HvJ EG, 10-05-2007, nr. C-328/05 P

Met haar eerste middel voert SGL Carbon aan dat het Gerecht ten onrechte heeft geoordeeld dat het beginsel ne bis in idem in de onderhavige zaak niet van toepassing is, aangezien bij de vaststelling van het bedrag van de geldboete rekening had moeten worden gehouden met de sancties die haar in de Verenigde Staten zijn opgelegd, en dit bedrag op zijn minst op deze grond had moeten worden verlaagd.

Ter terechtzitting heeft SGL Carbon gepreciseerd dat het Hof in zijn arresten van 29 juni 2006, Showa Denko/Commissie (C-289/04 P, Jurispr. blz. I-5859, punten 50–63), en SGL Carbon/Commissie (C-308/04 P, Jurispr. blz. I-5977, punten 26–39), weliswaar de stelling heeft verworpen dat er bij de vaststelling van de geldboete rekening dient te worden gehouden met de in een derde staat opgelegde mededingingsrechtelijke sancties, maar dat de Commissie dergelijke omstandigheden niet volledig buiten beschouwing mocht laten.

Gelet op de noodzaak om te waken over de evenredigheid van de opgelegde sancties, kan de Commissie immers verplicht zijn om bij de uitoefening van haar beoordelingsbevoegdheid rekening te houden met de door de autoriteiten van een derde staat opgelegde sancties.

De Commissie meent dat rekwirante zich in de onderhavige zaak ten onrechte beroept op het beginsel ne bis in idem. De administratieve en rechterlijke procedures op het gebied van het mededingingsrecht in de Verenigde Staten en in de Gemeenschap beogen immers niet dezelfde doelstellingen.

Volgens haar blijkt uit de reeds aangehaalde arresten Showa Denko/Commissie en SGL Carbon/Commissie dat het gemeenschapsrecht geen rechtsgrondslag bevat voor een verplichting om rekening te houden met in een derde staat aan een onderneming opgelegde sancties.

De Commissie voegt hieraan toe dat het ontbreken van iedere verplichting om rekening te houden met dergelijke sancties in overeenstemming is met de algemene rechtsbeginselen. Wanneer in het kader van een wereldwijde mededingingsregeling prijzen worden vastgesteld op mondiaal niveau, begaan de ondernemingen die deelnemen aan de mededingingsregeling immers niet één inbreuk, maar evenveel inbreuken als er soevereine rechtsorden zijn die een verbod stellen op prijsvaststellingen die daadwerkelijke of potentiële gevolgen hebben voor hun respectieve grondgebieden.

Vooraf zij eraan herinnerd dat het Hof in de reeds aangehaalde arresten Showa Denko/Commissie en SGL Carbon/Commissie reeds heeft onderzocht of het beginsel ne bis in idem, vastgelegd in artikel 4 van protocol nr. 7 bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, kan worden toegepast op situaties waarin de autoriteiten van een derde staat zijn opgetreden uit hoofde van hun sanctiebevoegdheden inzake het op het grondgebied van deze staat toepasselijke mededingingsrecht.

Met betrekking tot deze vraag heeft het Hof respectievelijk in de punten 28 en 52 van de reeds aangehaalde arresten SGL Carbon/Commissie en Showa Denko/Commissie erop gewezen dat een mededingingsregeling die tot stand is gekomen in een internationale context, met name hierdoor wordt gekenmerkt dat de rechtsstelsels van derde staten elk op hun eigen grondgebied toepassing vinden.

Dienaangaande heeft het Hof respectievelijk in de punten 29 en 53 van de reeds aangehaalde arresten SGL Carbon/Commissie en Showa Denko/Commissie vastgesteld dat de bevoegdheidsuitoefening door de autoriteiten van deze derde staten die in het kader van hun territoriale competentie met de bescherming van de vrije mededinging zijn belast, beantwoordt aan eisen die specifiek zijn voor die staten. De uitgangspunten van de rechtsorden van andere staten op het gebied van de mededinging leiden immers niet alleen tot specifiek eigen doelstellingen, maar tevens tot de vaststelling van speciaal daarop gericht materieel recht en tot sterk uiteenlopende bestuursrechtelijke, strafrechtelijke of civielrechtelijke rechtsgevolgen, wanneer door de autoriteiten van die staten eenmaal is bewezen dat inbreuk is gemaakt op de toepasselijke mededingingsregels.

