HR, 01-10-2010, nr. 09/04152

Ten onrechte heeft de rechtbank in het vonnis onder 2.1 tot en met 2.11 een aantal feiten als vaststaand aangemerkt, feiten die ook het Hof in het bestreden arrest als basis voor zijn beslissing gebruikt. Ten onrechte omdat die feiten hetzij onjuist zijn, hetzij van de zijde van [verzoeker] genoegzaam zijn betwist.

Zo wordt bij punt 22 in de dagvaarding het volgende gesteld ‘In het TV-programma van de VARA de Woestijnruiters heeft [verzoeker] op 26 februari 2006 verklaard (parafrase): ‘De vriendin van [gedaagde 1] is medeplichtig. Zij heeft het briefje in de tuin geschreven. Zij heeft gelogen over het alibi van [gedaagde 1].’’.Tijdens de comparitie stelt [verzoeker] evenwel: ‘Ik heb niet beweerd dat [gedaagde 2] medeplichtig is aan de moord op de weduwe’ en heeft gesteld dat dit zou blijken als de rechter gebruik maakte van het aanbod van de eiser om de DVD van het programma te tonen. Immers degene die stelt moet bewijzen. De rechtbank heeft dit niet gedaan en stelt wel onder punt 2.5 van het vonnis dat [verzoeker] tijdens het programma Woestijnruiters gezegd zou hebben dat [gedaagde 2] medeplichtig was. En vervolgens wordt in punt 5.5 deze zeer stellige uiting van [verzoeker] als een zeer ernstige aantasting van de goede naam van [gedaagde 2] gezien en dientengevolge [verzoeker] zwaar aangerekend.

Als de rechtbank wel de DVD bekeken zou hebben dan zou direct duidelijk zijn geweest dat [verzoeker] niet beweerd heeft dat [gedaagde 2] medeplichtig was.

Tijdens de zitting van het hof heeft [verzoeker] over dit onderwerp vervolgens te kennen gegeven dat ook tijdens de behandeling van de strafzaak bij de rechtbank Amsterdam door het OM gesteld is dat [verzoeker] bij Woestijnruiters gezegd zou hebben dat [gedaagde 2] medeplichtig was. In het vonnis dd. 22 november 2007, wordt [verzoeker] onder punt 4.1. echter vrijgesproken van het gebruik van het woord ‘medeplichtig’ ten aanzien van [gedaagde 2].

[verzoeker] dacht ervan te mogen uitgaan dat als de strafrechter in haar vonnis expliciet stelt dat [verzoeker] bij Woestijnruiters niet de term ‘medeplichtig’ heeft gebezigd, noch bedoeld, dat dit meer dan voldoende is voor het Hof.

Tegen deze achtergrond is het dan ook onjuist c.q. onbegrijpelijk dat het Hof onder punt 2.1 overweegt dat [verzoeker] onvolledig gemotiveerd heeft betwist dat hij bij het programma Woestijnruiters [gedaagde 2] ‘medeplichtig’ had genoemd.

Ter nadere toelichting: indien het hof de DVD wel had bekeken, of de tekst had gelezen, zoals de strafrechter heeft gedaan dan zou het hof het volgende hebben gehoord:

Dus: de eiser stelt met de toevoeging geparafraseerd, alsof [verzoeker] het woord medeplichtig heeft gebruikt. [verzoeker] ontkent dat ten stelligste. Zonder dat de eiser zijn stelling op dit punt niet de feitelijke tekst heeft onderbouwd en zonder dat dit zelfs van eiser wordt verlangd, neemt de rechtbank klakkeloos aan dat [verzoeker] gezegd heeft dat [gedaagde 2] ‘medeplichtig’ was. Het Hof gaat vervolgens op herhalingsoefening door nadat [verzoeker] het door eiser gestelde wederom heeft ontkend en ook nog heeft gesteld dat de rechtbank bij de strafzaak wegens smaad [verzoeker] hiervan heeft vrijgesproken de vaststelling van de Rechtbank inzake het uiten van de beschuldiging ‘medeplichtig’ in de richting van [gedaagde 2] over te nemen.

