HR, 05-09-2008, nr. R07/105HR

[moeder gerequireerde] is op [geboortedatum] 1952 geboren in de Dominicaanse republiek. Zij huwde op 19 oktober 1971 in de Dominicaanse republiek de Nederlander [naam 2] (geboren op [geboorteplaats]). Dit huwelijk is op 8 december 1977 door echtscheiding op Curaçao ontbonden2..

[moeder gerequireerde] heeft op 1 maart 1972 het Nederlanderschap verkregen3.. [moeder gerequireerde] heeft, als uitgegaan wordt van latere Dominicaanse stukken, de Dominicaanse nationaliteit behouden.

[naam 1] is op [geboortedatum] 1937 geboren op Curaçao en heeft vanaf zijn geboorte de Nederlandse nationaliteit.

[naam 1] huwde op 25 januari 1978 in Santo Domingo met [moeder gerequireerde]. Bij deze gelegenheid wettigden zij volgens de huwelijksakte ‘hun kinderen’[broer gerequireerde], [gerequireerde] en [zus gerequireerde]. Het huwelijk werd op 8 februari 1978 ingeschreven op Curaçao 4.. Het huwelijk is door echtscheiding ontbonden op 27 november 1996.

[naam 1] en [moeder gerequireerde] woonden al voor hun huwelijk samen op Curaçao . Zij wonen ook na hun echtscheiding nog samen op dit eiland5..

[broer gerequireerde] is op [geboortedatum] 1967 in Santo Domingo geboren. Zijn geboorte is op 3 augustus 1973 aangegeven door ‘[moeder gerequireerde met achternaam naam 2]’. Alleen de afstamming van zijn moeder is vermeld in de ‘oorspronkelijke’ akte. Als ‘latere vermelding’ (‘Anotaciones’) is in de geboorteakte opgenomen dat hij door het huwelijk van zijn ouders [naam 1] en [moeder gerequireerde] op 25 januari 1978 is gewettigd.

[gerequireerde] is op [geboortedatum] 1970 in Santo Domingo geboren. Haar geboorte is eveneens op 3 augustus 1973 aangegeven door ‘[moeder gerequireerde met achternaam naam 2]’, maar als dochter van [moeder gerequireerde] en [naam 1]. Ook hier is als ‘latere vermelding’ (‘Anotaciones’) in de geboorteakte opgenomen dat zij door het huwelijk van haar ouders [naam 1] en [moeder gerequireerde] op 25 januari 1978 is gewettigd6..

[zus gerequireerde] is op [geboortedatum] in Santo Domingo geboren. Haar geboorte als dochter van [moeder gerequireerde] (‘de estado civil soltera’) is op 9 januari 1978 aangegeven door [naam 1] als vader. In haar geboorteakte is geen latere vermelding opgenomen7..

[naam 1] is de biologische vader van [zus gerequireerde], niet van ([broer gerequireerde] en) [gerequireerde]8..

Het gezin [naam 1 - naam moeder gerequireerde] heeft steeds (gedurende de voor-huwelijkse samenwoning tot na de echtscheiding (heden)) gewoond op Curaçao . De drie kinderen zijn steeds als de wettige kinderen van [naam 1] en [moeder gerequireerde] door het leven gegaan, zij hebben sinds het huwelijk tussen [moeder gerequireerde] en [naam 1] steeds de naam [naam 1] gedragen. [naam 1] heeft steeds met hen in gezinsverband samengewoond en hun opvoeding en verzorging voor zijn rekening genomen. Dit gezins- of familieverband bestaat nog steeds9..

In het verleden is aan de kinderen een Nederlands paspoort verstrekt, doch de verlenging daarvan is ‘onlangs’ geweigerd10..

