HvJ EU, 11-04-2013, nr. C-443/11

Uit de stukken waarover het Hof beschikt, blijkt dat artikel 19, lid 1, sub f, van de WW het recht van de werknemers op een werkloosheidsuitkering afhankelijk stelt van de voorwaarde dat deze werknemers op het nationale grondgebied wonen.

Met haar eerste vraag wenst de verwijzende rechterlijke instantie in wezen te vernemen of het reeds aangehaalde arrest Miethe ten gevolge van de inwerkingtreding van verordening nr. 883/2004 nog altijd relevant is voor de uitlegging van artikel 65, lid 2, van deze verordening, zodat een werknemer die met de staat van zijn laatste werkzaamheden privé en beroepsmatig zodanige banden heeft behouden dat hij daar de beste kansen op re-integratie in het beroepsleven heeft, ervoor kan opteren zich ter beschikking van de diensten voor arbeidsbemiddeling van die staat te stellen om er niet alleen ondersteuning bij de re-integratie in het beroepsleven, maar ook een werkloosheidsuitkering te krijgen.

Om op deze vraag te kunnen antwoorden dient te worden uitgegaan van de bepalingen van artikel 71 van verordening nr. 1408/71 en van de uitlegging die Hof in het reeds aangehaalde arrest Miethe daarvan heeft gegeven, alvorens de inhoud van artikel 65, lid 2, van verordening nr. 883/2004 te onderzoeken.

Artikel 71 van verordening nr. 1408/71 bevat bijzondere bepalingen voor werklozen die tijdens het verrichten van hun laatste werkzaamheden op het grondgebied van een andere dan de bevoegde lidstaat woonden. Deze bepalingen verschillen van de algemene regel van artikel 13, lid 2, van deze verordening, volgens welke op degene die op het grondgebied van een lidstaat werkzaamheden in loondienst uitoefent, de wetgeving van die staat van toepassing is.

Volgens artikel 71, lid 1, sub a-ii, van die verordening zijn de volledig werkloze grensarbeiders onderworpen aan de wettelijke regeling van de lidstaat op het grondgebied waarvan zij wonen. Het Hof heeft geoordeeld dat die bepaling stilzwijgend onderstelt dat in die staat de voorwaarden voor het zoeken naar nieuw werk voor een dergelijke werknemer het gunstigst zijn (zie arrest Miethe, reeds aangehaald, punt 17).

Volgens artikel 71, lid 1, sub b, van verordening nr. 1408/71 hebben werknemers die geen grensarbeider zijn, dat wil zeggen personen die, anders dan grensarbeiders, niet dagelijks of ten minste eenmaal per week naar hun woonstaat terugkeren, wanneer zij volledig werkloos zijn, de keuze om ter beschikking van de diensten voor arbeidsbemiddeling op het grondgebied van de bevoegde lidstaat te blijven, of zich ter beschikking te stellen van de diensten voor arbeidsbemiddeling op het grondgebied van de lidstaat waar zij wonen. In het eerste geval ontvangen zij de uitkering van de lidstaat van hun laatste werkzaamheden, in het tweede geval die van hun woonlidstaat. Hierbij wordt niet alleen gedacht aan een uitkering in geld, doch ook aan ondersteuning bij de re-integratie in het beroepsleven (zie in die zin arrest Miethe, reeds aangehaald, punt 16).

