HR, 30-10-2001, nr. 00156/00

Verzoeker is bij arrest van 4 november 1999 door het gerechtshof te Leeuwarden wegens "zware mishandeling", veroordeeld tot een gevangenisstraf van vier maanden.

Namens verzoeker heeft mr. M.G. Doornbos, advocaat te Assen, één middel van cassatie voorgesteld.

Het middel klaagt over de verwerping van het beroep op niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie.

Het hof heeft met betrekking tot het in het middel bedoelde verweer het volgende in de bestreden uitspraak overwogen:

Terecht heeft het hof geoordeeld dat de vordering tot inbewaringstelling door de officier van justitie niet door het hof kan worden getoetst. Het hof heeft voorts vastgesteld dat de officier van justitie door het voor een tweede maal vorderen van de bewaring van verzoeker op basis van een zelfde feitencomplex, niet heeft gehandeld in strijd met de beginselen van een behoorlijke procesorde. Dit oordeel is niet onbegrijpelijk en getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting.

De stelling in de toelichting op het middel dat de toewijzing van de tweede vordering tot bewaring in strijd zou zijn met de wet ontgaat mij. Niets staat er immers aan in de weg om een tweede vordering tot bewaring te doen. Uit de stukken van het vooronderzoek kan in dit verband worden afgeleid dat tussen de eerste vordering tot bewaring op 15 december 1997 en de tweede vordering op 18 december 1997 aanvullende en nieuwe getuigenverklaringen zijn opgenomen. Dat de eerste vordering tot bewaring wegens onvoldoende ernstige bezwaren jegens verzoeker werd afgewezen en de tweede vordering tot bewaring wel werd toegewezen, is - gezien het kennelijk in de tussentijd (extra) verzamelde bewijsmateriaal - niet verrassend.

Iets (geheel) anders is de vraag of op een verdachte tweemaal hetzelfde dwangmiddel mag worden toegepast. Zie hierover Corstens, handboek, 1999, p. 346-347.

Overigens wordt in het middel uitgegaan van een onjuist begrip van art. 67b Sv. Dit artikel is van toepassing in de situatie waarin de verdachte zich reeds in bewaring bevindt. Indien tijdens de tenuitvoerlegging van de bewaring de officier van justitie voor een ander of een samenhangend feit overgaat tot vervolging of verdere vervolging, kan hij op grond van art. 67b Sv bij de vordering tot gevangenhouding of de verlenging daarvan vorderen dat de voorlopige hechtenis tot dat feit wordt uitgebreid of beperkt. Gezien de strekking van art. 67b Sv is niet in te zien hoe dit artikel in weg zou kunnen staan aan het voor de tweede maal vorderen van bewaring.

Gezien het bovenstaande is 's hofs oordeel dat geen sprake is geweest van een schending van de beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak tekort is gedaan (vgl. HR 19 december 1995, NJ 1996, 249), niet onbegrijpelijk. Het middel faalt derhalve in alle onderdelen.

Het middel faalt en leent zich voor toepassing van art. 101a RO. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik thans nog niet aangetroffen. Mocht Uw Raad niet binnen een periode van 2 jaar na het instellen van beroep in cassatie arrest wijzen, dan bestaat er aanleiding tot enige strafreductie.

Deze conclusie strekt vooralsnog tot verwerping van het beroep.