Rb. Breda, 01-10-2010, nr. 10/749

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2.Gronden

2.1.Belanghebbende heeft de Nederlandse nationaliteit en is woonachtig in Nederland. Belanghebbende was het gehele jaar 2005 in dienst van [A] S.A. te [land] werkzaam als kapitein op het schip [schip] (hierna: het schip) volgens het schema twee weken op (vaart), twee weken af (verlof). In het onderhavige jaar voer het schip bedrijfsmatig niet alleen op de Rijn, maar ook op andere binnenwateren.

2.2.Het schip was in 2005 eigendom van [B] te [plaatsnaam], Nederland (hierna: [B]), en is voorzien van het certificaat als bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaart-akte, ondertekend te Mannheim op 17 oktober 1868 (hierna: het Certificaat).

2.3.Het Ministerie van Verkeer en Waterstaat heeft op 23 september 2004 voor het schip een Rijnvaartverklaring als bedoeld in artikel 1, onderheel h, en artikel 5, eerste lid, van de Wet vervoer binnenvaart afgegeven, waarop bij de rubriek "Exploitant" is vermeld: “[B] samen met [A] SA”.

2.4.In geschil is het antwoord op de vraag of belanghebbende in 2005 in Nederland verplicht verzekerd is voor de premies volksverzekeringen. Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende in het onderhavige jaar binnen de personele werkingssfeer valt van de Verordening (EG) nr. 1408/71 betreffende de toepassing van de sociale zekerheidsregelingen op werknemers en zelfstandigen, alsmede op hun gezinsleden, die zich binnen de Gemeenschap verplaatsen (hierna: de Verordening).

2.5.De inspecteur stelt dat de verzekeringsplicht aan Nederland is toegewezen ingevolge de Verdragen van 27 juli 1950, Trb. 1952, 15 en 30 november 1979, Trb. 1981, 43, betreffende de sociale zekerheid van Rijnvarenden (hierna tezamen aangeduid als het Verdrag Rijnvarenden). Het Verdrag Rijnvarenden is ingevolge artikel 7, lid 2, onderdeel a, van de Verordening van hogere orde dan de Verordening. Belanghebbende betwist dat het Verdrag Rijnvarenden van toepassing is. Hij acht artikel 14, tweede lid, onderdeel a, van de Verordening toepasselijk en meent dat hij ingevolge deze bepaling in [land] verzekerd is en onderbouwt dat met een ter zake afgegeven E106-verklaring. Voorts meent belanghebbende dat ook het Verdrag Rijnvarenden de sociale zekerheidswetgeving van [land] aanwijst.

Met betrekking tot de bewijslastverdeling

2.6.Belanghebbende stelt dat de inspecteur in deze de bewijslast heeft en acht hem daarin niet geslaagd. De inspecteur ontkent deze bewijslast te hebben. Volgens de inspecteur is belanghebbende als inwoner van Nederland van rechtswege in Nederland verzekerd en rust dientengevolge op belanghebbende de bewijslast dat aanspraak kan worden gemaakt op een vrijstelling van premieplicht.

2.7.In het onderhavige geval verschillen partijen (slechts) van mening over de vragen welke aanwijsregels hier van toepassing zijn – die uit de Verordening of uit een sociaalzekerheidsverdrag – en of die aanwijsregels al dan niet leiden tot premieplicht in Nederland. Dat in het onderhavige geval internationale aanwijsregels van toepassing zijn, is derhalve niet in geschil.

2.8.De inspecteur stelt dat de aanwijsregels van het Verdrag Rijnvarenden, waaraan de Verordening voorrang geeft, van toepassing zijn en stelt dat deze aanwijsregels resulteren in premieplicht in Nederland. De inspecteur draagt de bewijslast daarvan.

Met betrekking tot de vraag welke internationale socialezekerheidsregeling van toepassing is

2.9.Gelet op hetgeen in 2.8 is overwogen rust op de inspecteur de bewijslast aannemelijk te maken dat belanghebbende een rijnvarende is in de zin van artikel 1, onderdeel m, van dat verdrag. Deze bepaling verstaat onder rijnvarende “een werknemer of een zelfstandige, alsmede elke persoon die krachtens de van toepassing zijnde wetgeving met hen wordt gelijkgesteld, die behorend tot het varend personeel zijn beroepsarbeid verricht aan boord van een schip, dat met winstoogmerk in de rijnvaart wordt gebruikt en is voorzien van het certificaat, bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaart-akte, ondertekend te Mannheim, op 17 oktober 1868, met inachtneming van de wijzigingen, welke daarin zijn aangebracht of nog zullen worden aangebracht, alsmede van de daarop betrekking hebben uitvoeringsvoorschriften.”