Het Land heeft bij zijn verweerschrift een vonnis van het Gemeenschappelijk Hof van Justitie van 9 februari 1999 overgelegd (prod. 3) en verwezen naar rechtoverweging 4 van dat vonnis waarin het Hof overneemt de stellingen van het Land dat uit op Aruba overgelegde geboorteakten blijkt dat 99% van de kinderen binnen de normale of een redelijke termijn is aangegeven en dat de ervaring heeft geleerd dat alleen in gevallen van erkenning door een Nederlander en een aanvraag tot vergunning tot verblijf op Aruba veel te late aangiften uit de Dominicaanse Republiek voorkomen, waarbij het soms gaat over een periode van meer dan 15 jaar. Het Land had daar ook naar voren gebracht dat de ervaring eveneens heeft geleerd dat Dominicaanse kinderen bij wie zo veel jaar verschil bestaat tussen de geboorte en de aangifte daar over het algemeen dubbel worden aangegeven, hetzij omdat zij reeds door een Dominicaanse vader zijn erkend, ofwel omdat zij wettige kinderen zijn van een Dominicaans echtpaar, dan wel kinderen van een naast familielid.

Verder heeft het Land bij de behandeling bij het Hof op 24 januari 2007 overgelegd en verwezen naar11. een rapport, getiteld ‘Documentfraude’, waarin de resultaten zijn neergelegd van een interdisciplinair onderzoek naar documentfraude bij Dominicanen (met als oogmerk verkrijging van de Nederlandse nationaliteit). In het rapport wordt gewezen op het feit dat door het ontbreken van een centrale registratie het mogelijk is om op meerdere kantoren onder andere personalia aangifte van geboorte te doen. Op deze wijze worden verschillende geboorteakten door dezelfde personen verkregen.

Tardieve geboorteakten komen op grote schaal voor. Uit het onderzoek is naar voren gekomen dat meer dan een kwart van de geboorteakten van de Dominicaanse Republiek vais is.

Nu de juistheid van deze stellingen van het Land en het OM inzake de onbetrouwbaarheid van Dominicaanse geboorteakten (en het feit dat verschillende geboorteakten door dezelfde personen kunnen worden verkregen !) in de onderhavige procedure niet is betwist, dienen ook deze feiten als vaststaand te worden aangenomen12..

De vaststelling van de inhoud en uitleg van buitenlands recht is feitelijk. Dat betekent dat wanneer de rechter de stellingen die partijen daaromtrent naar voren hebben gebracht in het midden laat, van de juistheid van die stellingen (en daarmee van de inhoud van het recht) in cassatie (in ieder geval) bij wege van hypothetisch feitelijke grondslag dient te worden uitgegaan. Waar het Land en het OM inzake de inhoud van het Dominicaanse recht op meerdere onderdelen gemotiveerde stellingen naar voren hebben gebracht waarop het Hof niet is ingegaan, dient er in cassatie van te worden uitgegaan dat de inhoud van het Dominicaanse recht is, zoals door Land en het OM is betoogd. Dat geldt voor de volgende onderwerpen.

De geboorteaktes van [broer gerequireerde] en [gerequireerde] zijn tardief opgesteld en wel in ernstige mate, te weten respectievelijk 6 en 3 jaar na de geboorte. Volgens het recht van de Dominicaanse Republiek dient een speciale procedure doorlopen te worden indien de geboorte van een kind tardief wordt aangegeven. Deze procedure is beschreven in de wet 659 uit 1944 en houdt in dat er een Procurador Fiscal dient te worden aangewezen die onderzoekt of deze persoon inderdaad op de opgegeven geboortedatum is geboren en uit de opgegeven ouder(s) in de opgegeven plaats. Vervolgens dient een rechter een ratificatievonnis uit te spreken waarbij de inschrijving van de geboorte geratificeerd wordt. Bewijsmiddelen en ratificatievonnis dienen te worden gearchiveerd volgens de bepalingen van deze wet. De juistheid van deze stelling van het OM13. over de inhoud van het Dominicaanse recht is in het midden gelaten.