Hieruit volgt volgens het Hof dat de Commissie, wanneer zij het onrechtmatige gedrag van een onderneming bestraft, zelfs wanneer dit gedrag zijn oorsprong vindt in een internationale mededingingsregeling, de vrije mededinging binnen de gemeenschappelijke markt beoogt te waarborgen, hetgeen ingevolge artikel 3, lid 1, sub g, EG een van de fundamentele doelstellingen van de Gemeenschap is. Door het specifieke karakter van het in gemeenschapsverband beschermde rechtsgoed kunnen de afwegingen die de Commissie krachtens haar bevoegdheden op dit gebied maakt, immers aanzienlijk verschillen van die van de autoriteiten van derde staten (zie reeds aangehaalde arresten SGL Carbon/Commissie, punt 31, en Showa Denko/Commissie, punt 55).

Hieruit heeft het Hof afgeleid dat het beginsel ne bis in idem niet toepasselijk is in situaties waarin de rechtsorden en mededingingsautoriteiten van derde staten in het kader van hun eigen bevoegdheden zijn opgetreden (zie reeds aangehaalde arresten SGL Carbon/Commissie, punt 32, en Showa Denko/Commissie, punt 56).

Aangaande de onderhavige hogere voorziening moet worden opgemerkt dat het Gerecht in de punten 112 tot en met 166 van het bestreden arrest in wezen op grond van dezelfde redenering heeft geconcludeerd dat het beginsel ne bis in idem niet toepasselijk is wanneer de Commissie haar bevoegdheden dient uit te oefenen uit hoofde van het gemeenschapsrecht terwijl aan de betrokken onderneming reeds sancties zijn opgelegd door de autoriteiten van een derde staat wegens schending van de in die staat toepasselijke mededingingsregels.

In deze omstandigheden kunnen de door SGL Carbon in haar hogere voorziening aangevoerde argumenten inzake schending van het beginsel ne bis in idem niet slagen.

Aangaande het door rekwirante ter terechtzitting aangevoerde middel dat de reeds aangehaalde arresten SGL Carbon/Commissie en Showa Denko/Commissie aldus dienen te worden uitgelegd dat de bevoegdheid van de Commissie om te beoordelen of zij al dan niet rekening moet houden met de sancties die door de autoriteiten van een derde staat wegens schending van de daar geldende mededingingsregels aan de onderneming zijn opgelegd, in voorkomend geval zou kunnen worden ‘beperkt’ in die zin dat de Commissie toch verplicht zou kunnen zijn om rekening te houden met dergelijke sancties, volstaat de vaststelling dat een dergelijke uitlegging van deze arresten steunt op een verkeerde lezing ervan, met name van de respectieve punten 36 en 60 ervan.

Het Hof heeft zich in de aangehaalde punten 36 en 60 immers helemaal niet uitgesproken over de toepasselijkheid van het beginsel ne bis in idem, maar geantwoord op het subsidiaire argument van de rekwiranten, dat het Gerecht de beginselen van evenredigheid en billijkheid had geschonden.

In dit opzicht heeft het Hof er louter aan herinnerd dat de vaststelling van geldboeten wegens inbreuken op het communautaire mededingingsrecht geschiedt in het kader van de beoordelingsvrijheid die de Commissie ter zake geniet.

Hieruit vloeit voort dat het Gerecht, door in punt 128 van het bestreden arrest te oordelen dat de Commissie niet verplicht was om rekening te houden met de door de autoriteiten van de Verenigde Staten aan SGL Carbon opgelegde sancties, geen blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting.

