CBb, 23-11-2001, nr. AWB 00/46 en 00/47

Op 20 januari 2000 heeft het College van appellanten twee beroepschriften ontvangen, waarbij beroep wordt ingesteld tegen twee besluiten van verweerder van 10 december 1999.

Bij deze besluiten heeft verweerder beslist op de bezwaren van appellanten tegen de afwijzingen van hun verzoeken om verklaringen als bedoeld in artikel 11, aanhef en eerste lid, onderdeel b, van de Wet op de Inkomstenbelasting 1964 (hierna: Wet IB).

Op 12 april 2000 heeft het College terzake van deze beroepen twee verweerschriften ontvangen.

Op 8 november 2001 heeft het onderzoek ter zitting plaatsgevonden, waar partijen bij monde van hun gemachtigden hun standpunten nader hebben uiteengezet.

In de Wet IB is onder meer het volgende bepaald:

Op grond van deze bepaling is vastgesteld de Uitvoeringsregeling energie-investeringsaftrek (hierna: de Uitvoeringsregeling) (Stcrt. 1996, nr. 248), waarbij onder meer is bepaald:

In de Toelichting bij de Uitvoeringsregeling is onder meer het volgende bepaald:

In de in artikel 2 van de Uitvoeringsregeling bedoelde bijlage (hierna: de Energielijst 1998) (Stcrt. 1997, nr. 250), is onder meer het volgende bepaald:

Op grond van de stukken en het onderzoek ter zitting zijn in deze zaak de volgende feiten en omstandigheden voor het College komen vast te staan.

De bestreden besluiten houden, onder meer, het volgende in.

Verweerder heeft in de verweerschriften en ter zitting zijn standpunt herhaald.

Appellanten hebben ter ondersteuning van de beroepen, samengevat weergegeven, het volgende tegen de bestreden besluiten aangevoerd.

Verweerder komt niet de bevoegdheid toe om te beslissen omtrent het moment van het aangaan door appellanten van de verplichtingen ter zake van de onderhavige isolatie en de tijdigheid van indiening van de verzoeken om energieverklaringen door appellanten bij verweerder. Deze bevoegdheid komt de inspecteur toe. Ingevolge artikel 11, lid 1, letter b, Wet IB is de reikwijdte van de verklaring van verweerder beperkt tot een oordeel over de vraag of de aangemelde investeringen in overeenstemming zijn met de Energielijst, aldus beperkt tot een technische beoordeling.

De fiscaalrechtelijke beoordeling van het moment van het aangaan van de verplichtingen is voorbehouden aan de inspecteur. Dit volgt eveneens uit de Toelichting bij de Uitvoeringsregeling. Ook in de brochure EIA, Energielijst 1998 wordt vermeld dat de inspecteur het tijdstip van het aangaan van verplichtingen beoordeelt, en niet verweerder.

Voorts staat in de ontvangstbevestiging van het Bureau EIA van 4 augustus 1998 vermeld dat de melding voor een technische beoordeling is doorgestuurd naar Senter en dat de inspecteur uiteindelijk beslist of voldaan wordt aan de wettelijke vereisen om voor aftrek in aanmerking te komen. Bovendien heeft verweerder in andere zaken overwogen dat de verklaring een oordeel inhoudt over de vraag of de aangemelde investeringen voldoen aan de technische eisen in de Energielijst 1998 en niet over verdere toepassing van de belastingwetgeving.

In de Uitvoeringsregeling is slechts bepaald dat de aanmelding binnen drie maanden moet zijn gedaan. Terzake van de onderhavige verzoeken ontbreekt een dergelijke bepaling.

Subsidiair hebben appellanten aangevoerd dat op verweerder de bewijslast rust om aan te tonen dat de verplichtingen zijn aangegaan vóór 31 december 1997. Hierin is verweerder niet geslaagd.

Overigens hebben appellanten aannemelijk gemaakt dat de verplichtingen met betrekking tot de onderhavige isolatie eerst op 31 december 1997 zijn aangegaan. In dit verband wordt verwezen naar de accountantsverklaring, inhoudende dat de verplichtingen terzake van de isolatie op 31 december 1997 zijn aangegaan. In die verklaring heeft de accountant aangegeven dat de datum waarop de investeringsverplichtingen zijn aangegaan, door appellanten juist is ingevuld.

Voorts is namens het Bureau EIA appellanten op 21 juli 1998 telefonisch meegedeeld dat de meldingen op tijd, op 31 maart 1998, zijn ontvangen. Dit betekent dat de Belasting-dienst de datum van 31 december 1997 als datum van het aangaan van het aangaan van verplichtingen ziet.