In het punt 18 van het reeds aangehaalde arrest Miethe heeft het Hof geoordeeld dat het door artikel 71, lid 1, sub a-ii, van verordening nr. 1408/71 met betrekking tot de volledig werkloze grensarbeiders nagestreefde doel, te weten ervoor te zorgen dat de migrerende werknemer werkloosheidsuitkering ontvangt onder de voorwaarden die voor hem het gunstigst zijn, echter niet kan worden bereikt wanneer een volledig werkloze grensarbeider in de lidstaat waar hij laatstelijk werkzaam is geweest, bij wijze van uitzondering privé en beroepsmatig nog steeds zodanige banden heeft dat hij daar de beste kansen op re-integratie in het beroepsleven heeft. Een dergelijke werknemer moet dan worden beschouwd als ‘een werknemer die geen grensarbeider is’ in de zin van artikel 71 van die verordening, en valt dan bijgevolg binnen de werkingssfeer van lid 1, sub b, van dat artikel. Hieruit volgt dat deze werknemer ervoor kan kiezen zich ter beschikking te stellen van de diensten voor arbeidsbemiddeling van de lidstaat waar hij laatstelijk werkzaam is geweest en een uitkering van die staat kan ontvangen, welke dan zowel de vorm van ondersteuning bij de re-integratie in het beroepsleven als de vorm van geld kan aannemen.

Zoals uit punt 3 van de considerans verordening nr. 883/2004 blijkt, heeft de wetgever de bepalingen van verordening nr. 1408/71, die door tal van wijzigingen en bijwerkingen complex en lang waren geworden, willen moderniseren en vereenvoudigen.

Artikel 65 van verordening nr. 883/2004 is aldus in de plaats gekomen van artikel 71 van verordening nr. 1408/71 en heeft de inhoud daarvan ten dele gewijzigd.

Uit artikel 65, lid 2, van verordening nr. 883/2004 volgt dat de volledig werkloze grensarbeider die in een andere dan de bevoegde lidstaat woonde en in die lidstaat, de woonlidstaat, blijft wonen, zich ter beschikking stelt van de diensten voor arbeidsbemiddeling van die staat. Volgens deze bepaling kan hij zich daarnaast ter beschikking stellen van de diensten voor arbeidsbemiddeling van de lidstaat waar hij zijn laatste werkzaamheden, al dan niet in loondienst, heeft verricht.

De volledig werkloze werknemer die geen grensarbeider is, stelt zich ter beschikking van de diensten voor arbeidsbemiddeling van zijn woonstaat indien hij naar deze staat terugkeert, of van de diensten voor arbeidsbemiddeling van de lidstaat waar hij laatstelijk werkzaam is geweest, indien hij niet naar zijn woonstaat terugkeert.

De in artikel 65, lid 2, van verordening nr. 883/2004 aan de volledig werkloze grensarbeider geboden mogelijkheid om zich daarnaast ter beschikking te stellen van de diensten voor arbeidsbemiddeling van de lidstaat van zijn laatste werkzaamheden, is nieuw ten opzichte van de inhoud van artikel 71, lid 1, sub a-ii, van verordening nr. 1408/71. De betrokken werknemer kan aldus, ongeacht de banden die hij in die staat heeft behouden en met name indien hij daar betere kansen op re-integratie in het beroepsleven heeft, ook in die staat gebruikmaken van de diensten voor re-integratie. Daarmee heeft de wetgever ten dele rekening gehouden met het reeds aangehaalde arrest Miethe.

Volgens dat arrest kwam een werknemer die met de staat van zijn laatste werkzaamheden zodanige banden had behouden dat hij daar betere kansen op re-integratie in het beroepsleven had, en dus moest worden beschouwd als een werknemer die geen grensarbeider was, echter niet alleen in aanmerking voor de in die staat bestaande diensten voor re-integratie in het beroepsleven, maar ook voor de werkloosheidsuitkering van die staat.

Bijgevolg rijst de vraag of verordening nr. 883/2004 de voor een dergelijke werknemer bestaande mogelijkheid om een werkloosheidsuitkering te krijgen in de lidstaat van zijn laatste werkzaamheden heeft behouden.