Op een overeenkomstige wijze is dit geschied met de uitspraken die [verzoeker] over [gedaagde 1] heeft gedaan. Juist omdat [verzoeker] een empirische wetenschapper is heeft hij altijd zich geuit in de vorm van ‘ervan overtuigd zijn dat [gedaagde 1] de moordenaar is’. Een overtuiging die hij ook steeds breed heeft onderbouwd met de informatie waarover hij beschikt en die hij telkens beschikbaar heeft gesteld.

Met de eiser stelt de rechtbank in rov. 2.3 dat [verzoeker] bij herhaling [gedaagde 1] ervan heeft beschuldigd dat hij de moord op mevrouw [slachtoffer] heeft gepleegd. In 2.5 stelt de rechtbank dat [verzoeker] in het programma Woestijnruiters gezegd heeft dat hij 100% zeker weet dat [gedaagde 1] mevrouw [slachtoffer] heeft vermoord. [verzoeker] heeft bij zijn verweer gesteld dat hij steeds gezegd heeft ervan overtuigd te zijn dat [gedaagde 1] de moordenaar is, maar niet dat hij weet dat [gedaagde 1] de moordenaar is of dat hij het zeker weet.

In plaats dat het hof [gedaagde 1] c.s. gevraagd heeft aan te tonen dat [verzoeker] het gestelde ook daadwerkelijk heeft gezegd, heeft het hof het verweer van [verzoeker] naast zich neer gelegd. Ook hierbij is feitelijk en onomstotelijk aan te tonen dat [verzoeker] gelijk had en heeft het Hof wederom het door [gedaagde 1] c.s. gestelde overgenomen.

Ook hier is de letterlijke tekst van wat er gezegd is bij het programma Woestijnruiters typerend voor de aanpak van [gedaagde 1] c.s. en de wijze het hof hierop reagerert.

Uit deze tekst blijkt overduidelijk dat [verzoeker] het heeft over zijn overtuiging. Zelfs als Pauw de vraag stelt ‘hoe zeker weet jij dat [gedaagde 1] de moordenaar is’ antwoordt. [verzoeker] dat hij ervan overtuigd is.

In de dagvaarding vermeld de eiser dat in de uitzending van Woestijnruiters [verzoeker] het volgende verklaard zou hebben ‘Ik weet voor 99,9%’ en na een interruptie van de heer Pauw ‘(…) voor 100% zeker dat [gedaagde 1] mevrouw [slachtoffer] heeft gedood’.

Als deze tekst in de dagvaarding wordt vergeleken met de echte tekst dan is het duidelijk hoezeer de eiser geweld doet aan de waarheid. Op diverse manieren heeft [verzoeker] bij zijn verweer ontkend dat hij gesteld zou hebben dat hij het wist, maar steeds had over zijn overtuiging. Maar desondanks neemt de rechtbank de foutieve beschrijving van eiser een-op-een over. En bij punt 2.6 neemt het hof dit ook over, terwijl [verzoeker] ook ten overstaan van het hof heeft gemeld niet gezegd te hebben dat hij wist dat [gedaagde 1] de moordenaar was, maar slechts zijn overtuiging had geuit.

Dit is symptomatisch voor de wijze waarop laatstelijk het hof met de feiten is omgegaan.

De eisende partij stelde iets wat vaak niet overeenkwam met de werkelijkheid. [verzoeker] ontkende het, en in plaats dat het hof aan de eisende partij opdroeg het gestelde te onderbouwen werd gesteld dat. [verzoeker] het gestelde niet voldoende had tegengesproken en werd vervolgens het gestelde als feit in het arrest opgenomen.

Onder punt 2.8 stelt de rechtbank dat [gedaagde 2] een dag nadat twee particuliere rechercheurs haar op haar werk hebben bezocht zich ziek heeft gemeld, vervolgens een aantal maanden ziek was en daarna niet meer kon werken. In punten 40 en 41 van de Conclusie van Antwoord stelt [verzoeker] dat het bewuste gesprek op 16 januari 2006 heeft plaatsgevonden. Een week hierna is de intendant van het uitzendbureau bij [gedaagde 2] op haar werk gekomen en toen was er volgens zijn verklaring niets aan de hand. Pas toen het College van Procureurs-Generaal op 31 januari een persbericht naar buiten bracht dat er een Orienterend Vooronderzoek was gestart en dit onderzoek op [gedaagde 1] was gericht, meldde [gedaagde 2] zich de volgende dag ziek. Het management waar ze toen werkte heeft toen aangegeven dat als zij zich weer beter voelde zij weer kon komen werken. Maar ze is drie maanden weggebleven.