2.10.Op grond van het overwogene onder 2.1 en 2.2 acht de rechtbank de inspecteur geslaagd in het van hem verlangde bewijs dat belanghebbende rijnvarende is in de zin van het Verdrag Rijnvarenden. Hieraan doet niet af dat belanghebbende ter zitting in twijfel heeft getrokken dat het schip voortdurend en enkel op de Rijn voer in de weken dat hij in het onderhavige jaar aan boord van het schip werkzaam was. Anders dan belanghebbende vat de rechtbank immers de in 2.9 vermelde definitie van rijnvarende niet op als een “indien en voor zover”-bepaling. Voorts wordt het schip, nu daarvoor blijkens punt 2.3 een Rijnvaartverklaring is afgegeven, ingevolge artikel 1, onderdeel h, van de Wet vervoer binnenvaart, geacht tot de Rijnvaart te behoren. Ook om die reden faalt het betoog van belanghebbende.

Met betrekking tot de E106-verklaring

2.11.Nu de sociale verzekeringsplicht van belanghebbende moet worden vastgesteld op grond van artikel 11 van het Verdrag Rijnvarenden komt aan de Verordening ingevolge artikel 7, eerste lid, onderdeel a, van die regeling geen betekenis toe. Dit brengt met zich dat verklaringen die zijn afgegeven op grond van de Verordening buiten beschouwing moeten blijven. Aan de E106-verklaring die op grond van de Verordening aan belanghebbende is afgegeven valt daardoor niet het vertrouwen te ontlenen dat sprake is van verzekeringsplicht in [land].

2.12.De beslissingen van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen (hierna: HvJ EG) in de zaken Fitzwilliam Executive Search (HvJ EG van 10 februari 2000, zaak C-202/97, gepubliceerd in onder meer AB 2000, 328) en Bank e.a. (HvJ EG van 30 maart 2000, zaak C-178/97, gepubliceerd in onder meer AB 2000, 329) brengen daarin geen verandering. In die zaken stond immers vast, in afwijking van het onderhavige geval, dat de verzekeringsplicht moest worden bepaald op basis van de Verordening.

Met betrekking tot de aanwijsregels van het Verdrag Rijnvarenden

2.13.Artikel 11, tweede lid, van het Verdrag Rijnvarenden bepaalt dat op de rijnvarende slechts de wetgeving van één enkele Verdragssluitende Partij van toepassing is, namelijk die van de staat waar zich de zetel bevindt van de onderneming waartoe het schip behoort. Bij Besluit nummer 5 van 27 maart 1990 (hierna: Besluit nummer 5) heeft het Administratief Centrum voor de sociale Zekerheid van de rijnvarenden bepaald dat met “de onderneming waartoe het schip behoort” in dit verband wordt bedoeld de onderneming die het schip exploiteert, ongeacht of hij ook eigenaar is van het schip en dat de gegevens vermeld op de Rijnvaartverklaring hierbij maatgevend zijn. Bij Besluit nummer 7 van 27 juni 2007 is het Besluit nummer 5 vervangen en daarbij is eveneens bepaald dat wanneer het schip door meerdere ondernemingen of vennootschappen wordt geëxploiteerd voor de toepassing van dit besluit als exploitant van het schip geldt, de onderneming of die vennootschap die het schip daadwerkelijk exploiteert en die beslissingsbevoegd is voor het economische en commerciële management van het schip.

2.14.De rechtbank begrijpt deze bepaling aldus dat voor het geval volgens de afgegeven Rijnvaartverklaring sprake is van twee exploitanten, als onderneming waartoe het schip behoort heeft te gelden de onderneming voor wier rekening en risico het schip wordt geëxploiteerd en die dus de resultaten behaald met de exploitatie van het schip verantwoordt.

Gelet op hetgeen is overwogen in 2.8 is de rechtbank van oordeel dat de inspecteur aannemelijk dient te maken dat vorenbedoelde onderneming in Nederland is gevestigd.

2.15.De rechtbank acht de inspecteur geslaagd in het van hem verlangde bewijs. Zij neemt daarbij het volgende in aanmerking.

