartog Jager, p. 172 en p. 176.

2 Stb. 2005, 18

3 Rechtbank Amsterdam 14 februari 2006, LJN: AV1630.

4 LJN AU2266. Tevens gepubliceerd in NS 2005, 313.

5 Parketnummer 12/008179-04.

6 Het betreffen de uitspraken LJN AV1668, AV1630, AV1664 en AV1627.

7 Te weten: LJN AV1668 en AV1630. Idem: , LJN AY7433

8 Te weten: LJN AV1664 en AV1627.

9 LJN AX9189 en LJN AY3402.

10 LJN AX9199.

11 LJN AY7436.

12 LJN AU7070.

13 LJN AZ5992.

14 LJN AY0092.

15 LJN AZ2431.

16 LJN AU7684.

17 Idem, rechtbank Breda LJN AZ3394.

18 Stb. 2005, 18

19 Kamerstukken II 2002-2003, 28685, nr. 3 p. 13.

20 Kamerstukken II 2002-2003, 28685, nr. 5, p. 10.

21 TK 60 18 maart 2004, 3933-3934.

22 TK 2005-2006, 26271, nr. 36, p. 15-16.

23 Application no. 29514/05.

24 LJN AT7933.

25 Kamerstukken II 2002-2003, 28685, nr. 3, p. 4.

26 Kamerstukken II 2005-2006, 26271, nr. 36, p. 16.