In dit verband dient te worden vastgesteld dat uit de bewoordingen van artikel 65, lid 2, van deze verordening niet blijkt dat dit nog steeds mogelijk is. Volgens die bepaling moet de volledig werkloze grensarbeider zich ter beschikking stellen van de diensten voor arbeidsbemiddeling van de lidstaat waar hij woont. Dit is een verplichting en geen mogelijkheid. Volgens lid 5, sub a, van dat artikel heeft die werknemer recht op een uitkering, en dus op een werkloosheidsuitkering, volgens de wetgeving van de lidstaat waar hij woont, alsof hij tijdens het verrichten van zijn laatste werkzaamheden, al dan niet in loondienst, aan die wetgeving onderworpen was. Slechts aanvullend kan hij zich tevens inschrijven bij de diensten voor arbeidsbemiddeling van de lidstaat van zijn laatste werkzaamheden. Volgens artikel 56, lid 1, van de toepassingsverordening, waarnaar artikel 65, lid 2, van verordening nr. 883/2004 verwijst, betreft deze inschrijving alleen het zoeken naar werk.

Aangezien verordening nr. 883/2004 van na de uitspraak van het reeds aangehaalde arrest Miethe dateert, had de wetgever, indien hij dat had gewild, aangezien het zijn bedoelding was de bestaande regels te moderniseren en te vereenvoudigen, artikel 65 van deze verordening aldus kunnen formuleren dat de door het Hof in dat arrest gegeven uitlegging van artikel 71 van verordening nr. 1408/71 daarin volledig en uitdrukkelijk werd opgenomen. Hij heeft dit echter niet gedaan. In die omstandigheden dient te worden geoordeeld dat het ontbreken van een uitdrukkelijke vermelding in artikel 65, lid 2, van verordening nr. 883/2004 van de mogelijkheid om een werkloosheidsuitkering te krijgen van de lidstaat van de laatste werkzaamheden, de vaste wil van de wetgever tot uitdrukking brengt om het reeds aangehaalde arrest Miethe slechts in beperkte mate in aanmerking te nemen door alleen te bepalen dat de betrokken werknemer zich daarnaast bij de diensten van die staat als werkzoekende kan inschrijven om aldaar aanvullende ondersteuning bij de re-integratie in het beroepsleven te krijgen.

Deze uitlegging vindt overigens steun in de voorbereidende stukken betreffende verordening nr. 883/2004 en de toepassingsverordening.

Wat verordening nr. 883/2004 betreft, had de Europese Commissie voorgesteld een einde te maken aan de bestaande regeling volgens welke de volledig werkloze grensarbeider de werkloosheidsuitkering van de woonstaat ontvangt in plaats van die van de staat waar hij laatstelijk werkzaam is geweest. In een mededeling van 27 januari 2004 heeft de Commissie er echter op gewezen dat de Raad in gemeenschappelijk standpunt (EG) nr. 18/2004 van 26 januari 2004 met het oog op de aanneming van verordening nr. 883/2004 (PB C 79 E, blz. 15) geen overeenstemming had bereikt over dat voorstel en de regeling van betaling van de uitkering door de woonstaat had gehandhaafd.

Wat de toepassingsverordening betreft, had het Europees Parlement in een rapport van 10 juni 2008 voorgesteld in een overweging van de considerans van deze verordening te verklaren dat de mogelijkheid van inschrijving van de werknemer bij de diensten voor arbeidsbemiddeling van de staat van zijn laatste werkzaamheden bedoeld was om de mobiliteit van de werknemers en van de werklozen te bevorderen, maar dat de werknemer slechts recht had op één enkele uitkering, namelijk die in de woonlidstaat. Het Parlement had uitgelegd dat zijn amendement elke dubbelzinnigheid over de toepassing van het reeds aangehaalde arrest Miethe beoogde weg te nemen. Welnu, punt 13 van de considerans van die verordening neemt het door het Parlement ingediende amendement in nagenoeg identieke bewoordingen over.

