Hof Arnhem, 03-05-2006, nr. 05-00308

1. Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de door de Inspecteur vastgestelde beschikking waarin laatstgenoemde het verlies over het jaar 1999 heeft vastgesteld op f 13.483. De Inspecteur heeft de beschikking bij uitspraak op bezwaar gehandhaafd, waarna belanghebbende in beroep is gekomen bij het Gerechtshof te Leeuwarden. Dit Hof heeft het beroep van belanghebbende ongegrond verklaard. Tegen deze uitspraak heeft belanghebbende vervolgens beroep in cassatie ingesteld.

2. Bij uitspraak van 12 augustus 2005, nr. 40.805, BNB 2005/351, heeft de Hoge Raad de uitspraak van het Gerechtshof te Leeuwarden vernietigd en de zaak verwezen naar dit Gerechtshof (hierna: het Hof) voor de behandeling van de subsidiaire standpunten van de Inspecteur.

3. In zijn conclusie na verwijzing heeft belanghebbende betoogd dat hij zich met vrucht kan beroepen op het beleid van de Staatssecretaris van Financiën neergelegd in het Besluit van 16 mei 2001, nr. CPP2001/1381 (onder meer gepubliceerd in BNB 2001/367; hierna: het beleid).

4. De Inspecteur is, blijkens zijn reactie op de conclusie na verwijzing van belanghebbende, primair van mening dat het bedoelde beleid in dezen toepassing mist en dat de vaststellingsovereenkomst nog steeds bindend is tussen partijen.

5. Het standpunt van belanghebbende dat het onderhavige pand ten tijde van de staking van de onderneming was bestemd voor duurzame zelfbewoning, één van de voorwaarden voor toepassing van het beleid, wordt door de Inspecteur in zijn subsidiaire standpunt gemotiveerd betwist. Gelet hierop dient belanghebbende deze stelling aannemelijk te maken.

6. Belanghebbende heeft in dit verband, kort samengevat, het navolgende aangevoerd. Belanghebbende was op de stakingsdatum pas zestig jaar oud en, evenals hij, voelde ook zijn echtgenote wel voor de uitdaging het pand te blijven bewonen. Na staking van de onderneming is belanghebbende zelf het pand gaan opknappen. Daarbij heeft hij zelf materialen aangeschaft en is begonnen met het verven van (de buitenkant van) het pand. Door een herseninfarct heeft belanghebbende de werkzaamheden moeten staken en is hij gedwongen geweest uiteindelijk te verhuizen. Dat dus korte tijd na het staken van de onderneming het pand verkocht is, doet volgens belanghebbende niet af aan zijn voornemen tot voortzetting van de duurzame zelfbewoning van het pand op het stakingstijdstip.

7. Het Hof constateert dat het pand ruim een jaar na staking van de onderneming is verkocht. De stelling van belanghebbende dat zulks een gevolg is van het eind 2000 bij hem geconstateerde herseninfarct, biedt naar het oordeel van het Hof onvoldoende steun aan belanghebbendes standpunt dat het pand bestemd is gebleven voor duurzame zelfbewoning.

8. Het Hof neemt voorts in aanmerking dat belanghebbendes gemachtigde ter zitting heeft aangegeven dat belanghebbende was begonnen met het plegen van onderhoud aan het pand. Het betrof het zelf verven van de buitenkant van de woning. Nog daargelaten dat het opknappen van een pand niet een ondubbelzinnige indicatie is voor het gegeven dat het pand bestemd is gebleven voor duurzame zelfbewoning – het kan immers ook dienen om een pand beter verkoopbaar te maken – heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat hij, zoals hij stelt, voor in verhouding grote bedragen verbouwingen heeft uitgevoerd aan het pand gericht op het blijven bewonen van het pand.

9. Voorts heeft belanghebbendes gemachtigde ter zitting verklaard dat het ondernemingsgedeelte van het pand na staking van de onderneming ongemoeid is gelaten. Ook dit vormt geen indicatie dat het pand bestemd is gebleven voor duurzame zelfbewoning.

10. Geconcludeerd moet worden dat belanghebbende met hetgeen hij heeft aangevoerd er naar het oordeel van het Hof niet in geslaagd is aannemelijk te maken dat het pand voor duurzame zelfbewoning bestemd is gebleven.

11. Alsdan kan belanghebbende zich niet met vrucht beroepen op het beleid.

12. Dit brengt in dezen met zich dat de vaststellingsovereenkomst van kracht blijft.