HR, 19-10-2007, nr. R06/142HR
ECLI:NL:HR:2007:BA5803
- Instantie
Hoge Raad (Civiele kamer)
- Datum
19-10-2007
- Zaaknummer
R06/142HR
- LJN
BA5803
- Vakgebied(en)
Personen- en familierecht (V)
- Brondocumenten en formele relaties
ECLI:NL:PHR:2007:BA5803, Conclusie, Hoge Raad (Advocaat-Generaal), 19‑10‑2007
Arrest Hoge Raad: ECLI:NL:HR:2007:BA5803
ECLI:NL:HR:2007:BA5803, Uitspraak, Hoge Raad (Civiele kamer), 19‑10‑2007; (Cassatie)
Conclusie: ECLI:NL:PHR:2007:BA5803
Beroepschrift, Hoge Raad, 24‑10‑2006
- Wetingang
- Vindplaatsen
JPF 2008/6
JPF 2008/6
Conclusie 19‑10‑2007
Inhoudsindicatie
Familierecht. Geschil tussen voormalige echtelieden bij vaststelling partner- en kinderalimentatie na echtscheiding over behoeftebepaling bij vrouw en draagkrachtberekening bij man (inkomsten uit praktijkvennootschap).
R06/142HR
Mr. Keus
Parket, 25 mei 2007
Conclusie inzake:
[De man]
(hierna: de man)
verzoeker tot cassatie
tegen
[De vrouw]
(hierna: de vrouw)
verweerster in cassatie
Het gaat in deze zaak om de hoogte van de door de man verschuldigde bijdrage in de kosten van levensonderhoud respectievelijk van levensonderhoud en studie c.q. van verzorging en opvoeding van de vrouw en de beide kinderen van partijen. In cassatie keert de man zich tegen de vaststelling van zijn brutojaarinkomen, tegen de vaststelling dat de vrouw zich geen groter arbeidsinkomen kan verwerven en tegen de uitleg van zijn stellingen over de behoefte van de vrouw.
1. Feiten en procesverloop
1.1. In cassatie kan van de volgende feiten worden uitgegaan(1).
1.2. Partijen zijn op 13 mei 1974 te Amsterdam in algehele gemeenschap van goederen gehuwd.
1.3. Uit het huwelijk van partijen zijn twee kinderen geboren: [de dochter] (geboren op [geboortedatum] 1985) en [de zoon] (geboren op [geboortedatum] 1988). Zij worden hierna gezamenlijk aangeduid als "de kinderen", afzonderlijk als "[de dochter]" respectievelijk "[de zoon]"(2).
1.4. De man was ten tijde van de beschikking van de rechtbank Rotterdam van 13 mei 2005 59 jaar oud. Hij is alleenstaand. Hij is van beroep huisarts en is in loondienst van Mzuri Medical B.V. te Rotterdam. Hij oefent zijn beroep uit als maat in de maatschap [A] huisartsen te [plaats]. Van de door de maatschap behaalde winst wordt 50% aan genoemde vennootschap uitbetaald.
1.5. Het eigenwoningforfait van de door de man bewoonde woning bedraagt € 1.760 per jaar. De overige eigenaarslasten zijn door de rechtbank op € 95 per maand vastgesteld. De man betaalt aan premie voor een arbeidsongeschiktheidsverzekering € 307 per maand.
1.6. Ten tijde van de beschikking van de rechtbank Rotterdam van 13 mei 2005 was de vrouw 57 jaar oud. Zij vormt met de kinderen van partijen een éénoudergezin.
1.7. De vrouw is als lerares in loondienst van Obp Onderwijs Rotterdam. Haar fiscaal loon bedraagt volgens de jaaropgaaf 2004 € 29.770. De vrouw betaalt aan hypotheekrente € 1.002,09 per maand. De premie van de aan de hypotheek gekoppelde levensverzekering bedraagt € 88 per maand. Het eigenwoningforfait bedraagt € 2.889 per jaar. De overige eigenaarslasten zijn door de rechtbank op € 95 per maand vastgesteld.
1.8. [De dochter] volgt een studie. Zij verricht tevens arbeid in loondienst.
1.9. Bij verzoekschrift van 26 juli 2004 heeft de man de rechtbank Rotterdam verzocht de echtscheiding tussen partijen uit te spreken. Voorts heeft hij de rechtbank verzocht de door hem te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [de zoon] op een bedrag van € 250 per maand en de door hem te betalen bijdrage in de kosten van levensonderhoud van de vrouw op een bedrag van € 750 per maand te bepalen. De vrouw heeft zich wat het echtscheidingsverzoek betreft aan het oordeel van de rechtbank gerefereerd en heeft tegen de overige verzoeken verweer gevoerd. Zij heeft zelfstandige verzoeken gedaan die - voor zover in cassatie nog van belang - op de door de man te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud en van verzorging en opvoeding van de kinderen betrekking hebben. De vrouw heeft de rechtbank verzocht de door de man te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van beide kinderen op een bedrag van € 750 per maand en per kind en de door de man te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud op een bedrag van € 2.500 per maand te bepalen. De man heeft zich tegen die verzoeken verweerd.
1.10. Bij beschikking van 13 mei 2005 heeft de rechtbank de echtscheiding tussen partijen uitgesproken. Voorts heeft de rechtbank bepaald dat de man als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding, van levensonderhoud en studie respectievelijk van levensonderhoud van [de zoon], [de dochter] en de vrouw maandelijks bedragen van € 488, € 745 respectievelijk € 2.500 zal zijn verschuldigd.
1.11. Op 9 augustus 2005 is de man bij het hof 's-Gravenhage van de beschikking van 13 mei 2005 in hoger beroep gekomen(3). Hij heeft (zich in appel op het standpunt stellend dat het huwelijk niet duurzaam is ontwricht) het hof verzocht de beschikking van de rechtbank te vernietigen en, opnieuw rechtdoende, primair het verzoek van beide partijen tot echtscheiding en alle verzochte nevenvoorzieningen alsnog af te wijzen, en subsidiair de bijdrage ten behoeve van elk van de kinderen op een bedrag van € 250 per maand en die in de kosten van levensonderhoud van de vrouw op een bedrag van € 750 per maand te bepalen. De vrouw heeft zich tegen het beroep verweerd en heeft harerzijds incidenteel hoger beroep ingesteld met betrekking tot de hoogte van de bijdrage in de kosten van levensonderhoud en studie van [de dochter]. De man heeft tegen het incidentele beroep verweer gevoerd.
1.12. Bij beschikking van 23 november 2005 heeft het hof de man niet-ontvankelijk verklaard in zijn hoger beroep ten aanzien van de echtscheiding en iedere verdere beslissing aangehouden. Bij opvolgende beschikking van 9 augustus 2006 heeft het hof geoordeeld dat de draagkracht van de man de door de rechtbank vastgestelde alimentatiebedragen toelaat. Ook heeft het hof de grieven van de man met betrekking tot de berekening van de behoefte van de vrouw en de kinderen verworpen. Het hof heeft de bestreden beschikking bekrachtigd.
1.13. Bij verzoekschrift van 24 oktober 2006, op diezelfde dag ter griffie van de Hoge Raad ingekomen, heeft de man (tijdig) beroep in cassatie van de beschikking van het hof van 9 augustus 2006 ingesteld. De vrouw heeft verweer gevoerd.
2. Bespreking van het cassatiemiddel
2.1. Het door de man voorgestelde cassatiemiddel omvat drie onderdelen. Onderdeel I betreft het bij de vaststelling van de draagkracht van de man in aanmerking te nemen brutojaarinkomen, onderdeel II bestrijdt het oordeel van het hof dat van de vrouw niet valt te vergen dat zij meer gaat werken en onderdeel III bestrijdt de uitleg die het hof aan de stellingen van de man over de behoefte van de vrouw heeft gegeven.
2.2. Onderdeel I is gericht tegen rov. 7. Daarin heeft het hof gerespondeerd op de grief van de man dat de rechtbank ten onrechte van een gemiddeld jaarinkomen van € 156.688 is uitgegaan. Volgens de man had het hof de winst die na uitbetaling van het salaris aan de man resteert, de zogenaamde meerwinst, niet mede in aanmerking mogen nemen. Het hof heeft in rov. 7 als volgt overwogen:
"7. (...) Deze jaarwinst (de meerwinst; LK) staat ter vrije beschikking van de man. Derhalve zal het hof in het kader van de berekening van de draagkracht van de man uitgaan van een bruto jaarinkomen van € 156.688,-. Het feit dat de man de jaarwinst aan de algemene reserve heeft toegevoegd en dat hij er om fiscale redenen voor heeft gekozen zichzelf een lager inkomen toe te kennen en privé uitgaven te bekostigen via onttrekkingen in rekening-courant met zijn B.V. maakt het voorgaande niet anders (...)."
Het onderdeel acht deze overweging onbegrijpelijk in het licht van de onweersproken stellingen van de man dat de fiscus heeft beschikt dat hij de meerwinst een bepaalde bestemming moet geven, teneinde daarmee de in het verleden tijdens het huwelijk opgebouwde rekening-courantverhouding met de vennootschap te saneren. Volgens het onderdeel vloeit uit de bedoelde stellingen voort dat de meerwinst niet ter vrije beschikking van de man staat. Overigens betoogt het onderdeel dat de bedoelde sanering van de rekening-courantverhouding niet tot vermogensvorming bij de man in de vennootschap en evenmin tot een toename van het eigen vermogen van de vennootschap leidt, hetgeen het hof, dat evenmin acht zou hebben geslagen op de consequenties van die sanering voor het vermogen van de vrouw, zou hebben miskend. Het onderdeel betoogt ten slotte dat gegrondbevinding van de klacht ook leidt tot aantasting van rov. 8, waarin het hof de door de rechtbank vastgestelde inkomensverhouding tussen de vrouw en de man (1:4,8) heeft bevestigd.
Nog daargelaten dat het onderdeel verzuimt aan te geven waar de bedoelde stellingen in de feitelijke instanties zijn betrokken, kan het ook daarom niet tot cassatie leiden, omdat de door de man bedoelde noodzaak van sanering van de rekening-courantverhouding met de vennootschap op zichzelf niet ertoe dwingt dat de man zich een lager inkomen toekent dan de winst van de vennootschap toelaat en een bepaald gedeelte van de winst (de meerwinst) aan de algemene reserve van de vennootschap toevoegt, opdat daaruit (tegen een gunstiger belastingtarief) dividenduitkeringen ten behoeve van die sanering kunnen worden gedaan; alhoewel fiscaal wellicht minder aantrekkelijk, kan sanering van de rekening-courantverhouding met de vennootschap immers ook op andere wijzen plaatsvinden, zoals uit vermogen of uit de inkomsten die de man uit arbeid voor de vennootschap geniet. Aldus beschouwd is het niet onbegrijpelijk dat het hof heeft geoordeeld dat ook het bedrag van de meerwinst ter vrije beschikking van de man staat en om die reden bij de bepaling van het brutojaarinkomen van de man dient te worden betrokken. Daarbij is het overigens van belang te bedenken dat het bestreden oordeel niet impliceert dat de bedoelde noodzaak van sanering van de rekening-courantverhouding met de vennootschap de draagkracht van de man niet zou kunnen beïnvloeden; in rov. 7 (welke rechtsoverweging slechts betrekking heeft op de vaststelling van het bij de berekening van de draagkracht van de man in aanmerking te nemen brutojaarinkomen) is dat laatste echter niet aan de orde, evenmin als de consequenties van die sanering voor de vermogens van partijen en van de vennootschap.
2.3. Onderdeel II is gericht tegen rov. 13. Het hof heeft daarin als volgt overwogen:
"13. De vrouw werkt als deeltijd leerkracht in het onderwijs. Zij geniet een inkomen van ongeveer € 30.000,- bruto per jaar op basis van veertien lesuren per week. Vast staat dat de vrouw thans meer dan 28 jaar in deeltijd werkt. De vrouw heeft aannemelijk gemaakt dat er op de school waar zij thans werkt, geen mogelijkheden bestaan voor uitbreiding van haar lesuren. Indien dan verder in aanmerking wordt genomen de leeftijd van de vrouw en het feit dat [de zoon] en [de dochter] nog deel uitmaken van haar huishouding, is het hof, anders dan de man, van oordeel dat het niet reëel is van de vrouw te verlangen dat zij (thans elders) meer uren gaat werken dan zij nu doet, teneinde geheel in haar eigen levensonderhoud te voorzien."
Het onderdeel klaagt dat het oordeel dat de vrouw elders (op een andere school dan waar zij thans werkt) niet méér uren zou kunnen werken onbegrijpelijk is, nu het een feit van algemene bekendheid is, althans de man onweersproken heeft gesteld, dat er in de Randstad veel vacatures in het onderwijs zijn en de vrouw, kennelijk zonder dat haar leeftijd daarvoor een beletsel was, op 1 januari 2005 bij haar huidige werkgever in dienst is getreden. Voorts klaagt het onderdeel dat zonder nadere motivering onbegrijpelijk is dat het hof ermee rekening heeft gehouden dat de kinderen nog deel uitmaken van de huishouding van de vrouw. De wettelijke plicht tot verzorging en opvoeding (art. 1:247 BW) is volgens het onderdeel immers met het meerderjarig worden van de kinderen weggevallen, terwijl de plicht van de vrouw ingevolge art. 1:395a BW slechts van financiële aard is en reeds door het hof in de vaststelling van de verhouding van de op beide ouders rustende draagplicht is verdisconteerd.
Het onderdeel vermeldt niet waar de man in de feitelijke instanties (onweersproken) heeft gesteld dat er in de Randstad veel vacatures in het onderwijs zijn en dat de vrouw, kennelijk zonder dat haar leeftijd daarvoor een beletsel was, op 1 januari 2005 bij haar huidige werkgever in dienst is getreden. In zoverre voldoet het onderdeel niet aan de eisen van art. 426a lid 2 Rv. Naar ik echter meen, moeten de klachten van het onderdeel voor het overige slagen.
Het oordeel van het hof dat het niet reëel is van de vrouw te verlangen dat zij op een andere school dan waaraan zij thans is verbonden méér uren dan in de huidige situatie (veertien lesuren per week) gaat werken, berust op de leeftijd van de vrouw en het feit dat de (inmiddels meerderjarige) kinderen van partijen nog van haar huishouding deel uitmaken. Zonder nadere motivering, die ontbreekt, is naar mijn mening inderdaad niet begrijpelijk waarom de omstandigheid dat de twee (inmiddels meerderjarige) kinderen nog tot haar huishouden behoren, eraan in de weg zou staan dat de vrouw aan een andere school dan waaraan zij thans is verbonden, méér dan veertien lesuren per week verzorgt, nog geheel afgezien van de vraag waartoe de vrouw wettelijk jegens deze kinderen is gehouden(4). Voorts meen ik dat ook het oordeel van het hof dat de leeftijd van de vrouw (die blijkens de stukken in 1947 is geboren) aan een uitbreiding van het aantal lesuren in de weg staat, nadere motivering behoeft, waar het, gelet op de algemeen bekende situatie op de arbeidsmarkt voor leraren en de lange ervaring van de vrouw in het onderwijs, niet bij voorbaat uitgesloten kan worden geacht dat de vrouw, ondanks haar leeftijd, zich elders (op een andere school) een ruimere aanstelling dan voor veertien lesuren per week verwerft(5).
