CRvB, 24-02-1998, nr. 97/524WW

januari 1998, waar appellant zich heeft doen vertegenwoordigen door mr A.I. van der Kris, werkzaam bij GAK Nederland B.V., en waar voor gedaagde is verschenen mr R. Vleugel, kantoorgenoot van mr H. Cornelis, voornoemd.

augustus 1994 een uitkering ingevolge de Werkloosheidswet (hierna: WW) toe te kennen. Bij besluit van 20 september 1994 is de gevraagde uitkering eerst met ingang van maandag 15 augustus 1994 toegekend. Over 1 augustus 1994 en 2 augustus 1994 is WW-uitkering geweigerd, omdat gedaagde arbeidsongeschikt was en over de periode van 3 augustus 1994 tot en met 12 augustus 1994 is de uitkering geweigerd wegens het genieten door gedaagde van vakantie.

Gedaagde heeft tegen de weigering van uitkering over de periode van 3 augustus tot en met 12 augustus 1994 bezwaar gemaakt, onder meer omdat hem vanwege appellant zou zijn toegezegd dat hij met behoud van uitkering op vakantie mocht gaan. Voorts is verzocht om vergoeding van schade, in de vorm van wettelijke rente en kosten van rechtsbijstand.

Bij beslissing op bezwaar van 23 juni 1995 heeft appellant het primaire besluit van 20 september 1994 in zoverre herroepen dat op grond van het vertrouwensbeginsel alsnog WW-uitkering is toegekend over de periode van

3 augustus 1994 tot en met 12 augustus 1994. Verder is de gevraagde schadevergoeding afgewezen.

In beroep heeft gedaagde de weigering van appellant aangevochten hem wettelijke rente toe te kennen over de als gevolg van het gedeeltelijk foutieve primaire besluit te laat betaalde WW-uitkering.

De rechtbank heeft het bestreden besluit van 23 juni 1995, voor zover daarbij aan gedaagde de vergoeding van wettelijke rente is geweigerd, vernietigd en bepaald dat appellant aan gedaagde wettelijke rente is verschuldigd, op de wijze als in de uitspraak aangegeven. Voorts heeft toewijzing van griffierecht en proceskosten plaatsgevonden.

Appellant kan zich niet verenigen met de uitspraak van de rechtbank. Het hoger beroep richt zich in het bijzonder tegen de vaststelling door de rechtbank dat appellant onrechtmatig heeft gehandeld en daardoor schadeplichtig is geworden.

Met betrekking tot de vraag of schade voortvloeiend uit het primaire besluit vergoed moet worden heeft de rechtbank onder meer het volgende overwogen:

De Raad onderschrijft in grote lijnen de strekking van de hiervoor weergegeven overwegingen van de rechtbank.

Naar aanleiding van hetgeen appellant in hoger beroep heeft aangevoerd merkt de Raad het volgende op.

Het beroep dat appellant in dezen heeft gedaan op de jurisprudentie van de Raad, die inhoudt dat alleen in bijzondere omstandigheden vergoeding van proceskosten in de bezwarenfase behoeft plaats te vinden, ingeval een primair besluit in bezwaar niet wordt gehandhaafd, gaat niet op. Die jurisprudentie heeft uitsluitend betrekking op de vergoeding van proceskosten, gemaakt in de bestuurlijke voorprocedure, en de Raad ziet geen enkele aanleiding om de in die jurisprudentie aangegeven, in het bijzonder op de wetsgeschiedenis gebaseerde, lijn door te trekken naar schade, zoals hier aan de orde.

De Raad onderkent dat het door de rechtbank genoemde arrest Nibourg BV/gemeente Zuidwolde (HR 30 januari 1987, NJ 1988,90) een situatie betrof die afwijkt van de hier aan de orde zijnde situatie, in die zin dat daar het primaire besluit in de fase van het administratief beroep juist werd gehandhaafd, waarna vernietiging door de administratieve rechter volgde.

Van belang is evenwel dat de Hoge Raad in dat arrest bepaalde dat aangezien ten onrechte -want in strijd met de wet, zoals vastgesteld door de Afdeling rechtspraak van de Raad van State- een bouwvergunning was geweigerd, daarmee in beginsel de schuld van de gemeente met betrekking tot het onjuiste primaire weigeringsbesluit was gegeven.