In welke mate dat thuisblijven samenhing met het onderzoek dat het OM had ingesteld naar haar vriend en o.a. haar valse verklaringen rondom zijn alibi en het onderzoek naar haar handschrift of uitingen van [verzoeker] is niet meer vast te stellen. Maar het is dus zeker niet zo gegaan als de eiser heeft gesteld. En ondanks het onderbouwde verweer van [verzoeker] heeft de rechtbank het wel zo onder punt 2.8 in het vonnis gesteld en heeft ook het hof het zo overgenomen, zulks aldus ten onrechte.

Uit het voorgaande blijkt dat bovengenoemde feiten waarvan het Hof is uitgegaan en waarop het zijn oordeel heeft gebaseerd ongenoegzaam zijn onderbouwd en/of onjuist zijn en/of in ieder geval voldoende gemotiveerd zijn betwist. Daardoor heeft het er alle schijn van dat het Hof een eenzijdig en gekleurd beeld heeft willen schetsen om vervolgens naar het resultaat toe te redeneren. Omdat het hier gaat om in het kader van deze procedure belangrijke feiten en de veroordeling tot schadevergoeding mede hierop is gebaseerd, dient alleen al hierom die veroordeling te worden vernietigd, waarbij [verzoeker] nogmaals wenst op te merken dat de strafrechter in de strafrechtelijke procedure [verzoeker] nadrukkelijk heeft vrijgesproken van de aantijging dat hij [gedaagde 2] als medeplichtige zou hebben bestempeld.

Ondanks het feit dat [verzoeker] in zijn openlijke optreden rondom de Deventer Moordzaak ernstige kritiek uit op het OM en dus ook impliciet op het opereren van rechters, mag [verzoeker] ervan uitgaan dat hij door rechters in een civiele zaak objectief wordt benaderd en behandeld. De wijze waarop laatstelijk het hof met de feiten is omgegaan doel afbreuk aan deze te verwachten objectieve benadering.

Ten onrechte wekt het Hof in rechtsoverweging 3.3 de suggestie dat [verzoeker] een zeer ernstige misstand aan de kaak wilde stellen en daartoe [gedaagde 1] min of meer heeft geslachtofferd. In deze overweging worden de woorden van [verzoeker] uit zijn verband getrokken en miskent het Hof dat die ernstige misstand mede daarin bestond dat de mogelijke betrokkenheid van [gedaagde 1] bij de dood van de weduwe niet deugdelijk is onderzocht. Er is dus geen sprake van divergerende belangen. [verzoeker] kon niet anders dan de door hem na gedegen en uitgebreid onderzoek veronderstelde misstand aan de kaak stellen, door de mogelijke betrokkenheid van [gedaagde 1] publiekelijk in het geding te brengen.

Dat [verzoeker] volgens het Hof zijn boodschap ‘zwart-wit en zonder enige reserve’ heeft geventileerd, dient op zijn minst te worden genuanceerd. [verzoeker] heeft, zoals ook bij het Hof naar voren is gebracht, zijn uitlatingen steeds gebaseerd op gedegen en uitgebreid onderzoek (zoals ook door het Openbaar Ministerie in de persoon van de voorzitter van het College van Procureurs-Generaal H. Brouwer is toegegeven) en heeft het publiek en het Openbaar Ministerie in de gelegenheid gesteld om zijn hypothese te ontzenuwen.

En hij is pas naar buiten gekomen met die informatie NADAT het Openbaar Ministerie had gemeld een Orienterend Vooronderzoek gestart te zijn naar de Deventer Moordzaak, waarbij de aandacht zich zou richten op [gedaagde 1].

Ook deze rechtsoverweging is derhalve onjuist en kan niet dienen ter ondersteuning van de opgelegde schadevergoeding.