Bovendien staat in de brochure EIA vermeld dat sprake is van het aangaan van een verplichting door bijvoorbeeld het tekenen van een koopovereenkomst. Eerst op 31 december 1997 is hier zodanige overeenkomst tot stand gekomen. Op die datum is over de verplichtingen overeenstemming bereikt tussen appellanten en D en is de overeenkomst door appellanten, ten overstaan van de notaris, ondertekend. Dit blijkt uit de stempel en handtekening van en dagtekening door de notaris. Voordien bestond geen overeenstemming over de aan te gane verplichtingen.

Hiervoor wordt mede steun gevonden in het stuk van 23 december 1997, waarin slechts wordt gesproken over een aanbieding.

Voorts staat in artikel 2.1 van de Metaalunievoorwaarden dat aanbiedingen vrijblijvend zijn (tenzij uitdrukkelijk anders vermeld).

Ter beoordeling ligt allereerst de vraag voor of verweerder de bevoegdheid toekomt om te beslissen omtrent het moment van het aangaan door appellanten van de verplichtingen ter zake van de onderhavige isolatie en de tijdigheid van indiening door appellanten van de, bij de aanmeldingen van de investeringen met betrekking tot die isolatie gedane, verzoeken om energieverklaringen bij verweerder. Het College beantwoordt deze vraag bevestigend en overweegt daartoe als volgt.

Het College stelt voorop dat niet in geschil is dat er sprake is van het aangaan van verplichtingen met betrekking tot de onderhavige isolatie.

Ter zake van voornoemde bevoegdheid overweegt het College, conform vaste jurisprudentie van het College, onder meer no. AWB 99/657 d.d. 10 juli 2001 (te raadplegen op www.rechtspraak.nl onder LJN AB2626), als volgt.

Gelet op het bepaalde in artikel 11, elfde lid, van de Wet IB, is het eerste lid, eerste volzin, sub b, van dat artikel, zoals hiervoor in rubriek 2 weergegeven, slechts van toepassing indien de investeringen in de onderhavige isolatie bij de Minister van Financiën zijn aangemeld binnen een door die Minister te bepalen termijn. Ingevolge het bepaalde in artikel 3, eerste lid, van de Uitvoeringsregeling, welk artikel is gebaseerd op artikel 11, eerste lid, aanhef en onder b en twaalfde lid van de Wet IB, bedraagt de termijn waarbinnen de aangegane verplichtingen ter zake van die isolatie moeten zijn aangemeld bij de Minister van Financiën, drie maanden. Blijkens het bepaalde in artikel 5, derde lid, van de Uitvoeringsregeling, wordt het verzoek om een energieverklaring gedaan bij de aanmelding van de aangegane verplichtingen dan wel de gemaakte voortbrengingskosten bij de Minister van Financiën.

Naar het oordeel van het College volgt uit tekst en strekking van voornoemde bepalingen dat, aangezien is voorzien dat het verzoek om een energieverklaring wordt gedaan bij de aanmelding van de investering bij de Minister van Financiën, het verzoek om genoemde verklaring evenals de aanmelding, binnen drie maanden na het aangaan van de verplichtingen moet zijn gedaan. Verweerder is dus slechts bevoegd een energieverklaring af te geven indien door hem is vastgesteld dat aan alle voorwaarden daarvoor is voldaan. Dit betekent dat verweerder slechts de door appellanten verzochte energieverklaringen kan afgeven, indien de onderhavige isolatie is aangemeld binnen een termijn van drie maanden na het aangaan van verplichtingen ter zake van dat bedrijfsmiddel.

Het vorenstaande betekent dat verweerder in de onderhavige gevallen, zulks ter vaststelling van zijn bevoegdheid tot afgifte van de verzochte energieverklaringen, op goede gronden heeft beslist dat hij dient te toetsen of de aanvragen tijdig, dus binnen voornoemde driemaandentermijn, zijn ingediend en, ter bepaling daarvan, wanneer de verplichtingen ter zake van de betreffende isolatie zijn aangegaan.

Het College ziet derhalve niet in dat verweerder op grond van voornoemde wet- en regelgeving niet de bevoegdheid zou hebben om in de onderhavige gevallen te oordelen over het moment waarop de investeringsverplichtingen zijn aangegaan en of aan voornoemde indieningstermijn van drie maanden is voldaan. Dit laat de bevoegdheid van de Belastingdienst om het moment van aangaan van de verplichtingen fiscaalrechtelijk te beoordelen onverlet.