Derhalve moet SGL Carbons eerste middel tot staving van haar hogere voorziening worden verworpen.

SGL Carbon betoogt dat het Gerecht in punt 154 van het bestreden arrest ten onrechte heeft geoordeeld dat het argument dat de met het onderzoek belaste ambtenaren van de Commissie het Duits onvoldoende beheersten, door geen enkel ernstig bewijselement werd gestaafd. Rekwirante heeft immers aangetoond in welke mate en op grond van welke omstandigheden zij er wel van moest uitgaan dat geen van de genoemde ambtenaren deze taal voldoende beheerste.

Volgens SGL Carbon moeten de ambtenaren van de Commissie in staat zijn om alle door de betrokken ondernemingen verstrekte gegevens te begrijpen, hetzij rechtstreeks, hetzij via vertalingen.

De Commissie voert aan dat het Gerecht heeft geoordeeld dat rekwirante geen enkel ernstig bewijs dat deze hypothese kan ondersteunen, heeft overgelegd.

Zij benadrukt dat de individuele taalkennis van deze of gene ambtenaar totaal niet ter zake doet voor de eerbiediging van het recht van verweer. De administratieve procedure wordt immers gevoerd door het directoraat-generaal voor de mededinging en afgesloten door een beschikking van de Commissie in haar hoedanigheid van instelling.

De Commissie voegt hieraan toe dat de briefwisseling tijdens de procedure volledig in het Duits is gevoerd, op één uitzondering na. Alleen het aan rekwirante gerichte derde verzoek om inlichtingen was in het Engels opgesteld. Zij heeft echter niet om vertaling hiervan verzocht, maar zich ertoe beperkt hierop te antwoorden in het Duits.

Vooraf dient te worden opgemerkt dat de eerbiediging van het recht van verweer in elke procedure die tot de oplegging van sancties, met name geldboeten of dwangsommen, kan leiden, een grondbeginsel van het gemeenschapsrecht is dat zelfs in een administratieve procedure in acht moet worden genomen (zie met name arrest van 2 oktober 2003, Thyssen Stahl/Commissie, C-194/99 P, Jurispr. blz. I-10821, punt 30).

De eerbiediging van het recht van verweer verlangt met name dat de onderneming waarnaar onderzoek wordt gevoerd, tijdens de administratieve procedure in staat wordt gesteld om haar standpunt inzake de juistheid en de relevantie van de gestelde feiten en inzake de door de Commissie in aanmerking genomen stukken behoorlijk kenbaar te maken (zie arrest van 6 april 1995, BPB Industries en British Gypsum/Commissie, C-310/93 P, Jurispr. blz. I-865, punt 21).

Voor zover SGL Carbon met het derde middel tot staving van de hogere voorziening opkomt tegen het feit dat het Gerecht in punt 154 van het bestreden arrest haar betoog heeft verworpen dat de Commissie het dossier had toevertrouwd aan ambtenaren die het Duits onvoldoende beheersten, moet worden opgemerkt dat deze conclusie is gebaseerd op een feitelijke vaststelling en op een beoordeling van de aan het Gerecht voorgelegde bewijselementen, waartegen — zoals in punt 41 van het onderhavige arrest is gezegd — niet kan worden opgekomen in het kader van een hogere voorziening.

Zo al zou zijn aangetoond dat de met de zaak belaste ambtenaren van de Commissie niet de nodige taalkennis bezaten, kan — voor zover SGL Carbon betoogt dat de Commissie haar recht van verweer heeft geschonden — worden volstaan met de opmerking dat de taalkennis van een lid van het team dat zich met het onderzoek van een mededingingsregeling bezighoudt, op zich niet doorslaggevend kan zijn voor de beoordeling of de Commissie eventueel het recht van verweer heeft geschonden.

Bijgevolg heeft het Gerecht geen blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Commissie het recht van verweer niet heeft geschonden.

SGL Carbons derde middel tot staving van haar hogere voorziening kan dus niet slagen.