In het verlengde van het vorige ligt dat het Hof bij de beantwoording van de vraag of er sprake is van een onrechtmatige daad door [verzoeker] twee belangen tegenover elkaar stelt, waarbij het eerste belang wordt omschreven als het belang dat individuele burgers niet door (openbare of openbaar gemaakte) uitlatingen via onder meer de pers en internet worden blootgesteld aan lichtvaardige verdachtmakingen. Het accent ligt hier op het woord ‘lichtvaardig’. Nog afgezien van de vraag of het Hof de belangen die in het geding zijn wet zorgvuldig weergeeft, is uit en te na bij het Hof betoogd dat de overtuiging door [verzoeker] is gebaseerd op grondig en gedegen onderzoek. [verzoeker] is bepaald niet over één nacht ijs gegaan. En dat zijn overtuiging niet als ‘lichtvaardig’ kan en mag worden gekwalificeerd, moge alleen al blijken uit het feit dat het Openbaar Ministerie in de bevindingen van [verzoeker] aanleiding heeft gevonden een nieuw strafvorderlijk instrument in het leven te roepen, te weten het ‘Oriënterend Vooronderzoek’. De door het Hof geschilderde belangen doen geen recht aan de werkelijkheid, maar liggen wel ten grondslag aan het markeren van de grens tussen rechtmatige en onrechtmatige daad. Daarbij gaat het Hof voorbij aan het feit dat in het EVRM de ruimte voor de vrijheid van meningsuiting ruimer wordt geinterpreteerd, gezien de uitspraken van het Europese Hof, dan het Hof dit doet. Ook in zoverre mist het oordeel van het Hof een deugdelijke juridische grondslag.

Onderdeel 3A; de navolgende subnummers dienen zonodig in onderling verband en samenhang te worden gelezen en beschouwd.

Het hof heeft niet onderkend en heeft aldus miskend dat [verzoeker] zich nadrukkelijk richtte of richt op het maatschappelijk debat waarin hij zich heeft willen mengen door middel van op dat debat toegespitste beschouwingen en analyses van relevant te oordelen feiten en omstandigheden zoals hij ([verzoeker]) deze heeft onderzocht en vastgesteld of heeft laten onderzoeken en heeft laten vaststellen; vgl. MvGr sub 33 tot en met sub 43.

[verzoeker] heeft het grote publiek willen attenderen op hetgeen niet was onderzocht en niet was vastgesteld, en heeft door de inhoud en context van zijn publicaties geen onduidelijkheid laten bestaan over wat hij daarmee bedoelt. Het mede in art. 10 EVRM gewaarborgde recht op vrije meningsuiting laat dan ook toe dat [verzoeker] de feiten en het resultaat van zijn onderzoek publiekelijk maakt.

Voor de beoordeling van de onrechtmatigheid is dan ook naast of in het kader van de door het hof in rov. 3.5 gereleveerde omstandigheden van belang de wijze waarop [gedaagde 1] en [gedaagde 2] zelf in de gelegenheid zijn gesteld zich publiekelijk te uiten. Onbetwist staat vast dat [gedaagde 1] en [gedaagde 2] hunnerzijds hebben deelgenomen aan een radio-interview van bijna een uur in het programma De Ochtenden van 14 juni 2006, van welk interview [verzoeker] een transcriptie in het geding heeft gebracht en naar de inhoud daarvan heeft verwezen (vgl. MvGr sub 17), nadat [gedaagde 1] en [gedaagde 2] reeds eerder waren geinterviewd (door De Stentor d.d. 18 februari 2006; zie MvGr sub 56).

In rov. 3.6 (blz. 11) komt het hof wederom tot een onjuist c.q. onvolledig citaat van datgene dat [verzoeker] zou hebben gezegd: datgene dat het hof hem toedicht heeft hij in ieder geval niet gezegd; zie nogmaals onderdeel 1 hierboven.

