HR, 14-05-2002, nr. 02572/01U

Bij uitspraak van 27 november 2001 heeft de Arrondissementsrechtbank te Amsterdam de door de Verenigde Staten verzochte uitlevering van [de opgeëiste persoon] ter strafvervolging ter zake van kort gezegd conspiracy to import into the territory of the United States (MDMA), also known as "ecstasy", toelaatbaar verklaard.

Tegen deze uitspraak heeft [de opgeëiste persoon] cassatieberoep ingesteld. Namens hem heeft mr B.Th. Nooitgedacht, advocaat te Amsterdam, een middel van cassatie voorgesteld.

De zaak hangt samen met zaak 02571/01 U, waarin ik heden eveneens conclusie neem.

Het middel houdt vooreerst de klacht in dat de Rechtbank in het bijzonder art. 9, tweede lid, aanhef en onder e, van het Uitleveringsverdrag tussen Nederland en de Verenigde Staten (N/VS) heeft geschonden door de gevraagde uitlevering toelaatbaar te verklaren zonder dat vanwege de verzoekende staat een wetsbepaling als aldaar bedoeld is overgelegd. Voorts acht de steller van het middel twee in de bestreden uitspraak voorkomende overwegingen onderling strijdig. Omtrent de eerste klacht zij het volgende opgemerkt.

Ingevolge art. 9, tweede lid, aanhef en onder e, N/VS dienen bij een verzoek tot uitlevering onder meer te worden gevoegd: de wetsbepalingen houdende toekenning van rechtsmacht ingeval het strafbare feit buiten het grondgebied van de verzoekende Staat werd gepleegd.

Bij tussenuitspraak van 29 mei 2001 heeft de Rechtbank de behandeling van het uitleveringsverzoek voor onbepaalde tijd aangehouden, en de Officier van Justitie verzocht de Amerikaanse autoriteiten te verzoeken om beantwoording van een aantal vragen, waaronder:

De bestreden uitspraak houdt onder meer in:

Aldus heeft de Rechtbank geen blijk gegeven van een verkeerde rechtsopvatting, in het bijzonder niet nopens het bepaalde in artikel 9, tweede lid aanhef en onder e, N/VS. De kennelijk aan de eerste klacht ten grondslag liggende opvatting dat die bepaling niet alleen van toepassing is indien het desbetreffende feit heeft plaatsgehad geheel buiten het grondgebied van de verzoekende staat maar ook indien het deels buiten dat grondgebied werd gepleegd is onjuist. Redelijke uitleg van die bepaling brengt immers mee dat zij slechts van toepassing is indien de verzoekende staat niet reeds op grond van het territorialiteitsbeginsel over strafrechtsmacht beschikt. Het kennelijke oordeel van de Rechtbank dat de Verenigde Staten ten aanzien van de bedoelde feiten over strafrechtsmacht beschikken op grond van het territorialiteitsbeginsel is niet onbegrijpelijk en kan, gelet op art. 99, eerste lid onder 2º, RO, in cassatie niet verder worden getoetst.

De in de toelichting op het middel vervatte stelling dat de Rechtbank heeft verzuimd een onderzoek in te stellen omtrent de vraag of artikel 9, tweede lid aanhef en onder e, N/VS van toepassing is, mist blijkens het voorgaande feitelijke grondslag; zodanig onderzoek heeft de Rechtbank wel ingesteld.

De eerste klacht faalt derhalve.

De tweede klacht houdt het betoog in dat met de eerderweergegeven overweging van de Rechtbank niet valt te rijmen de in de bestreden uitspraak eveneens voorkomende overweging:

Waarom deze overweging strijdig is met de eerderweergegeven overweging zie ik niet zonder meer in en wordt in de toelichting op het middel niet uiteengezet. Wat daarvan zij, de laatstweergegeven overweging is door de Rechtbank ten overvloede gegeven, zodat de bestreden uitspraak daar niet op steunt. Reeds om die reden faalt de klacht.

In het slot van de toelichting op het middel valt nog de klacht te ontwaren dat de Rechtbank heeft verzuimd de stukken ongenoegzaam te verklaren nu de door de Rechtbank in haar tussenuitspraak gestelde vragen niet afdoende zijn beantwoord. Waarom de door de Amerikaanse autoriteiten op die vragen gegeven antwoorden niet afdoende zijn wordt in de toelichting op het middel niet uiteengezet. Wat daar echter van zij, voor de vraag of de overgelegde stukken genoegzaam zijn is niet beslissend of vragen afdoende zijn beantwoord maar of is voldaan aan de in de desbetreffende verdragsbepalingen gestelde eisen. Ook deze klacht faalt derhalve.

Het middel is mitsdien vruchteloos voorgesteld.

Ambtshalve heb ik geen reden aangetroffen waarom de bestreden uitspraak niet in stand zou mogen blijven. Het middel ongegrond achtende concludeer ik daarom tot verwerping van het beroep.