SGL Carbon betoogt dat het Gerecht geen rekening heeft gehouden met het argument dat haar medewerking met de Commissie werd ondergewaardeerd ten opzichte van die van de andere betrokken ondernemingen. De Commissie heeft rekwirantes geldboete immers slechts met 35 % verlaagd, terwijl een verlaging met 50 tot 75 % passend was geweest.

Zij meent dat zij minstens evenveel heeft meegewerkt als andere ondernemingen en dat zij als enige inlichtingen heeft verschaft over de deelname van andere ondernemingen aan de mededingingsregeling.

De vraag of de Commissie in haar beschikking de inbreuken die aan het licht zijn gebracht door de ondernemingen die hun medewerking hebben verleend, al dan niet in aanmerking neemt, kan niet alleen bepalend zijn. Anders zouden de ondernemingen die willen samenwerken er immers steeds beducht voor moeten zijn dat hun medewerking, zoals die van rekwirante, niet of niet volledig in aanmerking wordt genomen.

De Commissie voert aan dat het Gerecht bij de beoordeling van SGL Carbons medewerking tijdens het onderzoek geen blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting. Het heeft de bijdragen van rekwirante en van de andere betrokken ondernemingen juist beoordeeld. Aangezien de door rekwirante verleende medewerking niet heeft bijgedragen tot de vaststelling van de inbreuk, hoefde de geldboete niet op basis hiervan te worden verlaagd.

De Commissie is verder van mening dat het Gerecht de bewijselementen inzake de bijdragen van elk van de betrokken ondernemingen tijdens het onderzoek juist heeft onderzocht. Rekwirante heeft niet toegelicht in welke mate het Gerecht het bewijsmateriaal in het kader van dit onderzoek heeft verdraaid, het enige element dat kan worden getoetst in het kader van een hogere voorziening.

Zoals in punt 43 van het onderhavige arrest in herinnering is gebracht, beschikt de Commissie over een ruime beoordelingsbevoegdheid ter zake van de methode voor de berekening van de geldboeten en kan zij daarbij rekening houden met een groot aantal factoren, waaronder de medewerking van de betrokken ondernemingen tijdens het door de diensten van deze instelling gevoerde onderzoek. In dit verband moet de Commissie ingewikkelde feitelijke beoordelingen verrichten, onder meer met betrekking tot de medewerking van elk van deze ondernemingen.

In de onderhavige zaak heeft het Gerecht in de punten 358 tot en met 362 van het bestreden arrest onder verwijzing naar de mededeling inzake medewerking zijn beoordeling ter zake gesteund op de overweging dat slechts één onderneming — namelijk de eerste die bewijzen van het bestaan van een mededingingsregeling verstrekt — in aanmerking komt voor een aanzienlijke vermindering van de geldboete, met uitsluiting van de andere ondernemingen die later in de administratieve procedure bepaalde bewijzen inzake dezelfde mededingingsregeling aandragen.

Volgens vaste rechtspraak kan de medewerking die een onderneming aan de Commissie verleent, een vermindering van de geldboete op grond van de mededeling inzake medewerking slechts rechtvaardigen indien zij de Commissie daadwerkelijk in staat stelt om haar taak te vervullen, die erin bestaat om een inbreuk vast te stellen en daaraan een einde te maken (zie in die zin arrest van 16 november 2000, SCA Holding/Commissie, C-297/98 P, Jurispr. blz. I-10101, punt 36, en arrest Dansk Rørindustri e.a./Commissie, reeds aangehaald, punt 399).

Meer bepaald wordt reeds in de mededeling inzake medewerking, in de titels C en B, voorzien in een vermindering van de geldboete voor de eerste onderneming die bewijzen van het bestaan van een mededingingsregeling verstrekt. De doelstelling om de medewerking van de ondernemingen — met name van de ondernemingen die als eerste bewijsmateriaal verstrekken — bij het opsporen van geheime mededingingsregelingen aan te moedigen, werd nog bekrachtigd en versterkt door de mededeling van de Commissie betreffende immuniteit tegen geldboeten en vermindering van geldboeten in kartelzaken (PB 2006, C 298, blz. 17).