Met die overweging strookt niet de stelling van appellant dat een primair besluit, behoudens bijzondere omstandigheden, nog niet onrechtmatig kan zijn. Appellant heeft in dit verband erop gewezen dat de bezwarenprocedure juist in het leven is geroepen om het besluitvormingstraject te voltooien en aldus het uitvoeringsorgaan de mogelijkheid te bieden om fouten te herstellen. Dat karakter van de bezwarenprocedure neemt evenwel niet weg dat een primair besluit reeds onrechtmatig kan zijn. Onder verwijzing naar het -door de rechtbank evenzeer vermelde- arrest van de Hoge Raad van 26 februari 1988 (NJ 1988,489, IJsselmuiden/Brink) merkt de Raad hierbij op dat in het besluit tot weigering van de uitkering over de periode van

3 augustus 1994 tot en met 12 augustus 1994 ligt besloten dat appellant toen in staat was op de aanvraag te beslissen en derhalve om de over dat tijdvak gevraagde uitkering te verlenen.

In de lijn van voormelde arresten is de Raad dan ook van oordeel dat, indien op bezwaar door een bestuursorgaan een primair besluit wordt herroepen, omdat dat primaire besluit onrechtmatig blijkt te zijn, daarmee in beginsel ook de schuld van het bestuursorgaan met betrekking tot dat in bezwaar onrechtmatig gebleken besluit is gegeven.

Appellant heeft voorts doen aanvoeren dat de aansprakelijkheid met betrekking tot een gehandhaafd primair besluit gezien moet worden als een soort straf op het ten onrechte handhaven van het foutieve primaire besluit in de bezwaarfase. Wanneer een foutief primair besluit niet in bezwaar wordt gehandhaafd, is er, aldus appellant, in beginsel ook geen reden om eventuele schade, voortvloeiend uit het nog in het besluitvormingstraject herroepen primaire besluit te vergoeden. Daarbij heeft appellant er op gewezen dat de bereidheid bij het uitvoeringsorgaan om een primair besluit te herroepen minder groot zal zijn, indien dat herroepen tevens tot gevolg zal hebben dat wettelijke rente of andersoortige schade vergoed zal moeten worden. Van belang is bovendien, aldus appellant, dat een uitvoeringsorgaan in de bezwaarfase niet alleen op rechtmatigheidsgronden, maar ook -al dan niet mede- om andere redenen van een primair besluit kan herroepen, zodat veelal, zeker wanneer er een verwevenheid van gronden is, moeilijk zal zijn aan te geven of het primaire besluit onrechtmatig was te achten.

De Raad overweegt dienaangaande dat de hier aan de orde zijnde beoordeling van de aansprakelijkheid niet geplaatst moet worden in het kader van het opleggen van een straf of een sanctie.

Appellant wijst er terecht op dat in de bezwaarfase ook op andere dan rechtmatigheidsgronden kan worden teruggekomen van het primaire besluit, in welk geval de onrechtmatigheid van het primaire besluit in beginsel niet als een gegeven kan worden beschouwd. Derhalve zal in dit geval, in aanmerking genomen dat de reden waarom appellant gedeeltelijk is teruggekomen van het primaire

besluit in beroep niet is aangevochten, door de Raad vastgesteld moeten worden of die reden de erkenning door appellant inhield dat het primaire besluit onrechtmatig was.

In zijn beslissing op bezwaar heeft appellant zijn standpunt gehandhaafd dat gedaagde op grond van de bepalingen in de WW tijdens zijn vakantie van 3 augustus 1994 tot en met 12 augustus 1994 geen recht heeft op werkloosheidsuitkering. Maar volgens appellant is het aannemelijk te achten dat gedaagde heeft mogen vertrouwen dat hij met behoud van uitkering over de bewuste periode vakantie mocht genieten, op grond waarvan gedaagde alsnog in aanmerking is gebracht voor WW-uitkering over de bewuste periode.

Gelet op die reden voor het alsnog toekennen van uitkering is de Raad, evenals de rechtbank, van oordeel dat appellant heeft erkend dat het primaire besluit in dit opzicht in strijd met het recht was te achten.

Nu niet is gebleken van bijzondere omstandigheden rust op appellant, onder wiens verantwoordelijkheid het onrechtmatig te achten primaire besluit is genomen, de plicht tot vergoeding van de schade die gedaagde lijdt als gevolg van dat besluit.

De wijze waarop de wettelijke rente door de rechtbank is berekend over het bedrag aan WW-uitkering dat gedaagde bij het primaire besluit ten onrechte is onthouden wordt door appellant niet aangevochten, zodat de Raad daar verder niet op zal ingaan.

Uit het vorenstaande volgt dat de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, voor bevestiging in aanmerking komt.

De Raad acht termen aanwezig om op grond van artikel 8:75 van de Awb appellant te veroordelen in de proceskosten van gedaagde in hoger beroep. Deze kosten zijn begroot op f 1.420,-- wegens verleende rechtsbijstand.