Alsook het hof in rov. 3.6 zich schuldig maakt aan een hem verboden aanvulling van de feiten en/of de verweermiddelen van [gedaagde 1] c.s., nu toch laatstgenoemden niet aan hun stellingen of verweer ten grondslag hebben gelegd hetgeen het hof overweegt en oordeelt in rov. 3.6 blz. 10/11 arrest (‘zodat aannemelijk althans geenszins denkbeeldig is dat door derden aan zijn uitlatingen meer waarde zal worden toegekend dan aan uitlatingen van een willekeurig (onbekend) persoon. Het hof voegt hieraan nog toe dat de verdenkingen, gelet op de buitengewoon ernstige aard en de in verband daarmee (mogelijk) zeer ernstige gevolgen ervan voor [gedaagde 1] c.s., op wel zeer stellige wijze zijn ingekleed.’, en ‘maar die omstandigheid wordt in belangrijke mate gerelativeerd door de mogelijkheden die [verzoeker] had en heeft om zijn (door eventueel nieuw feitenmateriaal ondersteunde) verdenkingen — zonder daarbij in de publiciteit te hoeven treden — bij de daartoe geëigende organen van Politie en Openbaar Ministerie te uiten. Dit betekent onder meer dat, ook indien de uitlatingen voldoende steun (kunnen) vinden in het ten tijde daarvan beschikbare feitenmateriaal, dit niet zonder meer het eventueel onrechtmatige karakter aan de desbetreffende uitlatingen zou ontnemen. In dit verband komt tevens waarde toe aan het feit dat [verzoeker] de meeste gewraakte uitlatingen heeft gedaan nadat hij zijn onderzoeksresultaten met betrekking tot de moordzaak had overgedragen aan het (hoogste orgaan van het) Openbaar Ministerie en dit orgaan (op 24 januari 2006) een oriënterend vooronderzoek had bevolen en daarmee te kennen had gegeven de verdenkingen in elk geval zeer serieus te nemen. Ook komt waarde toe aan het feit dat, nadat voornoemd orgaan (op 13 juni 2006) de resultaten van het onderzoek bekend had gemaakt —te weten dat niet was gebleken van feiten en omstandigheden die, als ze destijds aan het Openbaar Ministerie en de rechter bekend zouden zijn geweest, tot een ander oordeel dan de veroordeling van degeen die de 12-jarige gevangenisstraf uitzat hadden kunnen leiden —, [verzoeker] het door hem opgestelde stuk ‘Oordeel zelf’ in een oplage van 500 stuks in Nederland heeft verspreid door dit onder andere aan het parlement, de Koningin, bestuurders, universiteiten en rechters toe te zenden en op zijn website te publiceren. Ten slotte verdient in dit verband opmerking dat [gedaagde 1] c.s. tot de onderhavige kwestie onbekende Nederlanders waren die, voordat [verzoeker] hen publiekelijk noemde, zelf nooit de publiciteit hadden gezocht.’).

Immers stellingen van dergelijke inhoud zijn niet door [gedaagde 1] c.s. gepleegd, alsook het hof uit het oog verliest dat [verzoeker] zijn uitlatingen heeft gedaan toen en nadat het persbericht was verschenen terwijl of waarbij het onderliggende onderzoeksrapport evenwel geheim werd gehouden; vgl. MvGr sub 46. De conclusies van dat rapport strookten evenwel niet de onderzoeksgegevens, terwijl door nader dossieronderzoek aan het licht is gekomen dat de alibi's van [gedaagde 1] en [gedaagde 2] nog steeds niet kloppen; vgl. MvGr sub 51.

Het publieke belang zoals [verzoeker] dat beoogt te dienen of te voeden door een onvolledig en onzorgvuldig opsporingsonderzoek aan de kaak te stellen, laat dan ook toe of rechtvaardigt dat [verzoeker] zich publiekelijk uit op de wijze zoals hij heeft gedaan. Het (hoogste orgaan van het) OM heeft dan ook een conclusie naar buiten gebracht die niet werd gedragen door de werkelijke feiten. Juist omdat [verzoeker] zijn onderzoeksmateriaal aan het (hoogste orgaan van dat) OM had gepresenteerd en tot dat moment feitelijk en onbetwist niet zelf de media had gezocht, en dit (hoogste orgaan van het) OM vervolgens kwam tot een onjuiste immers niet op de werkelijke feiten gebaseerde conclusie, was of werd [verzoeker] genoopt die werkelijke feiten en omstandigheden publiekelijk te maken vanuit het algemeen belang dat geen onvolledig en onzorgvuldig opsporingsonderzoek behoort plaats te hebben.