In de onderhavige zaak heeft het Gerecht in punt 360 van het bestreden arrest opgemerkt dat slechts één onderneming — en niet SGL Carbon — als eerste dergelijke bewijzen heeft verstrekt.

Bijgevolg heeft het Gerecht in punt 367 van het bestreden arrest geoordeeld dat SGL Carbon wegens haar rol als kopstuk van het kartel niet voldeed aan de voorwaarden van de mededeling inzake medewerking om aanspraak te kunnen maken op een aanzienlijke vermindering van de haar opgelegde geldboete. Tegen een dergelijke, op feitelijke elementen gebaseerde beoordeling, kan niet worden opgekomen in het kader van een hogere voorziening.

Met betrekking tot het betoog van SGL Carbon inzake de inaanmerkingneming van haar medewerking met de Commissie dient, los van het feit dat deze onderneming als kopstuk van het kartel is gekwalificeerd, te worden opgemerkt dat het Gerecht in punt 368 van het bestreden arrest terecht heeft geoordeeld dat de Commissie een dergelijke medewerking niet moest belonen met een aanzienlijke vermindering van de geldboete, aangezien zij haar niet in staat heeft gesteld om daadwerkelijk de inbreuk met minder moeilijkheden vast te stellen en daaraan een einde te maken.

Wat de bewering van SGL Carbon betreft dat haar medewerking is ondergewaardeerd in vergelijking met die van de andere deelnemers aan de mededingingsregeling, dient te worden opgemerkt dat de Commissie, zoals het Gerecht in punt 371 van het bestreden arrest terecht heeft uiteengezet, beschikt over een ruime beoordelingsvrijheid bij de waardering van de kwaliteit en de bruikbaarheid van de door een onderneming verleende medewerking, met name in vergelijking met de bijdragen van andere ondernemingen.

SGL Carbon heeft evenwel geen enkel argument aangevoerd waaruit blijkt dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij zijn onderzoek naar de wijze waarop de Commissie haar beoordelingsbevoegdheid met betrekking tot de medewerking van de ondernemingen tijdens het onderzoek heeft uitgeoefend.

Uit het bovenstaande volgt dat SGL Carbon niet op goede gronden kan aanvoeren dat het Gerecht met zijn beoordeling van de medewerking die zij tijdens het onderzoek aan de Commissie heeft verleend, blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting.

SGL Carbons vierde middel tot staving van haar hogere voorziening dient derhalve te worden verworpen.

SGL Carbon voert aan dat het Gerecht ten onrechte heeft geoordeeld dat de Commissie bij de vaststelling van het bedrag van de geldboete niet verplicht is om de economische situatie van de betrokken onderneming te beoordelen.

Zij benadrukt dat het Gerecht niet zonder meer mag aanvaarden dat een onderneming failliet gaat wegens de oplegging van een geldboete, door geen rekening te houden met de financiële gevolgen hiervan. Het evenredigheidsbeginsel vereist immers dat er — in het licht van de economische situatie van de betrokken onderneming — rekening wordt gehouden met haar kwetsbaarheid voor sancties.

Volgens de Commissie is het vijfde middel niet-ontvankelijk. SGL Carbon beoogt een heronderzoek van de gepastheid van het bedrag van de geldboete en voert hiertoe een reeks beweringen aan die losstaan van de vaststellingen van het Gerecht in het bestreden arrest. Dergelijke feitelijke beoordelingen kunnen echter niet door het Hof worden getoetst in het kader van een hogere voorziening.

De Commissie betoogt dat het vijfde middel hoe dan ook ongegrond is. Het Gerecht heeft immers in de uitoefening van zijn volle rechtsmacht de vaste rechtspraak toegepast volgens welke de Commissie niet verplicht is om bij de bepaling van het bedrag van de geldboete rekening te houden met de economische situatie van een onderneming.