Het Land en het OM hebben gewezen op art. 50 wet 659 (1944) en art. 2 wet 985, stellende dat voor erkenning naar Dominicaans recht biologisch vaderschap is vereist14.. Deze bepalingen zijn ook genoemd door de Nederlandse ambassade te Santo Domingo in zijn brief uit 2005 over het Nederlanderschap van [broer gerequireerde] en zijn zoon15.. Het Hof merkt op dat zij, desverzocht, de tekst niet hebben overgelegd. Het Hof wijst op art. 339 van de CC en geeft uitsluitend de Spaanse tekst weer. Het Hof lijkt daarmee ook de juistheid van de stellingen van het Land en OM over de inhoud van het Dominicaanse recht in het midden te hebben gelaten.

Voor het geval de betreffende passage uit het vonnis van het Hof als een impliciete verwerping van de stellingen van het Land en het OM zou moeten worden gelezen, zal hierna een motiveringsklacht worden geformuleerd. Hetzelfde geldt voor de stellingen die in de hierna volgende nummers zullen worden vermeld.

Verder merkt het Hof op dat het OM en de Minister van Justitie in dit verband ook nog hebben gewezen op art. 331 CC (ook hier volgt een weergave in uitsluitend de Spaanse taal). Of die stelling juist is laat het Hof ook hier weer in het midden.

Het Hof merkt op dat het OM en de Minister van Justitie stellen dat bij de sluiting van het huwelijk tussen [moeder gerequireerde] en [naam 1] de wachttijd niet in acht is genomen die in art. 35 wet 1306-bis van de Dominicaanse wetgeving is opgenomen, maar dat zij deze tekst desgevraagd niet hebben overgelegd. Het Hof geeft aan bekend te zijn met art. 147 CC en geeft uitsluitend de Spaanse tekst (van het verbod van bigamie) weer. Of de stelling van het Land en het OM in de visie van het Hof juist is laat het Hof (wederom) in het midden.

Het Hof miskent dat het Land niet de afstamming van de kinderen [naam 1] betwist16. en dat de regel uit art. 1:209 BW (Nederlandse Antillen) van ‘bezit van staat’, zijnde dit een regel van materieel Nederlands Antilliaans recht niet van toepassing is indien aan een verzoek ex art. 17 RWN ten grondslag wordt gelegd dat het Nederlanderschap wordt ontleend aan een buitenlands rechtsfeit. De bepaling maakt immers deel uit van het Nederlands Antilliaanse (hierna: NA) materiële recht en waar het hier een zaak met een internationaal karakter betreft, is de toepasselijkheid daarvan, anders dan het Hof kennelijk aanneemt, niet zonder meer gegeven. Welk recht van toepassing is op de vragen die in deze zaak aan de orde zijn, kan slechts worden vastgesteld aan de hand van de regels van het NA internationaal privaatrecht. Voor de vraag of een in het buitenland tot stand gekomen rechtshandeling, rechterlijke uitspraak of rechtsfeit waarbij uit hoofde van afstamming familierechtelijke betrekkingen tot stand zijn gekomen voor erkenning binnen de rechtsorde van de NA in aanmerking komt geldt (slechts) de processuele toets (vgl. HR 27 juni 2003, NJ 2004, 615)17.. In casu betekent dit dat (slechts) getoetst dient te worden of de Dominicaanse akten (i.e. de huwelijksakte van [moeder gerequireerde] en [naam 1] en de van een latere vermelding voorziene geboorteakte) die de kinderen [naam 1] aan hun verzoek tot vaststelling van het Nederlanderschap ten grondslag hebben gelegd, voor erkenning in de NA rechtsorde in aanmerking komen. Dat zal het geval zijn indien is voldaan aan de volgende drie, cumulatief geldende, voorwaarden:

Het begrip ‘bezit van staat’ zoals neergelegd in een bepaling van materieel NA recht (art. 1:209 BW) komt bij de beantwoording van die vragen in het geheel niet aan de orde.