Bijgevolg dient op de eerste vraag te worden geantwoord dat ten gevolge van de inwerkingtreding van verordening nr. 883/2004 de bepalingen van artikel 65 van deze verordening niet tegen de achtergrond van het reeds aangehaalde Miethe moeten worden uitgelegd. Met betrekking tot een volledig werkloze grensarbeider die met de lidstaat van zijn laatste werkzaamheden privé en beroepsmatig zodanige banden heeft behouden dat hij in die staat de beste kansen op re-integratie in het beroepsleven heeft, moet dit artikel 65 aldus worden begrepen dat het toestaat dat een dergelijke werknemer zich tevens ter beschikking stelt van de diensten voor arbeidsbemiddeling van die staat, niet om in deze staat een werkloosheidsuitkering te ontvangen, maar alleen om er ondersteuning bij de re-integratie in het beroepsleven te krijgen.

Met zijn tweede vraag wenst de verwijzende rechterlijke instantie in wezen te vernemen of de regels betreffende het vrije verkeer van werknemers, die met name in artikel 45 VWEU zijn neergelegd, aldus moeten worden uitgelegd dat zij eraan in de weg staan dat de lidstaat van de laatste werkzaamheden overeenkomstig zijn nationale recht weigert om aan een volledig werkloze grensarbeider die in die lidstaat de beste kansen op re-integratie in het beroepsleven heeft, een werkloosheidsuitkering toe te kennen op grond dat die werknemer niet woont op zijn grondgebied.

Deze vraag dient te worden beantwoord uit het oogpunt van situaties als die van Jeltes. De situatie van werknemers zoals Peeters en Arnold vertoont immers bijzondere kenmerken die in het kader van de beantwoording van de derde en de vierde vraag zullen worden onderzocht.

Vaststaat dat, gelet op de door verordening nr. 883/2004 verlangde coördinatie, een in het nationale recht gestelde woonplaatsvoorwaarde in een situatie als die van Jeltes niet tot een ander resultaat leidt dan de toepassing van de regels van artikel 65, lid 2 en lid 5, sub a, van verordening nr. 883/2004, volgens welke de volledig werkloze grensarbeider recht heeft op een uitkering volgens de wetgeving van de lidstaat waar hij woont, alsof hij tijdens het verrichten van zijn laatste werkzaamheden, al dan niet in loondienst, aan die wetgeving onderworpen was, en deze prestaties door het orgaan van de woonplaats worden verleend. Volgens artikel 11, lid 3, sub c, van die verordening geldt voor degene die overeenkomstig artikel 65 een werkloosheidsuitkering ontvangt volgens de wetgeving van de lidstaat van zijn woonplaats, overigens de wetgeving van die lidstaat. Uit de verwijzingsbeslissing blijkt dat de nationale autoriteiten zich op dat artikel 65 hebben beroepen voor hun weigering om de door verzoekers in het hoofdgeding geformuleerde verzoeken tot verkrijging of herleving van de werkloosheidsuitkering in te willigen, en voor hun suggestie aan deze verzoekers om zich tot de autoriteiten van hun woonstaat te wenden.

Volgens de rechtspraak van het Hof betreffende verordening nr. 1408/71 heeft de wetgever van de Unie bij de vaststelling van verordening nr. 883/2004, gelet op de ruime beoordelingsbevoegdheid waarover hij beschikt bij de keuze van de maatregelen waarmee het in artikel 42 EG beoogde resultaat het best kan worden bereikt, in beginsel voldaan aan de verplichting die voortvloeit uit de hem bij dit artikel opgedragen taak om een stelsel in te voeren dat de werknemers in staat stelt om de hindernissen te overwinnen die voor hen kunnen voortvloeien uit de nationale voorschriften inzake de sociale zekerheid (zie naar analogie met name arrest van 16 juli 2009, von Chamier-Glisczinski, C-208/07, Jurispr. blz. I-6095, punt 64 en de aldaar aangehaalde rechtspraak).