De Commissie voegt hieraan toe dat het Gerecht het bedrag van de aan rekwirante opgelegde geldboete aanzienlijk heeft verlaagd en daarbij een grotere vermindering heeft toegepast dan de Commissie.

Vooraf zij eraan herinnerd dat, zoals reeds in punt 41 van het onderhavige arrest is gesteld, het toezicht van het Hof in het kader van de hogere voorziening zich niet uitstrekt tot de feitelijke vaststellingen van het Gerecht, behalve in de gevallen waarin de feitelijke onjuistheid van deze vaststellingen blijkt uit de processtukken, wanneer het Gerecht de bewijzen onjuist heeft voorgesteld, wanneer de door het Gerecht uitgevoerde juridische kwalificatie van de feiten onjuist is, alsook wanneer de vraag rijst of de regels inzake de bewijslast en de bewijsvoering in acht zijn genomen.

Het Hof mag bij zijn uitspraak op een hogere voorziening evenmin uit billijkheidsoverwegingen zijn oordeel in de plaats stellen van dat van het Gerecht, dat zich in de uitoefening van zijn volle rechtsmacht heeft uitgesproken over het bedrag van de geldboeten die ondernemingen wegens schending van het gemeenschapsrecht opgelegd hebben gekregen (zie arresten van 17 juli 1997, Ferriere Nord/Commissie, C-219/95 P, Jurispr. blz. I-4411, punt 31, en 25 januari 2007, Dalmine/Commissie, C-407/04 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 152).

Voor zover SGL Carbon beoogt de evenredigheid van de haar opgelegde geldboete in twijfel te trekken, dient het middel niet-ontvankelijk te worden verklaard, aangezien het strekt tot een heronderzoek van feitelijke beoordelingen, waarvoor het Hof niet bevoegd is in het kader van een hogere voorziening (zie eveneens arrest van 29 april 2004, British Sugar/Commissie, C-359/01 P, Jurispr. blz. I-4933, punten 47 en 48, en arrest Dansk Rørindustri e.a./Commissie, reeds aangehaald, punten 245 en 246).

Met betrekking tot het betoog dat het Gerecht geen rekening heeft gehouden met de financiële draagkracht van SGL Carbon, zij erop gewezen dat volgens vaste rechtspraak, waardoor het Gerecht zich in punt 333 van het bestreden arrest terecht heeft laten leiden, de Commissie niet verplicht is om bij de vaststelling van het bedrag van de geldboete rekening te houden met de economische situatie van de betrokken onderneming, aangezien de erkenning van een dergelijke verplichting zou neerkomen op het verschaffen van een ongerechtvaardigd concurrentievoordeel aan de ondernemingen die het minst zijn aangepast aan de eisen van de markt (zie arrest van 8 november 1983, IAZ International Belgium e.a./Commissie, 96/82–102/82, 104/82, 105/82, 108/82 en 110/82, Jurispr. blz. 3369, punten 54 en 55, en arrest SGL Carbon/Commissie, reeds aangehaald, punten 105 en 106).

In deze omstandigheden heeft het Gerecht geen blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door in punt 333 van het bestreden arrest het middel te verwerpen dat de Commissie geen rekening heeft gehouden met rekwirantes financiële draagkracht.

SGL Carbons vijfde middel tot staving van haar hogere voorziening kan dus niet slagen.

SGL Carbon meent dat het Gerecht haar argumenten inzake de vaststelling van de rentevoeten niet heeft onderzocht en dat het bestreden arrest derhalve op dit punt blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting.

Zij betoogt dat de haar opgelegde rente te hoog is. Bij gebreke van een rechtsgrondslag kan de Commissie geen rente vaststellen die merkbaar hoger is dan de marktrente. Door een hoge rente vast te stellen, heeft de Commissie haar in feite een bijkomende sanctie opgelegd.