Het Hof legt aan zijn beslissing het ‘bezit van staat’ ten grondslag en neemt dit als uitgangspunt van zijn redenering. In de overwegingen van het Hof valt naar het oordeel van verzoekers tot cassatie niet te lezen dat het Hof de wettige staat van de kinderen zou hebben gebaseerd op de Overeenkomst inzake wettiging door huwelijk van 10 september 197018.. Voor het geval Uw Raad het vonnis aldus zou lezen dat het Hof zijn oordeel wél impliciet (mede) op dit verdrag zou hebben gebaseerd en zou hebben geoordeeld dat toepassing daarvan leidt tot de conclusie dat door het huwelijk van [naam 1] en [moeder gerequireerde] een geldige wettiging van de kinderen van [moeder gerequireerde] heeft plaatsgevonden en dat deze wettiging derhalve door het Land zal moeten worden erkend, is het oordeel van het Hof om meer dan één reden rechtens onjuist, althans onvoldoende begrijpelijk gemotiveerd.

Artikel 1 van het verdrag bepaalt dat, indien volgens de bepalingen van intern recht van de nationale wet van de vader of van de moeder hun huwelijk de wettiging van een natuurlijk kind tot gevolg heeft, deze wettiging geldig is in de Overeenkomstsluitende Staten. Nederland heeft overigens ook een voorbehoud gemaakt bij art. 2 van de Overeenkomst. Daaraan heeft het OM ook gerefereerd in zijn tweede conclusie. Het OM citeerde de Franse tekst. In de Rijkswet tot goedkeuring van het Verdrag luidt de Nederlandse tekst: ‘Een wettiging welke aan de interne bepalingen van de nationale wet van de vader of moeder voldoet, zal niettemin in Nederland en de Nederlandse Antillen ongeldig worden geacht, indien het huwelijk, dat de wettiging tot gevolg heeft, in het desbetreffende land van het Koninkrijk niet voor de ambtenaar van de burgerlijke stand aldaar, of in een vreemd land niet volgens de wet van dat land is voltrokken, en een der partijen bij een dergelijk huwelijk Nederlander is.’ Het Land en het OM hebben betoogd dat in dit geval van een dergelijk verboden huwelijk sprake was nu de voorgeschreven wachttijd niet in acht was genomen19.. Dat de Dominicaanse wetgeving het ‘treurjaar’ kent, staat tussen partijen niet ter discussie en had dus door het Hof als vaststaand moeten worden aangenomen20.. Voorzover rov. 3.8 onder c aldus moet worden gelezen dat daarin besloten ligt dat het Hof tot een andersluidend oordeel is gekomen, kan dat oordeel derhalve niet in stand blijven. Het Hof is daarmee buiten de grenzen van de rechtstrijd getreden. Het oordeel van het Hof is bovendien niet voorzien van enige motivering, zodat 's hofs oordeel ook om die reden niet in stand kan blijven. De slotsom van het vorenstaande is dat het (eventuele) oordeel van het Hof dat sprake is van een geldige wettiging gelet op (het begunstigingsbeginsel in) de Overeenkomst van Rome, geen stand kan houden nu vaststaat dat volgens Dominicaans recht geen sprake is van een geldig huwelijk en Nederland juist terzake de geldigheid van het huwelijk in het verdrag een voorbehoud heeft gemaakt

Bovendien laat de regeling in het verdrag onverlet dat het bij een gestelde wettiging die is gebaseerd op buitenlandse rechtsfeiten (zoals buitenlandse aktes) aankomt op de vraag of deze rechtsfeiten voor erkenning binnen de eigen rechtsorde in aanmerking komen. Zie ook hiervoor onder la. Deze buitenlandse rechtsfeiten betreffen in casu de Dominicaanse (tardief opgemaakte) geboorteaktes van de kinderen [naam 1] en de Dominicaanse huwelijksakte van [naam 1] en [moeder gerequireerde]. Het Land en het OM hebben aangegeven dat (en waarom) zij deze aktes niet — althans niet dan nadat daarnaar nader onderzoek is verricht — binnen de NA rechtsorde willen erkennen21.. Indien het Hof de verweren van het Land en het OM zou hebben verworpen, lijdt het vonnis aan een motiveringsgebrek22. omdat het Hof aan deze essentiële stellingen niet zonder enige motivering voorbij had mogen gaan. Indien de verwijzing naar de door het Hof vermelde, in de Spaanse taal geciteerde, bepalingen uit het Dominicaanse wetboek als een weerlegging van de stellingen van het Land en het OM zouden moeten worden aangemerkt, geldt evenzeer dat die motivering niet toereikend is, reeds omdat, zoals het Hof in een eerdere uitspraak zelf heeft geoordeeld23., het Spaans geen procestaal is, en voorts omdat het Hof niet aangeeft dat en waarom de stellingen van het Land en het OM terzake onjuist zijn.