De vaststelling dat de toepassing van een nationale regeling in een bepaalde casus in overeenstemming kan zijn met een handeling van afgeleid recht, in dit geval verordening nr. 883/2004, heeft evenwel niet noodzakelijkerwijs tot gevolg dat de toepassing van deze regeling niet aan de bepalingen van het VWEU mag worden getoetst (zie in die zin met name arrest von Chamier-Glisczinski, reeds aangehaald, punt 66, en, ter zake van werkloosheidsuitkeringen, arresten van 18 juli 2006, De Cuyper, C-406/04, Jurispr. blz. I-6947, en 11 september 2008, Petersen, C-228/07, Jurispr. blz. I-6989).

In dit verband blijkt uit de stukken waarover het Hof beschikt, dat het bedrag van de door de Nederlandse autoriteiten betaalde werkloosheidsuitkering hoger is dan dat van de werkloosheidsuitkering die door de Belgische autoriteiten wordt toegekend, maar dat deze laatste gedurende een langere periode wordt betaald.

Er dient echter aan te worden herinnerd dat artikel 48 VWEU, aangezien het in coördinatie en niet in harmonisatie van de wettelijke regeling van de lidstaten voorziet, niet raakt aan de materiële en formele verschillen tussen de stelsels van sociale zekerheid van de onderscheiden lidstaten en dus ook niet aan de verschillen in de rechten van de daarbij aangesloten personen (zie arrest von Chamier-Glisczinski, reeds aangehaald, punt 84 en de aldaar aangehaalde rechtspraak).

In deze omstandigheden kunnen de Verdragsregels betreffende het vrije verkeer een verzekerde niet garanderen dat een verplaatsing naar een andere lidstaat voor de sociale zekerheid neutraal is. Gelet op de verschillen tussen de stelsels en de wettelijke regelingen van de lidstaten op dit gebied, kan een dergelijke verplaatsing immers, naargelang van het geval, financieel meer of minder voordelig zijn voor de aangesloten persoon (zie arrest von Chamier-Glisczinski, reeds aangehaald, punt 85, en arrest van 12 juli 2012, Commissie/Duitsland, C-562/10, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 57).

Dat iemand als Jeltes een werkloosheidsuitkering ontvangt van het bevoegde orgaan van de woonlidstaat, in het onderhavige geval het Koninkrijk België, vloeit aldus voort uit de toepassing, overeenkomstig verordening nr. 883/2004, van de wettelijke regeling van deze lidstaat betreffende werkloosheidsuitkeringen. Een verschil tussen de uitkeringen waarin de wettelijke regeling van de lidstaat van de laatste werkzaamheden voorziet, en die waarin de wettelijke regeling van de woonlidstaat voorziet, kan in die omstandigheden niet worden beschouwd als een beperking van het vrije verkeer van werknemers, aangezien het voortvloeit uit het ontbreken van harmonisatie van het recht van de Unie op dit gebied (zie naar analogie, betreffende de bescherming tegen het ziekterisico, arrest van 14 oktober 2010, Van Delft e.a., C-345/09, Jurispr. blz. I-9879, punt 106).

Bijgevolg dient op de tweede vraag te worden geantwoord dat de regels betreffende het vrije verkeer van werknemers, die met name in artikel 45 VWEU zijn vervat, aldus moeten worden uitgelegd dat zij niet eraan in de weg staan dat de lidstaat van de laatste werkzaamheden overeenkomstig zijn nationale recht weigert om aan een volledig werkloze grensarbeider die in die lidstaat de beste kansen op re-integratie in het beroepsleven heeft, een werkloosheidsuitkering toe te kennen op grond dat die werknemer niet op zijn grondgebied woont, aangezien volgens artikel 65 van verordening nr. 883/2004, de wetgeving van de woonlidstaat van toepassing is.

De derde en de vierde vraag betreffen de situatie van personen zoals Peeters en Arnold die, gelet op de korte tijd die tussen hun twee tijdvakken van werkloosheid was verstreken, op grond van de nationale wettelijke regeling hebben verzocht om herleving van hun recht op de uitkering die zij aanvankelijk ontvingen, wat hun is geweigerd op grond dat ondertussen verordening nr. 883/2004 in werking was getreden.