Alsook onjuist is in 's hofs arrest in deze rov. 3.6 dat [gedaagde 1] c.s. tot de onderhavige kwestie onbekende Nederlanders waren die, voordat [verzoeker] hen publiekelijk noemde, zelf nooit de publiciteit hadden gezocht, nu toch [gedaagde 1] c.s. zijn gekomen tot hun interview d.d. 18 februari 2006 in c.q. door De Stento; zie nogmaals MvGr sub 56.

In rov. 3.7 geeft het hof dan ook blijk van een onjuiste rechtsopvatting althans -toepassing, respectievelijk is zijn arrest op dit onderdeel niet naar de eisen der wet met voldoende redenen omkleed. Immers zowel via de pers als via internet is het uitdragen van informatie vrij. [verzoeker] heeft het grote publiek willen attenderen op een ernstige misstand, terwijl hij door de inhoud en de context van zijn publicaties geen onduidelijkheid laat bestaan over wat hij daarmee bedoelt. [verzoeker] heeft evenmin een eigen belang nagestreefd doch (enkel) andermans belang. Terwijl de door het hof (in rov. 3.16) gereleveerde omstandigheid dat [gedaagde 1] en [gedaagde 2] uiteenlopende verklaringen hebben afgelegd met betrekking tot het alibi van [gedaagde 1] in dit kader had moeten worden betrokken, nu toch [gedaagde 1] en [gedaagde 2] zelf hebben bijgedragen aan het ontstaan van — niet door het hof expliciet genoemde doch daarin wel nadrukkelijk te betrekken: publiekelijke — twijfel over de precieze toedracht van de gebeurtenissen.

Het bewijsaanbod is dan ook ten onrechte immers op alsdan rechtens onjuiste althans onbegrijpelijke gronden gepasseerd. Niet alleen was dit aanbod dienstig en (voldoende) concreet, maar ook mag [verzoeker] niet in zijn uitingsvrijheid worden beperkt indien hij uitlatingen doet die worden geschraagd door reeds beschikbaar en herhaald aangeboden bewijsmateriaal. (Ook) in dit geval komt het hof tot een onjuiste belangenafweging.

De rov.n 3.6 tot en met 3.8 zijn dan ook gebaseerd op gronden die deze overwegingen en de daarin vervatte oordelen niet kunnen dragen. De verdere doorwerking regardeert de rov.n 3.9 en 3.10 in dit arrest, alsmede de rov.n 3.11 tot en met 3.22, de slotsom onder 4 en de vervolgens gegeven beslissing onder 5 in dit arrest.

Op geen enkele manier heeft het hof rekening gehouden met de wijze waarop het Openbaar Ministerie gehandeld heeft ten opzichte van [verzoeker] en welke gevolgen dat had. Niet alleen staat een burger er toch al zwakker voor ten opzichte van een instantie als het OM, maar het is de omgekeerde wereld als aan [verzoeker] zwaardere eisen worden gesteld dan aan het OM.

Het OM was het Orienterend Vooronderzoek eind januari 2006 gestart op basis van de informatie die [verzoeker] had aangereikt.

Op 13 juni 2006 kwam het OM met een persbericht van haar bevindingen, waarin de naam van [verzoeker] vele malen werd genoemd. Het rapport dat aan de basis lag van het persbericht werd echter niet openbaar gemaakt.

Bij de toelichting vertelde Mr. Brouwer dat met [verzoeker] was afgesproken dat hij na januari niet met nieuwe informatie mocht komen. Dat was blijkbaar de reden waarom een aantal hele belangrijke getuigen die zich tussen februari en april 2006 bij [verzoeker] hadden gemeld niet meer bij het oriënterend vooronderzoek werd meegenomen. Niet alleen ontkent [verzoeker] dat deze afspraak was gemaakt, hij heeft ook emails van het OM van maart 2006 waar hij bedankt wordt voor de informatie over de nieuwe getuigen die hij dan verstrekt.