Indien het Hof zijn oordeel (mede) daarop zou hebben gebaseerd dat naar Nederlands Antilliaans recht sprake is van een geldige wettiging, is dat oordeel rechtens onjuist, althans onbegrijpelijk gelet op het feit dat naar NA recht voor wettiging is vereist dat het kind is erkend en van een rechtsgeldige erkenning volgens NA recht geen sprake is. Zie ook daarover nader hierna onder 3.

Indien het Hof aan zijn beslissing ten grondslag heeft gelegd dat het feit dat de huwelijksakte van [moeder gerequireerde] en [naam 1] is ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand op Curaçao maakt dat daarmee ook art. 1:209 BW (NA) op die akte (en de geboorteakte van de kinderen [naam 1]) van toepassing wordt, geeft dat oordeel eveneens blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Als gevolg van die inschrijving mogen dan de semi-publiekrechtelijke bepalingen uit de titel inzake akten van de burgerlijke stand van toepassing zijn geworden (waarbij met name valt te denken aan de bepalingen die zien op inschrijving van buitenlandse akten en correctie van kennelijke misslagen en schrijffouten van eenmaal ingeschreven buitenlandse akten), maar de inschrijving van een buitenlandse akte in de registers van de burgerlijke stand als zodanig heeft niet tot gevolg dat daarmee ook bepalingen van het materiële NA (burgerlijk) recht — waartoe art. 1:209 BW behoort — van toepassing wordt. Wil een bepaling van materieel NA recht van toepassing zijn, dan zal dat recht door een verwijzingsregel uit het NA internationale privaatrecht eerst als het toepasselijke recht aangewezen moeten zijn. Niet valt in te zien via welke verwijzingscategorie, aanknopingsfactor en verwijzingsregel, het Hof tot toepasselijkheid van het materiële NA zou zijn gekomen (zie ook hierna): verzoekers tot cassatie stellen dat een dergelijke verwijzingsregel niet voor handen is, zodat het Hof ook op deze grond niet tot toepasselijkheid van art. 1:209 BW en het hanteren van het daarin opgenomen begrip ‘bezit van staat’ heeft kunnen komen.

Indien het Hof met zijn overwegingen inzake het (in zijn vonnis steevast tussen aanhalingstekens geplaatst) begrip ‘bezit van staat’ en de gevolgen die daaraan, tezamen met de in rov. 3.14 genoemde feiten, volgens het Hof moeten worden verbonden, heeft bedoeld dat het ‘opgewekt vertrouwen’ van de kinderen [naam 1] dient te worden beschermd, ziet het Hof er aan voorbij dat de Rijkswet op het Nederlanderschap die wijze van verkrijging van het Nederlanderschap niet kent. De wijzen van verkrijging van het Nederlanderschap zijn immers limitatief voorzien in de Wet op het Nederlanderschap (en de Toescheidingsovereenkomst). Daaronder is niet begrepen een zodanige verkrijging door de werking van enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur, aldus Uw Raad (HR 10 september 1994, NJ 1995, 563, later nog bevestigd — voor verlies van Nederlanderschap in een uitspraak van Uw Raad van 19 december 2003).