De verwijzende rechterlijke instantie wenst te vernemen of in een dergelijke situatie, om te vermijden dat het vrije verkeer van werknemers wordt beperkt, de overgangsbepalingen van artikel 87, lid 8, van verordening nr. 883/2004, artikel 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, betreffende het eigendomsrecht, en het rechtszekerheidsbeginsel of het beginsel van bescherming van het gewettigd vertrouwen aldus moeten worden uitgelegd dat de betrokken werknemers verder een werkloosheidsuitkering van de staat van hun laatste werkzaamheden kunnen ontvangen.

In dit verband dient eraan te worden herinnerd dat artikel 87, lid 8, van verordening nr. 883/2004 bepaalt dat, indien een persoon op grond van deze verordening is onderworpen aan de wetgeving van een andere lidstaat dan die waaraan die persoon op grond van titel II van verordening nr. 1408/71 onderworpen was, die persoon gedurende een bepaalde periode na de inwerkingtreding van verordening nr. 883/2004 aan laatstbedoelde wetgeving onderworpen blijft, mits de desbetreffende situatie voortduurt.

Deze bepaling is aldus van toepassing op voorwaarde dat, ten eerste, de toepasselijke wetgeving onder titel II van verordening nr. 1408/71 valt, en ten tweede, de desbetreffende situatie voortduurt.

Wat de eerste van die twee voorwaarden betreft, wordt niet betwist dat Peeters en Arnold van de Nederlandse autoriteiten volgens de bepalingen van de Nederlandse wetgeving een werkloosheidsuitkering hebben gekregen overeenkomstig artikel 71 van verordening nr. 1408/71. Dit artikel valt echter niet onder titel II van deze verordening, betreffende de algemene regels voor de vaststelling van de toe te passen wetgeving, maar onder titel III van die verordening, betreffende de bijzondere bepalingen om die wetgeving vast te stellen ter zake van, met name, de werkloosheidsuitkering.

Artikel 87, lid 8, van verordening nr. 883/2004 kan dus niet worden geacht als zodanig rechtstreeks toepasselijk te zijn op het hoofdgeding.

Bijgevolg rijst de vraag of deze omstandigheid eraan in de weg staat dat de onder vigeur van verordening nr. 1408/71 toepasselijke wetgeving van toepassing blijft.

Volgens alle bij het Hof ingediende opmerkingen zou deze omstandigheid op zichzelf niet daaraan in de weg staan.

In dit verband kan, zoals de advocaat-generaal in wezen in punt 68 van zijn conclusie heeft opgemerkt, worden geoordeeld dat het ontbreken in verordening nr. 883/2004 van een overgangsbepaling voor de situatie van de betrokken werknemers, te wijten is aan een lacune die is ontstaan in de loop van het wetgevingsproces dat tot de vaststelling van verordening nr. 883/2004 heeft geleid, en niet de uitdrukking is van de vaste wil van de wetgever om deze werknemers onmiddellijk aan een andere wetgeving te onderwerpen.

In deze omstandigheden dient de overgangsbepaling van artikel 87, lid 8, van verordening nr. 883/2004 aldus te worden uitgelegd dat zij naar analogie van toepassing is op volledig werkloze grensarbeiders die, gelet op de banden die zij in de lidstaat van hun laatste werkzaamheden hebben behouden, overeenkomstig artikel 71 van verordening nr. 1408/71 van deze lidstaat een werkloosheidsuitkering ontvangen op grond van de wetgeving van die lidstaat. De omstandigheid dat laatstgenoemd artikel onder titel III van verordening nr. 1408/71 valt, staat in een dergelijk geval niet daaraan in de weg.