[verzoeker] heeft op 20 juni 2006 een open brief geschreven naar Mr. Brouwer om het rapport openbaar te maken en hem erop te wijzen dat hij de nieuwe getuigen onterecht niet in het onderzoek had meegenomen. Kort daarop wees Mr. Brouwer met een open brief dit verzoek af.

[verzoeker] heeft er toen voor gekozen om op een neutrale wijze alle hem beschikbare informatie, inclusief de verklaringen van de nieuwe getuigen, openbaar te maken. Dat was de publicatie ‘Oordeel Zelf’, waarin alle informatie die erin staat gekoppeld wordt aan de oorspronkelijke documenten, zoals Processen Verbaal, waar die informatie uit afkomstig is. Tevens neemt [verzoeker] daarbij geen positie in. Hij stelt dat er twee hypothesen zijn en geeft vervolgens de beschikbare informatie en stelt dan dat op basis van die informatie de lezer zijn eigen oordeel moet vormen. [verzoeker] geeft zijn oordeel niet.

Desondanks wordt gesteld dat [verzoeker] met ‘Oordeel Zelf’ onrechtmatig tegenover [gedaagde 1] en [gedaagde 2] heeft gehandeld. En wordt ‘Oordeel Zelf’ als smaadschrift aangeduid.

Hier aan de orde stellen dat er parallel een strafzaak loopt en dat de civiele zaak in feite voor een belangrijk deel ook vooruitloopt op het eindresultaat van die zaak, die nog in Hoger Beroep dient.

O.a. is er op 30 juni 2009 een verhoor geweest van [gedaagde 1] en [gedaagde 2] over de schade die ze opgelopen zouden hebben naar aanleiding van het optreden van [verzoeker]. Iets wat [verzoeker] ook had gevraagd bij de civiele zaak. Daarbij is wederom gebleken hoezeer beiden het met de waarheid niet nauw nemen.

De conclusie kan zijn dat de overwegingen die het Hof ten grondslag legt aan zijn beslissing juridisch ondeugdelijk zijn. Daarbij komt dat de beslissing tot het betalen van schadevergoeding ongemotiveerd is. Het lijkt er meer op dat de rechtbank met de hoogte van de immateriële vergoeding (in totaal 90.000 euro) geprobeerd heeft datgene te doen waar in Nederland ook het strafrecht kan gebruikt worden en in dit geval ook gebruikt is. Namelijk een veroordeling wegens smaad. [verzoeker] is tot twee maanden voorwaardelijk veroordeeld en zal als hij [gedaagde 1] in het openbaar als moordenaar aanduidt dus die straf moeten uitzitten (als het vonnis in Hoger Beroep althans niet wordt vernietigd). Als iemand in Nederland, zoals de zoon van [verzoeker], die vanaf zijn 25^o door eens stommiteit van het ziekenhuis de rest van zijn leven in een rolstoel moet blijven zitten, maximaal 90.000 euro als immateriële uitkering krijgt, dan kan niet gesteld worden dat een vergoeding van 90.000 euro als immaterieel aan [gedaagde 1] en [gedaagde 2] in de lijn daarmee ligt. Het lijkt er veel meer op dat rechtbank laat zien dat zij vindt dat de uitspraken van [verzoeker] in feite een aantasting zijn van het gezag van rechters en dat daarom [verzoeker] extra financieel gestraft moet worden. Maar dat had de rechtbank moeten overlaten aan de strafrechter. Het Hof onderbouwt dan uitsluitend waarom het tot een lagere schadevergoeding komt dan de rechtbank, maar dat impliceert dat de door de rechtbank opgelegde schade vergoeding de maatstaf is en die maatstaf is, zoals ook bij het Hof is betoogd, ongemotiveerd.

Dat kan en mag niet zo zijn. Hierbij verdient opmerking dat in de strafzaak het Hof aanleiding heeft gevonden om [gedaagde 1] en [gedaagde 2] uitgerekend op het punt van de ‘schade’ die zij claimen te hebben geleden, te laten horen, welk verhoor op 30 juni heeft plaatsgevonden en gebleken is dat veel van de door hen geschetste schade op onwaarheid berust.