Het Hof overweegt in rov. 3.13 dat het begrip ‘bezit van staat’ (wellicht) in de context van de RWN aan ‘strenge eisen’ dient te voldoen, maar dat aan die eisen in het onderhavige geval is voldaan. Dat oordeel is rechtens onjuist, althans onbegrijpelijk. Het ‘bezit van staat’ is een bewijsregel die is gebaseerd op de bewijskracht van een (Nederlandse) geboorteakte en behoort zoals hiervoor opgemerkt tot het materiële recht van de NA. Als die regel niet van toepassing is omdat het NA internationaal privaatrecht het NA materiële recht niet aanwijst als het recht dat op de aan de orde zijnde vraag van toepassing is, is er ook geen juridische grondslag voor toepassing van het begrip ‘bezit van staat’ zelfs niet met ‘aangescherpte eisen’. Een dergelijke ‘regel’— indien deze al zou bestaan hetgeen volgens verzoekers tot cassatie dus niet het geval is — kan bovendien geen rol spelen indien duidelijk is dat er gegronde redenen zijn te twijfelen aan de echtheid van de buitenlandse geboorteakte (en de daarin opgenomen ‘latere vermelding’ van erkenning) en geldigheid van de in de buitenlandse huwelijksakte opgenomen ‘wettiging’, althans is dat zo indien, zoals in casu, de overheid heeft aangekondigd onderzoek naar die aktes te willen doen in een procedure ter vaststelling van het Nederlanderschap24.. De door het Hof gekozen benadering leidt er uiteindelijk toch toe dat Nederlanderschap kan worden verkregen op basis van ‘bezit van staat’. Ten slotte is het oordeel van het Hof dat in dit geval aan ‘strenge eisen’ is voldaan, ook nog eens onvoldoende en begrijpelijk gemotiveerd, nu het Hof verzuimt aan te geven waaruit die ‘strenge eisen’ dan bestaan en bovendien bij de geboorteakten van de kinderen [naam 1] juist tal van vraagtekens zijn te plaatsen en ook door het Land en het OM zijn geplaatst (zie hiervoor en voetnoot 19) en het Hof daar niet op ingaat.

Het Hof overweegt in rov. 3.16 nog dat van een verbetering van evidente fouten of misslagen in een akte zoals bedoeld in HR 7 november 2003, NJ 2004, 98 geen sprake is, omdat het feit dat [naam 1] niet de biologische vader van [naam 1] is geen ‘evidente fout of misslag’ in de Dominicaanse geboorteakte oplevert. Indien het Hof daarmee bedoelt dat geen plaats is voor doorhaling van de in de registers van de burgerlijke stand op de Nederlandse Antillen (overgeschreven) geboorteakte (met de daarin opgenomen ‘latere vermelding’) en/of de (overgeschreven) huwelijksakte met de daarin opgenomen ‘wettiging’, indien door onderzoek zou komen vast te staan dat de geboorteakte van [gerequireerde] vals is en/of er meerdere geboorteaktes van [gerequireerde] zijn opgemaakt en/of de erkenning nietig is vanwege een eerdere erkenning dan wel om een andere reden (alsnog) niet voor erkenning binnen de NA rechtsorde in aanmerking komt, is dat oordeel rechtens onjuist. Zie HR 29 mei 1953, NJ 1953, 553 waarin Uw Raad een beslissing in stand liet waarin werd geoordeeld dat een latere vermelding in de geboorteakte van een erkenning moet worden doorgehaald als die erkenning nietig blijkt te zijn geweest. Dat oordeel ligt, zoals A-G Spier in zijn conclusie voor HR 7 november 2003, NJ 2004, 98 terecht opmerkt, voor de hand, omdat moeilijk kan worden aanvaard dat een rechtshandeling die door de wetgever niet als geldig wordt erkend nochtans in openbare registers wordt ingeschreven.

Indien het Hof zijn beslissing (mede) zou hebben gebaseerd op een Nederlands Antilliaans rechtsfeit, meer in het bijzonder erkenning (gevolgd door wettiging) is dat oordeel eveneens rechtens onjuist. Een ‘erkenning’ naar Nederlands Antilliaans recht moet blijken uit een door de ambtenaar van de burgerlijke stand opgemaakt akte van erkenning of uit een notariële akte. Een dergelijke erkenning kan dus niet uit een buitenlandse huwelijksakte waarin een wettiging is opgenomen worden afgeleid. Indien het Hof heeft geoordeeld dat via aanpassing of substitutie (HR 12 oktober 1995, NJ 1997, 466, Bahamiaanse adoptie) een geldige erkenning naar Nederlands recht kan worden afgeleid uit de Dominicaanse huwelijksakte van [moeder gerequireerde] en [naam 1], heeft het Hof miskend dat voor toepassing van dit leerstuk uitsluitend plaats is

