HR, 15-06-2004, nr. 02103/03

Verdachte is door het Gerechtshof te Amsterdam, zitting houdende te Arnhem, wegens "medeplegen van smaad" veroordeeld tot een geldboete van € 1000,-, subsidiair twintig dagen hechtenis. Tevens is de benadeelde partij niet-ontvankelijk verklaard in zijn vordering.

Namens verdachte heeft mr. R. Zilver, advocaat te Utrecht, drie middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel bevat de klacht dat het Hof ten onrechte de gevorderde wijziging van de tenlastelegging heeft toegewezen.

De tenlastelegging zoals ter terechtzitting in eerste aanleg gewijzigd, luidt dat:

Ter terechtzitting in hoger beroep van 11 maart 2003 heeft de Advocaat-Generaal gevorderd dat de tenlastelegging zou worden gewijzigd in die zin dat na de woorden "heeft toegebracht" aan de tenlastelegging zou worden toegevoegd:

Vervolgens deed zich blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting aldaar de volgende gang van zaken voor:

Het Hof heeft blijkens zijn arrest ten laste van verdachte bewezenverklaard dat:

Ter terechtzitting van 16 juni 2003 heeft het Hof het onderzoek wegens gewijzigde samenstelling opnieuw aangevangen. Op die terechtzitting is niet de wijziging van de tenlastelegging gevorderd.

Nu het Hof het onderzoek opnieuw heeft aangevangen is daarmee de wijziging van de tenlastelegging ter terechtzitting van 11 maart 2003 van de baan.1. Het Hof heeft dan ook ten onrechte beslist op de tenlastelegging zoals deze luidde met inachtneming van de ter terechtzitting van 11 maart 2003 toegelaten wijziging. Tot problemen behoeft dit echter niet te leiden omdat het Hof de bij die wijziging aan de tenlastelegging toegevoegde passage niet bewezen heeft verklaard.

Ik merk nog op dat het Hof ter terechtzitting van 16 juni 2003 - vooruitlopend op wetsvoorstel 29 254 - niet de vraag aan de orde heeft gesteld of Openbaar Ministerie en verdachte er bezwaar tegen zouden hebben dat al hetgeen ter terechtzitting van 11 maart 2003 was voorgevallen als ter terechtzitting van 16 juni 2003 als herhaald mocht worden beschouwd.

Aan het arrest van het Hof is een dagvaarding met de oorspronkelijke tenlastelegging gehecht, niet de dagvaarding zoals deze in eerste aanleg is gewijzigd. Dit moet op een vergissing berusten want het Hof is bij de bewezenverklaring wel uitgegaan van de tenlastelegging zoals deze in eerste aanleg is gewijzigd.

Het voorgaande brengt mee dat het middel grondslag mist. Voor zover het middel aldus opgevat zou moeten worden dat het Hof ten onrechte heeft beslist op een tenlastelegging zoals deze ter terechtzitting van 11 maart 2003 gewijzigd is, heeft verdachte bij het middel geen belang omdat het Hof de bij bedoelde wijziging toegevoegde passage niet bewezen heeft verklaard.

Het tweede middel behelst de klacht dat het Hof ten onrechte heeft bewezenverklaard dat verdachte de eer en goede naam van [het slachtoffer] heeft aangerand door telastlegging van een bepaald feit met het kennelijke doel daaraan ruchtbaarheid geven in de zin van art. 261 Sr, althans dat de bewezenverklaring onvoldoende met redenen is omkleed.

Het Hof heeft de volgende bewijsmiddelen gebruikt:

Uit deze bewijsmiddelen komt het volgende beeld naar voren. Verdachte heeft een fax met een inhoud als weergegeven in verdachtes verklaring naar het Utrechts Nieuwsblad gestuurd. Het doel van deze actie was het frustreren en voor schut zetten van [het slachtoffer]. [Het slachtoffer] is vervolgens op 15 mei 2001 daadwerkelijk in aanraking gekomen met een journalist die hem confronteerde met de fax.

Uit deze gang van zaken kan worden afgeleid dat verdachte willens en wetens de goede naam van [het slachtoffer] heeft aangerand met het doel daaraan ruchtbaarheid te geven door het noemen en aan een krant doen toekomen van de in genoemd faxbericht vermelde gedragingen en dat hij in die opzet is geslaagd hoewel hij [het slachtoffer] niet met name heeft genoemd. Het bewezenverklaarde kan dus ruimschoots uit de gebezigde bewijsmiddelen worden afgeleid.

Het middel faalt.

Het derde middel bevat de klacht dat het Hof niet (voldoende) de inhoud van de bewijsmiddelen heeft opgenomen voor zover deze tot het bewijs dienen. Blijkens de toelichting betoogt het middel dat het Hof als bewijsmiddel weliswaar heeft genoemde kopie van een fax doch dat de inhoud van de fax zelf niet is weergegeven.

Het ingevolge art. 415 Sv in hoger beroep toepasselijke art. 359 lid 1 Sv schrijft voor, voor zover thans van belang, dat de uitspraak de inhoud van de bewijsmiddelen bevat, voor zover deze tot het bewijs daarvan geldt. De inhoud van de bewuste fax had dus onder de bewijsmiddelen moeten worden opgenomen. Nu de inhoud van deze fax geen zelfstandige bijdrage levert aan het bewijs had de vermelding van dit bewijsmiddel zonder meer achterwege kunnen blijven.2. Verdachte heeft daarom bij zijn middel geen belang.

Het middel faalt.

De middelen kunnen worden afgedaan met de in art. 81 RO bedoelde motivering.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.