Het College ziet zich vervolgens gesteld voor de vraag of verweerder terecht heeft beslist dat appellanten de, bij de aanmeldingen van de investeringen met betrekking tot de onderhavige isolatie gedane, verzoeken om energieverklaringen niet tijdig, aldus niet binnen drie maanden na het aangaan van de verplichtingen, hebben gedaan. Het College beantwoordt deze vraag eveneens bevestigend en overweegt daartoe als volgt.

Niet in geschil is dat de onderhavige verzoeken om energieverklaringen door verweerder zijn ontvangen op 31 maart 1998.

Appellanten zijn van mening dat zij de investeringsverplichtingen met betrekking tot de onderhavige isolatie zijn aangegaan op 31 december 1997, aangezien eerst op die datum een overeenkomst betreffende die isolatie tot stand is gekomen.

Het College stelt voorop dat het aan appellanten is om aan te tonen dat de investerings-verplichtingen ter zake lagen op 31 december 1997, althans op een tijdstip gelegen binnen 3 maanden voor 31 maart 1998. Appellanten zijn daarin niet geslaagd.

Het College hecht hierbij beslissende betekenis aan de hiervoor in rubriek 2.2 aangehaalde opdrachtbevestiging, gedateerd 23 december 1997, welke bevestiging door appellanten voor akkoord is ondertekend. Hierbij wordt mede in aanmerking genomen de eerste deelfactuur van D, eveneens gedateerd 23 december 1997, waarin gerefereerd wordt aan die opdrachtbevestiging van 23 december 1997.

De stelling van appellanten dat hun accountant heeft verklaard dat op 31 december 1997 de investeringsverplichtingen ter zake van de isolatie zijn aangegaan, is ontoereikend ter weerlegging van het standpunt van verweerder.

Ook het enkele feit dat op 31 december 1997 notaris E, voornoemde opdrachtbevestiging heeft uitgegeven voor vergeleken afschrift, is hiervoor onvoldoende. Hieruit blijkt immers slechts dat het afschrift van die opdrachtbevestiging in overeenstemming is met het originele exemplaar daarvan. Hieraan doet niet af dat in voornoemde opdrachtbevestiging ook is vermeld dat het hier een aanbieding betreft. De omstandigheid dat de opdrachtbevestiging mede spreekt over een aanbieding heeft er immers niet aan in de weg gestaan dat een overeenkomst tot stand is gekomen. Dat het Bureau EIA in zijn brieven van 20 april 1998 te kennen heeft gegeven dat het meldingsformulier binnen de oorspronkelijke termijn van drie maanden in het bezit moet zijn van het Bureau, te weten uiterlijk op 31 maart 1998, leidt niet tot een ander oordeel. Zulks laat immers onverlet dat verweerder de onderhavige verzoeken ten volle aan het voorschrift van artikel 3, eerste lid aanhef en onder a van de Uitvoeringsregeling juncto artikel 5, derde lid van de Uitvoeringsregeling kan toetsen. Bovendien is het Bureau EIA tot voornoemd standpunt gekomen op grond van de door appellanten overgelegde meldingsformulieren, waarin zij hebben aangegeven dat zij op 31 december 1997 de onderhavige investeringsverplichtingen zijn aangegaan, terwijl appellanten nadien aan verweerder, voornoemde opdrachtbevestiging d.d. 23 december 1997 hebben overgelegd.

Gelet op het vorenstaande kon verweerder naar het oordeel van het College op goede gronden ervan uitgaan dat aan hetgeen appellanten omtrent de datum van 31 december 1997 hebben aangevoerd, niet de betekenis kan toekomen dat eerst op die datum de investeringsverplichtingen zijn aangegaan met betrekking tot de onderhavige isolatie.

Aldus moet worden uitgegaan van 23 december 1997 als datum waarop verplichtingen zijn aangegaan ter zake van de door appellanten aangemelde investeringen. Aangezien vaststaat dat de onderhavige verzoeken om energieverklaringen door verweerder zijn ontvangen op 31 maart 1998, zijnde meer dan drie maanden nadien, is niet voldaan aan het voorschrift ingevolge artikel 3, eerste lid aanhef en onder a van de Uitvoeringsregeling juncto artikel 5, derde lid van de Uitvoeringsregeling. Gelet daarop kon verweerder beslissen geen energieverklaringen af te geven.

Het hiervoor overwogene leidt tot de conclusie dat de beroepen ongegrond moeten worden verklaard.

Het College acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling met toepassing van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Het College verklaart de beroepen ongegrond.

Aldus gewezen door mr J.A. Hagen, in tegenwoordigheid van mr I.K. Rapmund, als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 23 november 2001.

w.g. J.A. Hagen w.g. I.K. Rapmund