Aan geen van die voorwaarden is voldaan. Indien het achter (a) gestelde niet juist zou zijn, is nochtans voor aanpassing of substitutie geen plaats nu hier (anders dan in het geval van de Bahamiaanse adoptie) geen sprake is van een uitzonderlijke situatie. Bovendien is niet aan de achter (c) genoemde voorwaarde voldaan. Zowel het Land als het OM hebben onomwonden vraagtekens geplaatst bij de betrouwbaarheid van de tardieve geboorteaktes en de vraag of de wettiging wel rechtsgeldig heeft plaatsgevonden. Het OM heeft de mogelijkheid van ‘erkenning’ volgens Nederlands Antilliaans recht besproken en er op gewezen dat juist door het tardieve karakter van de geboorteaktes niet valt uit te sluiten dat er al een juridische vader, in welk geval de ‘erkenning’ uiteraard volgens Nederlands recht niet geldig zou zijn25.. Het Hof is aan deze (essentiële) stellingen geheel voorbij gegaan, zodat de beslissing in ieder geval niet toereikend is gemotiveerd.

Het Hof heeft zijn oordeel dat [gerequireerde] het wettig kind is van [naam 1] en op grond daarvan het Nederlanderschap bezit, gebaseerd op het ‘bezit van staat’ (art. 1:209 BW NA) van wettig kind van een Nederlander. Het Hof heeft zich daarbij niet afgevraagd of deze regel van materieel NA recht wel van toepassing is. Ten onrechte, nu het bij de beantwoording van de vraag naar de staat van wettig kind in het onderhavige geval gaat om de beoordeling van buitenlandse rechtsfeiten (Dominicaanse geboorteakte met ‘latere vermelding’ en Dominicaanse huwelijksakte met ‘wettiging’) en dus om de vraag of deze rechtsfeiten binnen de rechtsorde van de Nederlandse Antillen kunnen worden erkend (processuele toets). Een vraag die door het Land en het OM (onder aanvoering van gronden) ontkennend is beantwoord. Het materiële NA recht komt hier niet aan te pas.

Indien het Hof zijn oordeel heeft gebaseerd op het feit dat genoemde akten zijn overgeschreven in de registers van de burgerlijke stand op de Nederlandse Antillen, en op de gedachte dat als gevolg daarvan art. 1:209 BW NA (bezit van staat) wél van toepassing wordt en correctie van de registers niet mogelijk is op de grond dat [naam 1] niet de biologische vader van [gerequireerde] omdat dit geen ‘evidente misslag of fout’ oplevert, heeft het Hof eraan voorbij gezien dat

Voor zover het Hof wellicht zijn oordeel (impliciet) heeft gebaseerd op de Overeenkomst van Rome (begunstigingsbeginsel voor wettiging) en op basis daarvan heeft aangenomen dat een geldige wettiging heeft plaatsgevonden, heeft het Hof bovendien miskend dat Nederland een voorbehoud heeft gemaakt inzake de voorvraag van geldigheid van het huwelijk op grond waarvan de wettiging wordt geclaimd; waar in dit geval vaststaat dat het huwelijk in strijd met de Dominicaanse wetgeving (niet in acht nemen treurjaar) tot stand is gekomen, kan het oordeel van het Hof ook op die grond geen stand houden.

Voorzover het Hof zijn oordeel (impliciet) heeft gebaseerd op een ‘erkenning’ naar NA recht, is dat oordeel rechtens onjuist, althans onbegrijpelijk omdat de kinderen [naam 1] een dergelijke erkenning niet aan hun verzoek ten grondslag hebben gelegd, aan de formele en materiële voorwaarden daarvan niet is voldaan en het Hof ten aanzien daarvan ook niets heeft vastgesteld.