Wat in het kader van een dergelijke toepassing van artikel 87, lid 8, van verordening nr. 883/2004 de vraag betreft of de ‘desbetreffende situatie voortduurt’, verschillen de bij het Hof ingediende opmerkingen over de betekenis die aan die termen moet worden gegeven.

De Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen en de Nederlandse en de Deense regering zijn van mening dat wanneer de betrokken werknemers op de datum van inwerkingtreding van verordening nr. 883/2004 een beroepswerkzaamheid uitoefenden en pas na die datum werkloos zijn geworden, hun situatie moet worden geacht niet te hebben voortgeduurd in de zin van artikel 87, lid 8, van deze verordening. Volgens Peeters, de Duitse regering en de Commissie zijn deze omstandigheden niet doorslaggevend en staan zij niet noodzakelijkerwijs in de weg aan de handhaving van de wetgeving die van toepassing was onder vigeur van verordening nr. 1408/71.

In dit verband dient erop te worden gewezen dat het begrip ‘situatie [die] voortduurt’ in verordening nr. 883/2004 niet wordt omschreven. Aangezien deze verordening echter geen maatregel tot harmonisatie van de nationale socialezekerheidsstelsels is, maar een maatregel die deze stelsels beoogt te coördineren, blijven de lidstaten bevoegd om met inachtneming van het recht van de Unie in hun wetgeving de voorwaarden voor toekenning van prestaties krachtens een stelsel van sociale zekerheid te bepalen (zie in die zin arrest van 12 juni 2012, Hudzinski en Wawrzyniak, C-611/10 en C-612/10, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 42). Het begrip ‘ situatie [die] voortduurt’ in de zin van artikel 87, lid 8, van deze verordening moet bijgevolg worden uitgelegd aan de hand van de definitie die daarvan in de nationale socialezekerheidswetgeving wordt gegeven (zie naar analogie met betrekking tot de term ‘werkzaamheden’ in de zin van artikel 71, lid 1, van verordening nr. 1408/71, arrest van 11 november 2004, Adanez-Vega, C-372/02, Jurispr. blz. I-10761, punt 33).

Met betrekking tot werknemers zoals Peeters en Arnold staat het aldus aan de verwijzende rechterlijke instantie om na te gaan of deze werknemers op de datum waarop zij na een eerste tijdvak van werkloosheid opnieuw werk hebben gevonden, te weten respectievelijk in de loop van de maand april 2010 en van de maand maart 2009, naar Nederlands recht aanspraak konden maken op herleving van hun recht op betaling van de werkloosheidsuitkering indien zij vóór het verstrijken van een bepaald tijdvak opnieuw werkloos zouden worden. Het gebruik van de term ‘herleving’ door de Nederlandse autoriteiten zou erop kunnen wijzen dat volgens de Nederlandse wetgeving een dergelijk recht bestaat. Indien dat het geval is, staat het aan deze rechterlijke instantie om te bepalen of de betrokkenen, met name gelet op de duur van het tijdvak waarin zij opnieuw hebben gewerkt, voldoen aan de in de nationale wetgeving gestelde voorwaarden om in aanmerking te komen voor herleving van hun recht op betaling van die uitkering, ongeacht de datum van inwerkingtreding van verordening nr. 883/2004.

Hieruit volgt dat het begrip ‘situatie [die] voortduurt’ in de zin van artikel 87, lid 8, van verordening nr. 883/2004 moet worden beoordeeld uit het oogpunt van de nationale socialezekerheidswetgeving en dat het aan de nationale rechterlijke instantie staat, na te gaan of werknemers zoals Peeters en Arnold voldoen aan de in deze wetgeving gestelde voorwaarden om aanspraak te kunnen maken op herleving van hun recht op betaling van de werkloosheidsuitkering die hun overeenkomstig artikel 71 van verordening nr. 1408/71 op grond van die wetgeving was betaald.

Uit het voorgaande volgt dat op de derde en de vierde vraag dient te worden geantwoord: