Algemene voorwaarden: definitiebepalingen

Het artikel geeft drie definities van in afdeling 3 van titel 5 van Boek 6 BW gebruikte begrippen. Met name de definities onder a zal tot bewijsvragen kunnen leiden.

Op de partij die zich erop beroept dat sprake is van algemene voorwaarden rust volgens de hoofdregel van art. 150 Rv de bewijslast dat daarvan sprake is. Meestal zal dat de wederpartij van de gebruiker van de voorwaarden zijn, omdat zij zich op een van de haar beschermende bepalingen van afdeling 3 van titel 5 van Boek 6 BW beroept, met name op art. 6:233 e.v. BW. Maar ook de gebruiker van de voorwaarden zal er soms belang bij hebben om te betogen dat van algemene voorwaarden sprake is, bijvoorbeeld met het oog op art. 6:232 BW. In dat geval zijn de rollen dus precies omgekeerd. In het belang van de leesbaarheid wordt hierna uitgegaan van het gewone geval dat het de wederpartij van de gebruiker van de voorwaarden is die zich erop beroept dat sprake is van algemene voorwaarden.

Uit de wetsgeschiedenis blijkt dat de wetgever voor ogen had dat de wederpartij aan de op hem rustende stelplicht en bewijslast als volgt kan voldoen (alternatief en niet uitputtend):1

Uit het gebruik van de woorden ‘met uitzondering van’ valt af te leiden dat de stelplicht en bewijslast dat sprake is van een kernbeding op de gebruiker van de voorwaarden rust.2 Die stelplicht en bewijslast omvatten gelet op het gebruik van de woorden ‘voor zover’ mede dat de bedingen duidelijk en begrijpelijk zijn gemotiveerd. Weliswaar is dit laatste in de eerste plaats een kwestie van beoordeling en waardering, maar dat sluit niet uit dat de inhoud van die beoordeling en waardering afhankelijk kan zijn van het al dan niet vaststaan van bepaalde feiten of omstandigheden. Het is dus de gebruiker van de algemene voorwaarden die wat betreft zulke feiten en omstandigheden de bewijslast draagt.