2.4. Onderdeel III komt op tegen rov. 14, waarin het hof als volgt heeft overwogen:
"14. (...) Voor zover de man posten van de vrouw in haar behoefteoverzicht betwist, stellende dat deze onder de bijstandsnorm vallen en ook in zijn draagkrachtberekening niet kunnen worden opgevoerd, gaat het hof hier aan voorbij. De man miskent hierbij dat een behoefteoverzicht iets heel anders is dan een draagkrachtberekening."
Het onderdeel klaagt dat het hof de stellingen van de man dat door de vrouw opgevoerde posten binnen de bijstandsnorm vallen, niet anders had kunnen uitleggen dan dat deze posten slechts als behoefte op bijstandsniveau mogen worden opgevoerd. Volgens het onderdeel is tegen die achtergrond onbegrijpelijk dat het hof kennelijk ervan is uitgegaan dat de man de bepaling van de behoefte van de vrouw en de bepaling van zijn draagkracht heeft verward. Nog daargelaten dat ook het derde onderdeel niet duidelijk aangeeft op welke stellingen van de man wordt gedoeld en waar in de feitelijke instanties die stellingen zijn aangevoerd, meen ik dat het onderdeel niet tot cassatie kan leiden, omdat onjuist is dat bij de vaststelling van de behoefte van de tot alimentatiegerechtigde de in aanmerking te nemen posten tot bijstandsniveau zouden moeten worden beperkt.
3. Conclusie
De conclusie strekt tot vernietiging en verwijzing.
De Procureur-Generaal bij de
Hoge Raad der Nederlanden,
Advocaat-Generaal
1 Zie de door de rechtbank Rotterdam op p. 2 van haar beschikking van 13 mei 2005 vastgestelde feiten. Blijkens p. 2 van de thans bestreden beschikking van 9 augustus 2006 is ook het hof 's-Gravenhage van die feiten uitgegaan.
2 Door de rechtbank en het hof worden zij ook wel aangeduid als "de jong-meerderjarige" ([de dochter]) respectievelijk "de minderjarige" ([de zoon]).
3 Het appelrekest dat zich bij de gedingstukken bevindt, is ongedateerd: aan het slot ervan is alleen "'s-Gravenhage augustus 2005" vermeld. In de beschikking van het hof van 23 november 2005 wordt als datum van het ingestelde appel 9 augustus 2005 genoemd.
4 Ik deel niet de kennelijk aan het onderdeel ten grondslag liggende opvatting dat hier beslissend zou zijn of, gelet op de leeftijd van de kinderen, de in art. 1:247 BW vervatte plicht tot verzorging en opvoeding nog geldt. Ook de zorg voor een adolescent die de meerderjarige leeftijd nog niet heeft bereikt, behoeft de verzorgende ouder in het algemeen immers niet van het verrichten van (meer) arbeid buitenshuis te weerhouden. Bij een strikte opvatting van de klacht zou deze intussen aldus kunnen worden begrepen dat de man niet ter discussie heeft gesteld dat het feit dat [de zoon] tot het huishouden van de vrouw behoort, gedurende de minderjarigheid van [de zoon] voor de vrouw een belemmering kon vormen meer arbeid buitenshuis te verrichten. Ook aldus opgevat zal de klacht echter moeten slagen, nu het hof aan zijn beslissing ten grondslag heeft gelegd dat zowel [de dochter] als [de zoon] nog van de huishouding van de vrouw deel uitmaken en [de dochter] over de gehele in aanmerking te nemen periode reeds meerderjarig was.
5 Dat de vrouw zich, ondanks haar leeftijd, per 1 januari 2005 een nieuwe betrekking heeft verworven, blijkt - anders dan het onderdeel suggereert - mijns inziens niet uit de loonstroken die bij het verweerschrift in appel zijn overgelegd. Weliswaar vermeldt een overgelegde loonstrook over de maand juni 2005 als datum van indiensttreding 1 januari 2005, maar die loonstrook betreft niet de vrouw, maar (kennelijk) [de dochter]. De eveneens overgelegde salarisspecificatie over de maand juni met betrekking tot de vrouw (van Opb Onderwijs Rotterdam) vermeldt geen datum van indiensttreding.
Uitspraak 19‑10‑2007
Inhoudsindicatie
Familierecht. Geschil tussen voormalige echtelieden bij vaststelling partner- en kinderalimentatie na echtscheiding over behoeftebepaling bij vrouw en draagkrachtberekening bij man (inkomsten uit praktijkvennootschap).
19 oktober 2007
Eerste Kamer
Rek.nr. R06/142HR
MK/RM
Hoge Raad der Nederlanden
Beschikking
in de zaak van:
[De man],
wonende te [woonplaats],
VERZOEKER tot cassatie,
advocaat: mr. P.A.M. Perquin,
t e g e n
[De vrouw],
wonende te [woonplaats],
VERWEERSTER in cassatie,
advocaat: mr. E. Grabandt.
Partijen zullen hierna ook worden aangeduid als man en de vrouw.
1. Het geding in feitelijke instanties
Bij verzoekschrift van 26 juli 2004 heeft de man zich gewend zich gewend tot de rechtbank Rotterdam en verzocht, kort gezegd, echtscheiding tussen hem en de vrouw uit te spreken, met nevenvoorzieningen.
De vrouw heeft een verweerschrift ingediend en tevens zelfstandige verzoeken gedaan.
De rechtbank heeft bij beschikking van 13 mei 2005, voorzover in cassatie van belang, echtscheiding tussen partijen uitgesproken, bepaald dat de man aan de vrouw als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de uit het huwelijk tussen partijen geboren (destijds) minderjarige [de zoon] een bedrag van € 488,-- per maand zal uitkeren, alsmede bepaald dat de man aan de uit het huwelijk tussen partijen geboren jong-meerderjarige [de dochter] als bijdrage in de kosten van levensonderhoud en studie een bedrag van € 745,-- per maand zal uitkeren en tevens ten laste van de man aan de vrouw een uitkering tot levensonderhoud toegekend van € 2.500,-- per maand.
Tegen deze beschikking heeft de man hoger beroep ingesteld bij het gerechtshof te 's-Gravenhage. De vrouw heeft incidenteel hoger beroep ingesteld.
Bij beschikking van 9 augustus 2006 heeft het hof de beschikking van de rechtbank bekrachtigd.
De beschikking van het hof is aan deze beschikking gehecht.
2. Het geding in cassatie
Tegen de beschikking van het hof heeft de man beroep in cassatie ingesteld. Het cassatierekest is aan deze beschikking gehecht en maakt daarvan deel uit.
De vrouw heeft verzocht het beroep te verwerpen.
De conclusie van de Advocaat-Generaal L.A.D. Keus strekt tot vernietiging en verwijzing.
3. Beoordeling van het middel
3.1 Partijen zijn op 13 mei 1974 in algehele gemeenschap van goederen gehuwd. Hun huwelijk, waaruit twee kinderen zijn geboren (op [geboortedatum] 1985 en [geboortedatum] 1988), is op 18 april 2006 door echtscheiding ontbonden. De rechtbank heeft ten laste van de man aan de vrouw een bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud toegekend van € 2.500,-- per maand. Voorts heeft de rechtbank bepaald dat de man aan de vrouw een bijdrage moet betalen in de kosten van verzorging en opvoeding van hun zoon [de zoon] van € 488,-- per maand. Ten slotte heeft de rechtbank de door de man aan de dochter van partijen [de dochter] te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud en studie vastgesteld op € 750,-- per maand. De man heeft met betrekking tot voormelde bijdragen hoger beroep ingesteld. Het hof heeft de beschikking van de rechtbank bekrachtigd.
3.2 De man bestrijdt de beschikking van het hof met een middel dat uit drie onderdelen bestaat. Bij de beoordeling van het middel wordt vooropgesteld dat de vaststelling en de weging van de factoren die de draagkracht van de onderhoudsplichtige bepalen, is voorbehouden aan de rechter die over de feiten oordeelt. Deze oordelen kunnen in cassatie niet op juistheid worden onderzocht. Ook kunnen aan deze oordelen geen hoge motiveringseisen worden gesteld. Zij moeten voldoende inzicht geven in de gedachtegang die aan de beslissing ten grondslag ligt, in het bijzonder hoe de rechter, gelet op het partijdebat, tot zijn beslissing is gekomen, zonder dat de rechter op alle stellingen van partijen behoeft in te gaan.
3.3.1 Onderdeel I keert zich tegen rov. 7 van de eindbeschikking van het hof, waarin in het kader van de berekening van de draagkracht van de man wordt uitgegaan van een brutojaarinkomen van € 156.688,--. Het hof zag in het feit dat de man de jaarwinst aan de algemene reserves van zijn praktijkvennootschap heeft toegevoegd en zichzelf een lager inkomen heeft toegekend geen reden daarover anders te oordelen. Volgens de man is dit oordeel onbegrijpelijk in het licht van zijn stelling dat hij van de belastingdienst de meerwinst (het verschil tussen zijn inkomen en de jaarwinst) dient aan te wenden ter sanering van de tijdens het huwelijk opgebouwde - volgens de man door privé-uitgaven ontstane - schuld in rekening-courant aan zijn praktijkvennootschap. Het hof heeft miskend dat aflossingen van schulden door de man ten laste van zijn draagkracht mogen worden gebracht. Bovendien is volgens de man van algemene bekendheid dat het aanwenden van dividend voor het doen afnemen van de rekening-courantschuld, niet leidt tot toename van het vermogen van de vennootschap. Ten slotte heeft het hof volgens de man voorbijgezien aan de vermogensrechtelijke gevolgen die in verband hiermee uit het huwelijksgoederenregiem van partijen voortvloeien.
3.3.2 De klachten missen feitelijke grondslag voor zover zij betogen dat het hof aan de in het onderdeel bedoelde stellingen van de man is voorbijgegaan. Het hof heeft deze stellingen klaarblijkelijk in zijn oordeel betrokken. Zij falen voor het overige, omdat het hof heeft geoordeeld dat de stellingen van de man niet eraan kunnen afdoen dat hij kàn beschikken over een brutojaarinkomen van € 156.688,-- en dit oordeel, in overeenstemming met hetgeen hiervoor in 3.2 is vermeld, voldoende begrijpelijk en toereikend heeft gemotiveerd.
3.4.1 Onderdeel II keert zich tegen rov. 13. Daarin heeft het hof overwogen dat het niet reëel is van de vrouw, gelet op haar leeftijd en in aanmerking genomen dat [de zoon] en [de dochter] deel uitmaken van haar huishouding, te verlangen dat zij (thans elders) meer uren gaat werken dan zij nu doet teneinde geheel in haar levensonderhoud te voorzien.
3.4.2 Zoals ook het onderdeel tot uitgangspunt neemt, staat vast dat de vrouw, die in 1947 is geboren en al 28 jaar in deeltijd werkt, haar (14) lesuren niet kan uitbreiden op de school waar zij werkzaam is. Nu het hof voorts in aanmerking heeft genomen dat de uit het huwelijk geboren kinderen nog door de vrouw worden verzorgd, moet het oordeel van het hof aldus worden verstaan dat bij de bepaling van de behoefte van de vrouw van haar huidige inkomen wordt uitgegaan omdat van de vrouw in de gegeven omstandigheden in redelijkheid niet kan worden verlangd dat zij meer uren gaat lesgeven. Dit oordeel is niet onbegrijpelijk en ook niet onvoldoende gemotiveerd.
3.5.1 Onderdeel III klaagt dat het hof in zijn rov. 14 miskent dat de stelling van de man dat door de vrouw opgevoerde posten binnen de bijstandsnorm valt, niet anders kan worden uitgelegd dan dat de man hiermee te kennen geeft van oordeel te zijn dat de vrouw in haar behoefteoverzicht posten die binnen de bijstandnorm vallen, slechts mag opvoeren op bijstandsniveau. Het onderdeel acht het oordeel van het hof dat de man een behoefteoverzicht met een draagkrachtberekening verwart, onbegrijpelijk.
3.5.2 Ook dit onderdeel is tevergeefs voorgesteld, reeds omdat de stelling waarop het onderdeel ziet, in haar algemeenheid niet als juist kan worden aanvaard.
4. Beslissing
De Hoge Raad verwerpt het beroep.
Deze beschikking is gegeven door de vice-president D.H. Beukenhorst als voorzitter en de raadsheren E.J. Numann, A. Hammerstein, J.C. van Oven en W.D.H. Asser, en in het openbaar uitgesproken door de raadsheer W.D.H. Asser op 19 oktober 2007.
Beroepschrift 24‑10‑2006
VERZOEKSCHRIFT TOT CASSATIE
Verzoeker tot cassatie is:
[de man], woonachtig te ([postcode]) [woonplaats]aan [adres], hierna te noemen ‘de man’, te dezer zake domicilie gekozen hebbende te (2712 EA) Zoetermeer, aan de Frederik Hendriklaan nr. 1, ten kantore van de advocaat bij de Hoge Raad der Nederlanden mr. P.A.M. Perquin, die verzoeker, hierna te noemen ‘de man’ te dezen als zodanig zal vertegenwoordigen en die dit verzoekschrift ondertekent en indient.
Verweerster in cassatie is:
[de vrouw], woonachtig te ([postcode]) [woonplaats] aan [adres], hierna te noemen ‘de vrouw’, wier raadsvrouwe is mr. M.C. Houwing, kantoorhoudende te (3011 XK) Rotterdam aan de Glashaven nr. 48.
Belanghebbenden in deze procedure zijn de navolgende thans jong-meerderjarige kinderen van partijen:
[de dochter]
[de zoon]
beiden verblijvende bij verweerster in cassatie.
Het geding in feitelijke instanties:
1
Partijen zijn op 13 mei 1974 te Amsterdam gehuwd in algehele gemeenschap van goederen. Bij beschikking van de Rechtbank te Rotterdam van 13 mei 2005 is tussen partijen de echtscheiding uitgesproken en is aan de vrouw, ten laste van de man, een bijdrage in haar levensonderhoud toegekend ad € 2.500,00 per maand, bij vooruitbetaling te voldoen.
Bij genoemde beschikking is voorts bepaald dat de man aan de vrouw een bijdrage in de kosten van opvoeding en verzorging van de uit het huwelijk van partijen geboren minderjarige zoon [de zoon] van € 488,00 per maand dient te betalen. Tenslotte is bepaald dat de man aan de jong-meerderjarige dochter van partijen, [de dochter], een bedrag van € 745,00 per maand als bijdrage in de kosten van haar studie en levensonderhoud dient te betalen. De echtscheiding is ingeschreven op 18 april 2005.
2
Bij verzoekschrift van 9 mei 2005 heeft de man hoger beroep ingesteld tegen de beschikking van de Rechtbank te Rotterdam van 13 mei 2005. In die procedure heeft de man het Hof verzocht de beschikking van de rechtbank van 13 mei 2005 te vernietigen en, opnieuw rechtdoende, de door de man te betalen bijdrage in de kosten van levensonderhoud te bepalen op € 750,00 per maand en de bijdragen te behoeve van de minderjarige en de jong-meerderjarige op € 250,00 per maand. Bij beschikking d.d. 23 november 2005, gewezen onder rekestnummer 924-R-05 heeft het Hof de man niet ontvankelijk verklaard in zijn hoger beroep ten aanzien van de echtscheiding en is iedere verdere beslissing aangehouden.
3
Bij eindbeschikking van 9 augustus 2006, onder hetzelfde rekestnummer, heeft het Gerechtshof de beschikking van de Rechtbank te Rotterdam van 13 mei 2005 bekrachtigd. Tegen de beschikking van het Hof van 9 augustus 2006 wordt het navolgende middel van cassatie voorgesteld, omdat de man zich met dit oordeel niet kan verenigen. De jong-meerderjarige kinderen van partijen zijn tevens als belanghebbenden in deze procedure aangemerkt. Vernietiging van de bestreden beschikking van het Hof door gegrondverklaring van het voorgestelde middel heeft tot gevolg dat de grondslag aan de berekening van de behoefte van zowel de vrouw als de jong-meerderjarigen komt te ontvallen. Dit geldt eveneens voor de grondslagen van de berekening van de draagkracht van de man. Dit alles leidt ertoe dat vernietiging van de bestreden beschikking gevolgen heeft voor de vaststelling van de bijdragen ten behoeve van zowel de vrouw als de jong-meerderjarigen, zodat de beschikking in dat geval ten aanzien van de jong-meerderjarigen evenmin in stand kan blijven.
Middel tot Cassatie
Schending van het recht en/of verzuim van vormen, waarvan niet-inachtneming nietigheid medebrengt, doordat het gerechtshof te 's‑Gravenhage in zijn beschikking van 9 augustus 2006:
I
in r.o. 7 heeft overwogen: ‘Deze jaarwinst staat ter vrije beschikking van de man. Derhalve zal het Hof in het kader van de berekening van de draagkracht van de man uitgaan van een bruto jaarinkomen van € 156.688,--. Het feit dat de man de jaarwinst aan de algemene reserve heeft toegevoegd en dat hij er om fiscale redenen voor heeft gekozen zichzelf een lager inkomen toe te kennen en privé-uitgaven te bekostigen via onttrekkingen in rekening-courant met zijn BV, maakt het voorgaande niet anders.’
Toelichting:
deze overweging is zonder nadere uitleg onbegrijpelijk in het licht van de onweersproken stellingen van de man, dat de fiscus heeft beschikt dat hij deze meerwinst een bepaalde bestemming moetgeven, teneinde daarmee de in het verleden tijdens het huwelijk opgebouwde rekening courant-verhouding met de BV te saneren. Het Hof geeft er in r.o. 14 echter blijk van zich te hebben gerealiseerd dat deze rekening courant-verhouding is ontstaan door het doen van privé-uitgaven t.b.v. het gezin in de huwelijkse periode. Hieruit volgt dat het gedeelte van de jaarwinst dat de man toevoegt aan de algemene reserve teneinde zichzelf een dividend te kunnen uitkeren dat wordt gebruikt om de rekening courant-verhouding te saneren, hem derhalve niet ter vrije beschikking staat en ook niet leidt tot vermogensvorming bij de man in de vennootschap. Daarbij miskent het Hof ook dat de vrouw zich op het standpunt stelt dat de gemeenschap nog niet is verdeeld. Het Hof geeft er blijk van te miskennen dat de man hiermee voldoet aan door de fiscus gestelde voorwaarden en hij in dat kader een huwelijkse schuld van partijen aan de vennootschap van de man afbetaalt en dat dergelijke afbetalingen doorgaans ten laste van de draagkracht mogen worden gebracht, behoudens omstandigheden die niet zijn vastgesteld, noch waarvan anderszins is gebleken.
Het is bovendien een feit van algemene bekendheid dat het toevoegen van winst aan de algemene reserves, het vervolgens uitkeren van die algemene reserves als dividend, en het vervolgens aanwenden van dat dividend voor het doen afnemen van de rekening courant-vordering die de vennootschap op de man (en na ontbinding van de gemeenschap ook voor de helft op de vrouw) heeft, niet leidt tot een toename van het eigen vermogen van de vennootschap, zoals het Hof blijkbaar tot zijn uitgangspunt neemt. De vordering die de vennootschap op de echtelieden heeft, behoort namelijk reeds tot het vermogen van die vennootschap en dat vermogen behoort tot de gemeenschap (welke op 18 april 2006 werd ontbonden). Door de betaling op die vordering vindt (op de betaalde dividendbelasting na) geen vermogensmutatie plaats, doch slechts een verschuiving aan de creditzijde van de balans. Dat heeft het Hof kennelijk miskend en ook slaat het geen acht op de (uit het huwelijksvermogensregime van partijen van rechtswege voortvloeiende) consequentie van die door de man verrichte betaling voor het vermogen van de vrouw, waarmee zijn oordeel zonder nadere uitleg, welke ontbreekt, onbegrijpelijk is en het de beslissing derhalve niet kan dragen. Aangenomen dat dit middel tot cassatie leidt, treft dit middel ook het in r.o. 8 van het arrest door het Hof gegeven oordeel, welk oordeel dit middelonderdeel eveneens beoogt te bestrijden.
II
in r.o. 13 heeft overwogen: ‘Indien dan verder in aanmerking wordt genomen de leeftijd van de vrouw en het feit dat [de zoon] en [de dochter] nog deel uitmaken van haar huishouding, is het Hof anders dan de man van oordeel dat het niet reëel van de vrouw te verlangen dat zij (thans elders) meer uren gaat werken dan zij nu doet, teneinde geheel in haar eigen levensonderhoud te voorzien.’
Toelichting:
op grond van art. 1:157 lid 1 BW dient de vraag te worden beantwoord of en, zo ja, welk inkomen de vrouw zich in redelijkheid zelf zou kunnen verwerven. Het in deze rechtsoverweging gegeven oordeel over deze vraag is in het licht van de stellingen van de man dienaangaande, zonder nadere motivering, welke ontbreekt, onbegrijpelijk. Immers, vast staat dat de vrouw al meer dan 28 jaar in deeltijd werkt. Uitgaande van het door het Hof vastgestelde feit dat zij het aantal uren niet kan uitbreiden op de school waar zij thans werkt, is het niet zonder meer begrijpelijk waarom zij die uitbreiding niet zou kunnen realiseren op een andere school, nu het een feit van algemene bekendheid is, althans de man onweersproken heeft gesteld, dat het onderwijs veel vacatures kent in de Randstad en dat haar huidige werkgever, waar zij op 1 januari 2005 (blijkens loonstrook juni 2005 bij verweerschrift in appel) in dienst trad, blijkbaar in die leeftijd toen geen beletsel heeft gezien de vrouw te werk te stellen. Zonder nadere motivering, welke ontbreekt, is bovendien onbegrijpelijk waarom het Hof er rekening mee houdt dat de meerderjarige kinderen nog deel uitmaken van haar huishouding, aangezien deze meerderjarig zijn en ten aanzien van hen de wettelijke plicht tot verzorging en opvoeding, bedoeld in art. 1:247 BW is weggevallen. In plaats daarvan is art. 1:392 BW maatstaf. Die plicht van de vrouw is slechts, ingevolge het in art. 1:395a BW bepaalde, op geld te waarderen en dat heeft het Hof al gedaan door de verhouding vast te stellen ten aanzien van de op beide ouders rustende draagplicht.
Zonder nadere motivering, welke ontbreekt, is onduidelijk waarom het Hof relevantie aan het gezinsverband toekent, zodat ook dit oordeel de beslissing niet kan dragen en het feit dat de vrouw op de school waar zij thans werkt geen uitbreiding van haar lesuren kan krijgen op zichzelf evenmin deze beslissing schraagt, aangezien dit kennelijk niet de bedoeling van het Hof is geweest. In dat geval zou het Hof immers met die vaststelling hebben kunnen volstaan.
III
in r.o. 14 heeft overwogen: ‘Voor zover de man posten van de vrouw in haar behoefteoverzicht betwist, stellende dat deze onder de bijstandsnorm vallen en ook in zijn draagkrachtberekening niet kunnen worden opgevoerd, gaat het Hof hieraan voorbij. De man miskent hierbij dat een behoefteoverzicht iets heel anders is dan een draagkrachtberekening’.
Toelichting:
In deze overweging geeft het Hof blijk van een onbegrijpelijke uitleg van de stellingen van de man inzake de behoefte van de vrouw, in dier voege dat het Hof miskent dat de stellingen van de man, dat deze posten binnen de bijstandsnorm vallen, niet anders kunnen worden uitgelegd dan dat de man hiermee aangeeft van oordeel te zijn dat de vrouw deze posten slechts als behoefte mag opvoeren op bijstandsniveau. Van verwarring door de man tussen behoefteoverzicht en draagkrachtberekening is geen sprake en door dit uitdrukkelijk te overwegen, geeft het Hof ervan blijk de enig denkbare strekking van de stellingen van de man te hebben miskend, waardoor zijn oordeel onbegrijpelijk is en het de beslissing niet kan dragen.
Redenen waarom:
de man zich wendt tot de Hoge Raad met het eerbiedig verzoek, om op grond van vorenstaand middel van cassatie, of een of meeronderdelen daarvan, de beschikking waartegen het middel is gericht te vernietigen, kosten rechtens.
Zoetermeer, [24 oktober] 2006
Advocaat