2.15.1.In 2009 heeft de Belastingdienst/Kantoor Roosendaal de exploitatie van het schip onderzocht. Hierbij is het volgende geconstateerd.

2.15.2.Tussen [B] en [A] S.A. bestaat geen op schrift gesteld contract of overeenkomst. Facturen van [A] S.A. boekte [B] op de grootboekrekening “[A] personeelskosten”. De hoogte van de bedragen ervan verschilt per maand. Vrachtopbrengsten en kosten van het schip kwamen voor rekening van [B]. Naar aanleiding van dit onderzoek is door de Belastingdienst geconcludeerd dat [B] de enige exploitant van [schip] was en dat [A] S.A. daartoe personeel uitleent aan [B].

2.15.3.Met ingang van juni 2007 is de rechtsvorm gewijzigd van eenmanszaak naar besloten vennootschap en worden geen zaken meer gedaan met [A] S.A. De besloten vennootschap verhuurt het schip aan een Luxemburgse S.A.R.L. (hierna: de SARL). De inkomsten van de besloten vennootschap bestaan uit vaste huuropbrengsten. [B] die op het schip vaart, is met de SARL een arbeidsovereenkomst aangegaan. De exploitatie is volledig in handen van de SARL die ook als (enige) exploitant is vermeld op de Rijnvaartverklaring van 14 november 2008.

2.16.De rechtbank acht een en ander aannemelijk, belanghebbende heeft het onvoldoende weersproken. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [B] in het onderhavige jaar de onderneming waartoe het schip behoort, gedreven. Gelet op het overwogene in 2.2 moet worden geoordeeld dat de zetel van de onderneming waartoe het schip behoort, zich in Nederland bevindt.

Met betrekking tot het gelijkheidsbeginsel

2.17.Ook het beroep van belanghebbende op het gelijkheidsbeginsel faalt. Van schending van het gelijkheidsbeginsel kan sprake zijn indien a. de inspecteur een begunstigend beleid voert, b. ten aanzien van een (groep) belastingplichtige(n) sprake is van een oogmerk tot begunstiging of c. de zogenoemde meerderheidsregel wordt geschonden. Belanghebbende heeft naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk gemaakt dat in de door hem aangevoerde gevallen sprake is geweest van begunstigend beleid of een oogmerk tot begunstiging. Voorts is niet gesteld of aannemelijk geworden dat sprake is van het achterwege blijven van een juiste wetstoepassing in de meerderheid van de met belanghebbende vergelijkbare gevallen (meerderheidsregel).

2.18.De rechtbank hecht geloof aan de verklaring van de inspecteur dat, evenals in het geval van belanghebbende, in de door belanghebbende genoemde gevallen het standpunt is ingenomen dat de betreffende werknemer in Nederland is verzekerd. Het gegeven dat uiteindelijk door toepassing van de overlegprocedure ex artikel 13 van het Verdrag Rijnvarenden, een oplossing is gevonden voor de dubbele premieheffing, staat daar los van. Ook belanghebbende kan bij de Sociale Verzekeringsbank, aan wie voor wat betreft Nederland de uitvoering van artikel 13 van het Verdrag Rijnvarenden is voorbehouden, verzoeken om een dergelijke overlegprocedure te starten, zo hij ook ter zitting stelt te hebben gedaan.

Met betrekking tot het verzoek tot voeging van de SVB in deze zaak

2.19.Belanghebbende heeft verzocht de Sociale Verzekeringsbank in de gelegenheid te stellen aan de onderhavige procedure deel te nemen en als partij te worden gevoegd op basis van artikel 8:26 van de Algemene wet bestuursrecht. Gesteld noch aannemelijk geworden is dat de Sociale Verzekeringsbank zelf zich belanghebbende in het onderwerpelijke geding acht. Evenmin ziet de rechtbank in welk belang de Sociale Verzekeringsbank heeft om betrokken te worden in de onderhavige procedure. De rechtbank wijst het verzoek van belanghebbende om de Sociale Verzekeringsbank toe te laten tot het onderwerpelijke geding dan ook af.

2.20.Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond verklaard.

3.Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Aldus gedaan door mr. W.A.P. van Roij, rechter, en door deze en mr. M.J. van Balkom, griffier, ondertekend.

De griffier, De rechter,

Uitgesproken in het openbaar op 1 oktober 2010.

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 12 oktober 2010

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583,