Volgens SGL Carbon kan het Gerecht het argument betreffende de rente op de voorlopige betalingen door ondernemingen ter voldoening van de hun opgelegde geldboeten niet verwerpen op grond dat deze rente louter een ongerechtvaardigde verrijking van de Gemeenschappen beoogt te voorkomen. Zelfs de rentevoet die toepasselijk is op de nog niet betaalde geldboeten dient er immers uitsluitend op gericht te zijn te vermijden dat de betrokken onderneming voordeel haalt uit het stellen van een garantie.

De Commissie betoogt dat het zesde middel niet-ontvankelijk is, aangezien het ertoe strekt de vaststelling van de rente opnieuw door het Hof te laten onderzoeken in het kader van de hogere voorziening.

Het middel is hoe dan ook ongegrond. Indien de ondernemingen er economisch voordeel bij zouden hebben om de betaling van de hun opgelegde geldboeten uit te stellen, zou de sanctie immers worden afgezwakt en zouden de ondernemingen die wachten met de betaling van deze geldboeten financieel voordeliger af zijn dan die welke op de voorziene vervaldatum betalen.

De Commissie voegt hieraan toe dat het Gerecht rechtens genoegzaam heeft uitgelegd waarom de Commissie bij de vaststelling van de rente haar discretionaire bevoegdheid niet heeft misbruikt en dat rekwirante geen enkel argument heeft aangevoerd waaruit blijkt dat de vertragingsrente onevenredig is.

Het Gerecht heeft in punt 411 van het bestreden arrest in zijn antwoord op het voor hem aangevoerde middel verwezen naar de vaste rechtspraak volgens welke de krachtens artikel 15, lid 2, van verordening nr. 17 aan de Commissie toegekende bevoegdheden de mogelijkheid omvatten om de opeisbaarheidsdatum van de geldboeten vast te stellen, alsook de datum vanaf wanneer de rente begint te lopen, de op deze geldboeten toepasselijke rentevoet en de wijze waarop haar beschikking wordt uitgevoerd.

Wanneer de Commissie deze bevoegdheden niet zou hebben, zouden ondernemingen immers voordeel kunnen halen uit te late betaling, waardoor het effect van de sancties zou verminderen (arrest SGL Carbon/Commissie, reeds aangehaald, punt 114).

Het Gerecht heeft derhalve terecht geoordeeld dat de Commissie een referentiepunt mocht hanteren dat hoger lag dan het gemiddeld op de markt geldende rentepercentage voor leningen, voor zover dit noodzakelijk was om vertragingsmanoeuvres bij de betaling van de geldboete tegen te gaan (arrest SGL Carbon/Commissie, reeds aangehaald, punt 115).

Bovendien heeft SGL Carbon niet aangetoond waarom het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door in punt 412 van het bestreden arrest te oordelen dat de Commissie bij de vaststelling van de vertragingsrentevoet de grenzen van haar beoordelingsvrijheid niet te buiten is gegaan. Zij heeft immers louter verzocht om een heronderzoek van de feitelijke beoordelingen van het Gerecht ter zake.

Een dergelijk betoog is evenwel niet vatbaar voor toetsing door het Hof in het kader van een hogere voorziening (zie arrest van 21 september 2006, Technische Unie/Commissie, C-113/04 P, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punten 81–83). Derhalve dient het middel op dit punt niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Aangaande de stelling van SGL Carbon dat haar argument dat de Commissie 2 % rente betaalt in geval van voorlopige contante betaling, ten onrechte als laattijdig is verworpen, zij opgemerkt dat het Gerecht dit argument, dat niet in het inleidend verzoekschrift was opgenomen, terecht als een nieuw middel in de zin van artikel 48, lid 2, van zijn Reglement voor de procesvoering heeft beschouwd. Het heeft dit derhalve in punt 413 van het bestreden arrest op goede gronden niet-ontvankelijk verklaard.

SGL Carbons zesde middel tot staving van haar hogere voorziening is derhalve gedeeltelijk ongegrond en gedeeltelijk niet-ontvankelijk.

Uit een en ander volgt dat geen van SGL Carbons middelen tot staving van haar hogere voorziening kan slagen en dat deze hogere voorziening derhalve dient te worden afgewezen.